โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ปลายฟ้าไม่รู้ว่านั่งนิ่งในรถโดยไม่ขยับมานานแล้ว แต่ก็นานพอให้ความกลัวกลายเป็นคำถาม และคำถามกลายเป็นเงียบงัน เขาไม่พูดเลยแม้แต่คำเดียว พวงมาลัยยังคงแน่นอยู่ในมือเหมือนตอนออกจากรีสอร์ต ริมฝีปากหยักได้รูปที่เคยเอ่ยคำกวนประสาท ตอนนี้กลับเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง
นอกจากเสียงแอร์ในรถที่ไม่ทำให้ห้องโดยสารเงียบจนทำให้ปลายฟ้าหวั่นวิตก ก็มีเสียงล้อบดถนนเปียกดังคลอไปกับเสียงลมหอบฝนเบาๆ ที่ท้องฟ้าเริ่มหม่นครึ้มลงเรื่อย ๆ แต่เขากลับไม่ชะลอความเร็วลงเลยสักนิดเดียว
กระทั่งหัวรถหันเข้าสู่ทางเข้าโรงแรมที่มีป้ายบิลบอร์ดรูปเรือยอชต์ลำโต สองข้างทางที่นำเข้าตึกสูงปลายตานั้น ก็มีเรือยอชต์หลากหลายแบบจอดเรียงรายราวกับเป็นแกลอรี่ เรียกความสนใจของปลายฟ้าให้มองพวกมันด้วยความรู้สึกใคร่รู้ จนรถเข้าสู่ตัวแล้วเครื่องยนต์ก็ถูกดับสนิทในช่องจอด ปลายฟ้าจึงเห็นว่าสมควรเอ่ยคำถามที่เก็บไว้มาตั้งแต่เขาสั่งให้เธอเงียบปาก
“ที่นี่ที่ไหนคะ”
เขาไม่ตอบ ทำแค่ลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ ปลายฟ้าจึงส่งสายตามองคนที่ไม่เอ่ยคำใด ๆ นอกจากยื่นมือมารอเหมือนบอกให้รู้ว่ามันยังไม่จบ
“ถ้าคุณไม่บอก ฉันจะถือว่าคุณกักขังหน่วงเหนี่ยว” เธอจึงต้องเพิ่มระดับการต่อรอง
“ถ้าอยากรู้ ก็มาด้วยกัน”
แต่เขาดันท้าทายเธอกลับ ซึ่งหากไม่ทำอะไรสักอย่าง เธออาจได้นั่งจับเจ่าอยู่แค่ในรถ นักเขียนสาวจึงยอมปราชัย วางมือของตนบนฝ่ามืออุ่น แต่เป็นความอุ่นที่ไม่ทำให้ปลายฟ้ารู้สึกปลอดภัยเลย
แล้วเมื่อเข้าสู่อาณาเขตภายในโรงแรมที่มีล็อบบี้กว้างขวางโอ่อ่า ปลายฟ้าก็ทึ่งกับภาพเบื้องหน้า
มันคือทิวทัศน์เต็มตาของท่าจอดเรือยอชต์กว้างใหญ่ ดูแปลกตาแปลกใจจนปลายฟ้าลืมไปว่าถูกเขาอุ้มผ่านผู้คนที่ส่งตามองด้วยความสงสัยตลอดเส้นทอดยาวไปจนถึงสะพานปูนที่เชื่อมต่อชายฝั่งสู่ท่าเทียบเรือ
กระทั่งเขาอุ้มเธอมาหยุดหน้าเรือยอชต์สีขาวลำหนึ่ง มันจอดอยู่เงียบ ๆ ที่สุดปลายสะพาน โดดเด่นท่ามกลางท้องฟ้าที่มีเมฆดำตั้งเค้า หากแต่ดูเปล่งประกายราวกับเป็นไข่มุกแห่งท้องทะเลยามฟ้าใกล้ค่ำ
“Beyond The Horizon...” ปลายฟ้าอ่านตัวอักษรที่เขียนข้างลำเรือด้วยความรู้สึกอัศจรรย์ใจ “เรือลำนี้คือเรือของคุณหรือคะ...”
