โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ผู้แต่ง
ณ มหรรณพ
เรื่องย่อ
เมื่อนิตยสารสารคดีที่ ปลายฟ้า เป็นนักเขียนประจำปิดตัว ทำให้ปลายผ้าต้องหันเหจากการเขียนแนววิชาการ ไปต้องเลี่ยนแนวไปเป็นนักเขียนนิยาย เพื่อหาเงินเลี้ยงดู แม่และน้องสาว โดยเฉพาะแม่ของเธอต้องรับการผ่าตัดตาในสิ้นปี ปลายฟ้าจึงเขียนนิยายรัก แล้วนำไปให้ กรินทร์ คนรักเก่าที่เป็นซีอีโอของสำหนักพิมพ์อักษรารัญจวนช่วยพิจารณา แต่กรินทร์ไม่ให้ผ่านเพราะแนวเรื่องไม่ตรงกันแนวของอักษรารัญจวนที่เน้นขายแนวนิยายอิโรติก
แต่เพราะกรินทร์ยังมีใจให้ปลายฟ้า ด้วยความรักที่หลงเหลือ จึงให้ปลายฟ้าเขียนนิยายอิโรติกโดยที่มีเขาเป็นพระเอก และเธอเป็นนางเอก แลกกับเงินค่าจ้างที่เขาจะจ่ายให้เธอเป็นรายเดือนแต่ปลายฟ้ามีปมกับเรื่องเซกส์เพราะเคยถูก เปลว พ่อเลี้ยงล่วงละเมิดในวัยเด็กและมักมีอาการทางประสาทกำเริบหากถูกกระตุ้น ทว่าด้วยเงินที่กรินทร์เสนอให้ จึงทำให้ปลายฟ้าตอบรับงาน แต่เพราะกลัวว่าจะเขียนให้ถึงตอนจบไม่ได้ ปลายฟ้าจึงตั้งใจหางานเสริม และเธอก็ได้งานแม่บ้านรีสอร์ตที่มีชื่อว่า Beyond The Horizon โดยบังเอิญจากแม่บ้านคนเก่าที่ลาออกกระทันหัน
ที่รีสอร์ตนี้ ปลายฟ้าต้องทำงานเป็นแม่บ้านประจำโซนวิลล่าการ์เด้น โดยมี แหวว หัวหน้าแม่บ้านเป็นคนคุมงาน เธอมีหน้าที่ดูแลทำความสะอาดและอำนวยความสะดวกให้แขกประจำโซน ซึ่งหนึ่งในแขกที่เธอต้องดูและคือ เข้ เจ้าของห้องหมายเลข 222 ที่เขาแอบเลี้ยงแมวโดยมีแค่เธอและเขาเท่านั้นที่รู้ นอกจากแหววแล้ว ปลายฟ้าได้เจอ ชิด บาร์เทนเดอร์ที่คอยสอนงานในห้องอาหารให้เธอ
ด้วยงานแม่บ้านนี้เองที่ปลายฟ้าจะยึดไว้เป็นอาชีพเสริมจนกว่าเธอจะเขียนนิยายอิโรติกให้กรินทร์จบ แต่มีเหตุเกิดขึ้นกับปลายฟ้าคือเธอเหยียบหางแมวที่คุณเข้เลี้ยงไว้ที่ริมสระน้ำ จนทำให้เธอตกสระ แต่เข้ก็ช่วยเธอไว้ได้ทัน ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้เข้รู้ว่าเธอต้องรับงานเขียนนิยายอิโรติกให้กรินทร์ แต่เธอไม่มีประสบการณ์เรื่องบนเตียง(แบบคู่รัก) เข้เลยเสนอว่าถ้าปลายฟ้ามาเป็นเพื่อนคุยให้เขา เขาจะเล่าประสบการณ์บนเตียงให้ฟัง ข้อตกลงแรกระหว่างปลายฟ้าและเข้จึงเริ่มขึ้น
แต่ปลายฟ้าไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะกลายเป็นผู้เล่นคนหนึ่งในเกมล่าหาคำตอบของปริศนาฆาตกรรมในรีสอร์ทแห่งนี้
