โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอรู้ว่าควรจะผลักเขาออกไป รู้ว่าควรจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อรักษาระยะ แต่ริมฝีปากที่ควรเปล่งเสียงกลับเผยอรับสัมผัสนั้นโดยไม่รู้ตัว หัวใจที่ควรจะหนักแน่นกลับสั่นไหวเหมือนกลีบดอกไม้ต้องลม
ในโลกที่ความจริงเต็มไปด้วยคำถาม
ร่างของเธอถูกดันลงบนเตียงช้า ๆ ทว่าแน่วแน่ จนแผ่นหลังแนบกับผืนผ้าเย็นชื้นจากแอร์ แต่ผิวกายกลับร้อนผ่าวไปทั้งแถบ เมื่อจูบของเขตต์เริ่มรุนแรง ทรงพลัง และเอาแต่ใจ
“จูบคุณหวานเหลือเกิน ปลายฟ้า”
เสียงแผ่วนุ่มของเขา และปลายลิ้นร้อนอ่อนละมุนในโพรงปากอุ่นทำให้ปลายฟ้าเผลอไผล ปล่อยให้ทุกความสงสัยหลอมละลายไปพร้อมกับจูบอันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถสื่อด้วยถ้อยคำใด แต่เร่าร้อนจนแทบละลายภายใน จนปลายฟ้าเผลอกำผ้าปูเตียงไว้แน่น ร่างกายตึงเครียดเหมือนเส้นสายถูกดึงจนใกล้ขาด
“คุณเข้...” เธอพยายามจะเอ่ยชื่อเขาด้วยเสียงพร่าเบา แต่ลมหายใจของเขาที่รินรดใกล้ใบหน้า ทำให้เสียงทั้งหมดสลายไปในความร้อนระอุของจูบนั้น
เธอคิดถึงคดี คิดถึงคำเตือนของแพรวพลอย คิดถึงสิ่งที่ควรยึดถือ แต่ทุกอย่างกลับไหลลื่นหลุดมือ
เหมือนพยายามกำทรายไว้แน่นแค่ไหน มันก็ไหลออกจากซอกนิ้วอย่างไร้ปรานี
“My brave lady” คำพูดกลิ่นเหล้าแอลมอนด์กระทบปลายจมูกของปลายฟ้า แนบผิวกายแกร่งที่เต็มแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นกับผิวนุ่มเนียนของหญิงสาว
“อา...” ปลีขาเรียวถูกต้นขาแกร่งแยกให้แหวกออก เปิดทางให้สะโพกสอบนาบทับส่วนแข็งขืนที่กำลังตื่นตัวใต้อาภรณ์ท่อนล่าง
“คุณเข้...” เธอกลั้นเสียงครางเมื่อกึ่งกลางกายถูกถูไถยามเขาขยับเอว
“Be only my brave lady…please” เขากระซิบคำร้องขอ สลับจูบดุดดื่มและลึกล้ำจนเธอหัวหมุน
โดยไม่รู้ตัว หรือเพราะความช่ำชองของเขา อาภรณ์ภายนอกของเธอถูกปลดเปลื้องราวกับมันไม่เคยอยู่บนตัวเธอมาก่อน เหลือปราการชิ้นสุดท้ายที่รอความปราณีจากเจ้าของดวงตาสีนิลลุ่มลึกและมากล้นไปด้วยแรงปรารถนา
“ฉัน...ไม่ได้กล้าหาญอะไรเลย...” เนื้อตัวปลายฟ้าสั่นเทา
“Then... Just be yourself. I want to see the side you've kept buried deep inside”
เป็นตัวของตัวเอง แสดงอีกด้านที่เธอฝังมันไว้ในส่วนลึกอย่างนั้นหรือ อีกด้านของเธอ ด้านมืดมิดที่อยากกลบฝัง...
‘มึงก็มีอารมณ์ มึงก็มีอารมณ์ อีปลาย!’
