โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จูบที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ร่างของเขตต์ชะงักราวกับร่างกายถูกแช่แข็ง ความอุ่นจากริมฝีปากที่ฉาบไล้ไวน์แดงแตะต้องเขาอย่างรวดเร็วและแนบแน่นเกินกว่าที่เขาจะตั้งตัวทัน แม้สัญชาตญาณภายในจะสั่งการให้ถอยห่าง แต่ความเป็นสุภาพบุรุษและความเคารพในตัวพิมพ์ลดากลับตรึงเขาให้นิ่งอยู่เพียงเสี้ยววินาที แต่เขตต์รู้ตัวดีว่าต้องหยุดมันอย่างแนบเนียน ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปไกลกว่านั้น
เขาเอื้อมมือขึ้นแตะต้นแขนของพิมพ์ลดาเบาๆ เป็นสัญญาณให้เธอรับรู้ กิริยาของเขานุ่มนวลทว่าเด็ดขาด ไม่ใช่การผลักไส แต่เป็นการวางมือขวางกั้นไว้กลางทาง
“คุณพิมพ์” เขาเรียกชื่อเธอเสียงแผ่วด้วยน้ำเสียงที่มีความหนักแน่นซ่อนอยู่ เพียงเท่านั้น ริมฝีปากของพิมพ์ลดาก็ค่อย ๆ ผละออกช้า ๆ
เขตต์กดปลายนิ้วกับต้นแขนเธออีกนิด ราวกับขอพื้นที่หายใจคืนมา แล้วค่อย ๆ ดันตัวเธอออกห่างจากตัวเองอย่างสุภาพพอที่จะไม่ทำร้ายศักดิ์ศรีของเธอ แต่ก็คิดว่าหนักแน่นพอที่จะสื่อถึงเส้นแบ่งที่เขาวาดไว้ในใจ
"ทำแบบนี้คุณจะเสียหาย"
สายตาของพิมพ์ลดาเต็มไปด้วยความตกใจและเสียหน้า แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดต่อ พิมพ์ลดาก็ชิงยกมือขึ้นแตะอกเขาเบา ๆ ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายทั้งความอ่อนไหวและมุ่งมั่น
"พิมพ์แค่อยากให้คุณรู้..." น้ำเสียงของเธอสั่นน้อยๆ แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ "รู้ชัดๆ ว่าพิมพ์คิดกับคุณยังไง ไม่ได้คิดจะเล่นๆ หรือคบแค่ฆ่าเวลา... พิมพ์จริงจัง อยากให้คุณลองเปิดใจดูบ้าง"
เขตต์นิ่งฟัง ปล่อยให้เธอพูดโดยไม่ขัด แต่ริมฝีปากที่เม้มแน่นกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากันก็บอกชัดเจนถึงความอึดอัดที่ซ่อนอยู่
"พิมพ์เชื่อว่า..." พิมพ์ลดาเอื้อมจับมือเขาไว้ แต่เขตต์ไม่ได้ขยับหนี เพียงปล่อยให้น้ำหนักสัมผัสนั้นค้างอยู่ด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง "พิมพ์จะทำให้คุณลืมผู้หญิงคนนั้นได้... น้ำตาล”
ลมหายใจของเขาหยุดชั่วขณะ เพ่งมองหญิงสาวเจ้าของประโยคด้วยความกังขา แต่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยถาม พิมพ์ลดาก็คลี่ยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงปกติราวกับพูดเรื่องลมฟ้าอากาศ
"คุณพ่อสืบเรื่องเชฟขนมหวานคนนั้นแล้ว และพิมพ์ก็รู้แล้วเกิดอะไรที่นี่ แต่พิมพ์เลือกจะเชื่อคุณนะ เขตต์"
เธอยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนโยน "พิมพ์พูดให้พ่อช่วยเหลือคุณได้ เพียงแค่...คุณทำให้พ่อชอบคุณ"
เขตต์ถอนหายใจเบา ๆ คราวนี้เขาถอยหลังหนึ่งก้าว เพื่อเว้นระยะห่างอย่างเห็นได้ชัด
"คุณพิมพ์..." เขาเอ่ยอย่างอ่อนโยนแต่หนักแน่น "ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดี ๆ และความตั้งใจทั้งหมด แต่ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใครเพื่อพิสูจน์ตัวเอง เรื่องคดี...มันไม่เกี่ยวกับงานที่เราจะต้องทำร่วมกัน ผมอยากให้คุณสบายใจและไม่ต้องเดือดร้อนเพราะเรื่องของผม"
เขาเว้นจังหวะพูด หันไปมองใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ของหญิงสาว "กลับไปเปิดวินเทจไวน์ฉลองวันเกิดให้คุณพ่อของคุณกันเถอะ"
คำพูดคล้ายเชิญชวนเธอจะสร้างบรรยากาศระหว่างกันให้ขุ่นมัวหรือไม่ เขตต์ไม่อาจเดาใจผู้หญิงได้ และเขาก็ไม่คิดเดาใจใครอีกต่อไป
“ก็ได้ค่ะ” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเบาๆ “เรื่องคดีความ พิมพ์ขอดูคุณอยู่ห่างๆ แต่พร้อมเสมอถ้าต้องการความช่วยเหลือ แต่เรื่องที่พิมพ์รู้สึกยังไงกับคุณ คุณห้ามพิมพ์ไม่ได้หรอกนะคะ แล้วก็ไม่แคร์ด้วยว่าใครจะมองพิมพ์เป็นผู้หญิงคนใหม่ของคุณ เพราะพิมพ์เต็มใจเป็นแบบไม่เรียกร้องพันธะผูกพัน”
เขตต์ระบายลมหายใจหนักอึ้ง ปล่อยให้อากาศอุ่นจากอกไหลลอดออกมาช้าๆ
"คุณพิมพ์..." เขาเอ่ยเสียงนุ่มแต่เต็มไปด้วยน้ำหนักที่บอกปฏิเสธอย่างสุภาพ "ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด หรือหวังในสิ่งที่ผมไม่มีวันตอบแทนได้"
เขาก้มศีรษะให้น้อย ๆ คล้ายขอโทษในความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะขยับก้าวขาเดินเลยไหล่ของเธอไปด้วยเสียงฝีเท้าเงียบแต่มั่นคง
ทว่าทันทีที่พ้นประตูคลังเหล้าไป เพียงเสี้ยววินาทีที่สายตากวาดไปข้างหน้า ความมั่นคงนั้นก็พลันอ่อนยวบลงโดยไม่อาจห้ามได้
ปลายฟ้า...เธอกำลังก้าวเข้าสู่ห้องอาหาร
สายลมอ่อนเบาจากประตูที่เปิดทิ้งไว้พัดกรายปลายกระโปรงเธอเบาๆ ราวกับภาพในห้วงฝันที่คุ้นเคยเกินไป
เคียงข้างกับเธอคือกรินทร์ และที่ตามหลังทั้งสอง เป็นหญิงสาวสองคนกำลังเดินคุยส่งเสียงหัวเราะอย่างสุขใจ
แต่ในสายตาของเขตต์กลับมองเห็นเพียงเจ้าเธอ แม้มีรอยยิ้มบางเฉียบประดับบนใบหน้า แต่เขาเห็นความเหนื่อยล้าจาง ๆ ฉายผ่านดวงตาแม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียวที่เธอหันมาสบสายตา ก่อนจะซ่อนมันกลับเข้าไปใต้หน้ากากแห้งความนิ่งเฉย
“เข้ ยืนเหม่ออะไรอยู่ เอาไวน์มาสิ!”
