โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ต้องเช็คสต๊อกอาหารแมวด้วยสินะ” เธอรำพึงพลางอ่านลายมือบรรจงของคนถนัดซ้ายของเจ้าของห้องที่เต็มไปด้วยเหล้า
และเขามีชื่อว่า...เข้
ปลายฟ้าดึงกระดาษฝากคำสั่งและคำขอร้องออก จากนั้นก็เช็คเสบียงแมว เติมข้าวให้เต็ม แล้วใช้ปากกาเขียนข้อความต่อท้ายข้อหนึ่ง
ความลับของคุณจะอยู่กับฉันไปตลอดแม้ฉันจะไม่ผ่านการฝึกงาน
สำหรับข้อสอง ปลายฟ้าเขียนต่อท้ายด้วยประโยคว่า
เสบียงเต็มแล้วสำหรับแมวน้อยที่แสนโชคดี
และข้อที่สาม
หมายความว่ามีแม่บ้านที่รับผิดชอบห้องคุณเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ ฉันไม่แน่ใจว่าต้องทำตามธรรมเนียมรุ่นพี่ หรือทำตามกฎของรีสอร์ต แต่หากฉันทำตามข้อ 1 และข้อ 2 นั่นหมายความว่าความลับของคุณจะอยู่ตลอดไปเช่นกัน
ป
ปลายฟ้าหยุดมือที่กำลังเขียนชื่อลงท้าย เธอลังเลว่าหากไม่ผ่านงาน ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะบอกชื่อ จึงหยุดตัวปอปลา ขีดเส้นฆ่าสองขีด แล้วเปลี่ยนเป็นคำว่า
ป แม่บ้านฝึกงาน
จากนั้นแปะกระดาษคืนที่เดิม แล้วย้ายไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดจากอีกตู้ จากนั้นก็เริ่มทำสะอาดตามคู่มือจนครบทุกขั้นตอน ส่วนขวดเหล้าที่มีฝุ่นจับบางๆ เหล่านั้น แค่จะเอื้อมมือไปหยิบ เธอก็รู้สึกมือสั่นใจสั่น
“ทำงานเรียบร้อยดีนี่” แหววกล่าวชมเมื่อเข้ามาตรวจงานในตอนที่เธอทำครบหมดทุกหัวข้อ
“หนูผ่านการทดสอบหรือเปล่าคะ”
หัวหน้าแม่บ้านมองเธอลอดแว่น แล้วเบะปากเล็กน้อย “เงื่อนไขจ้างรายวัน บวกเงินพิเศษให้อีกเดือนละสองพันถ้าเธอมาทำงานครบจำนวนวันตามกำหนดในแต่ละเดือน”
ในใจเธอนั้นแทบอยากกระโดดไปรอบห้อง แต่ต้องเก็บอาการไว้ แล้วยิ้มแฉ่งพร้อมกับประนมมือไหว้ “ขอบคุณมากค่ะ”
อีกฝ่ายรับไหว้เธอแบบเสียไม่ได้ แล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเข้มแบบฉบับครูฝ่ายปกครอง “อย่ามัวแต่เสียเวลาดีใจ เสร็จจากตรงนี้แล้วตามฉันมา จะพาเธอไปเรียนรู้งานที่ห้องอาหารริมทะเล เพราะเธออาจถูกเรียกช่วยเสิร์ฟอาหารให้แขก หรือเอาอาหารมาเสิร์ฟให้แขกของเธอถึงห้องพัก”
โดยไม่รอช้า ปลายฟ้ารีบเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดเข้าที่ แล้วเดินตามไปจนถึงห้องอาหารริมทะเลที่มีทั้งบริเวณเปิดโล่งรับสายลมและบริเวณด้านในที่เป็นกระจกใสมองเห็นเส้นขอบฟ้าสุดลูกหูลูกตา
“เชฟของเราฝีมือดีทุกคน ไม่ว่าจะเป็นอาหารไทย จีน ฝรั่ง ก็ล้วนรสชาติดี ที่ขึ้นชื่อก็คือสูตรค้อกเทลที่ไม่เหมือนใคร แต่ที่เคยเป็นที่สนใจของแขกมากที่สุดเป็นเมนูขนมหวานที่แปลกใหม่ เพราะเราเคยมีเชฟขนมหวานที่...”
