โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ปลายฟ้าไม่รู้ว่าเสียงเต้นของหัวใจตัวเองดังถึงไหน แต่รู้สึกได้ชัดเจนว่าเธอขยับมือไม่ได้ อีกแขนของเขาเคลื่อนเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะโอบรอบเอวบางอย่างชำนาญ
“พี่รินทร์...”
“กลับกับพี่นะ ให้พี่ได้ดูแลปลาย” เขากอดเธอแน่นขึ้น ไม่ใช่เพื่อปลอบใจ แต่เหมือนเพื่อย้ำสิ่งที่เขาเพิ่งพูด ก่อนกำลังจะโน้มตัวลงมา ใบหน้าขยับใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนปลายฟ้ารู้สึกถึงลมหายใจรินรดริมฝีปาก
เธอขยับเล็กน้อย พยายามจะพูด “พี่รินทร์...ปลายยัง...”
แต่เสียงเบาเกินไป และช้าเกินไป ริมฝีปากของเขาจึงประทับลงบนกลีบปากอิ่มในจังหวะที่เธอยังไม่ทันตั้งหลัก มันไม่ใช่จูบที่รุนแรง แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ เหมือนเขาเชื่ออย่างสนิทใจว่าเขามีสิทธิ์แห่งการครอบครอง
แต่แล้ว...
ก๊อก! ก๊อก!
มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้งชัดเจน
แรงกดของริมฝีปากเขาผละออกในจังหวะเดียวกับที่เขาหันขวับไปมองประตู ดวงตาแข็งขึ้นอย่างระแวดระวัง
ปลายฟ้ายังคงนั่งนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่หัวใจเริ่มสั่นระลอกใหม่ ไม่ใช่เพราะความตกใจจากเสียงเคาะ แต่เพราะเพิ่งตระหนักชัดว่า บางอย่างในแววตาของกรินทร์ กำลังจะพาเธอกลับไปที่เดิม ที่ที่เธอเคยหนีออกมาแล้วครั้งหนึ่ง
ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังอีกสองครั้ง ดังกว่าที่ผ่านมา
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ทั้งที่มีกระดิ่งหน้าห้อง แต่ใครคนนั้นกลับเลือกกำลังกระหน่ำเคาะบานประตู
“ปลายไปเปิดเองค่ะ” ปลายฟ้าเสนอตัว อยากคว้าโอกาสเพื่อขยับช่องว่างให้ห่างจากกรินทร์ที่ยังไม่คลายวงแขนจากเอวเธอ
แต่คำขอของนักเขียนสาวไม่ได้รับการตอบรับ ทว่าก็ได้ในสิ่งที่เธอหวังไว้ กรินทร์ผละตัวออก ลุกเดินไปมองผ่านช่องตาแมว แต่แล้วก็หันมามองเธอด้วยใบหน้าที่มีเครื่องหมายคำถามก่อนเปิดประตูออกไป
“มีธุระอะไรหรือครับ” เสียงคำถามของกรินทร์ทำให้ปลายฟ้าลุกขึ้นจากโซฟา
“ผมมาตามหาคนครับ คนของผมหาย” เสียงคำตอบนั้นทำให้ขนเธอลุกซู่ไปทั้งตัว
“คนของคุณหาย?” กรินทร์ทวนคำพูด “ผมว่าคุณมาผิดห้อง แต่คุณน่าจะให้ทางรีสอร์ตช่วยตามหานะครับ หรือให้ผมช่วยแจ้งกับทางผู้ถือหุ้นที่นี่ให้ไหม ผมรู้จักอยู่คนหนึ่ง”
“ไม่ได้มาผิดห้อง แล้วหนึ่งในผู้ถือหุ้นรีสอร์ตก็ยืนอยู่หน้าคุณแล้วด้วย”
“คุณเข้!” ปลายฟ้าทนนิ่งเฉยไม่ได้ เธอสาวเท้าเข้าไปขวางบทสนทนาที่เธอรู้ว่าอาจบานปลายใหญ่โต “คุณมีธุระอะไรหรือคะ!”
คนถูกถามคลี่ยิ้มร้ายกาจ แววตาที่เขามองมาก็ดูเหมือนจงใจกวนประสาท “เรียกว่าธุระก็คงไม่ตรงนัก... คุณควรถามผมว่ามีอะไรให้รับใช้ไหม จะสุภาพกว่านะครับ”
“คุณเป็นใคร” กรินทร์เริ่มมีสีหน้าตึง มองสลับไปมาระหว่างเธอและชายหนุ่มอีกคน
“อืม... ผมเป็นใครน่ะหรือ...” เขตต์เหลือบตามอง พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำให้เลือดในกายเธอร้อนวาบ และเหมือนเขากำลังท้าทายให้เธอเข้ามาร่วมเกมกดดัน ซึ่งเขาเป็นฝ่ายชนะ
“เขาเป็นนายจ้างของปลายค่ะ” ปลายฟ้าเผยคำตอบก่อนที่เขาจะปล่อยอะไรพิเรนทร์ออกมา
เขตต์เลิกคิ้วอย่างพอใจ แล้วเสริมทันทีเหมือนรอจังหวะ “แล้วก็เป็นแม่ของลูกผมด้วย”
“อะไรนะ!” กรินทร์ลั่นเสียงดัง ดวงตาคมเข้มเริ่มฉายแววแข็งกร้าว
อีตาบ้า! ปลายฟ้ารีบตวัดตาดุใส่เขา แล้วแก้ไขให้ถูกต้อง “เขาหมายถึงแม่แมวค่ะพี่รินทร์!”
