โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เขาจ้องมองภาพนั้นอย่างเงียบงัน ภายในใจเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน แม้ระยะห่างระหว่างเขากับเธอจะยังห่างกันมาก แต่เขารู้ดีว่าอิสรภาพของเธอกำลังทำให้ทุกอย่างที่หนักอึ้งในอกของเขาเริ่มเบาลง
เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า การได้เห็นหน้าปลายฟ้า มันทำให้เขาหายใจได้เต็มปอด กลับกันที่ใบหน้าหวานของเธอยังไม่คลายความกดดัน และเหตุแห่งความกดดันคงมาจากกรินทร์ที่กำลังเอ่ยพูดอะไรบางอย่าง จะเป็นการว่ากล่าว ด่าทอหรือบทสนทนาแบบใดนั้น คนที่ทำได้แค่นั่งหลังพวงมาลัยมิอาจล่วงรู้
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะกระจกฝั่งที่นั่งข้างคนขับเรียกสายตาของเขตต์ให้หันไปมอง เป็นทนายคู่ใจของเขานั่นเองที่กำลังย่อตัวจ้องเขาผ่านฟิล์มกรองแสงสีเข้ม เขาจึงไม่รีรอที่จะปลดล็อกประตูทันที
“มีอะไรน่าสนใจหลายอย่างเลยครับ”
วีรชัยรายงานด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นพร้อมกับสอดตัวเข้ามานั่ง ในขณะที่ดวงตาสีนิลของผู้ว่าจ้างหนุ่มยังตรึงอยู่กับหญิงสาวที่ยืนนิ่งเงียบตรงนั้น
“ผู้หญิงที่ชื่อปลายฟ้าคนนั้นสารภาพว่าขโมยกุญแจจากห้องคุณแหววเพื่อเข้าไปเอายาไดอะซีแพม”
เรื่องนี้เขาได้ยินจากปากเธอตอนถูกจับได้แล้ว แต่คำพูดต่อมาของทนายหนุ่มกลับดึงสายตาของเขตต์ให้ละจากภาพหญิงสาวไปสบตาผู้รายงาน
“เธอบอกว่ายาแผงนั้นไม่ใช่ของเธอ แต่เป็นยาที่เธอพบในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนของแม่บ้านคนเก่า” วีรชัยกล่าว พลางถอนหายใจสั้น ๆ ก่อนเอ่ยต่อ “เธออ้างว่าทำแบบนั้นเพราะไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเธอเป็นผู้ป่วยจิตเภท”
เขตต์รู้สึกถึงความหน่วงหนักที่กดลงกลางอก ไม่ใช่เพราะแค่คำว่า ‘จิตเภท’ แต่เพราะภาพหญิงสาวที่เขาเคยทำร้ายด้วยความเข้าใจผิดผุดขึ้นมาในห้วงความคิด
“จริง ๆ แล้วเธอมีนัดพบจิตแพทย์ แต่ไม่ได้ไปตามนัดในบัตรนัดผู้ป่วยที่เธอแสดงต่อเจ้าหน้าที่ ทำให้ยาของเธอหมดก่อน พอนึกได้ว่าเคยทิ้งยาแผงนั้นไว้ในห้องจึงเข้าไปเอา” วีรชัยเสริมข้อมูลอย่างมืออาชีพ ทว่ากลับเพิ่มน้ำหนักให้ก้อนความรู้สึกผิดในอกของเขตต์
“แล้วทำไมถึงปล่อยตัวเธอได้” เขตต์ขมวดคิ้วถาม สีหน้าเคร่งเครียดแล้วหันไปจ้องแพรวพลอยกับแหววที่เดินออกมา
“เจ้าทุกข์ยอมความและไม่ดำเนินคดีต่อครับ ผู้ต้องหาเลยได้รับการปล่อยตัวชั่วคราว”
“ปล่อยตัวชั่วคราว?” คิ้วเข้มของเขาย่นเข้าหากัน หมายความว่าปลายฟ้ายังไม่ได้รับอิสระอย่างแท้จริงอย่างนั้นหรือ
“ตามกฎหมายอาญามาตรา 334 ที่ว่าด้วยการลักทรัพย์ในเคหสถานน่ะครับ หากเจ้าทุกข์ยอมความและไม่ต้องการดำเนินคดีต่อ ผู้ต้องหาสามารถได้รับการปล่อยตัวชั่วคราวได้ ซึ่งในกรณีนี้ คุณแพรวพลอยก็ยอมถอนฟ้องแล้ว เพราะเห็นว่าไม่ได้มีการลักทรัพย์ในความหมายที่เป็นอาชญากรรม แต่เป็นการกระทำที่เกิดจากความจำเป็นของผู้ป่วย”
“แล้วเธอจะเป็นยังไงต่อ...”