***
[อริสากับอรัญญาเป็นฝาแฝดกัน แต่นิสัยแตกต่างกันมาก ในขณะที่อริสาแฝดผู้พี่มีนิสัยเด็ดเดี่ยวมั่นใจในตัวเองสูง อรัญญาแฝดผู้น้องกลับหัวอ่อน และขาดความมั่นใจมาแต่เด็ก จะด้วยเพราะโรคประสาทอ่อนๆ ที่ติดตัวเธอมาแต่วัยเด็กหรือจะด้วยเพราะอะไร เขาก็มิอาจล่วงรู้ได้ ทว่าข้อมูลน่าสนใจที่ภูมินทร์ได้มาคือ อริสากับอรัญญาไม่ได้เป็นทายาทที่แท้จริงของตระกูลไชยชาญ
‘เมียของเสี่ยอาทิตย์แกเป็นมะเร็งปากมดลูกต้องตัดมดลูกทิ้งก็เลยมีลูกไม่ได้ ทั้งคู่เลยรับอุปการะฝาแฝดสองพี่น้องมาเป็นลูกบุญธรรม ที่เสี่ยไม่เลือกเด็กผู้ชายเพราะถูกใจความฉลาดมีไหวพริบของอริสา ส่วนคนน้องถึงจะไม่ได้เก่งการเรียนแต่นิสัยออดอ้อนน่ารัก เสี่ยก็เลยหลง’
ข้อมูลสำคัญที่ได้จากนักสืบรับจ้างทำให้ภูมินทร์ฉุกคิดถึงหลานชายคนแรกของตระกูลไชยชาญที่ไม่มีบุญได้เกิดมาลืมตาดูโลก แล้วก็เป็นเชื้อไขของเขาที่เกิดจากการทำกิฟท์เพื่อให้ชีวิตครอบครัวสมบูรณ์ตามความเชื่อของแม่ของเขาที่เป็นหัวเรือในโครงการรวมธุรกิจเพื่อความอยู่รอดของสองบริษัท
ภูมินทร์สืบค้นข้อมูลธุรกิจของตระกูลไชยชาญอย่างละเอียด แล้วพบว่านอกจากกิจการนำเข้าส่งออกที่อริสาทำหน้าที่เป็นรองประธาน ก็ยังมีกิจการแปรรูปอาหาร กิจการฟาร์มสเตย์กระจายตัวในทุกภูมิภาค ซึ่งถ้าหากไม่เกิดเหตุ กิจการเหล่านั้นจะต้องตกเป็นมรดกของทายาทรุ่นต่อไป
จากคุณสมบัตินี้ ถ้าอริสามีครอบครัวและให้กำเนิดบุตร มรดกก็จะถูกแบ่งตามกฎหมาย แต่แฝดผู้พี่ไม่มีทีท่าจะรักชายใดขนาดที่หล่อนอยากตบแต่งเป็นฝั่งเป็นฝา
“คุณมินทร์คะ คุณลัลลาบายตื่นแล้วค่ะ” เสียงป้าหวี แม่บ้านคนเก่าคนแก่เรียกเขาออกจากภวังค์
“ป้าหวีช่วยหาอะไรให้บายกินก่อน แล้วฝากบอกบายว่าคืนนี้ผมจะเข้าไปหา”
“คุณมินทร์จะเข้าไปทำอะไรคะ ถ้าจะไปรังแกคุณบาย คราวนี้ป้าขอตั้งป้อมสู้กับคุณมินทร์บ้างแล้ว”
ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม “ผมจะเข้าไปกอดเมีย หอมแก้มเมียก่อนนอน ป้าหวีอยากเข้าไปดูมั้ยล่ะครับ”
หญิงสูงวัยยกมือทาบอก “อุ๊ย คุณมินทร์นี่ล่ะก็ อย่าให้รู้เชียวว่าแกล้งคุณบาย”
เขาได้แต่ยิ้ม ไม่พูดอะไรแล้วเดินออกจากตรงนั้น เพื่อต่อสายหาคนสำคัญที่หวังเขาหวังให้ยอมมอบความช่วยเหลืออีกครั้ง
“เคน ฉันจะเชื่อแกสักครั้ง บอกฉันมาทีว่าตัวการที่ทำให้ชีวิตของฉันบรรลัยคือใคร” ชายหนุ่มพูดธุระทันทีที่เจ้าของหมายเลขรับสาย
“แกหมดโอกาสไปแล้ว แต่ถ้าแกอยากให้ฉันช่วย ต้องรับปากว่าจะคืนบายให้ฉัน”