“จะแมวหรือจะตัวอะไรก็แล้วแต่ ปลายไปรู้จักเขาได้ยังไง!”
“แหม ถ้าจะให้เล่า มันก็ยาวนะครับ เอาไว้วันไหนว่าง ๆ เชิญมานั่งดริ๊งค์ด้วยกัน ผมจะชงค้อกเทลสูตรพิเศษให้ แล้วจะเล่าให้คุณฟังหมด ทั้งตอนเจอกันกับเธอครั้งแรก ไปจนถึงตอนที่เธอกับผมเริ่มสนิทกันมากขึ้นในฉากไหนของนิยายที่เธอเขียน”
พ่อแมวสุดกวนพูดยั่วโมโหเธอต่อไม่หยุด แล้วยังหันมาทางเธอเพื่อลอบกระซิบเสียงต่ำ “โดยเฉพาะฉากที่คุณเขียนไม่กล้าใส่ลงในนิยาย...”
“ปลายฟ้า บอกพี่มาเดี๋ยวนี้” กรินทร์พูดเสียงลอดไรฟันจนเธอรู้สึกเสียววูบที่สันหลัง แต่ส่งดวงตาขุ่นคลั่กเพ่งมองไปทางเจ้าของลักยิ้มที่ไม่ได้สะทกสะท้าน
“คือ...” ปลายฟ้ายังไม่ทันได้อธิบายอะไร คนกวนประสาทก็แทรกขึ้นอย่างไม่แยแส
“เอาไว้พวกคุณไปเคลียร์กันทีหลังได้ไหม คุณปลายต้องกลับไปทำงานให้ผมต่อ ตอนนี้ลูกผมร้องงอแงหาแม่แล้ว” พูดจบไม่เท่าไหร่ ก็คว้าข้อมือบางดึงเธอแน่น แล้วดึงให้ถลาถอยห่างออกจากกรินทร์อย่างไม่ให้ตั้งตัว สร้างความตะลึงพรึงเพริดให้ทั้งกรินทร์และปลายฟ้า
“คุณจ้างเธอทำอะไร” เสียงของกรินทร์หนักแน่นจนเกือบกลายเป็นตะโกน มือเขากำแน่น สันกรามข้างหนึ่งกระตุกถี่
“แม่บ้านส่วนตัว” เขตต์ตอบเรียบ ๆ แล้วเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจ้องตาเขาอย่างตรงไปตรงมา “ส่วนตัวแบบเอกซ์คลูซีฟ”
“เอกซ์คลูซีฟ?” กรินทร์ขยับเข้าหา หายใจแรงเหมือนบางอย่างในอกกำลังจะระเบิดออกมา
“ดูแลห้อง ดูแลแมว และดูแลผมแบบเอกซ์คลูซีฟแลกกับเงินเดือน สวัสดิการกินฟรี อยู่ฟรี แล้วก็...” เขตต์ยังคงน้ำเสียงเรียบ นิ่ง และเฉียบคมเหมือนคมมีดบาด จากนั้นดึงเธอไปหลบด้านหลังเขา เอาตัวเองเป็นกำแพง แล้วเอ่ยประโยคที่สั่นสะท้านหัวใจปลายฟ้า “ทำให้เธอส่งเสียงครางแบบเสียวๆ ฟรี”
“ไอ้...” กรินทร์แทบจะไม่ทันคิด ปล่อยหมัดพุ่งออกทันที ด้วยแรงจากอารมณ์ที่กดไว้ไม่อยู่
พลั่ก!
แต่ความไวยังแพ้พ่อแมว เขาดันปลายฟ้าพ้นจากทางหมัด แล้วสวนกลับด้วยหมัดของตัวเอง ฟาดเข้ากรามของกรินทร์เต็มแรงจนอีกฝ่ายเซถลาถอยหลัง ล้มไปนั่งกับพื้นอย่างงุนงง
“พี่รินทร์!” ปลายฟ้าโผจะเข้าไปหาด้วยสัญชาตญาณห่วงใย แต่ทันใดนั้น ข้อมือบางก็ถูกกระตุกอย่างแรงจากข้างหลัง
“แล้วผมก็จ้างเธอเต็มเวลา” เขตต์พูดเสียงเย็นจัด ดวงตานิ่งสนิทไม่มีแววล้อเล่นอีกต่อไป “กรุณาอย่าเข้ามาเบียดเบียนเวลาจ้างงานของผม!”
