โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห่างจาก Beyond The Horizon ไปหลายกิโลเมตร มีโรงแรมที่ทำธุรกิจอู่ต่อเรือร่วมไปด้วย และเป็นสถานที่ซึ่งเขตต์แวะมาเยือนบ่อยที่สุด เพราะเขาได้ทอดสมอเรือยอชต์ลำใหญ่สำหรับใช้เป็นบ้านพักหลังที่สองไว้ที่นี่ และสักวันจะพามันแล่นไปจนถึงท้องทะเลหน้ารีสอร์ต
ภายในลำเรือ นอกจากส่วนบังคับการ ก็มีห้องนอนและห้องน้ำแยกทางฝั่งซ้ายและขวาของลำเรือ และยังมีโถงกลางสำหรับนั่งพักที่ได้รับการตกแต่งอย่างเรียบร้อยสะอาดตา ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย ทว่าในวันนี้ มีความตึงเครียดจากการสนทนาของชายสามคนลอยอบอวลในอากาศ
จากมุมหนึ่งของห้องที่อยู่ใกล้ประตูทางเข้า ลียงนั่งอยู่บนโซฟาไม้ด้วยท่าทางเคร่งขรึม สายตาเฉียบคมคอยสังเกตการณ์และพร้อมจะตอบโต้อย่างเด็ดขาด เขตต์นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยท่วงท่าสบายๆ แต่สายตายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ส่วนวีรชัยที่นั่งอยู่ฝั่งเดียวกับเขากำลังพลิกอ่านเอกสารอย่างตั้งอกตั้งใจ คล้ายแยกตัวเองออกจากความวุ่นวายรอบข้าง
เสียงคลื่นสาดกระทบท้องเรือเบาๆ ดูเหมือนจะพยายามกลบเกลื่อนความเงียบที่เกิดขึ้นในบางจังหวะ แต่มันกลับยิ่งทำให้ความเงียบในช่วงที่ไม่มีบทสนทนายิ่งทวีความหนักหน่วงขึ้นไปอีก กระทั่งมีใครคนหนึ่งขอเป็นผู้ทำลายความเงียบ
“มึงกำลังทำอะไร”
ลียง เจ้าของคำถามเสียงขรึมจากระยะห่างจากเขามากถึงครึ่งช่วงตัว แต่สายตาที่มองมากลับสร้างความรู้สึกคล้ายถูกกระชากคอเสื้อเข้าไปเค้นถาม
“ก็แค่ล่อเหยื่อ” เขตต์ตอบกลับเสียงเรียบโดยไม่หวั่นต่ออารมณ์โมโหของอีกฝ่าย
“แค่ล่อเหยื่อของมึงกำลังดึงผีร้ายกลับมาสร้างความวอดวาย ทั้งกูทั้งคุณวีรชัยก็เตือนแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้เก็บตัว!”
“มึงก็คิดเหมือนกูใช่ไหมว่ายิ่งกูเคลื่อนไหว ผีร้ายมันก็ยิ่งแผลฤทธิ์” เขาประสานสายตาสู้กับลียง “จะปราบผีร้ายตัวนี้ได้ ก็ต้องให้มันเผยตัวออกมาไม่ใช่หรือ”
“ไอ้เข้” ลียงพ่นลมหายใจแรง แล้วชี้นิ้วไปทางวีรชัยที่นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารราวกับไม่ได้ยินเสียงวิวาท “แต่งานนี้เราต้องใช้หมอความปราบ ไม่ใช่หมอผี!”
