โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กลิ่นไหม้ยังตลบอบอวลในอากาศ แม้จะถูกสายฝนชะล้างหลังเถ้าถ่านไปบ้าง แต่ไม่อาจล้างความหวาดหวั่นในใจไปจากทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ และปลายฟ้าก็เป็นหนึ่งในนั้น
จากระเบียงหลังห้องพัก เบื้องหน้าของเธอเคยเป็นวิลล่าสองชั้นอันเรียบหรู ที่ตอนนี้หลงเหลือไว้เพียงความทรงจำ เพราะมันกลายเป็นซากตึกเคลือบเขม่าไฟสีดำ ภายในนั้นก็คงเสียหายแบบไม่อาจเรียกคืนกลับมาได้
ผ่านไปได้เกือบสัปดาห์ ความสูญเสียจากเปลวไฟก็ยังเหลือรอยแผลให้แก่รีสอร์ตมากมาย ทั้งพบซากศพนกฝูงใหญ่และสัตว์เล็กมากมายกลายเป็นเถ้าถ่าน ทั้งต้องชดเชยความเสียหายของทรัพย์สินแขกที่วอดวายไปในกองเพลิง อีกทั้งถูกยกเลิกการจองห้องล็อตใหญ่ในช่วงเทศกาลสร้างรายได้หลังหน้าพายุผ่านไป เหล่านี้ล้วนแล้วแต่ลดขวัญและกำลังใจในการทำงานของพนักงานลงไปจนหลายคนลาออกโดยไม่บอกล่วงหน้า
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าปลายฟ้าจะละเลยหน้าที่แม่บ้านส่วนตัวของชายหนุ่มเหมือนคนอื่น เพียงแต่เขาไม่ได้กลับมาพำนักในรีสอร์ตเลย แม้ว่าเขาจะมาปรากฏตัวในที่เกิดเหตุพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายครั้ง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้เข้ามาพูดคุยหรือเล่าอะไรให้เธอฟัง แต่สิ่งที่ปลายฟ้าต้องการฟังจากปากเขามากที่สุดคือฐานะตัวตนของเขา
‘เขายอมเสี่ยงเพื่อที่นี่อยู่แล้ว! ที่นี่เป็นชีวิตของเขา!’
คำกล่าวของชิดไม่เกินจริง แม้เพลิงสงบแล้วแต่ความทุกข์ร้อนในใจของชายหนุ่มยังคุกรุ่น และหากเธอไม่รู้จากชิดวันนั้น ก็คงไม่รู้ว่าเขาจะเปิดเผยสถานะที่แท้จริงกับเธอหรือไม่ว่า เขาที่เธอเรียกขานเสมอว่าคุณเข้ แท้จริงแล้วเป็นคนคนเดียวกับ เขตต์ สมุทรกุมภีล์ หนึ่งในผู้ถือหุ้นผู้ร่วมก่อตั้ง Beyond The Horizon
เมี้ยว
เสียงของเจ้าขนปุยร้องเรียกเธอจากในห้อง ปลายฟ้าจึงเดินกลับเข้าไป เห็นดวงตากลมแป๋วของมันก็ให้ใจอ่อน ละจากความคิดคำนึงถึงเจ้านายหนุ่ม หันมาใส่ใจกับกับการลูบหัวเกาคางเบอร์เบินที่ครางครืดคราดในลำคออย่างพอใจ
“ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ทำให้แกปลอดภัย”
เมี้ยว
แต่เสียงร้องตอบของมันครั้งนี้ แค่มองตาปลายฟ้าก็รู้ว่ามันกำลังร้องขออะไร “ได้เวลากินขนมแล้วสินะ”
