โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Lyon : การสอบพยานวันนี้เป็นไงบ้าง
ข้อความจากลียงถูกส่งเข้าหลังจากเขามาถึงลานจอรถของรีสอร์ตได้ไม่กี่วินาที เขตต์จึงพิมพ์คำว่า ‘จะไปเล่าให้ฟังที่ครัว’ จากนั้นหันไปทางวีรชัยที่กำลังปลดสายรัดนิรภัย
“เรื่องการส่งภาพถ่ายยากับข้อมูลการครอบครองยา ผมฝากคุณวีรชัยด้วยนะครับ”
“ไม่เกินคืนนี้ เราได้รู้ผลแน่นอนครับ แต่ต่อจากนี้จนถึงวันขึ้นศาล ขอให้คุณเขตต์พักผ่อนและเก็บตัวให้อยู่แต่ในที่ปลอดภัย แต่หากจำเป็นต้องในรีสอร์ตอย่างในคืนนี้ ก็คอยระวังตัวด้วยนะครับ”
วีรชัยบอกเขาก่อนวิ่งฝ่าเม็ดฝนไปขึ้นรถของตนที่จอดทิ้งไว้ในลานจอดหน้าล็อบบี้ ส่วนเขาก็ควรทำตามที่ทุกคนเห็นเหมาะสม นั่นคือการเก็บตัวให้ดีเพื่อนับถอยหลังสู่วันขึ้นศาล แต่ตอนนี้เขาแทบอยากฉีกหน้ากากพวกมันแล้ว หรือไม่แผนของเขาก็ทำให้พวกมันเผลอถอดหน้ากากออกเอง
หลังจากเสียงลั่นไกปืนที่สถานีตำรวจ เขตต์และวีรชัยถูกขอให้อยู่แต่ภายในอาคารจนสามารถระงับเหตุได้ จึงได้รับอนุญาตให้กลับเพื่อเรียกสอบใหม่อีกครั้ง ส่วนเสี่ยปองไม่มาตามนัด โดยอ้างว่าเหตุผลของความปลอดภัยหากยังมีนักข่าววนเวียนอยู่หน้าสถานีตำรวจ และไม่มีส่วนรู้เห็นเกี่ยวกับการทะเลาะวิวาทกันระหว่างนักข่าวกับลูกน้องของตน
เขตต์ลอบยิ้มในใจขณะเดินมาถึงหน้าประตูห้องพัก เขาใช้คีย์การ์ดแตะแผงรับสัญญาณเพื่อปลดล็อกประตูแล้วผลักเข้าไป วินาทีนั้นกลิ่นหอมสะอาดก็ลอยเข้ามาแตะปลายจมูก เขากวาดตามองไปรอบห้องอย่างระแวดระวัง สังเกตว่าแก้วเหล้าที่วางทิ้งไว้บนเคาน์เตอร์บาร์หายไป หมอนอิงบนโซฟาก็ถูกจัดวางใหม่ พอเดินเลยเข้าไปในห้องก็เห็นว่าสีของชุดเครื่องนอนเปลี่ยนจากเทาทึมเป็นสีเขียวอ่อนสบายตา
ถ้าไม่ใช่ฝีมือของหัวหน้าแม่บ้านก็ต้องเป็นปลายฟ้า แต่คำตอบที่ถูกต้องคือนักเขียนสาวเพราะจำนวนซองขนมแมวเลียพร่องไปสองซองจากล่าสุดที่เขาให้เบอร์เบินกิน
“ขัดคำสั่งเรื่องนี้ตลอด”
ชายหนุ่มส่ายหัวด้วยความระอา แต่การที่เธอยังเข้ามาทำตามการว่าจ้างก็ช่วยให้เขามั่นใจว่าปลายฟ้ายังไม่รู้ถึงแผนการของเขา อย่าว่าแต่ปลายฟ้าเลย กับลียงและวีรชัยก็ไม่รู้เช่นกัน
เขตต์เปิดแง้มม่านออก แล้วเพ่งมองไปยังพื้นระเบียง มีรอยเท้าเล็ก ๆ ของแมวปรากฏบนผืนทรายที่ถูกโรยไว้อย่างบางเบา และรอยเท้านั้นก็ประทับต่อเนื่องจากทางเข้าระเบียงมาหยุดอยู่ตรงอ่างน้ำดื่ม แล้ววกออกไปทางระเบียงอีกครั้ง
เป็นการวางกับดักเพื่อให้เขารู้ว่ามีใครเข้ามายุ่มย่ามวุ่นวายในห้องนี้แบบไม่ได้เข้าตามตรอกออกตามประตู ดังเช่นคืนก่อนที่หญิงสาวถึงขนาดเสี่ยงชีวิตย่องเข้ามา ถึงเธอจะไม่ส่งเสียงแต่เงาสะท้อนตอนที่เขาปิดไฟระเบียง ทำให้กระจกบานเลื่อนสะท้อนเงาของเธอได้ดีไม่ต่างจากกระจกเงา
