โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ท่าเทียบเรือยอชต์คืนนี้ถูกปกคลุมด้วยม่านฝนหนาหนัก เสียงฟ้าคำรามดังกึกก้องไปทั่ว คลื่นทะเลก็กระหน่ำซัดเรือยอชต์แบบคาตามารันจนเกิดเสียงครืนครางและโคลงเคลงทุกครั้งที่โถมกระแทกจนลำเรือโยกไหวตามแรงลมกระโชก
“ลูกน้องเสี่ยมันเริ่มไม่ฟังคำแล้วนะไอ้เข้ แกจะเอายังไงต่อ!”
ลียงจุดบุหรี่สูบในโถงห้องโดยสารขนาดเล็กที่มีเพียงแสงสลัวจากหลอดไฟสีเหลืองซีดสะท้อนบนใบหน้าของชายหนุ่มทั้งสอง
“มันเริ่มเข้ารีสอร์ตกลางดึกเหมือนเป็นของมันเอง เมาหาเรื่องกับแขกของรีสอร์ตไม่พอ ยังกร่างเปิดห้องใช้เป็นบ่อนอีก ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้ว”
เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลอ่อนซ์วางไฟแช็กลงเบาๆ แต่เสียงมันเหมือนค้อนเคาะความอดทน ส่วนคนถูกถามไม่ตอบทันที แต่นั่งกำมือแน่นอยู่ใต้โต๊ะ ไหล่ขึงแน่น เสื้อเชิ้ตสีกรมดูคล้ายกรอบเหล็กที่พันธนาการตัวเขาไว้แต่ความเงียบกลายเป็นคลื่นแรงกระทบขีดความอดทนของลียง
“มึงช่วยพูดอะไรบ้าง หรือมึงล้มเลิกความตั้งใจเอารีสอรต์คืนอย่างที่เคยลั่นวาจาไว้!”
“กูไม่ได้ล้มเลิก” เสียงตอบเต็มแน่นไปด้วยความจริงจัง
“หึ” ลียงแค่นหัวเราะ ชี้หน้าเขาด้วยนิ้วที่กำลังคีบบุหรี่ “ไม่ได้ล้มเลิกแต่กูไม่เห็นมึงทำอะไรนอกจากเดินวนรอบตัวยายปลายฟ้า แถมมึงยังหลงเขาขนาดยกห้องให้พักฟรี กินฟรี แถมจ่ายเงินเดือนให้แบบนี้ มองยังไงกูก็คิดว่ามึงจ้างเขาเป็นเมียเช่าเพราะของขาด ไม่ใช่เพราะใช้เป็นเหยื่อล่อยายแพรวพลอยอย่างที่มึงพูด”
“ปลายฟ้าไม่ใช่เมียเช่า อย่าพูดถึงเขาแบบนั้นอีก” เขตต์เค้นเสียงต่ำ
ลียงมองกลับด้วยแววตานิ่งทว่ามุมปากกลับยกขึ้นสูง “แล้วจะให้กูพูดยังไง มึงให้เขามากินนอนอยู่ในห้อง ห้องที่มึงควรจะหวงแหนตั้งแต่ไอ้ระยำที่ไหนก็ไม่รู้ แอบเข้าห้องมาถ่ายภาพหน้าจอประวัติการค้นหาไดอะซีแพมในกูเกิลของมึง!”
“เพราะยังไม่รู้ กูถึงให้ปลายฟ้ามาพักที่ห้องของกูไง!”