พอถูกอ้างถึง หมอความของลียงก็เงยหน้าพลางขยับแว่นตากรอบหนาสีดำเล็กน้อย “คนของผมแกะรอยได้แล้วนะครับว่าแม่บ้านคนนั้นซ่อนตัวอยู่ที่ไหน แต่เราจะเข้าถึงตัวได้หรือเปล่าก็เป็นอีกเรื่อง”
ลียงทำเสียงจิ๊บแล้วตบเข่าตัวเองอย่างฉุนเฉียว
“ถ้าตำรวจได้แม่บ้านมาสอบปากคำ อาจมีทั้งหลักฐานกับพยานประกอบกัน แล้วจะทำคำให้การของคุณเขตต์ในชั้นศาลมีน้ำหนักมากพอฟัดพอเหวี่ยงกับฝ่ายตรงข้ามครับ”
คำตอบของวีรชัยก็สร้างความเครียดให้เขาไม่แพ้กัน เหตุเพราะฝ่ายตรงข้ามมีอิทธิพลมากมายนัก แพรวพลอยเป็นถึงลูกสาวของข้าราชการระดับสูงที่ล่วงลับไปแล้ว ส่วนเสี่ยปองก็เป็นพ่อค้าวางอำนาจไปทั่วภาคตะวันออก แล้วยังจะเข้าแข่งชิงนักการเมืองท้องถิ่นสมัยนี้”
“ถ้าแพ้คดี กูจะขายหุ้นให้พวกบ้านั่น แล้วกลับไปรอมึงที่นิวยอร์ก อย่างน้อยเรายังเหลือที่นั่น” ลียงกล่าวเหมือนหมดหวัง
“ไม่ กูไม่ให้มึงขายให้พวกนั้น” แต่เขตต์ยังไม่หมดหวัง “กูจะซื้อหุ้นคืนจากแพรวพลอยและเสี่ยคืนทั้งหมด กูจะเอาของของกูคืน”
“แค่หาทางชนะคดียังยาก มึงจะไปซื้อหุ้นเขาคืนได้ยังไง” ลียงเหลือบตามอง ยกมุมปากเป็นรอยยิ้มก่อนส่ายหน้าระอา
“ก็ด้วยการล่อเหยื่อที่กูทำอยู่นี่ไง”
“ด้วยยายปลายฟ้านั่นน่ะหรือ” ลียงแค่นหัวเราะ “ท่าทางอย่างกับลูกแมวหลงทางอย่างนั้น ไม่แคล้วจะถูกยายแพรวพลอยตะปบแดกน่ะสิ” ทว่าชั่วแวบหนึ่ง ลียงก็ย่นคิ้วใส่ “หรือไม่ก็ถูกมึงแดกก่อนที่แผนจะสำเร็จ ตัวล่อน่าอร่อยขนาดนั้น”
เขตต์ถอนหายใจทิ้ง รินเหล้าเติมใส่แก้วแทนการตอบโต้ในเรื่องที่เขาไม่รู้สึกอยากค้าน ปลายฟ้าอร่อยจริง อร่อยจนเขาห้ามใจไม่อยู่ในคืนก่อนหากเบอร์เบินไม่เข้ามารื้อขนมละก็...
ภาพริมฝีปากอิ่มเผยอรอรับจูบของปลายฟ้าฉายชัดในความคิด แต่ก็ถูกภาพของใบหน้าเกรี้ยวโกรธของน้ำตาลกลบทับจนมิดในแทบจะทันที
“ยังไงขอให้ตามตัวแม่บ้านคนเก่าเจอก่อนที่จะถูกใครเก็บก็แล้วกัน” เขตต์เอ่ยบอกกับวีรชัย เปลี่ยนบทสนทนาให้กลับมาที่คดี มิเช่นนั้นแล้ว เขาคงถูกลียงซักถามเรื่องปลายฟ้ายิ่งกว่าตำรวจหน่วยสืบสวน
