โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ตอนนี้หลักฐานชิ้นนั้นอยู่ในมือตำรวจ แล้วก็คงกำลังพิสูจน์ทางนิติเวชอยู่” วีรชัยกล่าวต่อ “ถ้าโชคดี ก็จะพบลายนิ้วมือที่อาจหลงเหลืออยู่”
ลียงถอนลมหายใจพรู ขณะจ้องมาทางเขา “ภาวนาขอลายนิ้วมือนั้นเป็นของเสี่ยไม่ใช่น้ำตาล เพราะถ้าเป็นลายนิ้วมือเสี่ยล่ะก็...”
“ไอ้เสี่ยปอง” เขตต์กัดฟันกรอด ความโกรธเกรี้ยวที่ปะทุขึ้นกลางอกฉับพลันสั่งให้เขาระบายความโกรธเคืองก่อนที่จะบ้าคลั่งด้วยการอัดกำปั้นกระแทกผนังเรือ แม้คลื่นลมที่ซัดด้านนอกจะซาลง แต่พายุในใจของเขากลับกำลังเดือดพล่านราวกับไม่มีทางสงบ
“ครับ ผมก็หวังให้เป็นอย่างนั้น...” เสียงของทนายความคนเก่งอ่อนลง “เพราะถ้าเป็นของน้ำตาล เราก็ยังเป็นรองอีกฝ่าย เราอาจต้องหาหลักฐานมาสู้กับกับภาพถ่ายหน้าจอการค้นหาไดอะซีแพมในกูเกิลจากโน้ตบุ๊คของคุณเขตต์ เพื่อยืนยันว่าคุณเขตต์ต้องการหาข้อมูลตัวยาเพราะเห็นคุณน้ำตาลมียาเม็ดไดอะซีแพมในครอบครอง”
“แล้วแม่บ้านคนเก่าล่ะครับ” เขตต์รีบทวงถาม
“ผมกำลังจะบอกต่อจากนี้พอดี” วีรชัยรีบตอบ “คนของผมกำลังจะเข้าถึงตัวแม่บ้านแล้ว แต่พวกเขาเห็นชายต่างถิ่นกลุ่มหนึ่งเดินวนเวียนรอบบ้านของแม่บ้าน คนของผมก็เลยต้องระงับแผนไว้ก่อน”
“Fuck shit!” ลียงสบถเสียงต่ำ “คนของพวกมันแน่นอน!”
“ผมก็คิดว่าอย่างนั้น ถ้าผมได้ข้อมูลมากขึ้น ทั้งเรื่องไดอะซีแพมกับเรื่องแม่บ้าน ผมจะติดต่อมาอีกครั้ง แล้วถ้าคุณเขตต์มีข้อมูลหรือหลักฐานเพิ่มเติมอีก ก็รีบบอกผมเลยนะครับ”
“ถ้าเหล้าขวดนั้นไม่แตกละเอียด หรือเปื้อนเลือดฝ่ามือของผม เราคงได้แกะรอยว่าใครใส่ไดอะซีแพมในเหล้า” เขตต์กล่าวด้วยน้ำเสียงเจ็บช้ำ “แต่ถ้าแผงยามีรอยนิ้วมือน้ำตาล... ก็หมายความว่าเธอเองที่เป็นคนใส่ยาในเหล้าให้ทั้งตัวเองและผมกิน”
ไม่ว่าจะเป็นของเสี่ยหรือของน้ำตาล เขาก็เจ็บปวดทั้งนั้น แต่แล้วเสี้ยวความทรงจำก็พุ่งทะยานออกมาเป็นภาพในอดีต
“แต่... ตอนที่ผมค้นข้อมูล หลังจากเห็นน้ำตาลทำยาเม็ดตกพื้นในครัว...” เขาเปรยคำพูดราวกับเหตุการณ์เกิดขึ้นตรงหน้า
ยาเม็ดสีขาวเม็ดนั้นหล่นจากมือเธอ แล้วร่วงลงสู่พื้นกระเบื้อง
“มีแต่ตัวยาไม่มีแผงยา...”
