โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงประตูปิดลงเบื้องหลังเขตต์ ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยวในห้องพักอันคุ้นเคย ความรู้สึกว่างเปล่าค่อยๆ คืบคลานเข้ามาแทนที่ เขาทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งๆ จ้องมองที่ประตูซึ่งหญิงสาวเพิ่งจากไป ราวกับยังได้กลิ่นหอมและสัมผัสอุ่นจากเธอหลงเหลืออยู่ในอากาศ
เขตต์หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างช้าๆ ทอดตามองสมุดโน้ตของปลายฟ้าที่เจ้าของไม่ได้นำติดตัวออกไป แล้วถอนหายใจออกมายาวเหยียด พยายามเรียกสติคืนมาจากความว้าวุ่นในใจที่ดูเหมือนจะไม่สงบลงง่ายๆ
เมี้ยว
เบอร์เบินที่อิ่มหนำสำราญพุงกระโดดขึ้นโต๊ะ แล้วใช้ศีรษะของมันคลอเคลียถูไถกับต้นแขนชายหนุ่ม ส่งเสียงครางครืดคราดในลำคอเบาๆ ก่อนล้มตัวนอนหงายเลียขนทำความสะอาดตัวเอง การได้มองเจ้าแมวน้อยกินอิ่มนอนหลับเป็นอีกหนึ่งความสบายใจของเขา แต่ดูเหมือนว่าพุงเจ้าแมวน้อยของเขาเริ่มจะไม่น้อยขึ้นมาแล้วสิ
เสียงข้อความเข้าดังติดต่อกันสามครั้ง เขตต์ล้วงโทรศัพท์ออกมาแล้วด้วยความรู้สึกอ่อนล้าจิตใจ ลียงส่งแจ้งเตือนแล้วว่าถึงเวลาที่เขาต้องพาร่างไปร่วมงานฉลองวันเกิดท่านรัฐมนตรี บิดาของพิมพ์ลดา และเป็นแขกสำคัญที่จะชี้เป็นชี้ตายว่า Beyond The Horizon จะได้อยู่ในลิสต์สถานที่พักที่เข้าร่วมโครงการส่งเสริมการท่องเที่ยวแนวชายฝั่งตะวันออกหรือไม่
เขตต์ออกจาห้องพักไปโดยที่ยังไม่ได้รู้สึกถึงการพัก มุ่งหน้าสู่ห้องอาหารริมทะเลที่วางอยู่เบื้องหน้า มีแสงอาทิตย์คลี่ตัวอยู่เหนือขอบฟ้า สีแดงระเรื่อแห่งสนทยาฉาบทั้งผืนนภาและผืนน้ำ จนราวกับโลกทั้งใบถูกโอบด้วยเปลวไฟบาง ๆ ที่กำลังลามช้า ๆ หากไม่มีเสียงคลื่นกระทบชายหาด ใจของเขาคงล่องลอยออกไปเหมือนปุยเมฆที่ค่อยเลือนหายสลายไปด้วยแรงลม
“สวัสดีครับท่านรัฐนตรี” ชายหนุ่มประนมมือไหว้ กล่าวคำทักทายตามมารยาท ทว่าอีกฝ่ายทำแค่ยกมือขึ้น แล้วยกยิ้มที่มุมปาก มองเขาด้วยแววตาของคนที่คิดว่ามีอำนาจเหนือกว่า
“อ้าว เขตต์ เพิ่งเสร็จธุระหรือคะ” พิมพ์ลดาหันมาส่งยิ้มสดใส แล้วแตะลงบนพนักเก้าอี้ตัวที่เหมือนตั้งใจเว้นไว้ให้เขาโดยเฉพาะ “นั่งสิ เรากำลังพูดถึงคุณอยู่เลย”
ชายหนุ่มจึงนั่งลงอย่างเสียมิได้ “กำลังพูดถึงผม”
“ใช่ค่ะ พิมพ์กำลังเล่าให้คุณพ่อและทุกคนฟังว่าเราสองคนรู้จักกันที่งานส่งเสริมการท่องเที่ยวไทยที่นิวยอร์กได้ยังไง”
เขตต์พยักหน้าเบาๆ รับรู้ แล้วทิ้งตัวในความเงียบสงบอ้างว้างท่ามกลางความครึกครื้นของงานเลี้ยงที่เหมือนอยู่กันคนละโลกกับตัวเอง แม้ลมหายใจอย่างแผ่วเบาของเขาจะเป็นจังหวะเดียวกับเสียงหัวเราะของผู้คน