แต่เขาก็ไม่รู้ว่าปลายฟ้าลักลอบเข้าห้องเพื่ออะไร จนเขาลอบมองจากห้องน้ำระหว่างที่ถ่วงเวลาโรมรันของพิมพ์ลดา ถึงรู้ว่าสิ่งที่นักเขียนสาวผู้ริอาจเป็นจารชนสับเปลี่ยนคีย์การ์ดของเขา
ไม่ต้องเดา ก็รู้ว่าคำตอบของการกระทำนี้มีเป้าหมายอยู่ที่ตู้เก็บสมบัติของเขา ชัดเจนแล้วว่าปลายฟ้าจับความผิดปกติบางอย่างของป้ายเหล้าได้ และเธอก็ต้องการมัน แต่เธอจะไม่ได้มัน เพราะคีย์การ์ดที่เปิดคลังสมบัติได้มันอยู่กับเธอตั้งแต่เช้าของคืนล่องเรือ
ปลายฟ้าไม่รู้เลยว่าเขาสลับคีย์การ์ดกับเธอ ก็เพราะคิดว่าที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด แล้วเขาก็คิดถูก คีย์การ์ดใบนั้นย้อนกลับมาหาเขาเองด้วยมือของเธอ
เขตต์คิดแล้วก็อยากฉลองความสำเร็จเล็ก ๆ ของแผนการ เขาหยิบวิสกี้ฝีมือการบ่มของบิดามาเปิดรินใส่แก้วแล้วยกขึ้นจิบพลางส่งข้อความหาลียงบอกว่าให้รินเหล้ารอได้เลยเพราะเขากำลังจะไปหา
เสร็จสรรพก็กระดกวิสกี้ตนหมดแก้ว แล้วเดินออกจากห้องบ่ายหน้าสู่ครัวของห้องอาหารริมทะเลยามอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ แต่ไม่วายหยุดยืนมองประตูทางเข้าวิลล่าหมายเลข 221
ลียงบอกว่าปลายฟ้าพักห้องนี้ โดยผู้จองคือกรินทร์ พอนึกถึงชื่อนี้แล้วความรู้สึกร้อนก็เกิดขึ้นกลางอก อาจเป็นเพราะนักเขียนสาวผิดสัญญาข้อที่เธอต้องใช้ห้องเขาเป็นที่พักอาศัย
ก็แค่โกรธเพราะเธอผิดสัญญา และแค้นที่เธอหักหลังเท่านั้น ไม่ได้มีความรู้สึกอื่นใด เขตต์บอกตัวเองแบบนั้นแต่ทำไมถึงรู้สึกฝืน
ความขุ่นบางเบาลอยอวลในใจตลอดเส้นทางเปียกชื้นและเงียบสงัดที่เขาย่ำไป แม้ฝนจะซาแล้วแต่แขกของรีสอร์ตที่มีจำนวนไม่กี่ห้องคงยังอยู่ในห้องพักของตน เขตต์จึงไม่ได้พบปะใคร กระทั่งก้าวเข้าสู่เขตสระว่ายน้ำ ร่างสูงก็หยุดชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวเร่งฝีเท้าเดินมาจากห้องอาหารริมทะเล
ดวงตาของทั้งคู่ตรึงติดกันเพียงเสี้ยววินาที แล้วปลายฟ้าก็เป็นฝ่ายหลบสายตา เธอโค้งศีรษะให้เหมือนทักทาย แล้วก้มหน้าเดินใกล้เข้ามาจนเกือบเลยผ่านด้านข้างชายหนุ่มที่ยังยืนมั่นคง แต่ในช่วงก้าวที่เธอกำลังห่างจากเขา เขตต์ก็สูดลมหายใจเข้า แล้วตวัดร่างบางเข้ามาหาแล้วจากนั้นก็ทำตามความคิดที่ชั่ววูบที่แล่นผ่านหัว
ตู้ม!
ไม่ทันที่หญิงสาวได้รู้ตัว เธอจึงไร้เสียงหวีดร้องเมื่อถูกเขาพาทิ้งตัวดำดิ่งลงสระว่ายน้ำเย็นเฉียบ ก่อนพาเธอผุดขึ้นเหนือผิวน้ำที่ใจกลางสระ
“คุณเข้...อุ๊บ...!”