แต่แล้ว...ภาพบางภาพก็วูบผ่านในห้วงความจำเหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ มือ...ริมฝีปาก...เสียงหายใจ...ความอึดอัด ความเย็นวาบบนผิวหนังที่ไม่เคยเลือนหาย
“อย่า...อย่า...” เสียงของเธอหลุดรอดออกมาเบาและสั่น ราวกับสายลมกระซิบกลางพายุ
ชายหนุ่มที่เธออยู่ใต้อาณัติของเขาหยุดชะงัก ดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนจากแรงปรารถนาเป็นความพิศวงก่อนจะผันเป็นความนิ่งสงบ เขม้นมองเธออย่างจดจ่อ ราวกับกำลังพยายามฟังเสียงบางอย่างที่ไม่มีใครได้ยิน
“คุณกลัว...” เขาพึมพำ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า
เธอหลบตา ใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิด น้ำตาเอ่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เพราะความรู้สึกที่ถูกซ่อนมานานกำลังระเบิดออกมา
“คุณมีสองทาง” เสียงเขาแผ่วแต่นิ่งเหมือนคมมีด
“คุณจะข้ามผ่านความกลัวเพื่ออยู่กับผมต่อ ไม่ใช่ในคืนนี้ แต่ต่อจากนี้จนกว่าคุณจะไม่ต้องการ” เขาพูดแล้วหยุดไปครู่หนึ่งราวกับฝืนกล้ำกลืนความรู้สึกบางอย่าง “หรือคุณจะผลักผมออก แล้วเดินกลับไปหาเขา ซึ่งเท่ากับว่า ‘ดีล’ ของเราจะจบลงในคืนนี้”
ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาและความสับสน เธอไม่รู้ว่าความกลัวนั้นเกิดจากอดีต หรือเป็นเพียงข้ออ้างที่เอาไว้กันเขาออกจากหัวใจ ส่วนเขาทำแค่มองเธอเงียบ ๆ ไม่เร่ง ไม่รั้ง แต่แววตานั้นกลับบีบคั้นยิ่งกว่าถ้อยคำใด เพียงแค่ลมหายใจหนึ่ง เธอจะต้องเลือก
ในเสี้ยวนาทีแห่งการตัดสินใจอาจยาวนานไร้กาลเวลา ก็มีเสียงกระดิ่งหน้าห้องดังขึ้นกะทันหัน แทรกกลางความเงียบที่หนักอึ้งจนแทบฟังเสียงลมหายใจของกันและกันได้
เขตต์หันไปทางประตู เสียงถอนหายใจของเขาเหมือนแรงดันที่ถูกบีบคั้นมาตลอดระบายออกอย่าง
หมดสิ้น คล้ายขุ่นข้องขัดใจราวกับโลกทั้งใบตั้งใจจะไม่ให้เขาได้คำตอบในคืนนี้
ชายหนุ่มผละตัวจากร่างนุ่มเดินไปเปิดประตู ปลายฟ้าจึงได้โอกาสดันตัวเองลุกจากเตียง แล้วคว้าเสื้อของตัวเองใส่กลับ ในขณะที่ฟังเสียงแขกไม่ได้รับเชิญสนทนากับเขา
“คุณเขตต์ครับ...ขอโทษที่มารบกวน แต่ลูกน้องของเสี่ยปองมันมาวางอำนาจในห้องอาหารครับ
มันเมาแล้วหาเรื่องเด็กเสิร์ฟ คุณลียงจัดการไม่ไหวคนเดียว มันเริ่มอาละวาดใส่ลูกค้าแล้วด้วยครับ” เป็นเสียงพูดลุงยาม ชายวัยใกล้เกษียณที่เขตต์ไว้ใจมากที่สุดในรีสอร์ต
“ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้” เขาพูดเสียงเข้ม แล้วปิดประตูจากนั้นย้อนกลับเข้ามามองปลายฟ้าที่ยืนระแวดระวังที่มุมห้องห้อง
ดวงตาของเขากวาดมองตั้งแต่ปลายนิ้วมือของเธอที่กำลังสั่นน้อย ๆ จนถึงริมฝีปากที่เคยแนบกับเขาเมื่อไม่นานมานี้
แต่แล้วเขาก็ถอนหายใจ เป็นหนึ่งลมหายใจยาว ที่เหมือนเขาใช้เวลาทั้งหมดคิดบางอย่างอยู่ข้างในโดยไม่พูดออกมา ก่อนวางคีย์การ์ดที่ของเธอที่ตกพื้นที่ปลายเตียง มองเธอด้วยแววตาที่ทำให้ปลายฟ้ารู้สึกเจ็บแปลบ จากนั้นหมุนตัวเดินตรงไปที่ประตู
วินาทีนั้น หัวใจของปลายฟ้าเต้นแรงเกินควบคุม แรงเสียจนเธอรู้สึกเหมือนมันจะทะลุออกมาจากอก และ ความรู้สึกบางอย่างบอกเธอว่าหากปล่อยให้เขาเปิดประตูออกไปในค่ำคืนนี้ อาจจะไม่มีโอกาสได้ดึงเขากลับมาอีกเลย ขาของเธอจึงก้าวออกไปก่อนที่สมองจะสั่งการ เหมือนหัวใจพาร่างกายพุ่งออกไปล่วงหน้า