ลั่นเสียงของเข้ดึงเขาออกจากภวังค์ความคิด แล้วยังดึงสายตาของปลายฟ้าให้หันขวับมามอง เพียงเสี้ยววินาทีเดียว... ก่อนดวงตากลมโตคู่นั้นจะผินไปทางอื่น ราวกับเห็นเขาเป็นอากาศธาตุ
พิมพ์ลดาเดินตามเขามาทันแล้ว แต่เธอไม่ได้เดินตรงกลับโต๊ะทันที หยุดยืนเคียงข้างแล้วเอ่ยถามด้วยด้วยแววตาสงสัย
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
เขตต์เม้มริมฝีปากแห้งผากของตน หันไปทางหญิงสาว แล้วยื่นไวน์ส่งให้ “ผมขอตัวเข้าไปดูในครัวหน่อยว่าจะเตรียมเมนูขนมหวานที่เข้ากับไวน์ขวดนี้ยังไง วานคุณนำไวน์กลับไปลียงได้ไหมครับ”
เขาไม่ปล่อยให้พิมพ์ลดาเอ่ยปฏิเสธ เขตต์คว้ามือของเธอมาให้รับไม้ต่อ จากนั้นพาตัวเองออกจากทุกอย่างที่เป็นต้นเหตุของความอัดอั้น
“สวัสดีอย่างเป็นทางการนะครับ...คุณเขตต์”
แต่วันที่ทุกอย่างไม่เป็นใจ ต่อให้หลีกเลี่ยงยังไง ปัญหาก็วิ่งเข้ามาชน
"สวัสดีอย่างเป็นทางการครับ...คุณกรินทร์"
เขตต์เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น เผชิญหน้ากับชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเต็มตา ในระยะห่างระหว่างพวกเขาไม่ถึงสองก้าว มากพอจะรักษามารยาททางสังคม แต่ใกล้พอให้ความตึงเครียดแล่นพล่านในอากาศอย่างชัดเจน
กรินทร์ยกยิ้มบางๆ ราวกับเจ้าตัวครองสถานการณ์อยู่หมัด แต่เขตต์ไม่ปล่อยให้ตัวเองหลุดเข้าไปในเกมที่อีกฝ่ายปูทางไว้
ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดเพิ่มเติม แค่แววตาที่สบประสาน ก็เหมือนดาบที่ฟาดเฉียดกันกลางอากาศ และต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่าพร้อมจะชักอาวุธเข้าห้ำหั่นกันแค่ไหน
“วันก่อนที่คุณบอกว่า...” กรินทร์พูดเนิบช้า แต่เน้นเสียงชัดทุกคำ “จะให้ผมลองค้อกเทลสูตรพิเศษ”
เขตต์ยกยิ้มที่มุมปาก “อ้อ นั่นสิ แต่ที่ผมเห็นคุณกรินทร์โผล่มาวันนี้ ไม่ได้หมายความว่าตั้งใจมาลองค้อกเทลสูตรพิเศษของผมอย่างเดียวใช่ไหมครับ”
“โอ...ไม่ครับไม่” ซีอีโอแห่งอักษรารัญจวนหัวเราะร่วน “ผมพาสุภาพสตรีสองคนนั้นมาหาปลายฟ้า นักเขียนในสังกัดของสำนักพิมพ์ แล้วก็ถือโอกาสพักผ่อนกับปลายฟ้าไปในตัว”
“ถ้าอย่างนั้น ก็ Enjoy your stay นะครับ” เขตต์ตอบพลางมองอีกฝ่ายแน่วนิ่ง ไม่สนใจรอยยิ้มที่บรรจงสร้างให้ดูเป็นมิตร “แล้วผมจะจัดค้อกเทลสูตรพิเศษมาเสิรฟ์”
แต่แล้วกรินทร์ก็เดาะลิ้น “โอ้ ผมลืมไป คุณแพรวพลอยจัดสเปเชียลแพกเกจสำหรับคู่ฮันนีมูนให้ผมกับปลายฟ้า เป็นการขอโทษที่เกิดเรื่องบัดซบกับผมและปลายฟ้าวันก่อน”
