โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
งานฉลองวันเกิดจบลงด้วยดี ต้องขอบคุณวินเทจไวน์ที่เขาเก็บสะสมไว้เพื่อเปิดในวันสำคัญ และมันก็ทำหน้าที่ของมันอย่างสมบูรณ์แบบ
"ทีนี้ก็รอลุ้นว่าจะมีชื่อ Beyond The Horizon อยู่ในลิสต์สถานที่พักที่เข้าร่วมโครงการหรือเปล่า" ลียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาทันทีที่เดินกลับมาถึงห้องพักของเขตต์
"ถ้าเราไม่ได้อยู่ในลิสต์ มึงจะเสียใจหรือเปล่า" เขตต์ถามพลางหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาอีกตัว
ลียงส่ายหน้า ยกแขนสองข้างหนุนศีรษะบนพนักพิงอย่างหมดแรง "ถ้าไม่ได้ก็ต้องหาวิธีทำการตลาดต่อไป" เขาพูดเรียบ ๆ
"Beyond The Horizon New York" เขตต์เปรยขึ้น ดวงตาเหม่อลอยไปยังแสงไฟสีอ่อนของห้อง
"กูจะสร้างชื่อให้ Beyond The Horizon New York จนยิ่งใหญ่ แล้วหวนกลับมาฟื้นฟูที่นี่ให้เต็มกำลัง"
"นั่นคือหลังจากมึงพิสูจน์ตัวเองได้แล้วว่าเป็นผู้บริสุทธิ์" ลียงว่า พร้อมกับเหยียดขาข้างหนึ่งไปข้างหน้าอย่างผ่อนคลาย แต่ดวงตายังจับจ้องเขาอย่างมีแววเป็นห่วง
“แล้วเรื่องที่มึงเห็นชิดลอบเข้าห้องคืนที่ยายปลายฟ้าไม่อยู่ มึงหาคำตอบให้เรื่องนี้ได้หรือยัง”
เขตต์นิ่งงันไปชั่วอึดใจ ก่อนตอบด้วยเสียงแผ่วว่า “ยัง”
แม้คำตอบสวนทางกับหลักฐานคลิปที่ลุงยามให้ดูบ่งบอกชัดว่านักเขียนสาวกลายเป็นคนทรยศ ไม่ใช่เพราะเขายินยอมให้เธอทำแบบนั้น แต่อยากรู้นักว่าปลายฟ้ากำลังจะทำอย่างไรต่อจากนี้ ที่แน่ ๆ ยามนี้เธออาจกำลังอยู่ท่ามกลางโฮสต์หนุ่มในบาร์แล้ว ลูกแมวน้อยอย่างเธอจะสั่นกลัวกับการถูกฝืนใจให้ชนแก้วหรือสนุกสนานกับการให้ชายอื่นพะเน้าพะนอเอาใจกัน
พอคิดว่าอาจเป็นอย่างหลัง ก็รู้สึกร้อนรุ่มในอกขึ้นมาทันที แต่ยังดีกว่าให้เธออยู่ใกล้ชิดเจ้ากรินทร์ และท่าทางของคนที่ชื่อองุ่นนั่นน่าจะพอดูแลยายลูกแมวตาโศกได้อยู่บ้าง
“คืนที่ชิดลอบเข้าห้องมึงนั่น ยายปลายฟ้าออกไปไหน” ความสงสัยของลียงยังวนเวียนอยู่แต่กับนักเขียนสาว
“อาจจะออกไปซื้ออาหารแมวให้เบอร์เบิน เพราะวันนั้นคงเหลือติดก้นถุงนิดหน่อย”
เชฟหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย
“กูเคยพูดกับยายปลายฟ้าว่าเรื่องของเธอจะทำให้แพรวพลอยโต้กลับรุนแรง” จากนั้นหันมาสบตาคนที่นั่งบนโซฟา “นั่นคือก่อนที่วิลล่าจะถูกเผา”
“ถ้ากูอยู่ห้องมึงวันนั้น เรื่องคงไม่เกิด” เขารู้สึกผิด ทว่าเมื่อคิดตามที่ลียงเอ่ย ก็เกิดความรู้สึกปั่นป่วนในอก ปลายฟ้าร่วมมือกับแพรวพลอยตั้งแต่ตอนนั้นหรือไม่ และในวันที่เกิดไฟเผาผลาญนั้นเป็นวันเดียวกับที่เขาจูบเธอ