มันเป็นงานฉลองวันเกิดครบรอบเจ็ดสิบปี ทุกอย่างต้องเนี้ยบและพิถีพิถัน ตั้งแต่ผ้าโต๊ะสีขาวสะอาด อาหารเรียงรายสวยงาม เครื่องดื่มมากมายมีบริการไม่อั้น เพราะเจ้าภาพงานคือผู้ครองตำแหน่งหน้าที่สำคัญของโครงการส่งเสริมการท่องเที่ยวทะเลชายฝั่งตะวันออก และเป็นพ่อของพิมพ์ลดาด้วยเช่นกัน
“ที่นี่มีซิกเนเจอร์เฉพาะคือค้อกเทลปรุงพิเศษที่ไม่เหมือนที่ไหนค่ะ เหมาะมากสำหรับการเป็นหนึ่งในโรงแรมและรีสอร์ตที่ต้องดึงเข้าร่วมโครงการ แล้วเขตต์เล่าให้พิมพ์ฟังว่าจะมีแผนทำโรงบ่มเหล้าของรีสอร์ตใน อนาคตด้วย”
เขายิ้มบางๆ ตามมารยาท พยักหน้าเป็นครั้งคราวเมื่อพิมพ์ลดาเอ่ยถึงโครงการใหม่ แต่ในหัวเหมือนมีม่านบางๆ กั้นระหว่างเสียงกับจิตใจจริงๆ ของเขา ทุกอย่างดูพร่าเลือนเหมือนแค่ภาพฉาบไว้เพื่อกลบเสียงในใจที่อื้ออึงไม่หยุด
“เขตต์ลองเล่าให้คุณพ่อฟังสิคะ เรื่องที่เราคุยกัน”
“เรื่องที่เราคุยกัน” ชายหนุ่มทวนคำพูด รู้สึกได้ถึงความกระด้างในลำคอ เมื่อพิมพ์ลดาหัวเราะสดใส หันมาส่งบทสนาทนาต่อให้โดยไม่ได้บอกล่วงหน้า
“เรื่องโรงบ่มเหล้าไงคะ”
“มันยังเป็นโครงการในกระดาษครับ ยังไม่แน่ใจว่าจะพร้อมเริ่มได้เมื่อไหร่” เขากล่าวตามความเป็นจริง ไม่มีประโยชน์ที่จะโอ้อวดสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น
รอยยิ้มของพิมพ์ลดาเจื่อนลงเล็กน้อย แต่ก็เพียงไม่กี่วินาที เธอหันไปบอกพ่อของเธอด้วยใบหน้าแช่มชื่นราวกับมีปุ่มเปลี่ยนอารมณ์อัตโนมัติในสามวินาที
“จริงๆ แล้วก็เริ่มได้ทันที พิมพ์ได้อ่านโครงการที่เขตต์เขียนไว้ตอนที่ไปออกบู๊ทงานส่งเสริมการท่องเที่ยวไทยที่นิวยอร์กแล้วคุณพ่อค่ะ ละเอียดยิบครบถ้วนจนพิมพ์เห็นภาพชัดเลยว่าต้องไปได้ดีแน่”
“เหล้าหรือ ทำไมไม่เป็นไวน์ล่ะ บ่มไวน์น่าจะดีกว่า ฉันเห็นพื้นใกล้เขาแถวนี้ก็มีไร่องุ่นอยู่เยอะนี่ บางรีสอร์ตก็เป็นเจ้าของไร่องุ่นเองเลยด้วย คุณลองหาซื้อที่สักสิบไร่สิ เสี่ยปองกับคุณแพรวพลอยเขาก็เป็นคนกว้างขวาง น่าจะหาที่สวยๆ ได้ไม่ยาก”
นอกจากจะไม่ถามถึงชนิดหรือความพิเศษของเหล้าที่เขาต้องการบ่มแล้ว ยังยัดเหยียดการบ่มไวน์ที่เขาไม่ได้อยากทำมาให้แบบนี้ก็ทำให้เขาระอาใจพอทน แต่ที่รู้สึกแย่จนอยากลุกจากตรงนี้คือเอ่ยชื่อของคนสองคนที่เขาเกลียดเข้าไส้
“ที่พวกเราอยากบ่มเหล้าเพราะอยากช่วยกระตุ้นเศรษฐกิจในท้องถิ่นครับ” ลียงที่เข้ามาเสิร์ฟอาหารจานหลักได้ยินพอดี และด้วยความที่รู้จักเขาดีกว่าใครในโต๊ะ แค่มองหน้าปราดเดียวก็รู้ว่าเขาคิดอย่างไร
“กระตุ้นเศรษฐกิจท้องถิ่น”
พ่อของพิมพ์เลิกคิ้วถาม รวมไปถึงคนฟังเกือบทั้งโต๊ะก็คงอยากรู้ เขตต์พยักหน้ามอบหน้าที่ให้ลียงขยายความต่อ