เขตต์มือกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นเป็นแนวจากข้อมือถึงข้อศอก สันกรามบดขยับช้าๆ ดวงตาก็แข็งกร้าวขึ้น เสียงฝนที่โหมกระหน่ำอยู่ด้านนอกดูเบาลงทันใดเมื่อเขายันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรุนแรงจนเสียงขาเก้าอี้เสียดสีกับพื้นไม้ดังในอากาศ
“มึงหมายความว่ายังไง” คิ้วดกสีน้ำตาลอ่อนของลียงย่นเข้าหากัน
ม่านฝนยังซัดกระจกหน้าต่างเรือยอชต์เป็นระยะ ระลอกคลื่นก็สั่นตัวเรือให้ไหวโคลงมากขึ้นทุกขณะ เช่นเดียวกันกับความขุ่นข้องในหัวใจของเขตต์ที่เพิ่มระดับความรุนแรงทุกนาทีที่นึกถึงภาพที่เขาเห็น
“วันก่อน หลังจากเคลียร์ปัญหาของลูกน้องเสี่ย กูเข้าห้องเอาเสบียงของเบอร์เบินไปเติม เพราะคิดว่าต้องมานอนที่เรือสักพักใหญ่ แล้ววันนนั้นก็เป็นจังหวะดีที่ปลายฟ้าออกไปนอกรีสอร์ต”
“เดี๋ยวๆ” ลียงยกมือขึ้นหยุด “เขาไปข้างนอกแล้วมันดีตรงไหน นั่นห้องของมึงนะไอ้เข้”
เขตต์ลอบระบายลมหายใจ ไม่คิดว่ามันจะเก็บรายละเอียดขนาดนี้ “ดีตรงที่เพราะเขาไม่อยู่ เลยทำให้กูได้เห็นอะไรต่อจากนั้น” และอีกเหตุผลคือเขายังไม่พร้อมเจอปลายฟ้า
เมื่อมีเครื่องหมายคำถามอันโตปรากฏบนใบหน้าคนฟัง เขาจึงเข้าประเด็นสำคัญ “ตอนที่กูอยู่ในห้องน้ำ กูได้ยินเสียงเลื่อนบานประตูกระจกที่ระเบียง ซึ่งกูมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่ห้องแน่นอน แต่ตอนที่กูกำลังจะออกไปดู กูได้ยินเสียงคนพูด”
เขาจ้องตาลียงแน่วนิ่ง แล้วเอ่ยต่อ “มันพูดว่า ‘ผมเข้าห้องมาได้แล้ว’”
“มันเป็นเสียงของใคร”
“กูมั่นใจว่าเป็นชิด”
จากเครื่องหมายคำถามอันโต ก็ต่อด้วยเครื่องหมายตกใจฉายชัดในหน่วยตาทั้งสองของลียง สันกรามของหนุ่มลูกผสมขบกันแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน
“ไม่น่าเชื่อว่าเราเลี้ยงไอ้ลิ้นสองแฉกนั่นไว้ ต่อหน้าเราก็ทำเป็นภักดี!” ลียงพูดด้วยเสียงลอดไรฟัน แล้วลุกขึ้นยืนกำหมัด “แล้วมึงทำไงต่อ”
“กูแกล้งทำของตก ให้มันตกใจแล้วหนีออกไป”
“Damn it, man!” ลียงสบถลั่น “แทนที่จะจับตัวมันแบบคาหนังคาเขา!”
ตอนนั้นเขตต์เองก็คิดแบบเดียวกัน แต่ความโกรธเคืองอาจไม่เทียบเท่ากับความเจ็บปวดที่ถูกคนไว้ใจหักหลัง
“ลียง กูรู้ว่ามึงโกรธ กูก็โกรธมากไม่แพ้มึง ทั้งโกรธทั้งแค้น”
“โกรธแล้วมึงยังปล่อยมันไปแบบนั้น!”
“กูยังไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่น แล้วกูก็ไม่อยากจับแค่งูเขียวพระอินทร์” เขตต์ปรามความขุ่นของเพื่อนเอาไว้ด้วยเหตุผล “กูอยากรู้ว่าใครเป็นคนสั่ง แล้วสั่งให้ชิดมาทำอะไรในห้อง ซึ่งไอ้คนสั่งต้องรู้ว่าปลายฟ้าไม่อยู่ห้อง ในขณะเดียวกันมันไม่รู้ว่ากูกลับเข้ามา”
ลียงพ่นลมหายใจแรง แล้วกระแทกตัวนั่งลงกับเบาะหนังที่บุบนโครงโซฟาไม้ ก่อนคว้าบุหรี่ตัวใหม่ออกจากซองแล้วจุดสูบ
“ทุกครั้งที่มึงกลับรีสอร์ต มึงเจอใครบ้าง”
“ถ้ากูเอารถเข้าไปจอดในลานหน้าล็อบบี้ จะมีลุงยามที่จะเข้ามาทักกูทุกครั้ง นอกจากนั้นก็มีชิด”
“แค่นั้น?”