“ยังไงผมจะติดตามความคืบหน้ากับตำรวจ รวมถึงเร่งให้หาหลักฐานแวดล้อมอื่นๆ” วีรชัยพูดพลางยื่นเอกสารภาพถ่ายหลักฐานที่พอหามาได้ให้เขา หนึ่งในนั้นคือภาพขวดเหล้าปลายปากฉลาม และฉลากห้อยคอป้ายชื่อเหล้า ‘เขตต์’ ที่เขียนด้วยลายมือของเขาเอง และเป็นเหล้าขวดที่เขาบ่มเองกับมือเพื่อใช้ในวันแต่งงาน แต่ว่าที่เจ้าสาวของเขากลับกลายเป็นของคนอื่นก่อนพิธีวิวาห์
“คุณเขตต์มีอะไรสงสัยหรืออยากได้หลักฐานเกี่ยวกับอะไรเพิ่มเติมไหมครับ”
เขตต์ยกแก้วเหล้าเสมอริมฝีปาก คิดใคร่ครวญ “ถ้าหาได้... ผมอยากได้หลักฐานที่บอกให้รู้ว่าทำไมน้ำตาลถึงท้องกับเสี่ย”
“Shit!” ลียงสบถ “ถ้าหาหลักฐานไม่ได้ มึงก็รอให้น้ำตาลฟื้นมาบอกมึงแล้วกันว่าทำไมเขานอกใจมึง แต่ถามใจมึงก่อนว่าอยากให้เขาฟื้นหรือเปล่า”
“กูอยากให้น้ำตาลฟื้น” เขตต์ตวัดตามอง
“ให้เขาฟื้นเอาขวดปากฉลามเฉือนคอมึงแก้มือวันนั้นน่ะหรือ”
“ให้เขาฟื้นมาพูดความจริง หรือพูดอะไรก็ตามที่ทำให้กูกระจ่างถึงเหตุผลที่ทำให้เขาท้องกับเสี่ย ว่าเป็นเพราะกูเลือกไปสะสางงานที่นิวยอร์กจนทำให้น้ำตาลหันไปหาเสี่ยจริงอย่างที่คุณแหววพูดใส่หูกูหรือเปล่า” เขตต์เอ่ยพลางวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะ แล้วกำมือข้างที่มีรอยแผลเป็น ราวกับอยากตอกย้ำถึงความเจ็บปวด “วันเกิดเหตุ...น้ำตาลพูดว่า ไม่เคยอยากเป็นของคนอื่น”
“ไม่เคยอยากเป็นของคนอื่น” วีรชัยทวนคำพูด แล้วทำท่าครุ่นคิด “แล้วผมจะลองหาข้อมูลส่วนนี้เพิ่ม”
“มีอะไรน่าสงสัยหรือคุณวีรชัย” ลียงส่งคำถาม
“โปรไฟล์ของเสี่ยปองที่ผมได้มาก็ใช่ย่อย...”
“หมายความว่าไง ใช่ย่อยเรื่องอะไร” เพื่อนของเขาย่นคิ้ว
วีรชัยเม้มปากเข้าหากัน “เรื่องเสือผู้หญิง...”
เขตต์สบตากับวีรชัย หมอความคนเก่งที่เคยช่วยเดินเรื่องให้เขาอย่างแข็งขันเกี่ยวมรดกหลังสูญเสียบุพการีในกองเพลิง และครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่ด้วยหลักฐานฝั่งเขาที่มีน้อยนิดกับพยานที่ไม่อาจเปิดเผยตัวตนได้ ก็กลายเป็นโจทย์ยากสำหรับวีรชัยเหมือนกัน เป็นเหตุให้เขาต้องหาหนทางด้วยตัวเองนอกเหนือจากการนั่งอยู่เฉย แล้วปล่อยให้แพรวพลอยราดโคลนตมใส่เขาโดยไม่สู้กลับ
“จากคำพูดของคุณแหวว เสี่ยกับน้ำตาลไปมาหาสู่กันช่วงที่คุณเขตต์ไปนิวยอกร์ก แล้วทั้งคู่น่าจะใกล้ชิดกันช่วงที่คุณแหววคอยไปดูงานก่อสร้างร้านขนมให้คุณน้ำตาล” วีรชัยลำดับเรื่องราว
“ซึ่งใช้เงินที่เสี่ยปองออกให้...”