ปลายฟ้าเดินไปเขย่งปลายเท้าเปิดฝาตู้แขวนผนัง หยิบโหลใส่ขนมแมวเลียออกมา แต่ก็พบว่าโหลขนมแมวนั้นว่างเปล่า จึงเดินเข้าไปเปิดตู้เก็บเสบียงในห้องน้ำ แต่ก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะปริมาณของขนมแมวเลียและอาหารเม็ดที่เหลืออยู่พอให้มันกินได้แค่มื้อเดียว
“งั้นฉันจะออกไปซื้ออะไรมาให้กิน”
ในเมื่อเจ้านายของมันไม่อยู่ให้ดูแล เธอก็ต้องดูแลแมวของเจ้านายอย่างดีตามข้อตกลง ปลายฟ้าหยิบคีย์การ์ด โทรศัพท์ และกระเป๋าสตางค์เตรียมตัวออกจากห้อง แต่มีเสียงข้อความเข้าดังจากโทรศัพท์เสียก่อน พอเปิดอ่านก็ความขุ่นมัวก็บังเกิดขึ้นในวันที่เพิ่งผ่านเรื่องราวยุ่งเหยิง
[ลดความซับซ้อนของปมฆาตกรรม]
[ปรับคาแรคเตอร์ของภูมินทร์ให้เลวมากขึ้นกว่านี้]
[สร้างเหตุการ์ณให้ภูมินทร์เข้าใจผิด แล้วใช้การขืนบังคับ บีบคั้นจิตใจลัลลาบาย]
[ให้นักอ่านเกิดความรู้สึกเกลียดพระเอกช่วงกลางเรื่อง]
[ส่วนปลายเรื่อง ให้สร้างเหตุการณ์ให้พระเอกและนางเอกกลับมาเข้าใจกัน]
เขาทำอย่างกับตั้งโจทย์ภาษาไทยที่ให้เธอเติมคำที่ถูกต้องในช่องว่าง ในขณะที่นิ้วเรียวจะขยับพิมพ์ตอบ ฝ่ายนั้นก็ส่งข้อความตามมาติดๆ
[พี่เอานิยายลงในเวบอ่านนิยายออนไลน์ของสำนักพิมพ์แล้ว เราเริ่มกิจกรรมทายนามปากกานักเขียนเร็วกว่ากำหนด]
อะไรนะ! เขาไม่คิดจะรอให้เธอเขียนจบก่อนหรือไงกัน!
[นิยายที่ปลายเขียนมีนักอ่านกดเข้าชั้นเป็นอันดับที่หนึ่ง ยินดีด้วยนะ]
น่ายินดีอย่างนั้นหรือ!
(ยินดีในนามปากกาของคนอื่นน่ะสิคะ แล้วปลายก็ไม่มั่นใจจะเขียนได้จนจบหรือเปล่า) ปลายฟ้าพิมพ์กลับทันที
[แสดงความเป็นมืออาชีพออกมาหน่อย เขียนทุกวันเดี๋ยวมันก็ไปได้เอง]
เห็นข้อความตอบกลับแล้วก็พ่นลมหายใจแรง รู้ว่าการเขียนทุกวันคือวินัยของนักเขียนอาชีพ แต่อุปสรรคของเธอไม่ใช่การขาดวินัย
[ส่งตอนใหม่มาให้พี่ทุกอาทิตย์ อย่าให้ขาด]
นั่นสินะ! ก็เขาดันเอาเรื่องไปปล่อยเผยแพร่แล้วนี่ ก็ต้องการงานจากเธอทุกอาทิตย์เป็นธรรมดา
ทว่าในวินาทีนั้น นักเขียนสาวฉุกคิดได้ว่านี่แหละคืออำนาจต่อรอง แม้ในสัญญาจะระบุว่าแนวนิยายที่ว่าจ้างในฐานะนักเขียนเขาคืออิโรติก แต่ก็ไม่ได้บอกว่าต้องร้อยเปอร์เซ็นต์
(ถ้าเดินตามเส้นเรื่องของปลาย ปลายรับรองว่ามีงานส่งให้พี่รินทร์ทุกอาทิตย์แน่นอน)