และอีกครั้งที่เขาไม่ปล่อยให้เสียงของปลายฟ้าเล็ดลอดออกมา เขตต์ประกบปากกลืนกินเสียงนั้นให้หายไปพร้อมกับการจูบของเขา แม้จะสัมผัสถึงความแข็งขืนต่อต้านจากร่างบางในอ้อมกอด แต่แรงดึงดูดที่แล่นจากหัวใจมีอานุภาพเหนือความคิดผิดชอบชั่วดี ปล่อยแรงปรารถนามีอำนาจสั่งการ
เขาเค้นคลึงปากหยักของตนกับริมปากอิ่มของหญิงสาวที่ขยุ้มเสื้อด้านหลังของเขาแน่นราวกับหากปล่อยมือแล้วเธอจะจมลงไป แต่เจ้าของวงแกร่งที่รวบรัดเอวบางให้แนบชิด ก็ไม่คิดจะปล่อยมือจากเธอ เขตต์ยังขืนขบเม้มกลีบปากนุ่มที่ไม่อาจต้านทานลิ้นหนาที่สอดแทรกเข้าลิ้มรสความหอมหวานของ...
เครมบลูเร่?
ชั่วอีดใจที่ลิ้นรับรู้รสชาติ เขาก็ผละริมฝีปากออกแล้วเขม้นมองเธอด้วยแววตาสงสัย
“เครมบลูเร่...หรือ?”
“นั่นเป็นคำถามของคนที่ถือวิสาสะจูบฉันโดยที่ฉันไม่ยินยอมหรือคะ!” เธอรีบดันตัวออกห่าง แต่แน่ละว่าความกลัวบอกให้เธอยังจับเสื้อเขาไว้แน่น
“วันนี้ห้องอาหารมีเครมบลูเร่เสิร์ฟด้วยหรือไง” คิ้วเข้มยังชิดชนกัน
“อยากรู้คุณก็ไปดูที่ห้องอาหารเองสิ”
เขตต์กระตุกยิ้ม “มันจะมีได้ยังไง ในเมื่อผมเช็คเมนูที่ออกเสิร์ฟวันนี้กับตาตัวเองเมื่อเช้า”
ปลายฟ้าพ่นลมหายใจพรูแล้วเบี่ยงสายตาหันไปทางอื่น “พาฉันขึ้นจากสระเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี”
“ถ้างั้น...ก็ไปทำกันในห้อง ถ้าผมไม่เข้าใจผิดไปเอง ดีลของเรายังอยู่...ใช่หรือเปล่า”
เขาจงใจเว้นช่องว่างให้เธอตอบ แต่กลับไร้เสียงเอื้อนเอ่ยจากริมฝีปากอิ่มที่ขบเม้มเข้าหากันจนแน่น และหากความเงียบคือคำตอบใช่ แต่ความว่างเปล่าในดวงตากลมโศกของเธอคือตำตอบที่ตรงกันข้าม
เสียงฟ้าคำรามลั่นแทรกผ่านเข้ามา ห่าฝนครั้งใหม่ก็ถูกส่งมาจากฟ้าสีทึม แม้เนื้อตัวเขาจะเปียกปอนไปแล้วแต่เม็ดฝนที่กระหน่ำลงมากลับทำให้เขาเปียกไปถึงภายในจิตใจ
“เกาะผมไว้”
เขตต์บอกเธอเสียงอ่อนลง แล้วพาลอยตัวกลับไปยังขอบสระ สบตาเธอได้เพียงชั่วขณะแล้วยกร่างบางเบาหวิวขึ้นนั่ง ซึ่งทันทีที่ปลายฟ้าได้รับอิสระ เธอก็ลุกเดินจากไปท่ามกลางสายฝนพร่างพราวโดยไม่เหลียวหลังกลับมา ภาพที่เห็นทำให้เขารู้สึกเหมือนมีช่องโหว่เกิดที่กลางอก
“ไหนบอกกูหน่อยสิว่ามึงมีเหตุผลอะไรมาแช่สระทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ใส่ชุดว่ายน้ำแล้วปล่อยให้กูรอที่ครัวอยู่นานสองนาน”
เสียงพูดดังมาพร้อมกับเสียงครืนคราง เขตต์จึงละสายตาจากทิศทางที่นักเขียนสาวเดินจากไป แล้วแหงนมองลียงในชุดเชฟที่นั่งย่อเข่ากางร่มสีดำคันใหญ่ริมขอบสระตรงหน้า
“ก็ไม่มีเหตุผลอะไร...”