แต่จู่ๆ คำอธิบายของคนที่เดินนำหน้าก็เงียบหาย แล้วเปล่งคำพูดต่อในนาทีถัดมา ทว่ามีความสั่นเครือในเส้นเสียง “ไปหาบาร์เทนเดอร์คนนั้น เขาจะบอกเธอว่าต้องทำอะไรบ้าง”
ปลายฟ้าผงกหัวรับทราบ และยังไม่ทันได้พูดหรือถามอะไรต่อ หัวหน้าแม่บ้านก็รีบสับขาเดินออกจากห้องอาหาร ทิ้งพนักงานใหม่ให้ยืนทำหน้าเหรอหรา จนต้องพาตัวเองไปแนะนำตัวให้กับบาร์เทนเดอร์ หนุ่มรูปร่างโปร่งบางด้วยตัวเอง
“เรียกพี่ว่าชิด” เขาแนะนำตัวเอง “นานแล้วที่ไม่มีแม่บ้านสาวสวยมาทำงานที่นี่”
ปลายฟ้าตอบรับคำชมด้วยการส่งยิ้มแห้งๆ “ปลายต้องทำอะไรบ้างคะ”
“อ้อ ใช่ๆ” คงนึกขึ้นได้ว่าถูกฝากงานไว้ “ดูแลแขกโซนไหน”
“โซนการ์เด้นค่ะ”
“โซนการเด้นมีสองโซน เอางี้ บอกพี่ว่าดูแลห้องไหนบ้าง”
“เอ่อ... วันนี้ปลายทำห้อง 222 ค่ะ”
อีกฝ่ายทำตาโตเหมือนประหลาดใจที่ได้ยิน แล้วกวักมือเรียกเธอเข้าไปด้านในที่เป็นคลังเครื่องดื่มวางเต็มชั้นง่ายต่อการหยิบ หากแต่มีล็อคเดียวที่เป็นทำเป็นกระจกนิรภัย ต่างจากล็อคอื่นที่เป็นเพียงชั้นเปิดโล่ง
“ตู้นี้เป็นคลังสมบัติของคุณเข้”
“คลังสมบัติของคุณเข้?”
“บางครั้งเขาอาจใช้ให้มาหยิบจากตรงนี้ไปเสิร์ฟ”
จากตรงนี้ที่เขาบอก คือตู้เก็บเหล้าแบบรักษาอุณหภูมิที่ทำให้ปลายฟ้านึกถึงตู้เซฟของธนาคาร หมายความว่าเหล้าทุกขวดที่อยู่ด้านในต้องมีค่ามากมายจนเก็บแบบธรรมดาทั่วไปไม่ได้ สังเกตุจากฉลากที่ระบุปีบ่มแล้ว บางขวดอายุมากกว่าเธอด้วยซ้ำ
“มีแต่คีย์การ์ดของเขาที่สามารถปลดล็อคคลังสมบัติอันนี้ได้”
ชิดยังคงอธิบาบต่อไป ในขณะที่ปลายฟ้าก็ไล่ตาดูเหล้าญี่ปุ่น เกาหลี หรือชาติใดๆ ก็ตามที่ถูกเก็บอย่างดี แต่ละขวดก็ถูกจัดเรียงเว้นช่องไฟสวยงามราวกับเป็นตู้โชว์ของสะสมมากกว่าเก็บเครื่องดื่ม
ทว่ามีเหล้าขวดหนึ่งที่ไร้ฉลากผู้ผลิต แต่ดูโดดเด่นที่สุดเพราะมีป้ายกระดาษสีขาวสะอาดร้อยด้วยเชือกที่คอขวด และบนป้ายนั้นมีข้อความเขียนด้วยลายมือบรรจงแบบคาลิกราฟีอ่านได้ว่า
‘น้ำตาล’
“ถ้าเขาให้ปลายมาหยิบเหล้าจากในคลัง เขาจะให้คีย์การ์ดปลายมาหรือคะ”
ปลายฟ้าถามเผื่อว่าอาจจะได้รับคำสั่งสักวัน ในขณะที่ยังมองเหล้าขวดนั้นด้วยความสนใจ เพราะปริมาณของมันยังคงสูงในระดับคอขวดเหมือนไม่เคยถูกเปิดดื่ม ลายเส้นที่ใช้เขียนก็คมชัด น้ำหนักเสมอกันจนน่าทึ่ง
แต่ที่ทำให้นักเขียนสาวเอียงคอมองคือมีช่องว่างระหว่างเหล้าขวดนั้นกับขวดถัดไป คล้ายว่าจงใจเว้นที่ว่างเอาไว้ หรือไม่ก็ตรงนั้นเคยมีเหล้าสักขวดถูกจับจองพื้นที่มาก่อน