ไม่คาดหวังเท่ากับไม่ผิดหวัง ปลายฟ้ามั่นใจว่าเขาได้ยินเสียงคำถาม แต่ใบหน้าเรียบตึงคือคำตอบของทุกอย่าง นั่นคือ ‘เงียบเถอะ’
ทว่าเมื่อเขาพาเธอข้ามสะพานที่เชื่อมระหว่างเรือกับท่าเทียบ แล้ววางเธอบนพื้นเรือโดยไม่มีสัญญาณบอกล่วงหน้า ปลายฟ้าก็ไม่อาจเก็บตัวเองอยู่ในความเงียบได้อีกต่อไปในเมื่อเห็นเขากระตุกเชือกเสาเรือออกปล่อยให้เรือค่อยเคลื่อนตัวบนคลื่นทะเล
“เดี๋ยวๆ คุณเข้ คุณจะทำอะไร!”
ครั้งนี้เธอคาดหวังคำตอบ! แต่เขาไม่ตอบ! ได้แต่ทอดตามองท้องทะเลตรงหน้าเหมือนจะฝังอะไรบางอย่างไว้ที่นั่น
“คุณเข้! คุณจะพาฉันไปไหน!”
นักเขียนสาวตกอยู่ในความกังวล กวาดตามองไปรอบ ๆ ก็หวาดหวั่นใจอย่างห้ามไม่อยู่ ยิ่งเรือห่างออกจากฝั่งเท่าไร อากาศก็เย็นลง ลมทะเลก็พัดแรงขึ้น ส่งกลิ่นชื้นลอยในอากาศเป็นสัญญาณบอกว่าพายุกำลังมา แต่เขากลับดูไม่กังวลอะไรเลย ทำเพียงแค่ปรายตามองแล้วก้าวเดินไปยืนในตำแหน่งหลังพวงมาลัยเรือ
“จากรถก็มาบังคับเรือสินะ แต่คุณจะบังคับให้ฉันมากับคุณโดยไม่พูดอะไรแบบนี้ไม่ได้ ฉันไม่ใช่รถหรือเรือของคุณนะ!”
“คุณเป็นคนของผม”
เสียงพูดนั้นราบเรียบเกินไป ใบหน้าด้านข้างของเขาก็นิ่งสงบเกินจริง มีพียงแค่รอยสั่นของกล้ามเนื้อขากรรไกรที่บอกเธอว่า มีพายุอีกลูกทีกำลังก่อตัวภายในใจเขา
“คุณเข้ ได้โปรดพาฉันกลับเถอะค่ะ”
ปลายฟ้าหมดหนทางแข็งขืนนอกจากอ้อนวอนขอร้อง แต่ก็ไม่อาจสั่นคลอนเขาได้เลยสักนิดเดียว หัวเรือยังหันหน้าสู่กลางทะเล แม้ลมพัดจะเริ่มพัดแรงจนทำให้เสื้อของเธอปลิวแนบผิว ฝนเม็ดเล็กก็เริ่มโปรยละอองลงมาเหมือนเป็นคำเตือน
“เข้าไปข้างในก่อนลมจะพัดคุณตกทะเล”
“ฉันจะไม่ไปไหนจนกว่าคุณจะ... กรี๊ด!”
โครม!
ไม่ทันได้พูดจบ ปลายฟ้าก็ตกใจกรีดร้องดังลั่น เพราะจู่ๆ คลื่นทะเลก็โหมกระแทกเรือจนโคลงเคลง จนปลายฟ้าไม่อาจทรงตัวยืนต่อไปจึงรีบย่อเข่านั่งลง
“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย พาฉันกลับ!” เสียงของเธอแข็งมากกว่าเดิม “ไม่งั้นฉันจะโทรบอกทุกคนว่าคุณพาฉันมาที่ไหน!”