“ไม่มีเหตุผลอะไร...” ลียงเลิกคิ้วมอง “คงไม่ใช่เหยียบหางแมวตัวไหนแล้วไถลลงสระเหมือนใครบางหรอกนะ”
เขตต์ถอนหายใจกับคำพูดประชดประชันแล้วเสยผมที่ปรกใบหน้าจากนั้นดันตัวเองขึ้นจากสระ “กลับไปที่ครัวเถอะ จะเล่าเรื่องการสอบพยานวันนี้ให้ฟัง”
“ไม่ต้องแล้ว ระหว่างที่กูรอมึง วีรชัยโทรศัพท์มารายงานกูแล้ว มีความคืบหน้าสำคัญเกี่ยวกับล็อตยาด้วย เขาส่งรายงานไปให้มึงทางอีเมลเมื่อกี้”
คงฟังทำเสียงจิ๊บ “ทำไมวีรชัยไม่โทรศัพท์มาหากู”
ลียงแค่นหัวเราะใส่ “มึงแช่น้ำแบบนี้ คงจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังจากในกระเป๋ากางเกงหรอกนะ”
“Shit!” เขตต์สบถอย่างหัวเสียแล้วรีบดึงโทรศัพท์ออกมา ทดลองเปิดดูเห็นยังใช้การได้ก็เป่าปากอย่างโล่งอก
“กูกำลังจะไปบอกมึงอยู่นี่ไงแล้วก็จะเอาข้อความฝากส่งจากยายแพรวพลอยไปบอกมึงด้วย”
“ข้อความฝากส่ง?”
“ยายนั่นเชิญมึงกับกูร่วมโต๊ะดินเนอร์ เห็นว่าแขกร่วมโต๊ะของหล่อนคือกรินทร์ หล่อนจะซื้อแบนเนอร์โฆษณาแพลทฟอร์มของสำนักพิมพ์อักษรารัญจวน หมอนั่นก็เลยอยากเชิญผู้ถือหุ้นร่วมโต๊ะอาหาร”
แพรวพลอยมีแผนอะไรอีกอย่างนั้นหรือไง แต่ไม่ว่าหล่อนจะมาไม่ไหน เขาก็พร้อมรับมือ “กูรับคำเชิญ”
เขตต์ตอบเสียงหนักแน่น ลียงเองก็พยักหน้าเหมือนรู้กัน “งั้นกูขอกลับครัวไปคิดเมนูรับศึกสักหน่อย”
ลียงเอียงคอไปทางห้องอาหารแล้วกำลังจะก้าวขาเดิน แต่ความสงสัยที่ยังเหลือรสชาติในปากทำให้เขตต์เอ่ยคำถามว่า
“วันนี้มีเครมบลูเร่เสิร์ฟด้วยหรือ”
ขายาวของเชฟลูกครึ่งหนุ่มหยุดชะงัก หันขวับมามองด้วยใบหน้าประหลาดใจจนสังเกตได้ “ไม่... ไม่มี มึงถามทำไม”
เขตต์นิ่งเงียบไปชั่วขณะ “เปล่า... ไม่มีอะไร”
เขาบอกแล้วก้าวขาถอยหลัง ก่อนหมุนตัวเดินออกจากบริเวณสระว่ายน้ำ มุ่งหน้ากลับห้องโดยมีความขุ่นใจผสมปนเปกับความไม่เข้าใจฝากฝังในหัว แต่เมื่อเปิดเอกสารลับเฉพาะที่แนบมากับอีเมลของวีรชัยดูในโทรศัพท์ เขตต์ก็ถึงกับกำหมัดแน่น เพราะในรายงานล็อตผลิตยา การจ่าย และครอบครองแผงยาหลักฐานนั้นไม่ใช่แพรวพลอยหรือใครอื่น แต่เป็นคนที่เขาเคยมอบความไว้ใจให้ตลอดชีวิตที่ผ่านมา เป็นคนที่เขาไม่เคยรู้ตัวเลยว่าเป็นหนึ่งในขบวนการแทงข้างหลัง
‘ล็อตผลิต XXX จ่ายโดยนายแพทย์ XXX โรงพยาบาล XXX ผู้รับยา นายแก้ว จันรำไพ’
นายแก้ว จันรำไพ... ลุงแก้ว... ยามที่เขาไว้ใจ ลมหายใจของเขตต์ขาดห้วงราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบคอ
ทักทายกันหน่อย
ขอบคุณนักอ่านที่ติดตามกันนะคะ นักอ่านคนไหนที่ติดตามเรื่องราวมาตลอดตั้งแต่ต้น จนตอนที่อัพตอนนี้ใกล้สิ้นปีแล้ว ก็ขอบคุณอย่างสุดซึ้งค่ะ อีกไม่นานก็จะเข้าปีใหม่แล้ว ในปีนี้ใครเจอปัยหา เหนื่อยยากท้อใจยังไง อยากให้รู้ว่านักเขียนคนนี้ยังคงผลิตนินานยายเพื่อเป็นที่พักใจของทุกคนอยู่นะคะ เหนื่อยกายเหนื่อยใจก็เปิดอ่านนิยายที่ชื่นชอบกัน และไรท์ขอลาพักสามอาทิตย์ เราจะมาเจอกันในปีหน้า 11 มกราคม 2026
สวัสดีปีใหม่และขอให้ปี 2026 เป็นปีที่ดีของทุกคนค่ะ
รัก
ณ มหรรณพ