ก่อนที่ความกลัวจะทันได้ยั้งไว้
“คุณเข้...” เธอเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว แต่มือเธอแนบลงบนหลังเขาก่อนคำพูดจะจบ
เขาหันกลับมาช้า ๆ สีหน้าเหมือนกำลังจะพูดบางอย่าง แต่เธอไม่ให้เขาทันได้พูด ปลายฟ้าเขย่งตัวขึ้น
มือหนึ่งยันแผ่นอกเขาไว้ มืออีกข้างประคองท้ายทอย จากนั้นเธอก็จูบเขา
“คุณปลาย...” เขารำพึงชื่อเธอเสียงแผ่ว แล้วตอบรับจูบของเธออย่างไม่ลังเล
ปลายลิ้นของเธอสัมผัสกับเขาเบา ๆ ในตอนแรก ก่อนจะกล้าแทรกเข้าไปช้า ๆ ในจังหวะที่ทุกอย่างเงียบลง และมีเพียงเสียงหัวใจของทั้งคู่ที่ดังอยู่ในอก
เขารับจังหวะของเธอไว้อย่างแผ่วเบาแต่แน่นหนา ลิ้นของเขาสัมผัสตอบอย่างชำนาญแต่ไม่รุกล้ำ
เหมือนเต้นรำกันอยู่ในห้วงความรู้สึก ผลัดกันรุก ผลัดกันถอย จูบที่ไม่ได้เพียงสัมผัสร่างกาย แต่กำลังปลุกความโหยหาที่เก็บซ่อนในใจปลายฟ้าให้เผยตัวตนชัดเจน
จากที่เคยลังเลกลับกลายเป็นความปรารถนา จากที่เคยหวาดกลัวเปลี่ยนเป็นความกล้า มือของเธอเกาะรอบคอเขาไว้แน่น เช่นกันกับที่ร่างแกร่งเคลื่อนเข้ามาดันเธอให้หลังแนบชิดกับกำแพงจนแทบไม่เหลือช่องว่างใดระหว่างกัน
แต่แล้วเขาเป็นฝ่ายค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกก่อน เชื่องช้าและแผ่วเบาเหมือนไม่อยากให้การจูบครั้งนี้ต้องจบลงเร็วเกินไป ทว่ายังคงโน้มหน้าค้างไว้ใกล้เธอ ระบายลมหายใจอุ่นรินรดเหนือริมฝีปากอิ่ม ก่อนปิดดวงตาลงครู่หนึ่ง ราวกับทหารกล้ากำลังตั้งสติก่อนวิ่งเข้าสู่สมรภูมิ แล้วกระซิบเสียงต่ำคล้ายบอกกับตัวเองมากกว่าจะบอกเธอว่า
“พอแค่นี้...”
จากนั้นลืมตา ยกหลังมือแตะมุมปากเธอเบา ๆ เหมือนคนที่ยังอยากอยู่แต่เลือกจะก้าวถอยหลัง มองเธอด้วงดวงตาแน่วนิ่งก่อนผลักประตูห้องเดินจากไป
เมื่อเสียงประตูปิดลง ปลายฟ้าก็ยืนนิ่งค้าง หัวใจยังเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เธอยกมือแตะริมฝีปากเบา ๆ รสของ French Connection ยังคงอ้อยอิ่งอยู่บนปลายลิ้น กลิ่นของเหล้าผสมควันและอารมณ์ที่ยังไม่มอด กลายเป็นความร้อนลุ่มลึกที่แล่นผ่านริมฝีปากของเขาไปสู่หัวใจของเธอ
“ฉันเลือกที่จะอยู่ เพราะต้องการพิสูจน์ว่าคุณเลวยิ่งกว่าเดรัจฉานอย่างที่แพรวพลอยบอกจริงไหม...” เธอให้คำตอบตัวเองท่ามกลางห้องเงียบสงัด “แล้วก็พิสูจน์ว่า...”
ปลายฟ้าสูดลมหายใจเข้าลึก เพราะต้องการเรียกความมั่นใจ “พิสูจน์ว่าฉันอยากก้าวผ่านความกลัวไปกับคุณหรือเปล่า”
จากนั้นเธอก็เดินตรงไปยังตู้เก็บขนมแมวเลียของเบอร์เบิน แล้วเขย่งขาสอดมือเข้าไปควานหาจนเจอไดอะซีแพม
มันยังอยู่ที่เดิม รอคอยให้เธอกลับมาเอามันไปเพื่อเปิดเผยความจริง เธอจะไม่ยอมให้ตัวเองหรือใครเป็นเหยื่อคนต่อไป ปลายฟ้าตัดสินใจแน่ชัดแล้วว่า เธอจะกระโดดเข้าร่วมเล่นในเกมนี้ ต่อให้มันจะเป็นเกมของใครก็ตาม แต่หมากตัวสำคัญอยู่ที่เธอ!
สวัสดีค่า นักอ่านที่รักของไรท์ เรื่องค่อยๆ เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆมากขึ้นไปทุกทีแล้วน้า มาติดตามเอาใจปลายฟ้ากันต่อนะคะ