“เธอสามารถยื่นคำร้องขอไม่ถูกดำเนินคดีตามมาตรา 337 ได้ครับ ถ้าเจ้าทุกข์ถอนฟ้องหรือไม่ต้องการเอาเรื่องต่อ เพราะถือเป็นการกระทำที่ไม่มีเจตนาแสวงหาผลประโยชน์หรือก่อให้เกิดความเสียหายร้ายแรง”
วีรชัยพูดเสริม แล้วก็เหมือนอ่านความกังวลใจจากสีหน้าของเขตต์ได้อย่างชัดเจน จึงคลี่ยิ้มให้แล้วหันไปมองด้านหน้า “แล้วผู้ชายคนนั้น ที่ยืนข้างเธอจะเดินเรื่องยื่นคำร้องช่วยเธอ”
“แล้วยาแผงนั้นล่ะ”
“ตำรวจเก็บไว้เป็นของกลางครับ คุณแพรวพลอยที่เป็นเจ้าทุกข์จะถอนฟ้องและขอให้ตำรวจคืนยาให้คุณปลายฟ้า แต่ตำรวจต้องการตรวจสอบว่าการครอบครองยาเป็นไปตามกฎหมายหรือไม่”
“การครอบครองยา...ที่เป็นไปตามกฎหมาย...” เขตต์ทวนคำพูดของวีรชัยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ขณะพยายามประมวลผลข้อมูลที่ได้ยิน และแล้วหัวใจของเขาก็เต้นแรง ด้วยคำพูดของวีรชัยจุดประกายความคิดให้กับเขา
“อธิบายเรื่องนี้ให้ผมฟังที”
วีรชัยเม้มริมฝีปากแล้วพยักหน้าก่อนเอ่ยต่อว่า “ประเทศไทยถือว่าไดอะซีแพมเป็นยาควบคุมพิเศษ ต้องเป็นไปตามใบสั่งแพทย์จากผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมเท่านั้น อีกทั้งต้องมีหลักฐานแสดงการสั่งจ่าย เช่น ใบสั่งยาที่ระบุชื่อผู้ป่วย วันที่ รายละเอียดการใช้ยา อาจรวมไปถึงล็อตการผลิตด้วย”
ราวกับเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ หรือนี่เองที่เป็นจิ๊กซอชิ้นสำคัญที่ทำให้เกมพลิกแล้วเขาอาจกลายเป็นฝ่ายชนะ
เขตต์ประกาศก้องในใจ ด้วยยาไดอะซีแพมแผงนั้นกลายเป็นหมากตัวเด็ด และเขามั่นใจมากว่าปลายฟ้าไม่ได้ลุกล้ำเข้าไปเพราะขาดยา แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอแค่เดินเกมพลาดเองหรือจงใจชี้นำให้เขากระชากหน้ากากคนร้ายกันแน่
“แล้วเสี่ยมาทำอะไรที่นี่” น้ำเสียงกร้าวขึ้นเมื่อเห็นคนที่เอ่ยเดินออกมาจากโรงพัก
“เสี่ยถูกเรียกตัวมาสอบถามว่าเคยเห็นยาแผงนี้อยู่กับตัวคุณน้ำตาลหรือเปล่าครับ เพราะทั้งชื่อทางการค้าแล้วก็ลักษณะแผงยาเหมือนกันกับยาแผงที่พบในตึกร้านขนมของคุณน้ำตาล”
“แล้วเสี่ยตอบว่าไง” เขาสนใจข้อมูลใหม่ที่เพิ่งได้ แต่ก็ยังไม่ทิ้งความสนใจไปจากนักเขียนสาวที่ถูกกรินทร์เกี่ยวเอวพาขึ้นรถไป แม้จะรู้สึกครั่นคร้ามหัวใจ แต่จำต้องอดทนมองร่างบางหายลับไปหลังประตูรถเอสยูวีของกรินทร์
“เสี่ยบอกว่าไม่เคยเห็นครับ”
เขตต์กระตุกยิ้ม เพราะไม่ผิดไปจากคาด เสี่ยใหญ่ต้องให้การปฏิเสธไว้ก่อน แต่จะพูดจริงหรือพูดเท็จ ก็ต้องหาหลักฐานมาพิสูจน์ แล้วพยานสำคัญก็สิ้นชีพไปแล้วด้วยการสังหารของใครบางคนที่ตำรวจต้องตามหาเบาะแสให้เจอ
“แต่คุณแหววพูดอะไรที่น่าสนใจต่อจากคำถามของเจ้าหน้าที่ครับ แล้วผมคิดว่าเป็นประโยชน์มากที่สุดเท่าที่คุณแหววเคยให้ข้อมูลเลยทีเดียว”
“อะไร” คิ้วเข้มขมวดมุ่น มองคนพูดด้วยแววตาใคร่รู้แบบไม่ปิดบัง
“คุณแหววบอกว่า แม้แต่เธอที่เป็นแม่ ก็ไม่เคยเห็นคุณน้ำตาลพกแผงยานั้น จะเห็นก็แค่ตัวเม็ดยาสีฟ้าเท่านั้นเอง”
ชายหนุ่มถอนหายใจเสียงหนัก สบตากับวีรชัย ก่อนที่ทั้งสองจะเอ่ยพูดพร้อมกันว่า
“มีแต่ตัวยาไม่มีแผงยา...”