เงื่อนไขที่ถูกยื่นเสนอทำให้เขาแทบขว้างโทรศัพท์ทิ้ง แต่ถ้าปัญหาชีวิตยังคาราคาซังโดยที่ไม่รู้ว่าตัวการที่แท้จริงเป็นใคร ลัลลาบายก็อาจตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน
“ได้... ฉันจะคืนลัลลาบายให้แก”]
***
ดวงตากลมไล่อ่านทวนทุกบรรทัด เมื่อมั่นใจกับการเดินเรื่องและทิศทางของตัวละครที่วางไว้ ปลายฟ้าก็ทำการบันทึกและแนบไฟล์ไปกับอีเมลเพื่อส่งถึงกรินทร์ แม้แนวทางที่เธอเลือกให้ตัวละครจะไม่ถูกใจเขา แต่มันต้องถูกต้องสำหรับตัวละครที่เธอสวมหัวใจและวิญญาณสร้างขึ้นมา
แล้วตอนนี้ เธอก็มีตอนสต๊อกมากพอให้กรินทร์ได้อ่านจนจุใจตามสัญญานักเขียนเงา และก็ให้สมกับเงินที่เขาโอนมาให้ทุกเดือน ส่วนยอดสะสมเงินเริ่มใกล้เคียงกับค่าผ่าตัดตาของแม่แล้ว ซึ่งส่วนหนึ่งนั้นก็มาจากรายได้ค่าจ้างงานแม่บ้านส่วนตัวของเขตต์ นายจ้างอีกคนที่เป็นสาเหตุให้ปลายฟ้าต้องไขปริศนาคดีรวมไปถึงไขความรู้สึกสับสนที่คั่งค้างในใจ
ปลายฟ้าพักจากงานเขียนหันมาเปิดสมุดบันทึกหน้าที่จดหลักฐานและคำพูดของแหววในวันก่อน จากนั้นวงหัวข้อที่เธอต้องขบคิดและหาคำตอบที่เชื่อมโยงกับคลิปที่หัวหน้าแม่บ้านส่งให้ดูตอนนั้น
“ไดอะซีแพมของแม่บ้านคนเก่า เหล้าขวดที่แตก...” หญิงสาวหยุดมือแล้วจ้องตัวหนังสือบนหน้ากระดาษ “เหล้าแฝด...ที่เหลืออยู่...”
ความทรงจำเกี่ยวกับเหล้าขวดสำคัญที่วางนิ่งสงบในคลังเหล้าค่อยๆ ฉายขึ้นมาในหัวตามลำดับ ภาพแรกที่ลอยเด่นคือตอนที่เธอเข้าไปเหยียบในคลังเหล้าครั้งแรก ส่วนภาพที่สองคือตอนที่เห็นชายหนุ่มจับจ้องที่ป้ายชื่อนั้นด้วยแววตาที่เธออ่านความหมายไม่ออก
ทันใดนั้นเอง เสียงกระดิ่งห้องที่ดังกะทันหันทำให้ปลายฟ้าตกใจสะดุ้งตัวโยนจนปล่อยปากกาตกพื้น แล้วพอเดินไปมองผ่านช่องตาแมวก็พบว่าไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งที่มั่นใจว่าหูไม่ได้แว่วไปเองจึงเปิดประตูออกไปดู แต่แล้วก็พบว่ามีถาดใส่นมร้อนวางอยู่บนพื้นหน้าห้อง
ความสงสัยทำให้นักเขียนเขียนสาวย่อเข่าหยิบแก้วนมขึ้นจากถาด ในตอนนั้นดวงตากลมก็สะดุดกับข้อความที่ถูกเขียนว้บนกระดาษรองแก้ว
มาเจอกันที่คลังเก็บเหล้าหลังเที่ยงคืน อย่าให้ใครเห็น
หัวใจของปลายฟ้าเต้นแรงทันที เธอยกทั้งถาดเข้ากลับเข้าห้อง วางแก้วนมไว้บนโต๊ะกลางของชุดโซฟาแล้วมองลายมือของใครบางคนที่เขียนถึงเธอ ใครบางคนที่ไม่ใช่คุณเข้ และเป็นใครบางคนที่เข้าออกคลังเหล้าของรีสอร์ตได้...
แล้วเจ้าของข้อความนี้จะเป็นใครกัน...