เขตต์เสริมข้อมูลที่พวกเขาก็รู้กันดี และเป็นเรื่องที่ทำให้เขาเจ็บปวด คุณแหววพยายามกีดกันความรักของเขากับน้ำตาล จนหาทางดึงน้ำตาลออกจากชีวิตเขาด้วยการให้เธอออกจากรีสอร์ตไปเปิดร้านขนมของตัวเอง เพียงเพราะไม่คิดว่าคนที่เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยอย่างเขาจะรักลูกสาวของตนจริง แต่ไม่ควรเลยที่จะไปยุ่งกับเสี่ยปองที่ทำธุรกิจเงินกู้นอกระบบ
“ผมจะให้คนของผมสะกิดตำรวจเรื่องนี้ ถึงแม้สุดท้ายมันจะไม่เกี่ยวกัน แต่ทุกคำพูดจากเหยื่อถือเป็นข้อมูลสำคัญ” วีรชัยบอกแล้วรวบรวมเอกสารเหมือนอยากออกไปพิสูจน์ความจริงเสียเอง “อ้อ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้คุณเขตต์ออกจากรีสอร์ตมาอยู่ในเรือสักพัก เพราะผมคิดว่าอาจมีคนคอยจับตาดูคุณเขตต์อยู่”
“พูดง่ายๆ คือ อย่าให้ใครรู้ความเคลื่อนไหวของผมใช่ไหมครับ”
วีรชัยพยักหน้าให้เป็นคำตอบ “หรือถ้าจำเป็นต้องไปรีสอร์ต ก็อย่าให้ใครรู้ว่าคุณเขตต์ไปที่นั่น”
บอกเขาแล้วตอกย้ำด้วยแววตาที่เขาต้องปฏิบัติตาม ไม่ใช่คำขอร้อง แต่คือคำสั่งจากทนายความที่กำลังหาทางให้เขาชนะคดี
หลังจากการประชุมร่วมกัน ลียงก็มุ่งหน้ากลับรีสอร์ตเพื่อสะสางงานในฐานะเชฟใหญ่ของ Beyond The Horizon ส่วนเขา...
...มายืนมองคนรักที่กลายเป็นเจ้าหญิงนิทราข้างเตียงผู้ป่วย ที่มีสายและท่อต่างๆ มากมายระโยงระยางจากเครื่องมือเชื่อมติดกับร่างผอมแกร็น เขาวางฝ่ามือข้างที่เกิดบาดแผลเพราะเธอบนมือเหี่ยวหนังติดกระดูกไร้ชีวิตชีวา
นอกจากการกระเพื่อมของร่างจากเครื่องช่วยหายใจ เธอในตอนนี้...ไม่ต่างจากตุ๊กตา
“รอผมก่อนได้ไหม ผมจะพิสูจน์ให้ได้ว่าตัวเองบริสุทธิ์ แล้วจะลากคอคนที่ทำร้ายคุณมาลงทัณฑ์” คำปฏิญาณถูกกล่าวต่อหญิงสาว อดีตคนรักที่ร่างของเธอฝังอยู่ในความเงียบงัน
“แต่หากผมสังเกตความผิดปกติของคุณเร็วขึ้นกว่านี้ รู้ว่าคุณกำลังทรมานเร็วขึ้นกว่านี้...” มือหนาวางทาบบนข้อมือผอมเกร็งจนกระดูกข้อมือปูดโปน มิ่งมองใบหน้าซูบตอบผ่านม่านหยาดน้ำที่เอ่อล้นขอบตาอย่างห้ามไม่อยู่
‘นั่นยาอะไร’
ครั้งแรกที่เขาเห็นเจ้ายาเม็ดสีขาวนั่น เธอทำมันหล่นจากมือตอนที่เขาเข้าไปว่าเธอโอเคไหมหลังจากที่ลุงยามเห็นน้ำตาลร้องไห้อย่างหนักแต่ยังไม่ยอมทิ้งหน้าที่
แต่ไร้คำตอบจากน้ำตาล มีเพียงดวงตาแดงก่ำของคนที่ผ่านการร้องไฟ้มาอย่างหนัก
“ผมอยากให้คุณฟื้นนะน้ำตาล... อยากให้คุณฟื้นมาดูว่าผมจะทำให้เรื่องฉิบหายนี่จบได้ยังไง... หรือไม่ก็อาจเป็นผมเองที่ฉิบหาย เพราะ...” เขาตาลงสูดหายใจเข้าลึกสุดปอดเพื่อคลี่คำพูดที่สุดจะฝืนใจยอมรับได้ว่า...
“เพราะความเจ้าชู้โดยสันดานของผมเอง...”
เสียงข้อความเข้าทำให้เขาถอนมือจากน้ำตาล แล้วล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง แต่แล้วทันทีที่เห็นข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอ เขาก็ขบกรามแน่น อ่านทุกตัวอักษรด้วยดวงตาสีนิลแข็งกร้าว
[คิดว่าจะปกปิดอดีตอันเลวร้ายได้ตลอดไปหรือ เขตต์ สมุทรกุมภีล์]
"อยากจะเล่นเกมใช่ไหม…ก็เอาสิ ฉันพร้อมจะเล่นกับเธอจนถึงที่สุด แพรวพลอย"
