โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เขตต์นำรถเข้าจอดในลานจอดรถหน้าล็อบบี้ และเป็นปกติที่เขาจะเห็นลุงยามคนเดิมส่งยิ้มทักทายให้จากจำที่ยืนประจำการ พนักงานต้อนรับก็กล่าวสวัสดีเหมือนทุกครั้ง เช่นเดียวกันกับแม่บ้านที่เอ่ยทักทายยามเมื่อเขาเดินผ่าน หากแต่ก็มีเพียงคนเก่าที่ทำงานกับเขามานานไม่กี่คน
ด้วยอำนาจของลียงที่คานกับแพรวพลอยไว้ จึงดึงคนเก่งบางคนที่อยากทำงานร่วมกันให้เหลือรอดจากเหตุการณ์ถ่ายเทคนในองค์กรของแพรวพลอย
“คุณพิมพ์ลดากับท่านรัฐมนตรีมาถึงแล้วค่ะ แล้วก็มีผู้ติดตามทั้งหมดรวมเป็นสิบท่าน” พนักงานต้อนรับสาวคนหนึ่งเดินเข้ามารายงานเขา “เชฟลียงเป็นคนพาแขกไปที่ห้องอาหารแล้วค่ะ”
เขตต์หยักหน้ารับทราบ แล้วรับรายงานสรุปการจองห้องพักจากพนักงานมากวาดตาอ่าน “วันมะรืนนี้จะมีตัวแทนกลุ่มชาวสวนสับปะรดมาประชุมกับผม จัดเตรียมห้องเลี้ยงรับรองและอาหารกลางวันสำหรับห้าท่านนะครับ ให้เชฟทำเมนูซิกเนเจอร์ของเรา แล้วก็จะมีตัวแทนหนึ่งท่านจะพักค้างคืนกับรีสอร์ตหนึ่งคืน รบกวนบอกคุณแหววให้จัดเตรียมห้องพักบีชวิลล่าหนึ่งห้องครับ แขกใช้วีลแชร์ คอยตรวตราดูสิ่งอำนวยความสะดวกให้พร้อม”
“รับทราบค่ะ” พนักงานสาวขานรับเสียงใส “แต่คุณแหววลาจนถึงพรุงนี้ค่ะ ถ้าคุณแหววกลับมาแล้วจะรีบแจ้งคุณแหววทันที”
เดิมที แหววอยู่ภายใต้การปกครองของเขา แต่เมื่อเกิดเรื่องเลวร้าย หัวหน้าแม่บ้านที่ไม่ชอบขี้หน้าคนที่เกือบเป็นว่าที่ลูกเขยเป็นทุนเดิม ก็ย้ายไปอยู่ภายใต้การปกครองของแพวพลอย แน่นอนว่าไม่ใช่แค่แหว แต่เป็นพนักงานทำความสะอาดทุกคน ดังนั้นการไปไหนมาไหนของพนักงานแม่บ้านจึงอยู่นอกเหนือการรับรู้ของเขาโดยสิ้นเชิง
แต่การไปไหนมาไหนของคุณแหววนั้น ถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องการงาน ก็มีเพียงเรื่องของน้ำตาลเท่านั้น หวังว่าการลาข้ามวันของคุณแหววครั้งนี้จะไม่เกี่ยวข้องกับน้ำตาล
กระนั้น ก็เกิดความห่วงกังวลผุดขึ้นที่กลางอกฉับพลัน ล่าสุดที่เขาไปเยี่ยมน้ำตาลครั้งก่อนก็เมื่อสองวันที่ผ่านมา อาการของน้ำตาลมีแต่จะแย่ลง แสงแห่งความหวังนั้นดับลงไปนานแล้ว เหลือเพียงแค่อย่าให้มีอาการใดแทรกซ้อนที่จะฉุดกระชากเธอให้จากไปก่อนที่เขาจะได้ประกาศความจริงในสิ่งที่น้ำตาลไม่มีโอกาสได้พูด
“นอกจากงานฉลองวันเกิดของท่านรัฐมนตรี ก็มีแขกที่ได้โวเชอร์แพกเกจฮีนนีมูนที่พักฟรีพร้อมอาหารและเครื่องดื่มในแพกเกจเข้าพักคืนนี้ค่ะ เป็นแขกของคุณแพรวพลอยที่จัดให้พักห้อง 221 กับห้องบีชวิลล่าค่ะ”
รายงานถัดมาของพนักงานต้อนรับเอ่ยในตอนที่ดวงตาสีนิลจรดอยู่ที่ชื่อผู้เข้าพัก
“ตอนนี้คุณแพรวพลอยกำลังต้อนรับแขกทั้งสี่ท่านด้วยชากาแฟที่เลานจ์ค่ะ”