จากนั้นดึงเธอให้เดินลงบันได ให้ตามเขาออกจากห้องพักหมายเลข 221 โดยไม่สนใจเธอว่าตกใจและหวาดหวั่นกับเหตุการณ์ในนาทีก่อนหน้านั้นแค่ไหน แล้วก็ไม่สนใจว่าแรงกระตุกที่ข้อมือยังฝังอยู่ในผิวจนเกิดรอยแดงแล้วหรือไม่ แม้เธอจะพยายามฝืนให้ตัวเองเดินตามจังหวะของเขา แต่มันเร็วเกินไป และแรงเกินไป จนปลายฟ้าต้องเกือบวิ่งตามถึงจะไม่ล้ม
“ปล่อยฉันนะ!”
ปลายฟ้าพยายามออกแงสะบัดมือ แล้วคิดว่าเขาจะพากลับไปห้องหมายเลข 222 ห้องของเขา แต่เขาดึงแขนเธอเข้าสู่ดงต้นไม้สูงใหญ่ที่เรียงตัวเป็นกำแพงหนาจนบดบังแสงอาทิตย์วันฟ้าทึมให้ยิ่งมืดทึบเหมือนฟ้ายามสนทยา มันเป็นเส้นทางที่เธอไม่เคยรู้ว่ามี แต่เขาดูคุ้นเคยจนเหมือนอาศัยอยู่ในนี้
“คุณเข้ คุณจะพาฉันไปไหน!” เธอถามเสียงแหบพร่า แต่ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีอะไรหลังจากหมัดนั้น มีเพียงแรงดึงและความเงียบที่หนาวเย็นจนทำให้ปลายฟ้าหายใจไม่ทั่วหน้าอก
“คุณเข้!” ปลายฟ้าเริ่มหายใจหอบ ส่วนเขาทำแค่ชะลอฝีเท้าเพียงพอให้เธอตามทัน แต่ไม่พอให้เธอหยุดเพื่อเอ่ยถามอะไรอีก
“เจ็บ…” จนเสียงที่เอ่ยออกไปสั่นเครือ เมื่อเกิดความแสบที่ฝ่าเท้า เพราะเหยียบย่ำเศษกิ่งไม้แห้งมาตลอดทางด้วยเท่าเปล่า
เขาจึงหยุดกะทันหัน แล้วหันกลับมาย่นคิ้วมองเหมือนเพิ่งรู้ว่าเป็นต้นเหตุทำให้เธอเดินด้วยเท้าบอบบางไร้รองเท้าปกป้อง จากนั้นก็ก้มตัวย่อเข่าลง สอดแขนเข้าที่ข้อพับใต้เข่าและหลังบาง ยกตัวปลายฟ้าขึ้นอย่างง่ายดายราวกับเป็นคนไม่มีน้ำหนัก
“คุณเข้! ปล่อยฉันนะ ฉันเดินเองได้!”
“ก็เห็นอยู่ว่าไม่ได้” เสียงเขาแผ่วต่ำแต่หนักแน่นพอให้เธอยอมจำนนในอ้อมแขนที่อุ่นเกินควร แต่กลับทำให้เธอรู้สึกกลัว
ความกลัวที่ไม่รู้ว่าคืออะไร กลัวความเงียบของเขา กลัวแววตาเย็นชาที่แทรกความร้อนรุ่มอยู่ลึกๆ หรือกลัวว่าเธอเริ่มไม่เข้าใจเขาอีกต่อไป
จนมาถึงรถเก๋งสัญชาติเยอรมันสีดำที่จอดเงียบงันชิดริมทางเข้าป่า เขาเปิดประตูแล้ววางเธอลงอย่างระวังที่เบาะข้างคนขับ แม้จะไม่ได้รุนแรง แต่ทุกการเคลื่อนไหวของเขาเต็มไปด้วยแรงที่ควบคุมไว้จนแทบระเบิด
ปลายฟ้ายังไม่ทันจะหันไปถามว่าจะไปไหน เขาก็ปิดประตูเสียงดังปังจนเธอสะดุ้ง จากนั้นร่างสูงก็ข้ามไปเปิดประตูฝั่งคนขับ สอดตัวเข้ามานั่งแล้วปิดประตูตามหลังทันที แล้วเครื่องยนต์ก็ติดในวินาทีถัดมา
“คุณเข้...”
“เงียบ”
เขาใช้คำสั่งสั้นๆ เสียงห้วนปิดปากเธอได้ชะงัก แล้วเหยียบคันเร่ง หมุนพวงมาลัยสู่ถนน วิ่งไปบนเส้นทางที่ปลายฟ้าไม่รู้จุดหมาย ทั้งจุดหมายของปลายทางที่เขากำลังมุ่งหน้าไป และจุดหมายที่อยู่ในใจของคนที่ควบคุมพวงมาลัยที่กลายเป็นสิ่งที่เขาพยายามควบคุมนอกเหนือจากไฟคุกรุ่นที่อัดแน่นในดวงตา
ความกังวลเริ่มก่อตัวมากขึ้นจนเหมือนภูเขาทับอกในใจปลายฟ้า เธอเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นนักเขียนที่หลงเข้าไปอยู่ในนิยายของใครอีกคน เป็นนิยายที่เธอไม่ได้เป็นคนเขียนมันขึ้นมาเลยแม้แต่บรรทัดเดียว
