ปลายฟ้า นักเขียนแนววิชาการจำต้องมาเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งแฟนเก่า มิสชั่นนี้ว่าไม่ง่ายแล้ว แต่ชีวิตดันผลักเธอให้ไปรู้จัก 'เขาคนนั้น' ที่ลวงเธอให้รับดีลเป็นเพื่อนแลกประสบการณ์บนเตียง เพียงเพื่อใช้เธอเป็นนกต่อล่อเหยื่อ
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เพื่อเดินตามทางที่ตัวเองขีดไว้ ปลายฟ้าออกจากบ้านอีกครั้งในเช้าวันใหม่ บ่ายหน้าสู่รีสอร์ตที่ตั้งบนชายหาดอันเงียบสงบของชายฝั่งตะวันออก
Beyond The Horizon ที่นั่นจะเป็นบ้านหลังที่สองที่เธอใช้ผลิตงานที่เขียนด้วยหัวใจและวิญญาณ!
ในก้าวแรกที่เธอย่างเข้าสู่ล็อบบี้อันกว้างขวาง ทุกสายตาของพนักงานก็หันมามองเธอเป็นตาเดียว โดยไม่รู้เหตุผล แต่ปลายฟ้าก็ยืดอกเดินตรงไปที่ฝ่ายต้อนรับ
“มาสัมภาษณ์งานค่ะ”
“ความจำเสื่อมหรือไง เธอถูกให้ออกไปแล้ว ยังจะกล้ามาสัมภาษณ์งานอะไรอีก” เสียงของหัวหน้าแม่บ้านดังจากด้านหลัง
“งานแม่บ้านค่ะ” เธอก็หันไปตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้หรือ!”
“ได้ยินค่ะ แต่ปลายไม่ได้มาสัมภาษณ์งานแม่บ้านรีสอร์ต แต่เป็นแม่บ้านส่วนตัว...ของคุณเข้”
คนฟังเบิกตากว้าง หันหน้ามองซ้ายขวาแล้วดึงข้อมือเธอให้เดินตามจนไปหยุดหลังพุ่มไม้หนาลับตาคน
“ยายบ้า พูดแบบนั้นออกมา ถ้าใครได้ยินเขาจะคิดยังไง!”
เธอรู้ว่าห้ามความคิดของคนไม่ได้ แล้วตำแหน่งงานที่เธอบอกนั้นก็ไม่ได้ปรากฏในประกาศรับสมัครงานอย่างเป็นทางการของรีสอร์ต
“คุณเข้อยู่ไหมคะ” แต่ไม่มีเวลาพอที่จะใส่ใจอะไรอื่นนอกจากเป้าหมาย
แหววพ่นลมหายใจฮึดฮัด “ฉันเห็นเขาเดินไปทางห้องอาหารริมทะเล”
ปลายฟ้าโค้งศีรษะเบาๆ แล้วกล่าวคำขอบคุณ แต่ในจังหวะที่เธอกำลังก้าวขา แหววเอ่ยคำพูดเสียงเข้มงวด
“ระวังตัวให้ดีเถอะ ฉันขอเตือน”
หญิงสาวไม่โต้ตอบ เธอมุ่งหน้าสู่ห้องอาหารริมทะเลด้วยใจมุ่งมั่น โดยมีกลุ่มก้อนความฝันที่มีแม่และน้องอยู่ในนั้นลอยเด่นในใจ
แต่เมื่อไปถึง กลับไม่พบร่างสูงของชายหนุ่ม จนสายตาเหลือบเห็นชิดเดินออกมาจากประตูเล็กด้านหลังของบาร์ซึ่งเป็นทางเข้าคลังเก็บเหล้า และพอชิดสบตากับเธอเข้าอย่างจังก็มีสีหน้าประหลาดใจ
“ปลายมาหาคุณเข้ค่ะ พี่ชิดเห็นคุณเข้บ้างไหมคะ”
ชิดเม้มริมฝีปากแน่นเหมือนลำบากใจก่อนจะพยักเพยิดไปทางประตูด้านหลังและขยับตัวหลบทางให้โดยไม่พูดอะไร
ปลายฟ้าไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย รีบก้าวผ่านประตูเข้าไปยังพื้นที่ที่เต็มไปด้วยขวดแก้วเรียงรายและกลิ่นไม้เก่าคลอเคล้าไปกับกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ แสงสลัวภายในคลังเหล้าสาดกระทบกับร่างสูงที่ยืนหันข้างอยู่ตรงชั้นวาง