เขตต์ลอบระบายลมหายใจ ยื่นรายงานส่งคืนแล้วออกคำสั่งเสียงเรียบว่า “จัดอาฟเตอร์นูนทีเซ็ตให้แขกด้วย ผมคิดว่าคุณแพรวพลอยคงไม่ทราบว่าแพกเกจฮันนีมูนต้องได้รับบริการอะไรจากเราบ้าง”
จากนั้นก็เดินจากมา ด้วยรู้ว่าคืนนี้นักเขียนสาวจะอยู่กับคนของเธอ และรู้ตัวเองดีว่าไม่อาจหุนหันพลันแล่นดึงตัวเธออกจากห้องได้อย่างครั้งก่อน
ชายหนุ่มพาตัวเองเดินไปเส้นทางแสนสงบ แดดยามบ่ายวันนี้ไม่ได้แรงจัดเหมือนหลายวันที่ผ่านมา อากาศเย็นสบายกำลังดี มีกลิ่นดินชื้นหอมอวลในอากาศ บนผืนหญ้าดารดาษไปด้วยกลีบตะแบกที่โรยราจากกิ่งก้านสาขาเริ่มแตกยอดสีเขียวขจี
เมี้ยว
ทันทีที่เขาเดินมาหยุดหน้าประตูห้อง เจ้าแมวเพศเมียลายทักซิโดแสนรักก็กระโดดลงจากกิ่งตะแบก เดินเข้ามาคลอดเคลีย ชายหนุ่มจึงย่อเข่าอุ้มขึ้นแล้วแตะคีย์การ์ดของตนปลดระบบล็อค จากนั้นก้าวขาสู่ห้องพักอันแสนคุ้นเคย
แต่แล้ว ในทันทีที่ปิดประตู นักเขียนสาวก็ปรากฏกายออกจากห้องน้ำพร้อมกับถุงอาหารแมวในมือ ดวงตาสองคู่ที่สบประสานกันในแวบแรกคือต่างฝ่ายต่างประหลาดใจ แล้วในวินาทีถัดมา เขตต์ก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วกว่าปกติ
“ฉันเข้ามาเติมข้าวให้เบอร์เบิน”
เธอเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบ แล้วเดินก้มหน้าผ่านเขาไปเทอาหารใส่ชามที่วางไว้บิดกับบานเลื่อนกระจก ข้างๆกันมีอ่างน้ำสะอาดที่เพิ่งเปลี่ยนใหม่ เบอร์เบินที่ได้ยินเสียงเม็ดอาหารกระทบชามข้าว ก็กระโดดลงจากอกเขาวิ่งตรงไปร้องอ้อนหญิงสาวก่อนก้มกินอย่างเอร็ดอร่อย
“ถ้าคืนนี้คุณจะพักที่ห้อง ฉันเตรียมชุดนอนกับชุดลำลองไว้อยู่ในตู้เสื้อผ้าแล้วนะคะ” เธอพูดต่อแล้วเดินผ่านหน้าเขาไป ทันให้ชายหนุ่มได้สูดกลิ่นหอมของหญิงสาวที่กลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัว
“ฉันเปลี่ยนหมอนหนุนใบใหม่แล้วด้วย ผ่าห่มก็ขอเปลี่ยนผืนใหม่ไป” เจ้าของริมฝีปากอิ่มขยับเอ่ยวาจา ขณะหยิบผ้าขนหนูสีขาวออกจากชั้นมาวางไว้ที่ปลายเตียง “แล้วก็มีผลไม้รวมหั่นจัดใส่กล่องเก็บแช่ไว้ตู้เย็น”
จากนั้นหันมาสบตา เม้มริมฝีปากราวกับมีบางอย่างยากเกินจะเอ่ยออกมา “แล้วก็... ฉันขอลากิจสองวันค่ะ”
“แค่ลากิจหรอกหรือ ผมคิดว่าคุณอยากลาออกเสียด้วยซ้ำที่ถูกผมจับได้ว่าทรยศ”
คล้ายได้ยินเสียงพ่นลมหายใจบางจากหญิงสาว ดวงตากลมกฌมีแววสั่นไหว ทว่าคำพูดที่ออกจากริมฝีปากอิ่มกลับมีความท้ายทายอยู่ในที
“ถ้าอยากให้ฉันออก คุณก็เรียกคืนคียการ์ดห้องนี้สิคะ เพราะตราบที่มันยังอยู่กับฉันก็เท่ากับว่าฉันยังต้องทำหน้าที่ตามสัญญาต่อไป”
เขตต์แค่นยิ้ม “ยังหรอก ผมยังไม่อยากให้คุณออกตอนนี้ เพราะผมเองก็อยากรู้ว่าคุณจะใช้แผนไหนเล่นเกมนี้เอาชนะผม”