พอกดส่งข้อความ เขาก็โทรศัพท์สายตรงเข้ามาทันที เห็นได้ชัดว่าเงื่อนไขข้อนี้มีอิทธิพลกับเขาแค่ไหน
“พี่คิดว่าเราคุยกันชัดเจนแล้ว”
“ใช่ค่ะ ชัดเจนแล้วว่าปลายต้องเขียนตามใบสั่ง แต่พี่รินทร์มาเปลี่ยนเงื่อนไขให้ปลายเป็นนักเขียนเงากลางคันแบบนี้ ปลายปรับพล็อตตามไม่ทัน”
“ก็พี่กำลังจะช่วยปรับอยู่นี่ไง” น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึม
“ทำไมเราไม่พบกันครึ่งทางล่ะคะ”
“ครึ่งทางยังไง” น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมในแบบที่ปลายฟ้ารู้ว่าเขาพยายามเก็บกลั้นอารมณ์โกรธ
“พี่รินทร์อยากได้บทรักบนเตียงตามแนวอิโรติก ปลายก็อยากได้ปมปริศนาฆาตกรรมแบบซัสเปนส์ ฉะนั้นเรื่องของเราเรื่องนี้จะเป็นอิโรติกซัสเปนส์ไงคะ”
“พี่ไม่อยากให้นักอ่านของเราคิดอะไรมากไปกว่าการจินตนาการว่าตัวเองเป็นพระเอกหรือนางเอกในนิยาย”
“พี่รินทร์ให้ปลายเป็นนักเขียนเงาของคุณวาดฟ้าไม่ใช่หรือคะ ทำไมไม่ลองถามเขาดูก่อน” นักเขียนสาวยังไม่ยอมแพ้ “บอกคุณวาดฟ้าว่า ปลายจะเป็นนักเขียนเงาให้เขาเต็มที่ แต่ขอเพิ่มรสชาติให้ลึกล้ำนิดหน่อยด้วยปริศนาฆาตกรรม เหมือนเวลาดื่มเหล้าที่ผสมไซรัปกับเครื่องเทศที่ร้อนแรงไงคะ”
“เข้าใจเปรียบเทียบดีนี่ พี่ชักสงสัยแล้วว่าไอ้เมนูเหล้าที่ปลายเอามาใส่ในนิยายมาจากไหน จำได้ว่าปลายเป็นคนไม่ดื่ม หรือว่าที่ผ่านมาพี่เข้าใจผิดมาตลอดว่ารู้จักปลายดีพอแล้ว”
ปลายฟ้าสูดลมหายใจเข้าลึก “พี่รินทร์ก็รู้นี่คะว่าถ้าเราต้องการเขียนอะไร ก็ให้เรียนรู้เรื่องนั้นจริงจัง ภูมินทร์เป็นเจ้าของธุรกิจน้ำเมาที่กำลังประสบปัญหาขาดทุนจนต้องยอมแต่งงานแลกเงินทุนมาหนุนกิจการกับอรัญญา”
“ก็ได้” น้ำเสียงยานคางฟังคล้ายฝืนใจ “ถ้าพี่ได้คำตอบจากวาดฟ้าเมื่อไหร่จะรีบบอก แต่ไม่อยากให้ปลายคาดหวังอะไรมากนัก”
แล้วทุกวันนี้ เธอคาดหวังอะไรด้วยตัวเองได้บ้าง การต่อสู้เพื่อสิทธิ์เล็กน้อยๆ ยังทำได้ยาก! “ขอบคุณค่ะพี่รินทร์ ไม่ว่าจะได้คำตอบยังไง ปลายก็จะรักษาสัญญาทำงานนี้ให้พี่รินทร์จนสำเร็จ”
“พี่รู้ว่าปลายทำได้” เขาเริ่มอ่อนเสียงลง “แล้วพี่จะรออ่านบทต่อไป”
เขาเป็นฝ่ายตัดสายก่อน ปลายฟ้าก็ถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ อยากผลักเอาความหนักอึ้งมากมายที่คั่งค้างออกจากอก พุดซ้อนอาจวิเคราะห์ได้ถูกต้อง กรินทร์แค่ต้องการเอาคืน