“มีแต่ตัวยา... แต่ไม่มีแผงยาอย่างนั้นหรือครับ” วีรชัยทำเสียงเคร่งเครียด “แต่เอาเป็นว่าตอนนี้เราต้องลุ้นก่อนว่าผลตรวจสอบลายนิ้วมือบนยาแผงนั้นเป็นของเสี่ยหรือของคุณน้ำตาล”
วีรชัยย้ำเรื่องสำคัญแล้วพูดให้กำลังใจเขาทิ้งท้ายก่อนวางสาย แต่กำลังใจก็ไม่เพียงพอลดความขุ่นหมองลงได้เลย
“กูเห็นด้วยกับวีรชัย อย่าเพิ่งคิดอะไรให้เครียดแล้วก็เก็บเนื้อเก็บตัว ดีที่สุดคืออย่าเพิ่งกลับรีสอร์ต” ลียงพูดพลางขยับตัวลุกขึ้นยืน “อย่าให้ความพยายามของวีรชัยสูญปล่า”
“ลียง” เขตต์กล่าวนามอีกฝ่ายเสียงขรึม “กูย้ำอีกครั้ง กูไม่มีทางล้มความตั้งใจที่จะเอา Beyond The Horizon คืนมาแน่นอน”
อีกฝ่ายคลี่ยิ้ม “เออ กูรู้ มึงไม่ต้องห่วงเรื่องงาน ระหว่างที่มึงใช้ชีวิตบนเรือลำนี้ กูก็จะไม่ปล่อยให้ยายโรคจิตทำงานไม่เป็นนั่นทำรีสอร์ตที่กูกับมึงสร้างขึ้นมาพังแน่นอน”
แต่ก่อนจะก้าวขาออกจากเรือ ลียงก็เอ่ยประโยคที่ทำให้เขาเหนื่อยใจว่า “อ้อ ยายพิมพ์ลดาถึงเมืองไทยแล้วนะ และจะเข้าไปจัดการอีเวนต์งานแต่งเพื่อนของเขาที่รีสอร์ต”
เขตต์ระบายลมหายใจออก “แล้วก็มาทวงสัญญากับกูด้วยใช่ไหม”
“ก็แค่ไปดินเนอร์กับพ่อหล่อนมื้อเดียว ถ้าดีลร่วมทุนไม่ลงตัว มึงก็หาทางชิ่ง เว้นเสียแต่ยายพิมพ์จะเสนอร่วมหอกับมึง”
เขตต์แค่นยิ้ม ส่ายหน้าอย่าระอาแล้วเดินตามไปส่งเพื่อนซี้จนหลังของลียงหายลับไปกับความมืดที่แสงไฟสาดไปไม่ถึง
เมื่อไร้เสียงพูดคุย เรือยอชต์ลำนี้ก็กลับเข้าสู่ภวังค์ความเหงา แม้ข้างๆกันจะมีเรือหลายลำจอดเทียบท่า แต่พวกมันเหล่านั้นคงผ่านการได้รับใช้นายของพวกมันหรือคนที่นายของมันรักหลายต่อหลายครั้ง ทว่าเจ้าเรือสีขาวลำใหญ่ที่เขาตั้งชื่อเหมือนรีสอร์ตลำนี้ กลับได้ออกเดินทางเพียงแค่ครั้งเดียว และไปกับเขาคนเดียว
‘...เพียงแค่ระเบียงตรงนี้ ถ้ามีคนที่เรารักอยู่เคียงข้าง ดาวไม่ต้องมากมายขนาดนั้น...’
ถ้อยคำของปลายฟ้าในคืนชมจันทร์ย้อนกลับมาในความคิด เสียงครางแสนหวานของเธอก็ยังดังกังวานอยู่ในความเงียบ เขาแหงนหน้ามองฟ้าที่ตอนนี้ถูกบดบังด้วยม่านเมฆฝนก้อนใหญ่ แม้สายฝนจะเริ่มซาลงแต่เสียงคำรามยังคงโหมกระหน่ำจากขอบฟ้าไกล
ความคิดแรกที่แล่นผ่านจิตใจอย่างไม่ทันตั้งตัวคือ... เขาอยากเห็นหน้าเธอ ต่อด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่าคือ เขาอยากได้ยินเสียงเธอ อยากพูดคุย อยากอยู่ใกล้ เป็นความต้องการที่ผุดขึ้นจากก้นบึ้งของจิตใจชนิดที่ไม่อาจปฏิเสธ
เขตต์หลับตาอยู่ครู่หนึ่งพลางฟังเสียงคลื่นซัดท่าเรือเป็นจังหวะระหว่างกำลังชั่งใจ ก่อนลืมตาแล้วเดินลงจากเรือ ฝ่าลมฝนเย็นเฉียบที่ปะทะร่าง ก้าวไปยังลานจอดรถของโรงแรมที่ผนวกธุรกิจอู่ต่อเรือและท่าเทียบเรือยอตช์เข้าด้วยกัน จากนั้นสตาร์ตรถแล้วขับออกไปโดยไม่แม้แต่จะลังเล ซึ่งจุดหมายมีเพียงหนึ่งเดียวคือ...ปลายฟ้า