จากนั้นหยิบโวเชอร์หนึ่งใบออกจากกระเป๋า ยื่นส่งมาให้เขา “ผมขอดินเนอร์เซ็ตสำหรับคู่รักข้าวใหม่ปลามันตามโวเชอร์ แต่ค้อกเทลพิเศษในค่ำคืนโรแมนติก ผมอยากให้คุณช่วยเสิร์ฟให้ถึงห้องหมายเลข 221 ที่ผมจะใช้เวลาทั้งคืนกับปลายฟ้า หวังว่าคุณจะดูแลผมและเธอให้สมกับคำว่า Enjoy our stay”
เขตต์รับโวเชอร์ด้วยมือที่ยังคงความสงบนิ่งอย่างน่ากลัว ทว่าในใจกลับระอุเหมือนพายุที่ก่อตัวกลางอก คำพูดของกรินทร์แต่ละคำคือการแก้แค้น มันหนักหน่วงและแรงพอให้เขาใจของเขาสะบักสะบอม
ราวกับอีกฝ่ายวางแผนมาแล้วทุกจังหวะ ว่าจะกดเขาให้จมอยู่ใต้ฝ่าเท้า ด้วยรอยยิ้มสุภาพและถ้อยคำหวานล้ำเท่านั้น
กระนั้น ริมฝีปากหยักของเขตต์ก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ยิ้มไม่ถึงดวงตา แล้วควบคุมอารมณ์ที่พล่านอยู่ในอกลงใต้หน้ากากเย็นชา แล้วตอบรับเบาๆ ว่า
"เข้าใจแล้วครับ"
เสียงของเขานุ่มและชัดเจน ราวกับไม่สะเทือนแม้แต่น้อย แล้วหมุนตัวเดินเข้าครัวบงการทุกอย่างในตรงตามโวเชอร์ แล้วหันควบคุมเมนูของหวานสำหรับเจ้าภาพวันเกิดกิตติมศักดิ์ จากนั้นสั่งการชิดให้ปรุงเมนูสุดพิเศษสำหรับค่ำคืนโรแมนติกที่เขาต้องการส่งขอความฝากไปถึงเธอ
“Sweet Drunkard สองที่ เสิร์ฟให้ถึงมือแขกห้อง 221 ตอนแขกถึงห้อง”
ชิดที่กำลังเตรียมเมนูตามบิลของโต๊ะอื่น ละมือแล้วหันมาทางคนเป็นนายด้วยดวงตาฉงน “แขกห้อง 221”
เขตต์ไม่พูดอะไรต่อ วางโวเชอร์ที่มีลายเซ็นของแพรวพลอยกำกับพร้อมกับชื่อของแขกผู้เข้าพักบนเคาน์เตอร์ แล้วสังเกตสีหน้าอากัปกิริยาของชิดที่กำลังชะเง้อมองไปทางโต๊ะของนักเขียนสาว
แต่แล้วสีหน้าของบาร์เทนเดอร์หนุ่มก็เปลี่ยนเหมือนหวั่นเกรงอะไรสักอย่างก่อนพยักหน้าขานรับคำสั่งเขาเสียงเบา แล้วก้มหน้าทำลงเมนูตามใบออเดอร์
“จัดค้อกเทลรสจัดจ้านสี่ที่เสิร์ฟให้ที่โต๊ะของปลายฟ้าทีสิ”
เสียงที่ได้ยินจากด้านหลังกระตุ้นต่อมความขุ่นเคืองที่สงบไปแล้วให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“ค้อกเทลรสจัดจ้านอาจช่วยเรียกน้ำย่อยได้ แต่สำหรับเมนูเรียกน้ำย่อยดินเนอร์เซ็ตในแพกเกจฮันนีมูนที่จัดให้แขกเป็นคาร์ปาชโชกับสลัดมะเขือเทศชีสมอซซาเรลลา ต้องใช้ค้อกเทลรสนุ่มเบาเท่านั้น” เขตต์พูดโดยไม่หันไปมอง “เป็นเรื่องที่เธอควรใส่ใจหากคิดอยากบริหารงาน Beyond The Horizon”
“ว้าว อย่างที่พี่ปลายบอกเป๊ะเลยค่ะ คุณเขตต์สันทัดเรื่องเครื่องดื่มจริงๆ”
ทว่าเสียงพูดที่ไม่คุ้นหูทำให้เขาหันหลังกลับไปมอง
“องุ่นเชื่อแล้วล่ะค่ะว่า Beyond The Horizon มีจุดเด่นเรื่องค้อกเทลจริงๆ” เจ้าของเสียงพูดเป็นหญิงสาวใบหน้าสวยเฉี่ยว กับทรงผมบ๊อบสั้นระดับปลายคาง