“ขึ้นอยู่กับเขา”
คำตอบของชิดสร้างเครื่องหมายคำถามผุดขึ้นในหัวปลายฟ้า แต่ชิดเมินเฉยต่อดวงตาใคร่รู้ เขาเดินนำเธอออกจากคลังเก็บเหล้าแล้วอธิบายงานในส่วนอื่นๆ
“ห้องอาหารเปิดตั้งแต่หกโมงจนถึงลาสต์ออเดอร์สามทุ่ม อาหารเช้าจะเริ่มเสิร์ฟตอนหกโมง ส่วนดินเนอร์เริ่มห้าโมงเย็น ถ้ามีเมนูพิเศษจากเชฟ แขกจะต้องจองล่วงหน้าเพราะจำกัดแค่เจ็ดที่เท่านั้น เพราะเชฟ ของเราเน้นคัดวัตถุดิบอย่างดีก็เลยมีน้อย แต่นั่นทำให้ห้องอาหารของเรามีชื่อเสียง ส่วนบาร์เหล้า เปิดถึงเที่ยงคืน”
“ปลายได้ยินคุณแหววพูดถึงขนมหวานว่าเคยเป็นตัวชูโรงของที่นี่ใช่มั้ยค่ะ”
ชิดอ้าปากค้างชั่วขณะ “ใช่ ขนมหวานเคยเป็นซิกเนเจอร์ของที่นี่”
ปลายฟ้าคั่นหน้าความสงสัยไว้ด้วยคำว่า ‘เคย’ จากนั้นมองคนที่หันไปหยิบเมนูอาหารกับเครื่องดื่มมาสอนโดยไม่เอ่ยถึงประเด็นที่คุยค้างต่อ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยุติความใครรู้ของปลายฟ้า เพราะในเมนูของหวานของโรงแรมนำเสนอเพียงไม่กี่อย่างที่คุ้นหูคุ้นตาอย่างไอศกรีม แพนเค้ก หรือขนมเค้กรสชาติที่มีขายทั่วไป แล้วแบบนี้จะเรียกว่าเป็นตัวชูโรงได้อย่างไร
การเรียนรู้งานและหน้าที่ของแม่บ้านประจำโซนมือใหม่สิ้นสุดในเวลาเย็น ปลายฟ้ากินข้าวเย็นที่จัดไว้ให้สำหรับพนักงานแล้วหามุมสงบเพื่อเริ่มต้นงานเขียนนิยายอิโรติกแบบฉบับนักเขียนนิยายมือใหม่
เธอหยิบนิยายอิโรติกชื่อดังขายดีที่กรินทร์ให้ยืมใส่กระเป๋าผ้าพร้อมด้วยสมุดเล่มเล็กกับดินสอเดินออกจากห้องพัก หาที่เหมาะๆ บนชายหาดใต้กิ่งก้านที่แผ่ขยายใหญ่ของต้นก้ามปู แต่ดวงตะวันสีแดนฉานที่เคลื่อนคล้อยลงสู่ท้องทะเลดึงหญิงสาวให้จมจ่อมอยู่กับธรรมชาติงามตา แว่วเสียงเพลงแจ๊สผสานเสียงคลื่นซัดหาดก็ช่วยซับความเหนื่อยล้า คล้ายกับหัวใจได้ผ่อนคลายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เมื่อซึมซับความสุนทรีเข้าร่างกายได้เต็มที่ ปลายฟ้าก็เปิดบทแรกของนิยายที่ได้มาจากกรินทร์อ่าน แล้วภาพสวาทก็ถั่งโถมเข้าในโสตของปลายฟ้าแบบไม่ทันตั้งตัว เปิดอ่านไปไม่กี่หน้า ก็เกิดอาการพะอืดพะอม ราวกับได้กลิ่นหืนปะปนกับกลิ่นเหม็นของเหล้าและบุหรี่คละคลุ้งในอากาศ และแล้วภาพหน้าอกชื้นเหงื่อเคลื่อนขโยกเหนือร่างก็ฉายชัดราวกับมีจอหนังวางอยู่ตรงหน้า
“ฮึก...”