“แล้วก็มีมึงกับปลายฟ้าอีกคน”
ลียงแค่นหัวเราะ “แล้วที่ชิดแอบเข้าห้องมันเกี่ยวอะไรกับที่ให้ปลายฟ้าพักในห้องของมึง”
“เพราะกูเริ่มสงสัยว่ามีคนพยายามเข้าออกห้องกูอยู่ ครั้งแรกที่รู้ชัดเจนคือวันที่มึงเจอปลายฟ้า และครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ข้อสันนิษฐานของกูถูก เพราะวันนั้นกูกลับเข้าไปรีสอร์ต กูทดลองจอดรถนอกรีสอร์ตแล้วแอบเดินเข้าไปตามที่วีรชัยเคยเตือน ถึงได้เห็นกับตาตัวเอง”
ลียงเหยียดยิ้ม “พวกมันต้องทำเป็นขบวนการแน่นอน อย่างที่กูเคยบอก คนในรีสอร์ตไว้ใจไม่ได้สักคน แต่จับมือใครดมก็ไม่ได้” จากนั้นจรดริมฝีปากที่ก้นบุหรี่ดูดจนปลายมวนเกิดสีแดงสว่างวาบ “ยายปลายฟ้าก็เหมือนกัน มึงคิดว่าหล่อนไว้ใจได้หรือไง เผลอๆแม่นั่นอาจจงใจเปิดโอกาสให้ชิดเข้าห้องมึงก็เป็นได้”
“ไม่” เขตต์ตอบเสียงหนักแน่นคล้ายคำตัดสินที่เขาไม่ต้องการให้ใครค้าน “ปลายฟ้าไม่มีทางทำอะไรแบบนั้น มึงไม่รู้จักเขา ก็ไม่ควรตัดสินเขา”
“ถึงกูไม่รู้จัก…แต่กูก็รู้สึก” ลียงตอบกลับพลางพ่นควันออกมา “ปลายฟ้าไว้ใจไม่ได้ และมึงก็กำลังเอาอารมณ์ไปเสี่ยงกับการสู้คดี มันจะพังหมดเพราะความหลงตัวเดียว ระวังไว้เถอะ จากที่คิดใช้แม่นั่นเป็นนกต่อล่อเหยื่อ แต่มึงอาจกลายเป็นเหยื่อความไว้ใจเสียเอง”
เขตต์กำลังจะอ้าปากโต้เถียงแทนหญิงสาวที่ถูกเอ่ยถึง แต่ทันใดนั้นก็มีสายเรียกเข้าจากวีรชัย ดึกดื่นขนาดนี้แล้วทนายความประจำตัวยังโทรศัพท์มา หมายความว่าต้องมีเรื่องสำคัญขนาดรอให้ถึงเช้าไม่ได้ เขตต์จึงรีบรับสายแล้วเปิดลำโพงเพื่อให้ลียงได้ฟังด้วยกัน
“คุณเขตต์ครับ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน” น้ำเสียงปลายทางดูเคร่งเครียด
“ผมอยู่ในเรือยอชต์ที่ท่าจอด ลียงก็อยู่กับผมด้วย”
“โอเค ผมค่อยสบายใจหน่อยว่าคุณไม่ได้ขับรถ แถมไม่ได้อยู่คนเดียว”
“มีอะไรที่ทำให้คุณวีรชัยกังวลเกี่ยวผมหรือครับ”
เสียงถอนหายใจหนักดังแทรกผ่านลำโพงโทรศัพท์ “จำที่ผมบอกเรื่องเสือผู้หญิงของเสี่ยปองได้ไหมครับ”
เขตต์ชำเลืองมองลียงที่ย่นคิ้วด้วยความกังขาก่อนเป็นฝ่ายตอบกลับ “ครับ จำได้”
เสียงถอนหายใจของฝ่ายดังกว่าครั้งแรก การเว้นช่วงก็นานจนเขตต์ทนความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นในอกไม่ได้ เลยออกปากเร่ง
“บอกผมมาได้เลย ผมพร้อมฟัง”
“คือ... คนของผมได้ข้อมูลมาว่า ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าไปตรวจสอบตึกที่ใช้สร้างร้านขนมของคุณน้ำตาล แล้วพบหลักฐานชิ้นหนึ่ง...”
“หลักฐานอะไร” เขตต์ถามเสียงขรึม
“เศษฟอลย์ห่อตัวยา Benzodiazepines”
“ไดอะซีแพม!” เขตต์กำหมัดแน่น