เขากำลังถือขวดเหล้า ‘น้ำตาล’ ไว้ในมือ ทอดตามองป้ายชื่อบนขวดเหล้าท่ามกลางแสงไฟที่สะท้อนผ่านขวดแก้วหลากสีในคลัง ส่วนหญิงสาวผู้มาเยือนก็จดจ้องไปยังใบหน้าที่มีริ้วรอยของความหม่นเศร้า และมันสะท้อนมาที่หัวใจปลายฟ้าให้รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล จนเธอลืมไปชั่วขณะว่าที่เธอมาหาเขาในวันนี้เพราะอะไร
จนเมื่อเขาวางขวดเหล้ากลับไปยังตู้เก็บแล้วปิดประตูอย่างช้าๆ พลางถอนหายใจเบาๆ ราวกับกำลังปล่อยภาระหนักอึ้งในใจ เธอจึงรวบรวมความกล้าแล้วเรียกเขาด้วยเสียงเบาที่สุด
“คุณเข้คะ”
เขาหันหน้ามา ดวงตาของเขาแสดงความตกใจชั่ววูบ ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยแววตาอ่อนโยนทันทีที่จำได้ว่าเป็นเธอ
“คุณปลาย...” ชายหนุ่มยิ้มจางๆ อย่างคนที่เก็บซ่อนความรู้สึก แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับมีความเศร้าปะปนมากกว่าปกติ
“ฉันมาสัมภาษณ์งานแม่บ้านส่วนตัวค่ะ ไม่ทราบว่าตำแหน่งนั้นยังว่างอยู่ไหม”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาภายใต้แสงไฟหม่นเทาคลี่ยิ้มบางให้จากนั้นกล่าวกับเธอเสียงนุ่ม “ตำแหน่งแม่บ้านส่วนตัวของผมยังเปิดว่างสำหรับคุณปลายฟ้าเสมอ”
“เก่งเรื่องทำความสะอาด รักแมว แล้วก็เป็นเพื่อนคุยแก้เหงาได้ ยังใช่คุณสมบัติที่คุณต้องการอยู่ใช่ไหมคะ”
เขามองเธอด้วยแววตาลุ่มลึกแล้วพยักหน้าแทนการพูด
“แล้วฉันก็จะได้ค่าตอบแทนเท่าเดิม อยู่ฟรี กินฟรี ใช่ไหมคะ”
เขาพยักหน้าอีกครั้ง แล้วก้าวเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า ในระยะที่ทำให้ปลายฟ้าหายใจไม่ทั่วท้อง
“งั้นเรามาทำข้อตกลงดีลที่สองของเรากันเลยนะคะ ที่คุณบอกฉันวันก่อนว่า...”
“คุณกินอะไรมาหรือยัง”
ปลายฟ้าอ้าปากค้าง คำพูดที่เตรียมมาไหลลงคอ “ยะ...ยังค่ะ”
“งั้นกินอาหารเช้ากับผมก่อนได้ไหม ผมก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย” เขายิ้มบอก แล้วหมุนตัวเธอให้ก้าวเดินออกจากคลังเหล้า จากนั้นสั่งชิดที่ยืนไม่ห่างจากประตูว่า
“บอกเชฟให้ทำไข่กวนเห็ดเพิ่มอีกที่ แล้วก็เอานมแอลมอนด์ร้อนอีกแก้วมาให้คุณปลายฟ้าด้วย”
“ฉัน...ฉันไม่รับค่ะ”
เขาทำเหมือนไม่ได้ยิน แล้วพาเธอก้าวขึ้นบันไดไปนยังชั้นสองของห้องอาหารที่ปลายฟ้าเคยรู้ว่าเปิดให้บริการแค่เฉพาะแขกของผู้ถือหุ้น แต่แขกวิไอพีอย่างเขามีสิทธิ์ด้วยหรือไม่นั้นอยู่เกินขอบเขตความเข้าใจของปลายฟ้า