จูบที่แม้แต่ชายผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวในเส้นทางตัณหากามารมณ์มานับไม่ถ้วนก็ยังรู้สึกหัวใจเต้นสั่น
“ถ้าเหตุผลวิลล่าของกูถูกเผาเป็นหนึ่งในแผนของพวกนั้นที่รวมหัวกันละก็ใส่ร้ายมึงละก็ กูไม่มีทางยอมความแน่นอน” หนุ่มลูกครึ่งเอ่ยด้วยเสียงเข่นเขี้ยวแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดม่าน มองพื้นที่อ้างว้างที่เขตต์ยังจำวันที่เพลิงโหมสูงท่วมหัวได้ติดตา
ทันใดนั้น เสียงสายเรียกเข้าดังขึ้น เป็นหมายเลขของวีรชัย ทนายคนเก่งฝีมือดี เขตต์จึงรีบคว้าโทรศัพท์ กดรับสายแล้วเปิดลำโพง กรอกเสียงลงไปอย่างเร่งร้อน
"สวัสดีครับคุณวีรชัย"
ปลายสายตอบกลับแทบไม่เสียเวลาเกริ่นนำ "ผลการตรวจสอบลายนิ้วมือบนแผงยาที่พบในตึกของร้านขนมคุณน้ำตาลออกแล้วครับ"
"ผลเป็นยังไงครับ" หัวใจเขตต์กระตุกวูบ เขาถามสวนกลับแทบจะในทันที ลียงเองก็โน้มตัวเข้าหาโต๊ะอย่างลืมตัว เพื่อฟังอย่างใจจดจ่อ
เสียงถอนหายใจหนักดังผ่านลำโพง ก่อนที่วีรชัยจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอึดอัดต่อ "ผิดคาดไปจากที่เราคิดมากเลยครับ ไม่ใช่ทั้งของเสี่ย แล้วก็ไม่ใช่ของคุณน้ำตาล แต่เป็นของ..."
เขาเว้นวรรคอยู่อึดใจหนึ่ง ราวกับต้องรวบรวมกำลังฝจอย่างมากก่อนจะพูดออกมาว่า
"...แม่บ้านคนเก่า"
ชั่วขณะนั้น อากาศในห้องเหมือนหยุดนิ่ง เสียงเครื่องปรับอากาศที่เคยดังครืดเบา ๆ ก็เลือนราง ราวกับทุกเสียงรอบตัวถดถอยหายไป เหลือเพียงเสียงเต้นของหัวใจตัวเองที่กระหน่ำรัวของเขตต์
แม่บ้านคนเก่า?
เขตต์กะพริบตาช้า ๆ พยายามควบคุมอารมณ์ที่ปั่นป่วนในอก แต่ความสับสนมืดดำยังคงคลี่ตัวพันธนาการความคิดของเขาแน่นหนา
ทำไม...เป็นแม่บ้านคนเก่า?
คำตอบเดียวที่เขามีในตอนนี้... คือเขาไม่รู้อะไรอีกเลย ไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ
“แต่เราอย่าเพิ่งถอดใจ” วีรชัยยังไม่ยอมแพ้ “อาจมีความเป็นไปได้อื่นที่ทำให้ยาแผงนั้นไปอยู่ในตึก”
“ความเป็นได้อื่น?” ลียงโน้มตัวเข้าไปส่งคำถามใกล้กับโทรศัพท์ “ความเป็นไปได้แบบไหนหรือคุณวีรชัย”
“อาจมีใครบางคนตั้งใจสร้างสถาณการณ์ขึ้นมาให้เราหลงทาง”
เขตต์กัดฟันกรอด ใครบางคนที่ว่านั้นจะเป็นใครได้เล่าที่บรรจงกำกับ และจัดฉากให้ทุกอย่างมาบรรจบที่เขา จุดจบของนิยายสืบสวนลวงตาแยบยล แต่ที่เขาไม่ยอมเป็นตัวละครที่ถูกกำจัดทิ้งแน่นอน!