“ที่นี่เป็นแหล่งปลูกสับปะรด เหมาะมากสำหรับการใช้บ่มเหล้าครับ เราอุดหนุนสับปะรดของชาวบ้าน ให้พวกเขานำผลผลิตมาส่งที่โรงบ่ม เราจะทำการบ่มให้ฟรี จากนั้นเมื่อบ่มครบตามเวลา ก็จะกรอกใส่ขวดตามขั้นตอนที่ได้มาตรฐานแล้วแจกจ่ายให้พวกเขาไปจำหน่าย โดยที่เราจะทำฉลากและทำการตลาดให้ภายใต้แบรนด์สุราชุมชน”
“แล้วรีสอร์ตจะได้อะไรล่ะ ทำให้พวกชาวบ้านฟรีๆ แล้วจะหากำไรจากตรงไหน” เสียงคำถามดังมาจากคนพ่อของหญิงสาวที่มีอำนาจสูงสุดในโต๊ะ “ขอโทษทีนะ เห็นหนูพิมพ์บอกว่าจะลงขันกับคุณ ผมก็เลยอยากมั่นใจว่าลูกสาวผมจะไม่ขาดทุน”
"เราได้ความยั่งยืนครับ” เขตต์เก็บปากเก็บคำจนเกือบสำเร็จ แต่เมื่อได้ยินคำถามสะกิดใจแบบนั้น เขาก็ไม่อาจทนเงียบต่อได้ “ถ้าชุมชนแข็งแรง ธุรกิจของเราก็แข็งแรง”
น้ำเสียงของเขาก็แข็งทื่อเหมือนกับคำที่อยู่ในประโยค “Beyond The Horizon ตั้งอยู่ใกล้ไร่สับปะรดที่มีมากมาย ไม่จำเป็นต้องไปซื้อที่เพาะปลูกหรือลงทุนอะไรเกินจำเป็น หรือแทนที่จะซื้อวัตถุดิบจากที่อื่น เราสนับสนุนของดีในพื้นที่ สร้างแบรนด์สุราชุมชนขึ้นมา คนท้องถิ่นภูมิใจ นักท่องเที่ยวก็อยากมาสัมผัสประสบการณ์จริง รีสอร์ตก็มีเรื่องเล่า มีเสน่ห์ที่ไม่มีใครเลียนแบบได้ แล้วผมก็ไม่ต้องการทำตามใคร"
เขตต์พูดด้วยแววตานิ่งลึก ก่อนเสริมเบาๆ ว่า "กำไรของผมไม่ใช่แค่เงิน แต่คือความไว้วางใจที่เราลงทุนปลูกไปพร้อมกับพวกเขา ผมกับลียงคือนักลงทุนเพื่อประโยชน์ที่ยั่งยืนร่วมไปกับชุมขน ไม่ใช่นายทุนที่หวังแต่หากำไรจากพวกเขา"
สิ้นสุดการอธิบาย ทั้งโต๊ะก็เกิดภาวะสุญญากาศ
“แหม ฟังแค่นี้พิมพ์ก็นึกภาพนักท่องเที่ยวมาพักรีสอร์ตแล้วอาจได้ชมโรงบ่มเหล้าชุมชม เป็นการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมได้ไม่เลวเลยใช่ไหมคะคุณพ่อ” พิมพ์ลดารีบแทรกเปลี่ยนบรรยากาศ “พิมพ์พร้อมแล้วที่ลงทุนปลูกไปความวางใจกับเขตต์นะคะ”
หญิงสาวหันมาสบตาที่สื่อความลึกซึ้งมากกว่าประโยคที่พูด ทว่าชายหนุ่มทำเพียงคลี่ยิ้มบาง ก่อนส่งสัญญาณผ่านสายตาไปทางลียงที่นั่งเก้าอี้ตัวถัดไป
“เมนดิชวันนี้เป็นสเต๊กเนื้อวัวมัตสึซากะครับ เราย่างจนไขมันแทรกละลายไปกับเนื้อ” ลียงอธิบายพลางเอื้อมไปหยิบไวน์รินเสิร์ฟให้กับแขกทุกคนจนหมดขวดก่อนที่จะครบคน “จริงสิเข้ งานวันเกิดของท่านทั้งที ทำไมไม่ไปเอาสาเกจากคลังสะสมสมบัติของนายมาเปิดให้ท่านดื่มล่ะ”
เขตต์ระบายลมหายใจ หันไปบอกลียง “เกรงว่าจะไม่ได้”
ลียงถลึงตาใส่ เตรียมอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เขตต์เอ่ยต่อพร้อมมองด้วยแววตาจริงจัง “เปลี่ยนเป็นวินเทจไวน์น่าจะดีกว่า”