“ดูคุณซูบไปนะ เขาใช้ให้คุณเขียนนิยายพาเขาขึ้นเตียงกับคุณจนไม่ได้หลับไม่นอนเลยหรือ” คำถามนั้นมาพร้อมกับการเลื่อนเก้าอี้ออกให้เธอนั่ง
“ปะ...เปล่าค่ะ” ปลายฟ้าเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะตั้งใจมาสมัครงาน ไม่ได้ตั้งใจมากินอาหารเช้า ส่วนเรื่องนิยายที่เขาเอ่ยถึงนั่นน่ะ เธอเขียนไปได้แค่หน้าเดียวเพราะมัวแต่พะวงว่าไอ้คนชั่วช้าจะกลับมาทำร้ายพวกเธออีกวันไหน
“งั้นหรือ เบอร์เบินก็ผอมลงนะ” เขาหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ดูมีท่าทีผ่อนคลายกว่าตอนที่เธอเห็นในคลังเหล้า
“มันเป็นหรืออะไรคะ ป่วยหรือเปล่า”
“ไม่ได้ป่วย แต่คงไม่ค่อยเจริญอาหาร เพราะคิดถึงแม่ของมัน”
“แม่ของเบอร์เบิน” ปลายฟ้าได้ยินก็ทำตาโต “ทำไมฉันไม่เคยเห็นแม่ของมันเลยล่ะ”
“ทำไมจะไม่เคย เวลาคุณส่องกระจกก็เห็นแม่ของมันแล้ว”
ตาบ้า... ปลายฟ้าค่อนขอดเขาในใจ แต่ก็ฝืนกลั้นยิ้มไม่ไหว
“ไข่กวนเห็ดกับนมแอลมอนด์ร้อนสองที่ได้แล้วครับ” อาหารจานใหญ่สองจาน ตามด้วยนมแอลมอนด์ร้อนสองแก้วถูกจัดวางด้วยบริการของบาร์เทนเดอร์หนุ่มคนที่ปลายฟ้ารู้จักดี “แล้วก็ Bloody Mary สำหรับเช้านี้ที่อากาศร้อนแรงครับ”
แขกหนุ่มปรายตามองเครื่องดื่มสีแดงสด แล้วนิ่งค้างราวกับกำลังขบคิดเรื่องอะไรสักอย่างจนหัวคิ้วขยับชนกัน ส่วนปลายฟ้าส่งยิ้มเจื่อนให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มที่จ้องเธอเหมือนเห็นคนแปลกหน้า ซึ่งก็คงไม่แปลกหรอกที่จะถูกมองแบบนั้น เพราะคนที่ถูกรีสอร์ตให้ออกจากงานอย่างเธอมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อร่วมต๊ะกับแขกวีไอพีแบบนี้สิแปลก
“คุณเข้จะรับน้ำตาลสำหรับใส่นมด้วยไหมครับ” ชิดเอ่ยปากถาม
“ไม่เป็นไร”
“ไม่รับหรือครับ ผมจำได้ว่าที่ผ่านมา เวลาคุณเข้ดื่มนมแอลมอนด์ คุณเข้จะดื่มคู่กับน้ำตาล”
ราวกับจงใจเน้นเสียงที่สองพยางค์สุดท้าย และอาจตั้งใจพูดใส่หญิงสาวหนึ่งเดียวตรงนี้ เพราะสายตาของชิดยังมุ่งเป้ามาทางเธอ
“ขอบใจที่จำได้ แต่ตอนนี้ฉันเรียนรู้วิธีกินแบบใหม่แล้ว” แขกหนุ่มเองก็ไม่ได้มองหน้าชิดเลยสักนิด
“สมกับเป็นคุณเข้ เปลี่ยนรสชาติชีวิตใหม่ได้ตลอดเวลา” ชิดกล่าวแล้วโค้งศีรษะ “ถ้าต้องการอะไร ก็เรียกใช้ผมได้เสมอ”
ชายหนุ่มทำแค่พยักหน้า โดยไม่หันไปมองบาร์เทนเดอร์ร่างโปร่งที่เดินห่างออกไป แต่ก็ทิ้งบรรยากาศหนักไว้บนโต๊ะและบนใบหน้าของแขกหนุ่ม
“น่าอร่อยจังค่ะ”
ไม่รู้ทำไม ปลายฟ้าพึงใจที่จะได้เห็นเขายิ้มมากกว่า การปรับเปลี่ยนอารมณ์ด้วยบทสนทนาอื่นน่าจะพอช่วยได้ อีกทั้งหน้าตาของอาหารตรงหน้าที่เขาเรียกว่าไข่กวนเห็ดก็ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย
“ฉันกินเลยนะ” บอกแล้วส่งยิ้มที่คิดว่าสดใสที่สุดให้เขา จากนั้นหยิบช้อนส้อมขึ้นเตรียมจะจัดการไข่สีเหลืองนวลแซมด้วยเห็ดแชมปิญองที่ฉ่ำวาว
“วางช้อนกับส้อมลง”
“เอ๊ะ” เขาไม่ได้สั่งมาให้เธอกินหรือ
“ผมจะบอกวิธีทานให้คุณ”
พอได้ยินประโยคต่อมาก็โล่งใจ เธอจึงทำตามคำสั่ง วางช้อนกับส้อมลงข้างจาน แล้วนั่งวางมือไว้บนตักอย่างสงบเสงี่ยม
“รินนมแอลมอนด์ราดบนไข่”
“หืม” เขาว่าอะไรนะ!?! ดวงตากลมโตจ้องคนพูด
“รินนมแอลมอนด์ราดบนไข่” เขาทวนประโยคอีกครั้ง
ปลายฟ้าจึงจับที่หูจับของแก้วนมที่ยังคงมีไอร้อนลอยพวย แล้วทำตามคำบอกสลับกับมองหน้าของเขาด้วยความสงสัย
“รินจนกว่าระดับของนมจะสูงประมาณครึ่งหนึ่งของไข่กวนก็พอ ค่อยๆ รินไม่ต้องรีบ แต่ต้องให้ทั่วผิวไข่”
เธอก็ทำตามจนคิดว่าน่าจะเพียงพอแล้วก็วางแก้วนม เพื่อรอคำสั่งต่อมาของชายหนุ่มที่เอ่ยต่อว่า “ใช้ช้อนตักไข่พร้อมกับน้ำนมขึ้น”
ปลายฟ้าอมยิ้มพลางคิดอย่างตื่นเต้นว่ารสชาติของมันจะเป็นอย่างไร เธอบรรจงตักไข่พร้อมกับน้ำนมที่เปลี่ยนสีจากขาวสะอาดเป็นเหลืองนวลด้วยช้อนให้พอดีคำ จากนั้นก็อ้าปากแต่พอเขาเอ่ยต่ออีกว่า
“แล้วเอามาป้อนให้ผมกิน”
“ฮะ!” ปากที่อ้าอยู่ก็อ้าค้างเติ่ง หัวของเธอยังไม่ทันได้ประมวลผลดี เขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“หน้าคุณที่ตลกชะมัด ผมล้อเล่นน่ะ คุณกินคำนั้นได้เลย”
อะไรของเขา! ใช้เธอเป็นเครื่องเปลี่ยนอารมณ์ได้แบบนี้ คงไม่ต้องฝืนชวนคุยแล้วล่ะ แต่วันหนึ่งๆ จะปั่นหัวเธอเล่นกี่ครั้งกัน! โมโหจนงับไข่เข้าปากทั้งหมด แต่พอลิ้มรสชาติความหอมกลมกล่อมที่ผสมกันลงตัวระหว่างไข่กวนและนมแอลมอนด์ ดวงตากลมโตก็โตขึ้นอีกเท่าเพราะไม่เคยลองกินอะไรแบบนี้มาก่อน
“อร่อยมากเลยค่ะ”
“ผมรู้” เขาคลี่ยิ้มมองเธอด้วยแววตานุ่มละมุน “อร่อยก็กินให้หมด ผมไม่อยากให้แม่บ้านของผมตัวผอมแห้ง”
ปลายฟ้าส่งยิ้มในขณะที่ยังเคี้ยวเนื้อไข่แสนนุ่มชุ่มกลิ่นแอลมอนด์ “ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่ากินนมแอล มอนด์ด้วยวิธีนี้ก็อร่อย”
“การกินนมแอลมอนด์ทำได้หลายแบบ แบบแรกคือเติมน้ำตาล แบบที่สองคือวิธีที่ผมให้คุณลองตอนนี้ แต่ยังมีวิธีกินอีกสองแบบที่ล้ำกว่านั้น...” เขาโน้มตัวเข้ามา วางแขนทั้งสองประสานกันบนโต๊ะ “คุณอยากรู้ไหมว่ากินยังไง”
“อยากรู้ค่ะ” ประกายสดใสในแววตาของปลายฟ้าไม่ต่างจากเด็กน้อย