“แล้วคุณคิดว่าเราควรเลือกเมนูอะไรดีคะ”
เธอคนนั้นถามเสียงใสแล้วมองเขาด้วยดวงตาเปล่งประกาย ส่วนปลายฟ้ากลับเพ่งสายตามองไปทางขวดเหล้าที่วางเรียงรายบนเคาน์เตอร์อย่างกับพวกมันมีอะไรน่าสนใจมากกว่ามองเขา
“ผมมีให้สามตัวเลือก ตัวแรกเป็น Bellini ที่ผสมพีชและสปาร์กคลิ่งโซดา ตัวเลือกที่สองคือ Mimosa เป็นน้ำส้มผสมกับ Sparkling Wine และสุดท้าย French 75 ที่ผสมระหว่างเหล้า Gin กับ Champagne”
คนที่เรียกตัวเองว่าองุ่นได้ยินแล้วมีดวงตาวับวาว “น่าสนใจทั้งหมดเลยค่ะ” จากนั้นเขย่าแขนหญิงสาวที่ยืนนิ่งไม่ขยับราวกับเป็นตุ๊กตา “องุ่นเลือก French 75 ให้ตัวเองกับคุณวาดฟ้า วานพี่ปลายเลือกให้พี่รินทร์ด้วยนะคะ พี่ปลายน่าจะรู้ว่าพี่รินทร์ ชอบอะไร”
หญิงสาวบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วหมุนตัวเดินกลับไปที่โต๊ะ ทิ้งตุ๊กตาปลายฟ้าที่ทำตาโตราวกับถูกสั่งให้หาคำตอบเกมทายใจยืนอ้ำอึ้งๆ ทำหน้าลำบากใจ
“ส่วนใหญ่แขกผู้ชายจะเลือก French 75” เขาไม่เคยอยากรู้ใจไอ้หมอนั่น แต่มันก็ไม่มีคำตอบที่ถูกต้องในเรื่องนี้ “หากเขาดื่มแล้วไม่ชอบ ก็เปลี่ยนได้”
ปลายฟ้าพยักหน้าเบาๆ แล้วเอ่ยเสียงแผ่วว่า “ฉันขอเป็นน้ำเปล่าได้ไหมคะ... ไม่อยากดื่มอะไรที่เป็นแอลกอฮอล”
“ที่ไม่อยากดื่มเพราะไม่อยากเมาก่อนไปสนุกกันต่อที่บาร์โฮสต์คืนนี้ใช่ไหมล่ะ” แต่คนตอบกลับเป็นผู้หญิงอีกคนที่เขาไม่อยากถามความเห็นไหม “บังเอิญฉันได้ยินคุณองุ่นคุยกับคุณวาดฟ้าน่ะ”
“ได้...น้ำเปล่า”
เขาตอบกลับปลายฟ้าเพียงแค่นั้น แล้วหันไปบัญชาการชิด ด้วยการดึงบิลสั่งเครื่องดื่มแล้วเขียนข้อความลงไปก่อนวางบนเคาน์เตอร์ว่า
‘คืนนี้ จัดน้ำมะนาวผสมน้ำผึ้งอุ่นไปให้ปลายฟ้า บอกเธอว่ามันช่วยขับแอลกอฮอลให้ออกจากร่างกายเร็วขึ้น’
จากนั้นฉวยวิสกี้จากเคาน์เตอร์ มองใบหน้านักเขียนสาวที่ยังไม่กล้าสบตาเขา เขตต์จึงก้าวเดินเข้าไปเฉียดไหล่บาง
“จะสนุกยังไงก็ระวังตัวด้วย”
กระซิบเบาๆ ข้างแก้มเธอ ก่อนเดินกลับไปยังโต๊ะอาหารที่เมนูสุดท้ายเริ่มนำไปบรรณาการ ส่วนเขาก็เป็นหนึ่งในเครื่องบรรณาการจาก Beyond The Horizon ที่ลียงมั่นใจนำเสนอให้แก่พิมพ์ลดา
เพื่อ Beyond The Horizon ที่เขารัก เพื่อฝันของพ่อแม่ เพื่อลียงเพื่อนเป็นเพื่อนตาย แต่จะเพื่อตัวเองด้วยหรือไม่นั้น...
หลังจากปลดแอกจากความผิดที่ไม่ได้ก่อได้เหมือนไหร่ เขาจะทำตามที่หัวใจตัวเองต้องการเสียที!
แวะคุยกันค่ะ
คุณเข้เขาก็ขีดเส้นชัดอยู่น้า แต่อีกฝ่ายจะยอมถอยหรือเปล่า แล้วปลายฟ้าของเรากำลังคิดอะไรอยู่ในใจกันน้อ