แต่คิดเฟ้นหาคำตอบเท่าไร ก็ไม่เท่าไปเจอตามนั้น ฉะนั้นเวลาที่เหลืออยู่ตาอจากนี้ ปลายฟ้าจึงใช้ไปกับการคิดวางแผนว่าเธอจะค้นหาความจริงของคดีได้อย่างไร
กระทั่งเข็มนาฬิกาขยับหมุนไปจนถึงเวลานัด ปลายฟ้าสูดลมหายใจลึกแล้วเปิดประตูห้องเบาๆ มองซ้ายมองขวาให้แน่ใจเพื่อก้าวออกไปยังทางเดินเงียบสงัดที่เปิดไฟให้สว่างแค่พอส่องทางให้เห็น ระหว่างทางก็คอยมองรอบกายด้วยความระแวดระวัง เพราะไม่เคยเดินในรีสอรต์ยามดึกขนาดนี้ สองข้างที่เป็นดงต้นไม้สูงใหญ่และพุ่มไม้หนาจึงมองดูน่าหวาดหวั่นในยามราตรี แต่กระนั้นนักเขียนสาวก็ยังมุ่งหน้าสู่คลังเก็บเหล้าด้วยหัวใจที่เต้นรัวเร็วกว่าทุกครั้ง
และเมื่อมาถึงหน้าประตูทางเข้าคลังเก็บเหล้า ปลายฟ้ามองไปรอบๆ ให้แน่ใจว่าไม่มีใครแอบตามมา ก่อนที่ก้าวขาช้าเข้าสู่คลังเหล้าที่ดับไฟเพดานสนิททุกดวง เว้นแต่ไฟสีขาวนวลที่ส่องสว่างจากคลังสมบัติแสนสำคัญที่ต้องกักเก็บในอุณภูมิคงที่เสมอ และหน้าคลังสมบัตินั่นเอง เธอเห็นร่างสูงของชายหนุ่มเจ้าของผมสี บลอนด์เข้มยืนหันหลังให้อย่างสงบ
“คุณลียง?” เธอส่งเสียงถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“ผิดหวังสินะที่ไม่ใช่ไอ้เข้” เจ้าของชื่อหันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเย็นชา
“คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันหรือคะ ถึงได้เรียกออกมาแบบนี้”
ลียงก้าวขาช้าๆ เข้ามาใกล้ จนเห็นดวงตากระด้างที่จ้องเธอราวกับอยากมองให้ทะลุผ่านร่าง “ฉันก็แค่อยากเตือนให้เธอเลิกยุ่งกับมัน แล้วออกจากรีสอร์ตนี้ไปซะ”
“คุณหมายความว่ายังไง” คำเตือนแบบนี้เธอฟังมาแล้วจากหัวหน้าแม่บ้าน แล้วครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สอง แต่ แตกต่างตรงที่แววตาของลียงฉาบเต็มไปด้วยการดูถูกดูแคลน
“อย่าทำเป็นเด็กไร้เดียงสาเลย” ลียงกดเสียงพูดให้ต่ำลง “ฉันไม่เหมือนมันหรอกนะที่จะหลงเชื่อแววตาใสซื่อเหมือนลูกแมวหลงทางอย่างเธอ เธอเข้าใกล้มันด้วยจุดประสงค์อะไรบอกฉันมาเดี๋ยวนี้”
“ฉันไม่ใช่ทั้งเด็กไร้เดียงสาแล้วก็ไม่ใช่ลูกแมวหลงทาง” ปลายฟ้าสวนกลับทันควัน “แต่ใช่ค่ะ ฉันมีจุดประสงค์บางอย่าง ซึ่งฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณ”
ลียงชะงักเล็กน้อยก่อนมีสีหน้าแข็งกร้าวกว่าเดิม “ก็ได้ แล้วฉันจะคอยดูว่าลูกแมวตัวใหม่ของมันจะเลี้ยงเสียข้าวสุกเหมือนตัวที่ผ่านมาๆ ไหม”
คำพูดของอีกฝ่ายคมบาดลึกหัวใจเธอได้ไม่ต่างจากมีดคมที่เขาใช้แล่เนื้อ แต่ปลายฟ้ายังคงเก็บความรู้สึกให้นิ่งสนิทแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ถ้าคุณหมายถึงเบอร์เบินละก็ มันรักเขามาก”
“ฉันหมายถึงคนรักในชีวิตของมันทุกคน” เขาตัดบทอย่างเย็นชา “ทุกคนล้วนทำให้มันเสียใจ... ทุกคน...”
ลียงทิ้งท้ายประโยคด้วยแววตาที่พยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวด แล้วก้าวขาเดินผ่านร่างเธอออกไปจากคลังเหล้าแห่งนี้ ก่อนทิ้งเสียงฝีเท้าที่หายไปตามทางเดินยาวอันเงียบสงัด และทิ้งความรู้สึกหนักอึ้งจากคำพูดสุดท้ายไว้ในหัวใจของปลายฟ้า
คนรักในชีวิตของเขา... ทุกคนล้วนทำให้เขาเสียใจ...
แม้เธอไม่ได้อยู่ในสถานะนั้นและคงไม่มีวันได้เป็น แต่ลียงอาจพูดถูกตรงที่เธอเป็นลูกแมวหลงทางมาพบเขา เป็นลูกแมวที่เขาจะขับไล่สงสักวันเพราะ... เลี้ยงเสียข้าวสุก