พอสิ้นคำตอบของหญิงสาว เขาก็ใช้ปลายนิ้วเรียวกดลงบนเรียวปากบางของเธอแล้วลากไล้จากมุมปากซ้ายไปจรดที่มุมปากขวา แล้วโชว์ให้เธอเห็นหยดของน้ำนมสีขาวติดที่ตรงปลายนิ้วของตัวเอง ทำเอาปลายฟ้าหน้าแดงรีบดึงกระดาษทิชชู่ถูรอบปากอย่างแรง ชายหนุ่มเห็นแล้วก็คลี่ยิ้มขัน มองเธอพลางเผยอปากแล้วบอกว่า
“วิธีที่หนึ่ง กินแบบนี้”
จากนั้นสาธิตวิธีด้วยการส่งเรียวลิ้นละเลียดเลียน้ำนมที่กรีดได้จากริมฝีปากบางช้าๆ ขณะที่จ้องตาเธอนิ่ง ก่อนรูดนิ้วเข้าปากตัวเองจนหมด
“คะ... คะ...คุณเข้” มือที่ถือช้อนสั่นจนเหมือนว่าจะปล่อยช้อนหล่น เธอรีบหันไปมองรอบๆ ว่ามีใครอยู่ตรงนั้นหรือไม่
“คะ... คุณทำอะไรของคุณน่ะ!”
“ก็บอกคำตอบให้คุณไงครับ”
“ถ้าจะบอกว่ากินด้วยวิธีธรรมดาๆ อย่างดูดด้วยนิ้วก็อร่อยพูดมาอย่างเดียวก็ได้ค่ะ!” เธอบ่นอุบแล้วตักไข่กวนรสชาติหอมนมเข้าปากเคี้ยว นึกหมั้นเขี้ยวในใจ ทั้งที่เขาเพิ่งทำหน้าเครียดในนาทีก่อนหน้า ผ่านไปแค่แป๊บเดียวก็หาเรื่องแกล้งเธอได้
“ผมบอกตอนไหนว่าดูดนิ้ว ผมแค่ใช้มันเปรียบเทียบกับอย่างอื่นต่างหาก”
“เปรียบเทียบกับอย่างอื่น”
พอเห็นความสงสัยในแววตานักเขียนสาว เขาก็ไขความสงสัยให้ด้วยการก้มตามองต่ำที่ท่อนล่างด้วยเป็นการบอกคำตอบโดยนัย เพียงแค่นี้ปลายฟ้าก็หน้าร้อนฉ่าขึ้นมาทันที
“อยากรู้วิธีที่สองต่อไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ!” ปลายฟ้าตอบเสียงแข็ง “ฉันจะหาคำตอบเอง เริ่มไม่เชื่อคำตอบคุณแล้ว!”
แต่เพราะความโกรธหรือเพราะไข่กวนราดนมแอลมอนด์จานนี้ถูกปากถูกใจเธอ ปลายฟ้าจึงขยับมือตักไข่เข้าปากไม่หยุด แล้วพอเงยหน้าขึ้นก็เห็นรอยยิ้มน่าหมั่นไส้
“เอาล่ะ เรามาทวนเงื่อนไขการว่าจ้างสักหน่อย” ชายหนุ่มกล่าวเมื่อปลายฟ้ารวบช้อนส้อมไว้กลางจานที่ว่างเปล่า “คุณบอกว่าคุณเก่งเรื่องทำความสะอาด รักแมว แล้วก็เป็นเพื่อนคุยแก้เหงาได้ ถูกต้องไหม”
“ถูกต้องทุกอย่างค่ะ” ปลายฟ้าเริ่มกลับมานั่งหลังตรงให้ดูเป็นการเป็นงาน
“ผมขอเพิ่มคุณสมบัติใหม่อีกข้อ คือคุณต้องอ่านนิยายเรื่องที่คุณส่งนายกรินทร์นั่นให้ผมฟังทุกตอน คุณทำได้ไหม”
ปลายฟ้ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ “ทำได้ค่ะ”
เขาคลี่ยิ้มบาง แล้วยกแก้มนมขึ้นจิบ “ส่วนค่าตอบแทนที่คุณจะได้คือเงินเดือนเรทเท่าที่คุณเคยได้จากรีสอร์ตบวกเงินพิเศษค่าดูแลเบอร์เบิน กับมีที่อยู่ให้ฟรี แล้วก็มีอาหารให้กินฟรี”
ปลายฟ้ายกมือถาม “แถวนี้มีห้องให้เช่าใกล้ๆ ไหมคะ เสร็จจากสัมภาษณ์กับคุณแล้ว จะได้รีบไปหาห้องเช่า”
“ไม่เข้าใจคำว่ามีที่ให้อยู่ฟรีหรือครับ”
“เอ่อ...” ปลายฟ้าเอียงคอ “ฉันไม่ได้เป็นพนักงานรีสอรต์แล้ว พักที่บ้านพักหนักงานไม่ได้ หมายความว่าคุณจะจ่ายค่าที่พักให้ แล้วให้ฉันไปหา...”