“คุณเขตต์เคยพูดเรื่องนี้กับผม ให้การตรงกันกับคุณแหวว” ดวงตาของวีรชัยเป็นประกาย ทนายหนุ่มขยำมือตัวเองราวกับนักรบพร้อมจับดาบฟาดฟัน “เป็นไปได้ว่ามีใครบางคนยื่นเสนอยาเม็ดนั้นให้น้ำตาลด้วยการแกะออกจากแผง”
“และอาจเป็นใครบางคนที่มีประวัติการได้รับยาตามใบสั่งของแพทย์” เขตต์กล่าวตามปิดท้าย
“เอาล่ะ ผมจะรีบหาข้อมูลให้ได้มากที่สุด” วีรชัยตบหน้าตักของตัวเองเบา ๆ แล้วผลักประตูรถก้าวขาลง แต่ยังไม่วายเอี้ยวหน้าหันมาฝากคำเตือนก่อนลงจากรถว่า “อ้อ คุณลียงสั่งคุณเขตต์ว่า จากคืนนี้เป็นต้นไป ขอให้คุณเข้พักอยู่บนเรือครับ แล้วถ้าเห็นคุณเข้ไปโผล่ที่รีสอร์ต คุณลียงจะเอาเบอร์เบินไปถวายวัด”
เขตต์พ่นลมหายใจยาวแล้วส่ายหน้าเบา ๆ ยกฝ่ามือขึ้นเชิงบอกว่ารับทราบให้กับทนายความที่รับบทผู้ส่งสารอย่างซื่อสัตย์
เมื่อหมดเรื่องราวของคืนนี้ ร่างกายที่เริ่มล้าก็เตือนว่าเขาควรกลับไปซุกหัวนอนบนเรือตามสั่ง แต่ก่อนที่เขาจะสตาร์ทรถและเปิดไฟสว่าง เขตต์เลือกที่จะเฝ้ามองร่างของคนสองคนใต้แสงไฟ
หนึ่งในนั้นคือแพรวพลอยที่ก้าวขาเข้ามาหาด้วยท่าทางนวยนาด รองเท้าส้นสูงของเธอกระทบพื้นคอนกรีตเป็นจังหวะ ย่ำผ่านแอ่งน้ำที่สะท้อนแสงไฟถนนเป็นสีส้มสลัว รอยยิ้มบางบนเรียวปากของเธอแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน และดวงตาที่จ้องตรงมายังรถของเขาก็ฉายประกายเย็นชา
จนกระทั่งหญิงสาวมาหยุดอยู่ข้างประตูฝั่งคนขับแล้วโน้มตัวลงให้สายตาอยู่ระดับเดียวกับเขา ด้วยแผ่นกระจกกรองแสงที่คั่นกลางระหว่างกัน กลับกั้นสายตาที่ส่งผ่านความหยามเหยียดมาถึงกันไม่ได้เลย
เขตต์ก็จ้องกลับไปด้วยดวงตาเรียบนิ่ง แต่หัวใจกลับเต้นกระหน่ำด้วยความรู้สึกขยะแขยงรอยยิ้มจากเรียวปากสีชมพูใสที่เหมือนกำลังบอกเป็นนัยว่า ‘ฉันชนะ’ก่อนจะหมุนตัว เดินกลับไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ไม่ไกล ทิ้งเขาให้จมอยู่กับความรู้สึกโกรธเกรี้ยวอย่างไม่อาจระบาย
และทันทีที่รถของแพรวพลอยลับสายตา ร่างท้วมของหัวหน้าแม่บ้านก็ปรากฏตรงหน้า เยือกเย็นและโดดเดี่ยวราวกับเป็นภาพเงาในค่ำคืนอันเงียบสงบ แต่แววตาโรยวัยกลับแฝงไปด้วยคำเชื้อเชิญให้เขาออกจากรถไปเผชิญหน้า
“คุณแหววมีอะไรอยากคุยกับผมหรือครับ” ชายหนุ่มเป็นฝ่ายเอ่ยถามเมื่อก้าวขาลงจากรถ
“ไปส่งฉันที่โรงพยาบาลได้ไหม”
หัวหน้าแม่บ้านเอ่ยเพียงแค่นั้น เป็นคำขอสั้น ๆ ที่เขตต์รู้สึกลึก ๆ ในใจว่า ไม่ได้เป็นเพียงแค่คำขอธรรมดา
แล้วที่ปลายอุโมงค์จะมีทางออกของคดีอย่างที่เขตต์ต้องการหรือเปล่าน้อ มาติดตามกันต่อนะคะ
