โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ผู้แต่ง
ณ มหรรณพ
เรื่องย่อ
เมื่อนิตยสารสารคดีที่ ปลายฟ้า เป็นนักเขียนประจำปิดตัว ทำให้ปลายผ้าต้องหันเหจากการเขียนแนววิชาการ ไปต้องเลี่ยนแนวไปเป็นนักเขียนนิยาย เพื่อหาเงินเลี้ยงดู แม่และน้องสาว โดยเฉพาะแม่ของเธอต้องรับการผ่าตัดตาในสิ้นปี ปลายฟ้าจึงเขียนนิยายรัก แล้วนำไปให้ กรินทร์ คนรักเก่าที่เป็นซีอีโอของสำหนักพิมพ์อักษรารัญจวนช่วยพิจารณา แต่กรินทร์ไม่ให้ผ่านเพราะแนวเรื่องไม่ตรงกันแนวของอักษรารัญจวนที่เน้นขายแนวนิยายอิโรติก
แต่เพราะกรินทร์ยังมีใจให้ปลายฟ้า ด้วยความรักที่หลงเหลือ จึงให้ปลายฟ้าเขียนนิยายอิโรติกโดยที่มีเขาเป็นพระเอก และเธอเป็นนางเอก แลกกับเงินค่าจ้างที่เขาจะจ่ายให้เธอเป็นรายเดือนแต่ปลายฟ้ามีปมกับเรื่องเซกส์เพราะเคยถูก เปลว พ่อเลี้ยงล่วงละเมิดในวัยเด็กและมักมีอาการทางประสาทกำเริบหากถูกกระตุ้น ทว่าด้วยเงินที่กรินทร์เสนอให้ จึงทำให้ปลายฟ้าตอบรับงาน แต่เพราะกลัวว่าจะเขียนให้ถึงตอนจบไม่ได้ ปลายฟ้าจึงตั้งใจหางานเสริม และเธอก็ได้งานแม่บ้านรีสอร์ตที่มีชื่อว่า Beyond The Horizon โดยบังเอิญจากแม่บ้านคนเก่าที่ลาออกกระทันหัน
ที่รีสอร์ตนี้ ปลายฟ้าต้องทำงานเป็นแม่บ้านประจำโซนวิลล่าการ์เด้น โดยมี แหวว หัวหน้าแม่บ้านเป็นคนคุมงาน เธอมีหน้าที่ดูแลทำความสะอาดและอำนวยความสะดวกให้แขกประจำโซน ซึ่งหนึ่งในแขกที่เธอต้องดูและคือ เข้ เจ้าของห้องหมายเลข 222 ที่เขาแอบเลี้ยงแมวโดยมีแค่เธอและเขาเท่านั้นที่รู้ นอกจากแหววแล้ว ปลายฟ้าได้เจอ ชิด บาร์เทนเดอร์ที่คอยสอนงานในห้องอาหารให้เธอ
ด้วยงานแม่บ้านนี้เองที่ปลายฟ้าจะยึดไว้เป็นอาชีพเสริมจนกว่าเธอจะเขียนนิยายอิโรติกให้กรินทร์จบ แต่มีเหตุเกิดขึ้นกับปลายฟ้าคือเธอเหยียบหางแมวที่คุณเข้เลี้ยงไว้ที่ริมสระน้ำ จนทำให้เธอตกสระ แต่เข้ก็ช่วยเธอไว้ได้ทัน ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้เข้รู้ว่าเธอต้องรับงานเขียนนิยายอิโรติกให้กรินทร์ แต่เธอไม่มีประสบการณ์เรื่องบนเตียง(แบบคู่รัก) เข้เลยเสนอว่าถ้าปลายฟ้ามาเป็นเพื่อนคุยให้เขา เขาจะเล่าประสบการณ์บนเตียงให้ฟัง ข้อตกลงแรกระหว่างปลายฟ้าและเข้จึงเริ่มขึ้น