“พักในห้องผม”
“!!!” ปลายฟ้าทำหน้าเหวอ “ฉันต้องนอนบนโซฟาหรือนอนบนพื้นห้องอย่างนั้นหรือคะ”
“นอนบนเตียงผม”
ริมปากอิ่มอ้าค้างราวสามวินาที แต่ในเมื่อเขาเปิดทางมาขนาดนี้แล้ว เธอก็ควรบอกเงื่อนไขพิเศษทางฝั่งลูกจ้างที่เตรียมตัวเตรียมใจมาให้เขาพิจารณาบ้าง
“ถ้าอย่างนั้น...” ปลายฟ้าพยายามทำจิตใจให้มั่นคงแล้วสบตาชายหนุ่ม “ฉันขอปรับสวัสดิการข้อสุดท้ายที่คุณบอกฉันวันนั้นได้ไหม”
มุมปากหยักยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม “ข้อที่ผมจะเล่าเรื่องเสียวๆ ให้คุณฟังทุกคืนน่ะหรือ คุณจะปรับเป็นอะไรล่ะ”
“ฉัน..ฉันขอปรับจากฟังเป็น...” ปลายฟ้าเม้มริมฝีปากแน่นอีกครั้ง “...ทำ”
“หมายความว่าไง” คิ้มเข้มของเขาย่นเข้าหากัน
“ฉันอยากให้คุณทำกับฉัน”
ดวงตาสีนิลมองเธอนิ่ง “คุณกำลังพูดแกล้งผมคืนใช่ไหม”
“ฉันพูดจริง” แม้เส้นเสียงของเธอจะสั่นอยู่ก็ตาม แต่ความมุ่งมั่นในใจมีมากพอ เพราะเป้าหมายใหญ่รออยู่ที่ปลายทาง “ฉันอยากให้คุณทำกับฉันแบบที่คุณทำ...ทำกับผู้หญิงในเรื่องเล่าของคุณทุกคน จนกว่า...จนกว่าฉันจะเขียนนิยายเรื่องนี้...จบ”
หน้าอกของเขาสะท้อนขึ้นลง มือทั้งสองที่วางนิ่งอยู่ในตำแหน่งเดิม แล้วใช้ดวงตาคู่นั้นมองเธอราวกับกำลังพิจารณาดีลใหญ่ทางธุรกิจ แล้วคลี่ยิ้มที่เหมือนซ่อนแผนการร้ายไว้
“ผมตอบตกลงได้ก็ต่อเมื่อบอกวิธีดื่มนมแอลมอนด์ให้อร่อยวิธีที่สองให้คุณก่อนด้วยการ...” เขาหยุดพูดชั่วขณะแล้ววางมือทั้งสองบนโต๊ะ ยันตัวเองขึ้นโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนปลายฟ้าเห็นเงาของตัวเองสะท้อนในดวงตาสีนิล
โดยไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากอิ่มก็ถูกแนบประทับด้วยริมฝีปากหยัก ส่งรสชาตินุ่มของนมแอลมอนด์ผ่านปลายลิ้นหนาที่แทรกซอนเข้าสู่โพรงปากอุ่น ไล่ต้อนลิ้นบางจนหญิงสาวครางทัดทาน เขาจึงถอนริมฝีปากออกเพื่อมองเธอด้วยดวงตาลุ่มลึก แล้วเอ่ยเสียงแผ่วว่า
“จูบ...”