ทว่าชายหนุ่มยังคงกุมพวงมาลัยเรือแน่วนิ่ง สายตาทอดยาวออกไปยังคลื่นทะเลเบื้องหน้า ปลายฟ้าจึงพรวดลุกขึ้นจงใจให้เขาเห็นว่าเธอเอาจริง แล้วหยิบโทรศัพท์ในมือออกมาจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็จะกดโทรไปยังหมายเลขสุดท้าย
แต่ทันใดนั้นพื้นใต้ฝ่าเท้าของเธอเหมือนแฉลบออกไปในพริบตา ด้วยคลื่นสูงที่มาพร้อมกับลมพัดแรงจนคล้ายว่าจะพัดร่างของเธอให้ปลิวตาม ความโคลงเคลงในจังหวะที่ยังไม่ทันได้หาอะไรยึดเหนี่ยว ส่งผลให้ปลายฟ้าซวนเซเสียการทรงตัวจนล้มลง โทรศัพท์มือถือก็หลุดมือไถลลื่นไปตามพื้นเรือที่ชื้นเพราะละอองฝน
“ไม่นะ!”
ปลายฟ้าร้องเสียงดัง แล้วจะทะยานตามไปคว้าโทรศัพท์ของตนให้ทันก่อนหล่นหายไปในทะเล แต่ทันทีที่ยืนเต็มตัวได้ไม่ถึงวินาที ลำเรือก็โคลงแรงจากคลื่นกระแทกอีกระลอก ส่งผลให้ร่างบางเซถอยหลังไปทางขอบเรือ เธอจึงรีบกางแขนไขว่คว้าหาที่เกาะแต่ก็ไม่ทัน แล้วในวินาทีนั้นมีเสียงลมหอบผ่านหูดังวี้ด ร่างของเธอก็เหมือนจะหลุดออกลอยจากโลก
“กรี๊ด!!!”
ในช่วงจังหวะที่ใจของเธอหล่นวูบไปกับความกลัว ก็มีแรงกระชากจากด้านหลังดึงตัวเธอไว้ ตามด้วยสองแขนแข็งแรงที่โอบกระชับรอบเอวแน่นก่อนร่างจะตกทะเลไปจริง ๆ
หัวใจของปลายฟ้าเต้นไม่เป็นส่ำ ดวงตากลมที่น้ำเอ่อชื้น ร่างของเธอนิ่งแข็งค้าง มือก็เย็นชาไร้ความรู้สึก หากไม่สัมผัสความอุ่นของแผ่นอกแกร่งที่ติดแน่นกับแผ่นหลังบาง ปลายฟ้าก็คิดว่าวิญญาณของเธอหลุดออกจากร่างไปแล้ว
“อย่าขยับ” เสียงเขาแข็งกระด้าง มันไม่ใช่คำปลอบโยนแต่เป็นคำสั่ง
แต่ถึงจะไม่สั่ง ปลายฟ้าก็แทบขยับร่างกายไม่ได้อยู่แล้ว เธอได้ยินเสียงหัวใจต้นโครมครามกลบเสียงฟ้าร้องและเสียงเม็ดฝนที่ตกลงมาชโลมร่างให้เปียกโชกภายในเวลาไม่กี่ลมหายใจ
“ผมจะดึงตัวคุณ”
เสียงต่ำและกระด้างเหมือนเหล็กเย็นเฉียบเอ่ยข้างใบหูแล้วค่อย ๆ ประคองเธอถอยออกจากขอบเรือ ด้วยวงแขนที่รวบแนบแน่นโอบเอวบาง
“ถ้าคุณตกน้ำคราวนี้… ผมงมคุณขึ้นมาเหมือนครั้งก่อน… ไม่ได้แน่”
ทว่าทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ลมหายใจของปลายฟ้าก็ขาดตอนในอก ปลายฟ้าขืนตัวออกจากอ้อมแขนทันทีที่รอดพ้นเขตแดนอันตราย เธอสะบัดตัวด้วยแรงโกรธที่เพิ่งกลับคืนมา
“นี่มันจะมากไปแล้วนะคะ! คุณพาฉันมาทั้ง ๆ ที่ฉันไม่ยินยอม พาฉันมาอยู่ท่ามกลางพายุ แล้วยังคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ควบคุมฉัน!”