“วินเทจไวน์ หมายถึงไวน์ที่อายุบ่มนานๆ ใช่ไหม” ท่านที่ลียงเอ่ยถึงมีดวงตาเป็นประกาย “ราคามันเกือบหลักแสนได้เชียว”
“ราคาหลักแสนจริง แต่ที่ราคาแพงไม่ใช่เพราะมันบ่มนานอย่างเดียว” ชายหนุ่มผู้รักเรื่องราวของสุราหยุดปากตัวเองไม่ได้อีกครั้ง “วินเทจไวน์หมายถึงไวน์ที่ทำจากองุ่นที่เก็บเกี่ยวในปีเดียวกันทั้งหมด ไม่เอาองุ่นปีเก่าปีใหม่มาผสมกัน แล้วปีนั้นต้องมีลักษณะพิเศษอย่างเช่นสภาพอากาศดี ผลผลิตดี หรือรสชาติองุ่นโดดเด่นเป็นพิเศษ แบบนี้เรียกว่าวินเทจไวน์”
“มันก็คือไวน์ที่บ่มนานนั่นแหละ ปั๊ดโถ่เอ๊ย!” ริ้วรอยที่หว่างคิ้วของพ่อหญิงสาวชัดเจน ริมฝีปากหนาคล้ำก็เหยียดออก
“เข้ ไปเอา Château Latour 2009 ขวดราคาเหยียบแสนที่อยู่ในตู้เก็บไวน์นั่น รับรองว่าท่านต้องถูกใจ” ลียงตัดบทแล้วถลึงตามองมาที่เขา
เขตต์เองก็ไม่สนใจว่าอธิบายแล้วอีกฝ่ายจะเข้าใจแบบไหน แล้วก็ไม่ได้อยากประชาสัมพันธ์ข้อดีของรีสอร์ตหรือจุดขายของรีสอร์ตอะไร เขายอมรับว่าการด้านการตลาดเป็นสิ่งที่ไม่ถนัด การได้พิมพ์ลดามาลดข้อบกพร่องนี้ อาจทำให้เขาไปโฟกัสที่งานอื่นที่สำคัญกว่า นั่นคือซื้อหุ้นคืนจากเสี่ยปองและแพรวพลอยมาให้ได้ จากนั้นก็วางแผนฟื้นฟูระบบบริหารจัดการใหม่ทั้งหมด
ดังนั้น เขาจะไม่ทิ้งโอกาสที่ลียงตั้งใจสร้างให้ จึงขยับตัวออกจากโต๊ะโดยไม่ต้องแสร้งยิ้มอีกต่อไป มุ่งหน้าสู่คลังเหล้าที่มีแสงสว่างจากโคมไฟสีนวลทอดเงาเหลื่อมซ้อนบนพื้นไม้ดังที่เคยเป็นมา
เขตต์มุ่งไปยังตู้เก็บไวน์แล้วหยิบวินเทจไวน์ตามสั่งของเพื่อนสนิทออกจากตู้เก็บไวน์ แต่ก็อดห้ามใจไม่ให้เดินเลยไปยังตู้เก็บสมบัติล้ำค่า เพื่อเพ่งมองไปยังเหล้าบ่มพิเศษขวดนั้น
‘น้ำตาล’
ชื่อของหญิงคนรักปรากฏบนป้ายกระดาษที่เขียนด้วยลายเส้นคาริกราฟีอย่างประณีตสวยงาม แต่ทว่าไร้ซึ่งอัตลักษณ์ของความพิเศษที่อยู่ในเหล้า
แต่แล้วในขณะที่เขาด่ำดิ่งลึกลงไปในเส้นสายลายหมึก เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นก็ดึงให้เขาหันไปมอง
“คุณพิมพ์”
พิมพ์ลดายืนส่งยิ้มตรงทางเข้า แล้วเดินเข้ามาหยุดยืนในระยะที่ปลายรองเท้าเกือบชิดชนกัน และก่อนที่เขาจะเอ่ยอะไรได้ เธอก็เอื้อมมือจับต้นแขนเขาแล้วดึงเข้าไปใกล้ แนบริมฝีปากฉาบสีแดงไวน์แตะบนริมฝีปากหยักอย่างรวดเร็วและอาจหาญ
ใจเหมือนอยากวางมือจากปลายฟ้า แต่ก็คล้ายกับถูกเบ็ดของเธอเกี่ยว แล้วถ้าเจอพิมพ์ลดาล่อเหยื่อใส่บ้าง อดีตเพลย์บอยที่เคยอยากออกจากวงการของเราจะเอาไงล่ะทีนี้ เอาล่ะ ใครอยากลุ้นให้ปลายฟ้ากลับมากระชากพ่อจรเข้กลับ ก็ติดตามต่อกันนะคะ
ปล ถ้าเจอคำผิด ไรท์ขออภัยค่า หลังจากลงรายตอนจบครบแแล้วจำทำการตรวจพิสูจน์เพื่อออกเป็นอีบุ๊กต่อไปคับผม