“ขอบคุณนะคะที่ให้โอกาสให้ฉันยังได้อยู่ในเกม แล้วถ้าคุณไม่มีอะไรต้องการเพิ่ม ฉันก็ขอตัว” ปลายฟ้าเอ่ยพลางเดินผ่านเขาไปทางโต๊ะเขียนหนังสือ
“คืนก่อน คุณไปที่ห้องอาหารใช่ไหม” เขตต์หมุนตัวหันไปทางหญิงสาวที่หยุดชะงักทันทีที่เขาส่งคำถาม “ตั้งใจไปแอบฟังเรื่องที่ผมคุยกับลียงเพื่อเก็บข้อมูลอย่างนั้นหรือ”
ร่างสูงก้าวขาเข้าไปหา เชื่องช้าราวกับนักล่าที่กำลังย่างเท้าเข้าหาเหยื่อ แล้วหยุดยืนใกล้กับหญิงสาวที่ยังนิ่งค้างเหมือนร่างทั้งร่างถูกแช่แข็ง มือบางที่กำลังหยิบสมุดบันทึกก็นิ่งสนิทวางสงบอยู่บนหน้าปก
“คุณกับชิดกำลังร่วมกันทำงานให้แพรวพลอยล้วงความลับจากผมอยู่สินะ”
เธอส่ายศีรษะช้าๆ ให้คำตอบแต่ยังไม่หันมาเผชิญหน้า “ฉันไม่รู้ว่าพี่ชิดทำอะไร เราไม่ได้ทำงานร่วมกัน”
เขตต์หัวเราะในลำคอ วางสองมือกับโต๊ะ โอบหญิงสาวให้อยู่ตรงกลางระหว่างสองแขนแกร่ง “อย่างนั้นหรือ แสดงว่าแยกกันทำงานสินะ ถ้าแพรวพลอยเขาเก่งขนาดแบ่งหน้าที่ให้พวกคุณได้ดีขนาดนี้ เขาน่าจะเอาพรสวรรค์นี้มาใช้บริหารรีสอร์ตบ้าง”
มือหนาเคลื่อนเข้ากอบกุมข้อมือบาง ให้ละจากหน้าปกสมุดบันทึก แล้วขยับหมุนตัวหญิงสาวให้กันหน้ามาสบสายตา
“แต่ผมก็เตือนคุณให้ระวังตัวให้มากหน่อน ถ้าจะเข้ามาร่วมวงเล่นเกมปริศนาล่าฆาตกรตัวจริง”
ดวงตากลมมีแววไหวสั่น ดูราวกับแมวที่กำลังตื่นตระหนก หน้าอกของเธอก็สะท้อนขึ้นลงตามลมหายใจ ดูยั่วยวนจนเขาเขยิบเบียดกายแกร่งเข้าไปแนบชิด ส่งมืออีกข้างเคลื่อนเข้ากอบกุมือบางข้างที่เหลือ แล้วกดลงตรึงกับพื้นโต๊ะ จรดสายตาไปที่ริมฝีปากอิ่มที่กำลังขบเม้มเบาๆ
หัวใจที่เคยนิ่งสงบของเขาบัดนี้กลับเร่งเร้าราวกับต้องการจะแหวกทะลุออกจากอก เขากลืนน้ำลายอย่างฝืดเฝื่อน รู้สึกได้ถึงชีพจรที่เต้นแรงในจุดที่มือเขาสัมผัสข้อมือบางนั้นอยู่ รสชาติของริมฝีปากเธอยังชัดเจนในความทรงจำ ทั้งความหวานละมุนอ่อนโยนเหมือนหยาดน้ำผึ้งที่หยดลงกลางปลายลิ้น และกลีบปากนุ่มละเอียดที่เคยบดเบียดกำลังก่อร่างสร้างความต้องการให้เขาจนแทบควบคุมไม่อยู่
เขาอยากสัมผัสมันอีกครั้ง อยากบดเบียดริมฝีปากของตัวเองลงไป เพื่อปลุกเร้าเธอให้สั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกหน เขตต์รู้สึกถึงแรงปรารถนาที่ท่วมท้นจนแทบจะฉีกทึ้งสติให้หลุดขาด ปลายฟ้าไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองมีอำนาจกับเขามากเพียงใด เธอไม่เคยรู้เลยว่า เพียงแค่การอยู่ใกล้เธอเพียงเอื้อมมือถึง ก็ทำให้เขากลายเป็นชายหนุ่มที่ต้องต่อสู้กับความต้องการของตัวเองจนแทบบ้า