“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่ามีคนสร้างสถาณการณ์ แม่บ้านนั่นก็ตายไปแล้ว” ลียงถามต่อ
“นี่ล่ะครับ โจทย์ยากของเรา แต่ผมมั่นใจว่าทีมพิสูจน์หลักฐานคงไม่ยอมแพ้เหมือนกัน ยังไงผมจะแจ้งข่าวเรื่อย ๆ”
“คุณวีรชัยจำเรื่องที่ผมเคยบอกเรื่องเหล้าที่เหลืออยู่ใช่ไหม”
ลียงเปลี่ยนท่านั่งจากเอนหลังพิงพนักโซฟามานั่งหลังตรงทันที “ขวดที่มึงยังเก็บในคลังสมบัตินั่นน่ะหรือ”
เขตต์พยักหน้าให้ลียง “เหล้าขวดนั้น มันเก็บความลับของใครบางคนที่อยากทำลายกู แต่กูกำลังจับตาดูอยู่ว่าเป็นฝีมือใคร”
“คุณเขตต์สงสัยอะไรในเหล้าขวดนั้นหรือครับ”
“ป้ายที่คล้องขวดเหล้าในตู้เก็บสมบัติของผม” เขตต์ให้คำตอบ “ขวดที่เป็นฝาแฝดกับเหล้าที่แตกไป”
ลียงขมวดคิ้วมุ่น “ที่งานเลี้ยง ตอนกูให้มึงเอาสาเกที่มึงสะสมออกมา ตอนนั้นมึงมองกูเหมือนจะบอกอะไรสักอย่าง”
จังหวะนั้น มีเสียงกระดิ่งประตูดัง บทสนทนาจึงหยุดแค่นั้น เขตต์เอ่ยกับวีรชัยก่อนวางสายว่าจะอธิบายให้ฟังภายหลัง ส่วนลียงรับหน้าที่ไปมองผ่านช่องตาแมว
“ชิด” เชฟหนุ่มคิ้วขมวด
เขตต์ก็นึกสงสัย จึงลุกไปมองให้เห็นกับตา ก่อนหันมาส่งสัญญาณว่าขอเป็นผู้เปิดประตูเอง
“ว่าไงชิด” ด้วยท่าทางและใบหน้าวิตกกังวลของบาร์เทนเดอร์หนุ่ม ทำให้เขาขมวดคิ้วพลางก้มมองถาดที่มีน้ำมะนาวผสมน้ำผึ้งอุ่นในมือ “มีปัญหาอะไร”
“ตอนที่ผมเอาน้ำมะนาวผสมน้ำผึ้งอุ่นในให้ปลายฟ้าที่ห้อง 221 ตอนนั้นปลายฟ้าไม่อยู่ห้อง”
หรือว่าเธอยังไม่กลับจากบาร์โฮสต์อย่างนั้นหรือ?