เสียงกระดิ่งประตูดังดึงปลายฟ้าออกจากใบหน้าของกรินทร์ เธอเดินไปดูที่ช่องตาแมวและเมื่อเห็นว่าเป็นชายหนุ่มผู้ผูกพันธะเพื่อนทางกาย ปลายฟ้าก็ถอนหายใจบาง ด้วยเพราะยังไม่พร้อมรับมือกับใครหลังมีปากเสียงกับกรินทร์
เมี้ยว
แต่เจ้าเบอร์เบินเดินเข้ามาไถแข้งไถขาแล้วชูคอทำจมูกฟุดฟิด แล้วยกขาหน้าเกาะที่ประตู ส่งเสียงร้องราวกับรู้ว่าใครมา สลับมองหน้าเธอด้วยแววตาใสแป๋ว
“คุณพ่อมารับกลับบ้านแล้วสินะ” เธอทำจมูกย่นใส่แมวน้อยไร้เดียงสา ด้วยรู้ว่าต่อให้ทำเป็นเงียบเชียบอยู่ในนี้ ก็ห้ามเสียงร้องของเบอร์เบินไม่ได้ จึงจับลูกบิดแล้วเปิดออก รับหน้าชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมาพักใหญ่
“สวัสดีค่ะคุณขะ...” หญิงสาวรีบเก็บกลืนนามเดิม แล้วเอ่ยนามที่ถูกที่ควร “คุณเขตต์”
“เรียกผมอย่างที่คุณเคยเรียกเถอะ พนักงานที่นี่เรียกผมว่าเข้ทั้งนั้น”
“ฉันไม่ใช่พนักงานที่นี่”
“คุณเป็นคนของผม”
ประโยคนั้นหยุดการโต้เถียงของปลายฟ้าได้ชะงัก “ค่ะ... คุณเข้”
“แล้วนี่คุณกำลังจะออกไปไหน” เขาถามโดยไม่ลดแขนทั้งสองที่กางวางค้ำกรอบประตู ทำเหมือนอยากกั้นเธอไว้ไม่ให้ออกจากห้อง
“ฉันจะ...”
เมี้ยว
ไม่ทันได้พูดจบ เจ้าเบอร์เบินก็กระโดดขึ้นเกาะหน้าแข้งชายหนุ่ม แล้วไต่ตามตัวขึ้นไปจนเขาต้องละมือจากกรอบประตูเพื่ออุ้มมันขึ้นมากอด
“อาหารของเบอร์เบินร่อยหรอแล้วค่ะ ก็เลยจะไปหาอะไรให้เบอร์เบินกินที่ห้องอาหารค่ะ แล้วคุณกินอะไรมาหรือยังคะ ฉันจะเอามาให้” ปลายฟ้าถามคนที่กำลังจุ๊บปากเบอร์เบินอย่างทะนุถนอม
“ผมอยากชวนคุณไปซื้อของข้างนอกด้วยกันพอดี”
คิ้วของปลายฟ้าเลิกขึ้น “ไปข้างนอก”
“ใช่ ไปข้างนอก ไปซื้อของ แล้วกลับมานอนกินเบียร์ชมจันทร์วันเพ็ญ”
“ฉันคิดว่าช่วงนี้คุณควรจะหยุดพัก ฉันเห็นคุณไปๆ มาๆ กับเจ้าหน้าที่ตำรวจแล้วก็พอรู้ว่าคุณเหนื่อยมากแค่ไหน หรือถ้าอยากให้ฉันทำอะไรให้ก็บอกได้เลยค่ะ”
“ผมก็พูดไปเมื่อกี้แล้วนี่ว่าอยากให้คุณทำอะไร หรืออยากให้ผมเปลี่ยนเป็นขลุกอยู่กับคุณคืนนี้ทั้งคืน” ดวงตานุ่มจับจ้องมาที่เธอ “แต่แบบนั้น...ไม่น่าจะได้พัก” แล้วเลื่อนลงจากการสบตามาจับจ้องริมฝีปากของปลายฟ้าที่ขยับเม้มเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