แต่ปลายฟ้าไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะกลายเป็นผู้เล่นคนหนึ่งในเกมล่าหาคำตอบของปริศนาฆาตกรรมในรีสอร์ทแห่งนี้
ลมแรงพัดหวีดหวิวอยู่ภายนอก ฟ้าครึ้มสีหม่นเทาปิดแสงตะวันจนทั่วทั้งรีสอร์ตดูหม่นลง ห้องพักหมายเลข 222 ก็ถูกปกคลุมด้วยเงาสลัวจากม่านที่ปิดสนิท ผนังห้องสีขาวอมเทาที่เคยดูอบอุ่น วันนี้กลับเย็นชาและว่างเปล่า ราวกับเป็นเงาสะท้อนของหัวใจปลายฟ้า
เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนตัดสินใจปิดหน้าจอโน้ตบุ๊ค เพื่อทอดตามองไปยังยอดตะแบกที่โยกไหวตามแรงลม ด้วยเพราะแม้จะพยายามแค่ไหน ปลายฟ้าก็ไม่มีสมาธิพอจะเขียนนิยายบทต่อไปได้ รวมไปถึงข้อความของกรินทร์ที่ส่งมาให้เธอลดบทบาทของเคนลง ก็สร้างความขุ่นเคืองใจได้ไม่น้อย
...ในเมื่อเธอตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น
สำหรับปลายฟ้าแล้ว เคนเป็นเหมือนบ่อน้ำริมทางที่ให้ลัลลาบายแวะพักดื่มกิน แม้ไม่อาจดับไฟแค้นที่ลุกโชนของภูมินทร์ได้ทั้งหมด แต่ก็เพียงพอให้หัวใจนางเอกของเธอได้รับการเยียวยา
แต่...ชั่วแวบของบางเวลา... คนที่ได้รับการเยียวยาอาจไม่ได้มีแต่ลัลลาบาย...
แกรก แกรก แกรก
มีเสียงบางสิ่งกระทบหน้าต่าง ดึงปลายฟ้าออกจากภวังค์เหม่อลอย เป็นเบอร์เบินนั่นเองที่กำลังใช้สองขาหน้าตะกุยกระจกด้านนอก เพื่อขอให้เธอเปิดประตูให้อย่างทุกครั้งเวลาที่กลับมาจากการท่องเที่ยวตามประสาอดีตแมวจร และแทบจะทันทีที่เธอแง้มบานประตู มันจะแทรกตัวเข้ามาเลียขนที่เปียกปอน คงถูกฟ้าฝนที่ไหนสักแห่งไล่กลับมา
“น่าจะหิวโซด้วยล่ะสิ”
ปลายฟ้ามองมันอย่างเอ็นดู แล้วหยิบถุงอาหารลงจากตู้แขวนผนังเหนือบาร์เหล้า แต่ความเบาของถุงบอกเธอว่าสมควรนำสเบียงที่เก็บในตู้ลับมาเติมได้แล้ว แต่ล่าสุดที่ชายหนุ่มเจ้าของแมวซื้อมาให้ก็เริ่มร่อยหลอลงไปเรื่อยๆ ปลายฟ้าจึงคิดในใจว่าคงต้องออกไปซื้อเอง มิเช่นนั้นเบอร์เบินอาจไม่มีอาหารกิน
แต่ในตอนที่ปลายฟ้าเดินเข้าห้องน้ำแล้วเปิดตู้ลับ เธอกลับประหลาดใจที่พบว่ามีอาหารแมวถุงใหม่พร้อมด้วยขนมแมวเลียหลายกล่องวางเต็มตู้
เขาเข้ามาตอนเธอไม่อยู่ห้อง? ตั้งใจหลบเลี่ยงหรือแค่บังเอิญ?