“ก็ฝากคุณกรินทร์ไว้ก็ได้นี่” เขตต์แนะวิธี
“คุณกรินทร์ก็ไม่อยู่ครับ”
คิ้วเข้มของชายหนุ่มเริ่มผูกกันเป็นโบแน่นขึ้น
“เขาวิ่งออกจากห้องไปเมื่อกี้” ชิดอธิบายต่อด้วยท่าทางและสีหน้าลำบากใจ
คิ้วของเขตต์ขมวดชนกัน แล้วในตอนนั้นเหมือนได้ยินเสียงแววของคนกำลังตะโกนโหวกเหวก เขาจึงรีบออกจากห้องเพื่อเดินตามหาต้นเสียง จนเข้าใกล้โซนบ้านพักหนักงาน เสียงโหวกเหวกก็ดังชัดเจนขึ้นทุกที และมีเสียงกรินทร์ เสียงของลุงยาม กับเสียงของหัวหน้าแม่บ้านแทรกปะปนด้วย
แต่...เขตต์นึกเอะใจ ในเมื่อเขาได้รับรายงานว่าคุณแหววลา
กระนั้น จนเขาฝ่ากลุ่มคนที่ยืนมุงเป็นกำแพงหนาหน้าห้องพักแม่บ้านคนเก่า ภาพที่เขาเห็นคือนักเขียนสาว กำลังนั่งตัวสั่นอยู่บนพื้นห้อง ใบหน้าของเธอซีดเผือด หอบหายใจสั่น
“ผมเห็นเธอทำลับ ๆ ล่อ ๆ หน้าทางเขาบ้านพักตอนเดินตรวจตรา ไม่น่าไว้ใจก็เลยแอบตามเข้ามาเห็นเธอลอบเข้าไปขโมยกุญจากห้องหัวหน้าแม่บ้าน” ยามวัยพ่อเห็นเขตต์ ก็เข้ามารายงาน
เขตต์จึงหันไปทางหัวหน้าแม่บ้าน ที่ยืนเพ่งสายตามองปลายฟ้าด้วยท่าทางนิ่งสงบ
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ ปลายฟ้า ดีนะที่ฉันนึกได้ว่าลืมล็อกห้อง เลยรีบย้อนกลับมา” แต่เสียงที่เอ่ยออกจากปากแหววเต็มแน่นไปด้วยความขุ่นเคือง “บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่าเธอขโมยกุญแจมาทำอะไรในห้องนี้”
“ปลายฟ้า บอกเขาไปสิว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด!” กรินทร์เร่งรัดให้หญิงรัดให้เธอพูด
“เข้าใจไม่ผิดหรอกครับ ผมเดินตามดูเธออยู่จน เห็นกับตาว่าเธอลอบเข้าห้องแม่บ้าน ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้เป็นพนักงานรีสอร์ตแล้ว” ยามคนเก่าคนแก่ท้วงติง “คุณเขตต์เชื่อที่ผมพูดใช่ไหมครับ”
ปลายฟ้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เธอมองมาที่ชายหนุ่มเจ้าของชื่อในบทสนทนาด้วยแววตาลุแก่โทษ แล้วหันไปเตอบกับคุณแหววว่า
“ปลายแค่เข้ามาหาของค่ะคุณแหวว”
“ของอะไรของเธอ!” แหววลั่นเสียงดังจนปลายฟ้าสะดุ้ง
“เอะอะอะไรกัน เสียงดังไปถึงห้องพักแขก!”
คนใหม่ที่เข้ามาร่วมวงคือแพรวพลอย เขารู้ว่าเจ้าหล่อนไม่เคยจะย่างกรายเข้ามาในพื้นที่ห้องพักหนักงาน ยิ่งเวลาดึกดื่นแบบนี้ยังเห็นผู้หญิงคนนี้ที่นี่ ยิ่งเป็นของประหลาดเทียบเท่าสิ่งมหัศจรรย์ของโลกที่ไม่น่าเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ประหลาดพอๆ กับที่คุณแหวลืมล็อกกุญแจห้องหัวหน้าแม่บ้าน
“ยายปลายฟ้ามันขโมยกุญแจห้องพักพนักงานแล้วเข้ามาขโมยของค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านรายงานต่อเจ้านายสาวของตน
“ปลายขโมยกุญแจมาก็จริง แต่ปลายเข้ามาเอาของสำคัญที่ปลายทำตกไว้” ปลายฟ้ารีบพูดแก้ไขกับแพรวพลอย
“ของสำคัญอะไร” แพรวพอลยเยื้องย่างเข้าไปใกล้ แล้วกอดอกมองคนที่นั่งอยู่บนพื้น
ปลายฟ้าจึงค่อยๆ คลายนิ้วมือที่กำลังกำบางสิ่งไว้แน่น พร้อมกับบอกว่า “ไดอะซีแพมค่ะ ปลายเข้ามาเอาไดอะซีแพม”
แพรวพลอยรีบก้าวขาเข้าไปใกล้ราวกับอยากมองสิ่งนั้นให้ชัดเต็มตา แต่ในจังหวะเดียวกัน ปลายฟ้าก็รีบหุบมือด้วยความไว ตามด้วยเสียงตะโกนของหัวหน้าแม่บ้าน
“จับยายขี้ขโมยส่งตำรวจ!”