เสียงโทรศัพท์ดังจากกระเป๋ากางเกงของปลายฟ้า คล้ายเป็นระฆังสั่งให้เขากลับมาครองสติให้อยู่ในรูปในรอยอีกครั้ง แต่เขตต์ยังคงสบสายตากับหญิงสาวที่เบื้องหน้าต่ออีกครู่หนึ่ง ราวกับว่าทั้งคู่ต่างรอให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นผู้เบือนสายตาออกไปก่อน ความเงียบที่แทรกอยู่ท่ามกลางเสียงเรียกเข้า ยิ่งทำให้บรรยากาศภายในห้องยิ่งหน่วงหนักเกินกว่าจะแบกรับไหว
ในที่สุด เขตต์ก็สูดลมหายใจลึกอย่างหนักหน่วง ค่อยๆ คลายมือที่ตรึงข้อมือบางไว้ทีละน้อย อย่างฝืนใจแล้วถอยหลังออกมาอย่างเชื่องช้า
ปลายฟ้าจึงรีบคว้าโอกาสแห่งอิสระ หยิบโทรศัพท์ขึ้นรับสาย แล้วกรอกเสียงลงไป “ปลายกำลังจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ พี่รินทร์เข้าไปรอปลายที่ห้องก่อนได้เลย”
สิ้นคำก็วางสาย แล้วเดินเฉียดไหล่เขาไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของตนออกจากตู้ ก่อนหันกลับมาส่งสายตามองมายังจุดที่เขายืนยู่ ทว่าเป้าหมายของดวงตากลมคู่โศกพุ่งตรงไปที่สิ่งของที่วางบนโต๊ะ
“ขอบคุณที่เตือน แต่ฉันตั้งมั่นแล้วว่าจะร่วมลงเล่นเกมนี้จนจบ ทุกความจริงที่ถูกซ่อนที่นี่ ฉันจะตามหาให้เจอ”
ชายหนุ่มแค่นยิ้ม “อย่าเล่นบทนักสืบจนลืมไปว่าตัวเองเป็นนักเขียนเสียล่ะ ไม่งั้นตัวละครของคุณจะไม่ถึงฝั่งฝันเพราะอาจมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณเสียก่อน”
เธอละสายตาจากสิ่งที่มองยู่มามองหน้าเขาตรงๆ “คุณกำลังขู่ฉันหรือคะ”
เขตต์แค่นยิ้ม แต่ภายในอกนั้นมีความเจ็บร้าวเหมือนถูกเธอใช้มีดปลายแหลมกรีดจนบาดเนื้อหัวใจ เพราะที่บอกออกไปคือคำเตือนเพราะใจห่วง ห่วงคนเขาควรจะโกรธ หรือเกลียดเธอให้สมกับที่ถูกหักหลังไม่ใช่หรือ แต่...เขาเกลียดเธอไม่ลง ตรงข้าม...เขาเกลียดความรู้สึกที่เกิดกับตัวเองตอนนี้เป็นความรู้สึกที่กำลังกัดกินก้อนหัวใจของเขาให้แหว่งวิ่นแหลกเละไม่มีชิ้นดี
ความรู้สึกเขาเรียกมันว่า...ความรัก...ความรักที่รักไม่ได้...
“นั่นก็แล้วแต่คุณจะตีความ” เขาตอบกลับ เก็บความขื่นขมภายใต้รอยยิ้ม
ไร้เสียงตอบโต้ใดๆ จากร่างบาง เธอทำแค่มองเขาด้วยแววตาที่เหมือนมีคำพูดเป็นหมื่นล้านคำ แต่ก็เลือกก้าวขาเดินออกจากห้องไป
แวะคุยกันค่ะ
สำหรับนักอ่านท่านไหนที่อ่านมาถึงตอนนี้ ไรท์ขอยกย่องนับถือ ฮ่า ๆ เพราะเรื่องนี้เป็นนวนิยายเรื่องยาว (อีกเรื่องของไรท์) ที่ต้องการค่อย ๆ แกะเปลือกที่ซับซ้อนของเรื่องราวและหัวใจตัวละคร
และคดีเริ่มเข้าสู่ช่วงสำคัญแล้ว แต่ดูเหมือนว่าทุกคนที่เกี่ยวข้องกำลังเดินอยู่เส้นทางที่ตัวเองต้องการ หนึ่งต้องการเปิดโปง สองต้องการปกปิด และสามต้องการปกป้อง แล้วมาติดตามกันต่อในตอนต่อ ๆ ไปนะคะ ว่าใครจะถูกเปิดโปง ใครพยายยามปกปิด และใครกันที่เป็นคนปกป้อง แล้วเจอกันน้า