คำถามที่ผุดขึ้นในหัวมาพร้อมกับอารมณ์ขุ่นมัว แต่ถ้าให้เธอเลือกคำตอบคงเป็นข้อแรกว่า เขาจงใจเข้าห้องตอนที่เธอไม่อยู่ กระนั้นก็ยังมีใจเขียนข้อความบนกระดาษติดไว้บนกล่องขนมแมวเลียกล่องใหม่
ถึง คุณแม่บ้าน
- อาหารและขนมสำหรับเบอร์เบินรอบนี้พอสำหรับสองเดือน (หากคุณให้ในปริมาณที่พอเหมาะและขนมต้องวันละหนึ่งซองเท่านั้น)
“สองเดือน?” ปลายฟ้ารำพึงเสียงแผ่ว ราวกับมีช่องโหว่เกิดกลางอก
- แต่สำหรับคุณ ต้องกินให้มากเป็นเท่าตัว
- สองข้อบนเป็นคำสั่ง แต่จากนี้เป็นคำขอร้อง ผมอยากเป็น
ข้อความจากลายมือของคนถนัดซ้ายสิ้นสุดเพียงแค่นั้น ตรงคำว่า ‘เป็น…’ เขาอาจเปลี่ยนใจล้มเลิกกลางคัน หรือมีเหตุผลอื่นที่ทำให้ไม่ได้เขียนต่อ มันก็สุดที่จะคาดเดาให้เธอเติมคำในความว่างเปล่าด้วยตัวเอง
ปลายฟ้าติดกระดาษฝากข้อความแผ่นนั้นไว้บนฝาตู้ เคียงข้างกับแผ่นแรกที่เขาใช้สื่อสารกับเธอ... คนแปลกหน้าที่รู้จักกันครั้งแรกผ่านตัวอักษร จากวันนั้นจนวินาทีนี้ ความทรงจำยังไม่เคยเลือนราง สัมผัสของเขาก็ยังตราตรึงบนกลีบปาก ต้นคอ ยอดอก เนินหน้าท้อง และ...
... มือบางเลื่อนลงสอดเข้าใต้ขอบกางเกง ลงไปแตะเหนือรอยแผลเป็น...
ที่ตรงนี้... เมื่อคิดถึงคืนชมจันทร์คราใด ปลายฟ้าก็สะท้านหวามไหวทุกครา
ตั้งแต่วินาทีที่เขาก้าวขาออกจากห้องไปในคืนที่กรินทร์มาพักที่รีสอร์ต ปลายฟ้าก็ไม่ได้เห็นชายหนุ่มเจ้าของห้องหมายเลข 222 เลย ทุกพื้นที่ ทุกมุมของที่นี่ว่างเปล่า ไร้เงาร่างสูงที่เธอเคยคุ้นเคย ราวกับเขาอันตรธานหายไปจากโลกนี้ ทิ้งไว้เพียงรอยจูบอุ่นๆ เจือกลิ่นเหล้าแอลมอนด์ที่ยังคงติดตรึงอยู่จางๆ บนริมฝีปาก
‘พอแค่นี้...’ คำพูดสุดท้ายของเขา แววตาสุดท้ายที่มองมา มันมีความหมายว่าอย่างไรกัน
ปลายฟ้าถอนหายใจอีกครั้ง “เพราะจูบของคุณหรือเพราะเหล้าที่ติดปลายลิ้นของคุณกัน ที่ทำให้ฉัน...อยากลิ้มลองตลอดเวลา”
และนั่นเป็นความคิดที่ทำให้เธอโกรธตัวเอง เธอบอกตัวเองว่าเกลียดเหล้า... เคยเกลียด... เกลียดเข้าไส้... แต่เขาทำให้เธอกังขาใจในตัวเองตั้งแต่ได้ชิดใกล้ และเธอก็ต้องการหาคำตอบให้ตัวเองให้ได้ รวมถึงหาคำตอบที่ซ่อนในหมากตัวสำคัญให้เร็วที่สุดด้วยเช่นกัน
นักเขียนสาวหยิบอาหารแมวออกจากตู้ เติมใส่ให้เบอร์เบินแบบพูนชาม จากนั้นเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบกระเป๋าออกมา แล้วสอดมือล้วงเข้าไปเพื่อนำแผงยาสองแผงออกมาวางเรียงบนโต๊ะ แล้วเปิดหน้าสมุดบันทึกเพื่อจดสิ่งที่เธอจดจำรายละเอียดได้ลงไปก่อนความทรงจะเลือนลาง
เริ่มจากวันที่พบแม่บ้านคนเก่า ปลายฟ้าเขียนลักษณะท่าทาง สีหน้ารวมไปถึงเล็บสั้นกุดแหว่งวิ่นของคนที่มีนิสัยวิตกจริต จากนั้นวาดรูปลักษณะยาไดอะซีแพมแผงแรกที่เธอพบ ลงรายละเอียดการแกะยาแก้ปวดของแพรวพลอย รวมไปถึงตอนที่พบไดอะซีแพมที่ไร้รอยแกะในห้องนี้ และใส่ปริศนาชิ้นส่วนสุดท้ายที่ปลายฟ้ากาดอกจันไว้ นั่นคือป้ายชื่อคล้องขวดเหล้า ‘น้ำตาล’
หมากสำคัญมีเท่านี้ แต่ผู้เล่นที่รายล้อมรอบตัวชายหนุ่มมีเยอะเหลือเกิน เธอเรียงลำดับรายชื่อปล้วมองมันพลางครุ่นคิด
แม่บ้านคนเก่า กัดเล็บจนเก็บกุด -> รอยแกะยาคมกริบ?