เมื่อมาถึงรีสอร์ต ฝนห่าที่สองก็เทกระหน่ำลงมาราวกับฟ้ารั่ว เขตต์นำรถเข้าจอดในลานจอดหน้าล็อบบี้อย่างจงใจ จากนั้นกวาดตามองลานจอดรถไล่ไปจนถึงส่วนล็อบบี้ที่ยังมีไฟเปิดสว่าง เห็นพนักงานต้อนรับยังอยู่เวรให้บริการสองถึงสามคน บนชั้นสองก็ไร้แสงไฟ เมื่อมั่นใจก็เปิดประตูรถแล้วก้าวขาลง แต่ในเสี้ยววินาทีนั้น ก็มีใครบางคนรีบกางร่มบังฝนให้
“ขอบคุณครับคุณลุง” เขายิ้มบางเมื่อเป็นลุงยามคนที่คุ้นเคยนั่นเอง
“คุณเขตต์ไปอยู่ที่ไหนมาครับ ไม่มารีสอร์ตสองวันสามวันแบบนี้ ผมเป็นห่วง”
เขตต์คลี่ยิ้มแล้วรับร่มมาถือให้ “ผมติดงานเช็คระบบความปลอดภัยของเรือน่ะครับ”
“เรือยอชต์ลำนั้นสินะ” ลุงยามพูดพลางมองเขาด้วยแววตาห่วงใย “น่าเสียดายแทนคุณท่านทั้งสองที่ไม่ได้เห็น”
ชายหนุ่มยิ้มตอบ แม้จะไม่ได้เป็นยิ้มที่กว้างมากนัก เพราะถูกคำพูดแห่งความห่วงใยนั้นกระทบส่วนเปราะบางของหัวใจ “พวกท่านอาจจะล่องเรือด้วยกันอยู่ในอีกภพก็ได้ครับ ขอบคุณคุณลุงมากนะครับที่คอยเป็นห่วงผม ถ้าเดือดร้อนอะไรก็บอกผมนะ ผมยินดีช่วยเหลือ”
อีกฝ่ายเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ดวงตาโรยวัยคู่นั้นมีแววความกังวลฉายชัด “คุณเขตต์ช่วยผมมาเยอะแล้ว ผมอยากช่วยคุณเขตต์กลับบ้าง แต่ไม่รู้ว่าคุณเขตต์จะคิดว่าผมสอดรู้สอดเห็นหรือเปล่า...” คำพูดของลุงยามหยุดนิ่งในตอนที่มีลมพัดพร้อมกับเสียงฟ้าร้องคำราม
“มีอะไรหรือครับ”
ลุงยามเหลียวซ้ายแลขวาราวกับต้องการแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกงยื่นมาให้เขา
“อะไรครับ” ความกังวลใจทำให้เขตต์เอ่ยถาม
“ลองดูก่อน ถ้าคุณเขตต์ไม่สนใจ ผมก็จะลบคลิปนั้นทิ้ง”
ชายหนุ่มลอบระบายลมหายใจ แล้วเปิดเล่นคลิปวิดีโอที่เหมือนลอบถ่ายจากประตูทางเข้าห้องทำงานบนชั้นสองของล็อบบี้ ที่ครั้งหนี่งมันเคยเป็นห้องทำงานของเขา ก่อนถูกเสี่ยปองและแพรวพลอยเข้ามายึดไปหลังเกิดคดีความ
และในคลิปนั้น… เขาเห็นปลายฟ้า
หัวใจของเขาเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ ดวงตาสีนิลเบิกกว้างจับจ้องภาพเคลื่อนไหวตรงหน้า
นักเขียนสาวยืนอยู่ตรงนั้น เธอกำลังยื่นฝ่ามือที่เขารู้ดีว่านุ่มละมุนเพียงใดไปประสานกับมือของแพรวพลอยอย่างแน่นหนา
‘ถ้าแผนสำเร็จ ฉันจะได้หลักฐานสำคัญมาแน่นอน แล้วเราจะเอาตัวคนชั่วเข้าคุก’
เพียงแค่นั้น ทุกสิ่งก็พังทลาย
สายฟ้าฟาดลงมาอย่างเกรี้ยวกราด ฉีกฟ้าให้แหลกสะท้อนความปวดร้าวในใจของเขา แต่ความเจ็บร้าวไม่ได้อยู่แค่ในอก ทว่ามันร้าวลึกถึงกระดูกถึงหัวใจ
เสียงนุ่มของเธอ เสียงที่เขาคิดถึงในทุกค่ำคืน กลับกลายเป็นมีดแหลมแทงเข้ากลางใจโดยไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมโตคู่นั้นที่เขานึกถึงยามเผลอไผล ดวงหน้ารูปหัวใจนั้นที่ทำให้เขาใจเต้น และกลีบฝีปากอิ่มคู่นั้นที่เขาเคยแนบจูบดูดดื่ม ทุกอย่างล้วนปรากฏชัดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับคำพูดทรยศของเธอ
เขตต์กำโทรศัพท์แน่นจนเส้นเลือดบนหลังมือปูดโปนราวกับต้องการบีบมันให้สลายคามือ
ปลายฟ้า เธอหักหลังเขา!
จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขตต์และปลายฟ้าต่อจากนี้ ติดตามกันต่อในตอนต่อไปนะคะ