“ถ้าอย่างนั้น เราต้องแวะซุปเปอร์ซื้อขนมแมวเลียกับอาหารเม็ดมาสต๊อกให้เบอร์เบินด้วย” ปลายฟ้ารีบเบี่ยงเบนบทสนทนา
“อาหารเม็ดใกล้หมดน่ะผมรู้ แต่ขนมแมวเลียควรจะกินได้ถึงสิ้นเดือน คุณให้มันวันละสองซองใช่ไหม”
“ฉัน...ฉันก็อยากเอาใจคุณหนูตัวน้อยของฉันบ้าง” ใบหน้าของเธอร้อนวูบวาบทันที่ที่เขาแลบปลายลิ้นออกมาเลียริมฝีปากตัวเองที่ปลายฟ้ายังจำได้ว่ามันนุ่มและชุ่มฉ่ำเพียงใด
“ตั้งแต่คุณมา ตัวมันก็เริ่มจะไม่น้อยแล้วนะ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ “คุณพร้อมไปตอนนี้เลยไหม ต้องเปลี่ยนเสื้อหรือเปล่า”
ปลายฟ้าก้มมองดูตัวเอง เสื้อแขนตุ๊กตาผ้าลินินสีม่วงกับกางเกงยีนส์แบบนี้น่าจะเดินข้างชายหนุ่มในแจ๊ดเก็ตหนังสวมทับเสื้อยืดสีดำอย่างเขาได้ไหม
“แต่ผมว่าคุณดูดีมากอยู่แล้วนะ” เขาพูดเอาใจราวกับได้ยินเสียงในหัวของเธอ
“ไปแค่ซื้อของใช่ไหมคะ”
เขาไม่ตอบคำถามเธอในทันที แล้วก็ไม่บอกเธอด้วยว่ามันไม่ใช่แค่การซื้อของ แต่เขาชวนเธอดูหนัง จากนั้นก็เลี้ยงอาหารค่ำในร้านอิตาเลียนสุดหรู จนไปถึงชวนเธอเข้าร้านหนังสือที่เขารอโดยไม่ปริปากบ่นเพื่อให้เธอตัดสินใจซื้อหนังสือที่ถูกใจที่สุดเพียงเล่มเดียว ตรงข้ามกับเขาที่มุ่งเข้าไปหาเล่มที่หมายตาไว้อยู่แล้ว
“ผมคิดว่าคุณจะเลือกนิยายแนวที่คุณกำลังเขียนเสียอีก”
“ฉันอยากลองอ่านแนวสืบสวนดูบ้าง น่าจะเป็นประโยชน์กับเรื่องที่ฉันกำลังเขียน” เธอตอบพลางมองหน้าปกหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนาอย่างสนใจ “แล้วคุณล่ะ ได้หนังสืออะไรมา”
“เล่มนี้เขียนถึงชนิด รสชาติและการนำเครื่องเทศไปปรุงอาหารน่ะครับ ไม่ว่าจะเป็นครัวในบ้านหรือร้านมิชลิน ก็สามารถเอาไปใช้ทดลองและค้นหารสชาติอาหารใหม่ๆ”
“... แล้วก็เครื่องดื่มด้วยใช่ไหมคะ”
“แล้วก็เครื่องดื่มด้วย ไว้ผมจะผสมเหล้าให้คุณจิบหลายๆ แบบ”
ดวงตาสีนิลส่องประกายวาบหวามบอกความนัยบางอย่างที่แฝงไว้ในคำพูด ปลายฟ้าจึงรู้สึกร้อนผ่าวทั่วไปหน้า
“เราต้องแวะซุปเปอร์ซื้ออาหารแมวกับขนมแมวเลียด้วยนะคะ อย่าลืม”
“ใช่ แล้วเราก็จะต้องซื้อเครื่องดื่มด้วย ถ้าฟ้าใสทั้งคืน ผมจะดื่มเหล้าชมจันทร์กับคุณจนเช้า”
“แล้วถ้าฝนตกล่ะคะ”
“เราก็จะนอนฟังเสียงสายฝนด้วยกันทั้งคืน” เขาก้มกระซิบข้างใบหู “หรือไม่ก็ทำอย่างอื่น...”