ลียง เชฟขี้โมโห -> เพื่อนของคุณเข้ ไว้ใจได้?
ชิด บาร์เทนเดอร์ที่คุณเข้สอนงาน -> ไว้ใจได้?
คุณแหวว หัวหน้าแม่บ้านสุดเฮี๊ยบ -> เหยื่อ
ลุงยาม หันไปทีไรก็เห็นว่ามองอยู่ -> คุณเข้เชื่อใจ ->ไว้ใจได้?
แพรวพลอย -> คู่กรณี
เสี่ยปอง -> มีปัญหากับแพรวพลอย
แล้วถ้าจะเธอเริ่มต้นที่ผู้เล่นคนไหนล่ะก็ ปลายฟ้าขอเริ่มจากคนที่เป็นผู้สูญเสียที่สุด นักเขียนสาวผู้สวมวิญญาณนักสืบจึงวงกลมหนึ่งในกลุ่มผู้เล่นเกมนี้ แล้วคว้ากระเป๋าเดินจากห้อง พร้อมด้วยเสื้อคลุมแบบมีฮู้ดสำหรับกันฝนที่กำลังโปรยสายลงมา
เธอลัดเลาะเดินไปตามแนวพุ่มไม้ด้วยเพราะไม่อยากให้เป็นที่สังเกตจนถึงบริเวณหน้าห้องทำงานของหัวหน้าแม่บ้าน แต่ยังไม่เข้าไปเพราะต้องการดูลาดเลาสักพักจากที่หลบซ่อนตัว แล้วในตอนนั้นเอง ปลายฟ้าก็เห็นหัวหน้าแม่บ้านเดินออกจากห้องทำงานโดยไม่ได้ปิดไฟ ซึ่งผิดวิสัยคนเจ้าระเบียบอย่างที่เคยเป็น
แต่ด้วยท่าทางร้อนรนและสีหน้ากังวลใจของหญิงวัยแม่นั้น ทำให้ปลายฟ้าเกิดความสงสัยจึงตามไปโดยไม่ให้แหววรู้ตัว กระทั่งแหววขับรถรถออกจากรีสอร์ตฝ่าสายฝน ปลายฟ้าก็ถอนหายใจอย่างหนักอกเมื่อคิดว่าวันนี้อาจสูญเปล่า แต่นักเขียนสาวยังไม่ยอมแพ้ และหากให้คาดเดาจุดหมายปลายทางของหัวหน้าแม่บ้าน ก็คงคงมีที่แห่งเดียวที่กำลังมุ่งไป
ไม่ต้องคิดอะไรให้มากมายจนเสียเวลา ถ้าเดาผิดก็แค่เริ่มใหม่ ปลายฟ้าจึงรีบสับขาเดินออกจากรีสอร์ตแล้วจับรถโดยสารสาธารณะที่แล่นเข้ามาจอดเทียบริมถนนทันที