ปลายฟ้ารีบใช้มือปิดปาก แล้วฝืนกลืนก้อนขมลงคอ ด้วยเกรงว่าจะอาเจียนสร้างความสกปรกให้พื้นที่ของรีสอร์ตตั้งแต่วันแรก จากนั้นรีบจดคำศัพท์ที่นักเขียนเจ้าของผลงานใช้ร้อยเรียงเล่าบทอัศจรรย์ก่อนที่เธอจะลืมจนต้องเปิดอ่านซ้ำ
“ปลายฟ้า พี่ขอแทรกเวลาเบรกหน่อย ช่วยเอาค้อกเทลไปเสิร์ฟคุณเข้ที่สระว่ายน้ำที เขาบอกอยากทำความรู้จักกับเธอ”
เสียงเรียกของชิดดึงปลายฟ้าออกจากเวลาส่วนตัว “แต่ปลายยังไม่เคยเห็นหน้าคุณเข้เลยนะคะ”
“คุณแหววก็อยู่กับเขาด้วย รีบไปเถอะ”
เธอจึงกุลีกุจอเก็บข้าวของแล้วลุกขึ้น รับถาดที่มีค้อกเทลจัดวางไว้แล้ว จากนั้นก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อเข้าสู่เขตสระว่ายน้ำ แต่มีแขกกรุ๊ปทัวร์กลุ่มใหญ่เดินขบวนสวนทางมา ปลายฟ้าจึงหยุดให้แขกเดินผ่านไปก่อน จากนั้นก็เร่งฝีเท้า ทว่ายังเหลือแขกวัยซุกซนสองสามคนวิ่งไล่จับกันมาด้วยความไว ปลายฟ้าจึงรีบเบี่ยงตัวหลบกะทันหัน แต่ในวินาทีนั้นคล้ายว่าเธอเหยียบถูกอะไรสักอย่าง
แง้ว!!!
ซึ่งอะไรสักอย่างที่ว่านั้นคือหางแมว มันร้องลั่นแล้วแว้งงับเข้าที่ข้อเท้าของเธอจมเขี้ยวทันที ความเจ็บที่เกิดขึ้นกะทันหันจึงทำให้ปลายฟ้าเสียการทรงตัว ถาดที่ถือไว้ก็เอียงกะเท่เร่ส่งผลให้แก้วเครื่องดื่มล้ม ของเหลวไหลกระฉอกออกมาในวินาทีเดียวกันกับที่เธอซวนเซตกลงไปในสระ แล้วจมดิ่งสู่ห้วงน้ำเย็นเฉียบ
ช่วยด้วย...
ปลายฟ้าได้แต่เรียกร้องความช่วยเหลือในความคิดเพราะสมองสั่งให้กลั้นหายใจ เธอพยายามดิ้นรนพาตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่ไม่เป็นไปตามใจต้องการ ร่างกายหนักอึ้งคล้ายมีหินถ่วงขา แสบทั้งตาและจมูก อึดอัดจนทนไม่ไหว จนต้องเปิดปากอ้าเพราะขาดอากาศหายใจ แต่กลายเป็นการปล่อยให้น้ำทะลักเข้าร่างกาย หายใจไม่ออกเหมือนจมูกถูกตัดขาด ดวงตาก็เริ่มพร่าเลือน และในที่สุด สติของปลายฟ้าก็หลุดลอย
โครม!
เสียงดังโครมใหญ่คล้ายข้าวของตกพื้นด้านนอกปลุกหญิงสาวให้สะดุ้งตื่น เธอลุกพรวดยกมือกดตรงตำแหน่งหัวใจที่เต้นแรง แล้วรีบหันไปทางประตูห้อง ก่อนพรวดลงจากเตียงเพื่อไปดันประตูไว้
ปัง! ปัง! ปัง!
ปลายฟ้าออกแรงสุดกำลัง กัดฟันยันบานประตูต้านทานแรงกระแทกจากคนด้านนอกที่พยายามบุกเข้ามา พยายามอ้อนวอนเทวดานางฟ้าขอให้พาเธอผ่านวิกฤตชีวิตคืนนี้ไป
โครม!
‘กรี๊ดดด!’
‘คิดหรือว่าจะหนีกูพ้น อีปลาย!’
‘ช่วยด้วย! แม่ ช่วยปลายด้วย!’
“ฟื้นแล้ว!”
ปลายฟ้าเบิกตาโพรง ร่างสั่นสะท้านเหมือนปอดถูกกระชาก เธอสำลักน้ำที่ทะลักขึ้นมาจากภายใน รู้สึกถึงอากาศอุ่นแรกที่กลับเข้าสู่ร่างกาย
“รถพยายาบาลมาถึวแล้วครับ!”
“หลีกทางให้ทีมกู้ภัย!”
เสียงโหวกเหวกดังรอบข้าง แต่สิ่งที่สัมผัสได้คือความอุ่นจากผ้าห่ม และอ้อมกอดแน่นหนาที่ห่อหุ้มเธอไว้ หัวใจของใครคนหนึ่งเต้นสม่ำเสมอแนบข้างหูเธอ ราวกับกำลังส่งสัญญาณให้เธอกลับมา
“แม่... แม่... ช่วยปลายด้วย...”คือเสียงสุดท้ายที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากซีดจาง
แต่ก่อนสติสุดท้ายจะหล่นหายไปพร้อมภาพนางขวัญใจที่โอบกอดเธอแน่นแนบอกในความทรงจำ ปลายฟ้าได้ยินเสียงของใครบางคน บางเบาราวกับเสียงของสายลม
“คุณจะปลอดภัย”