“เดี๋ยวสิ มันต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ ปล่อยตัวเธอก่อน!” กรินทร์ยังไม่เชื่อ เข้าไปยืนขวางเจ้าหน้าตำรวจ แต่คงรู้ตัวว่าทำอะไรไม่ได้ จึงขบกรามแน่น แล้วตวัดตาข้นแค้นมองมาทางเขตต์ ราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของเขา
แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นฉับไวเกินไป เหล่าเจ้าหน้ารักษาความปลอดภัยสามนายเข้าไปจับตัวปลายฟ้า สองแขนเรียวบางถูกไพร่หลัง แล้วจับกดศีรษะลงกับพื้น
ภาพที่เห็นสะเทือนอารมณ์เขตต์ จนหัวใจสั่งให้เขาก้าวขาหมายจะเข้าไปช่วยนักเขียนสาว ทว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจส่งกำลังพลเข้ามาได้ฉับไว้ นำตัวคนร้ายไปไต่เพื่อดำเนินคดี
“ยานั่นเป็นของเธอไม่ใช่หรือ” เขตต์ก้าวขาเข้าไป ท่ามกลางความโกลาหลที่ยังไม่ทันสงบ “ถึงจะขโมยกุญแจที่เป็นของรีสอร์ต แต่นั่นก็เป็นยาของปลายฟ้า!”
แพรวพลอยกระตุกยิ้มเย็น มุมปากเชิดขึ้นเอ่ยน้ำเสียงขัดเคือง “ใช่ยาของเธอหรือเปล่าล่ะ ปลายฟ้า”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากพื้น เส้นผมที่ปรกแก้มถูกรอยน้ำตาไล่ทาบจนเปียกแนบผิว ในจังหวะนั้นเอง เขตต์ก็ชะงัก ไม่ใช่เพราะคำพูดที่เธอกำลังจะเอ่ย แต่เพราะดวงตาไหวระริกคู๋นั้น ไม่ได้มีเพียงความกลัวหรืออับจน แต่ลึกลงไปกว่านั้น เขาเห็นการอ้อนวอนร้องขอ เธอกำลังร้องขอให้เขาเชื่อเธอ
ทว่าคำพูดที่เปล่งออกจากริมฝีปากอิ่มนั้นกลับตรงข้ามกับสิ่งที่เธอพยายามบอกผ่านแววตา
“ไม่ใช่ยาของฉันหรอกค่ะ...แต่เป็นของแม่บ้าน...คนเก่า”
เขตต์ยืนนิ่งค้างในทันที ความคิดของเขาเหมือนกระดาษที่เพิ่งถูกฉีกออกจากสมุด แม้จะมีเสียงตะโกน เสียงฝีเท้า เสียงประตูที่เปิดออกให้ตำรวจเข้ามาลากตัวเธอไป แต่เขตต์ได้ยินแค่เสียงในอกของตัวเองที่เต้นดังรัว
‘ทุกความจริงที่ถูกซ่อนที่นี่ ฉันจะตามหาให้เจอ’
แววตาสุดท้ายที่เธอหันหลับมามอง จะเป็นแววตาที่เขาไม่อาจละเลยได้อีกต่อไป!
เอาล่ะ แม่ปลายฟ้ากำลังทำอะไรกันอีก แล้วเรื่องนี้มันยังไงกันแน่ ใครไว้ใจได้ ใครหักหลังใครบ้าง มาติดตามกันนะคะ