แต่เขาทำแค่ยืนนิ่ง ปล่อยให้น้ำฝนไหลผ่านเส้นผมลงมาตามคางจนหยดเป็นสาย ราวกับไม่แยแสอะไร แต่ในดวงตาสีนิลคู่นั้น มีบางอย่างปะทุอยู่ภายใน คล้ายลูกไฟที่กำลังลุกไหม้เผาผลาญทุกอย่าง
และเธอ… ก็ยังคงยืนเปียกอยู่ตรงหน้าเขา ทั้งเปียก… ทั้งหนาว… และไม่รู้เลยว่าเขากำลังแล่นเรือไปที่ไหน
“เข้าไปในเรือ ชั้นล่างมีห้องนอน ในนั้นมีผ้าขนหนูวางอยู่ปลายเตียง” แต่แล้วลูกไฟในดวงตาก็หรี่ลง เขาบอกเธอแล้วหมุนตัวกลับไปรับบทกัปตันอีกครั้ง
“ฉันไม่ต้องการผ้าขนหนู ฉันอยากกลับเข้าฝั่ง!”
“ผมจะพาคุณเข้าฝั่ง แต่ไม่ใช่คืนนี้” เขาเอี้ยวใบหน้ามาพูดเสียงเย็นเยียบ แล้วทิ้งเธอให้ยืนสับสนท่ามกลางฝนตกหนักลงมาเหมือนฟ้าถล่ม
เปรี้ยง!
“กรี๊ด!”
พลันนั้น สายฟ้าก็ฟาดดังสนั่นลงบนผิวน้ำรอบลำเรือประหนึ่งเทพสายฟ้ากำลังโกรธจัด ปลายฟ้าจึงส่งเสียงหวีดร้องแล้วย่อตัวอุดหูนั่งคุดคู้ในขณะที่เรือยังโคลงเคลงเพราะคลื่นลม แต่เธอเก็บกลั้นความอ่อนแอต่อไปไม่ไหว ปล่อยน้ำตาไหลออกมาเป็นสายแข่งกับฝน
และเช่นเคย เขาไร้คำอธิบาย ทำแค่เปิดประตูห้อง ดันเธอเข้าไป แล้วปิดมันอย่างแรงจนเธอสะดุ้ง จากนั้นถอดเสื้อเชิ้ตที่เปียกจนแนบลำตัวของตนออกแล้งโยนลงพื้น ก่อนหยิบผ้าขนหนูที่พับไปไว้ปลายเตียงยัดส่งให้แล้วออกจากห้องไป
“นี่มันอะไรกัน... เขาเป็นอะไรไป...”
คุยกันหน่อย
ทักทายจากไรท์ค่า อ่านมาถึงตอนนี้เนื้อเรื่องเริ่มเข้มขึ้นทั้งในเรื่องของคดีและความสัมพันธ์ที่เริ่มแตกหักกันแล้วระหว่างปลายฟ้ากับเขตต์ แต่ทั้งสองจะหาคำตอบที่ต้องการได้ไหม มาติดตามกันตอนต่อไปนะคะ
ตอนหน้าๆ ไรท์บอกเลยว่าพลาดไม่ได้
ปล ไรท์ยังไม่เปิดให้คอมเมนท์นะคะ อ่านกันสบายๆ
ย้ำ Trigger Warning กันอีกครั้งนะ
เรื่องนี้มีการเล่าถึงปมการถูกคุกคามทางเพศในอดีตของตัวละคร
มีการบังคับจิตใจ ใช้กำลัง
ทั้งที่ไม่ได้เป็นการชี้นำ แต่เพียงแค่เขียรเพื่ออรรถรสในนิยาย
สำหรับนักอ่านที่มีปมในอดีต หรือมีจิตใจอ่อนไหว
แนะนำให้ข้ามตอนหน้าไปค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ
