โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“คุณไม่ต้องมาขอโทษผมแทนไอ้หมอนั่น! ต่อให้มันพาปลายฟ้ากลับมาแล้วกราบเท้าผมก็ตามที ผมก็ไม่มีวันยกโทษให้!”
เสียงของกรินทร์ฟาดลงมาอย่างเฉียบคม ราวใบมีดกรีดกลางความเงียบในห้องกรรมการผู้จัดการรีสอร์ต ซึ่งหากเป็นคนอื่นในอักษรารัญจวน คงหน้าซีดตัวสั่นไปแล้ว แต่แพรวพลอยกลับนั่งนิ่ง เอนตัวพิงพนักพิงเบา ๆ ด้วยท่าไขว่ห้างเรียบร้อย ดวงตาที่มองเขาก็ราบเรียบ ราวกับสิ่งที่ได้ยินไม่ต่างอะไรจากเสียงฝนตกเบา ๆ นอกหน้าต่าง
“แต่นี่ยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะคะ”
กรินทร์ตวัดสายตามองเธอทันควัน สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “ปลายฟ้าถูกมันพาตัวไป! ตอนนี้เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ แล้วคุณจะบอกให้ผมใจเย็นรอจนครบยี่สิบสี่ชั่วโมงหรือไง!”
“ค่ะ อีกแค่สองชั่วโมง...มันก็จะครบ”
เขาขบกรามแน่นจนขึ้นสันนูนชัด คำที่พูดถัดมาแทบเล็ดลอดออกจากไรฟัน “ผมขอดูกล้องวงจร ผมต้องรู้ให้ได้ว่ามันพาเธอไปที่ไหน!”
แพรวพลอยคลี่ยิ้มบาง แต่แววตายังนิ่ง “เกรงว่าจะไม่ได้ค่ะ”
“หมายความว่าไง หรือคุณกำลังบ่ายเบี่ยง คุณต้องการช่วยมันอย่างนั้นหรือ ไอ้คนที่บอกว่าเป็นผู้ถือหุ้นนั่น”
“ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน” น้ำเสียงของเธอไม่มีสะท้อนของอารมณ์ใด “แต่ระบบบันทึกภาพของกล้องวงจรปิดกำลังอยู่ระหว่างการแก้ไข”
“อยู่ระหว่างการแก้ไข?” คิ้วของเขาขมวดแน่น ท่าทางเหมือนจะลุกพรวดจากเก้าอี้ แต่พยายามกดไว้
“ระบบกล้องวงจรปิดของเรามีปัญหาค่ะ”
กรินทร์หรี่ตามองเธอเขม็ง “อย่าบอกนะว่ามีปัญหาหลังจากที่ปลายฟ้าถูกมันเอาตัวไป”
“มันเสียตั้งแต่เกิดเรื่องในรีสอร์ตครั้งก่อนค่ะ” แพรวพลอยยังพูดช้า ๆ ชัด ๆ “และเรากำลังดำเนินการเพื่อเอาผิดเขาอยู่”
“คุณพูดบ้าอะไร!” เสียงเขาดังลั่น ไม่ใช่แค่ดัง แต่มันเดือดจนเกือบระเบิด “รีสอร์ตจะเอาผิดใครเรื่องอะไรก็เรื่องของคุณ! แต่นี่ผู้หญิงคนหนึ่งถูกพาตัวไปจากที่นี่ แล้วคุณกลับพูดเรื่องระบบ? เรื่องบันทึก? มันเกี่ยวอะไรกัน!”
แพรวพลอยเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย วางมือไขว้บนโต๊ะกระจกอย่างสง่างาม
“เกี่ยวสิคะ...”
แววตาเธอนิ่งสนิท แล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มหู แต่คำพูดนั้นจงใจจุดชนวนระเบิด “เกี่ยวตรงที่ ‘เขา’ คือเขตต์ และเป็นคนเดียวกับคนที่พาผู้หญิงของคุณไปไงคะ”
ทุกอย่างในตัวกรินทร์ชะงักนิ่ง เหมือนมีอะไรบางอย่างกดลงกลางอก “ในขณะที่คุณบอกว่าปลายฟ้าทำงานเป็นผู้ช่วยของคุณ ส่วนเจ้านั่นก็บอกว่าปลายฟ้าเป็นแม่บ้านส่วนตัวของมัน” เสียงของเขาเข้มขึ้นเรื่อย ๆ ทุกพยางค์ “ส่วนตัวแบบ...เอกซ์คลูซีฟ”
แม้ว่าอีกฝ่ายยังคงมองเขาด้วยดวงตาเรียบนิ่ง แต่ในความนิ่งนั้นมีแววไหวสั่นคล้ายเปลวเทียนถูกลมพัด
“ผมไม่รู้ว่าพวกคุณกับปลายฟ้ากำลังทำอะไร แต่ถ้าผมไม่เห็นหน้าปลายฟ้าภายในวันนี้ ผมจะแจ้งความฐานกักขังหน่วงเหนี่ยว และพานักข่าวมาเล่นข่าวให้ทั่วทุกสื่อ”
“คุณกรินทร์คะ เรื่องนี้อาจ...”
“จะกระทบชื่อเสียงของรีสอร์ตงั้นหรือ” เขาหัวเราะสั้น ๆ ดวงตาคมกริบฉายแววเย็นเฉียบ “ก็ดี จะได้รู้กันสักทีว่าที่นี่...ซ่อนอะไรไว้บ้าง”
เขากดประโยคสุดท้ายทิ้งไว้ในอากาศ แรงกดดันในห้องหนาหนักจนแทบกลั้นหายใจ ส่วนแพรวพลอยยังนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ทว่าภายใต้สีหน้าราบเรียบ ปลายนิ้วมือที่ประสานใต้คางของเธอกลับงุ้มงอจิกกันแน่น
“แล้วถ้ามันทำอะไรปลายฟ้าของผมละก็ ผมจะเอาเรื่องมันและรีสอร์ตนี้ให้ถึงที่สุด!”
แววตาของแพรวพลอยอ่อนวูบเมื่อเขาพูดถึงปลายฟ้า ตรงข้ามกับรอยยิ้มที่กำลังคลี่บานเหมือนเขาเพิ่งเล่าเรื่องตลกให้ฟัง
“คุณควรจะคิดให้ถี่ถ้วนก่อนจะทำอะไรแบบนั้น เพราะจนกว่าจะเจอตัวปลายฟ้า แล้วถามตัวเธอเองว่าสมยอมไปกับเขตต์เองหรือไม่ ถ้าใช่... เราคงต้องฟ้องคุณกลับ”
เสียงโทรศัพท์ของแพรวพลอยดังแทรกกลางระหว่างการขับเคี่ยวทางดวงตา เธอรับสายนั้นทันทีโดยที่กรินทร์เองก็รอฟังว่าจะเป็นข่าวของปลายฟ้าหรือไม่
“ทำไมแพรวต้องไปให้ปากคำกับตำรวจด้วย เสี่ยต้องช่วยเหลือตัวเองแล้วละค่ะ หรือไม่ก็ใช้วิธีเดิมที่เสี่ยถนัดสิคะ!”
ทว่าประโยคที่ออกจากปากแพรวพลอยกลับเป็นเรื่องราวที่ไม่เกี่ยวกับความกังวลของเขาเลย
“หึ” เธอคลี่ยิ้ม เคาะปลายเล็บที่เคลือบสีชมพูกับโต๊ะเป็นจังหวะ ๆ “ก็เอาสิคะ แต่เสี่ยก็รู้ดีนี่ว่าแพรวถือไพ่เหนือกว่า”
สิ้นประโยค เธอก็วางสายโทรศัพท์แม้ต้นทางส่งเสียงดังเล็ดลอดมา แล้วโน้มตัวนั่งชันศอกกับโต๊ะ “เอาเป็นว่า ถ้ามีอะไรคืบหน้า แพรวจะรีบแจ้งคุณกรินทร์เลยนะคะ”
กรินทร์ลอบสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ผู้หญิงคนนี้เก็บซ่อนความร้ายใต้ท่าทีนิ่งเฉย เนียนสนิทราวกับเป็นนักบุญที่ไม่เคยแปดเปื้อนบาปข้อใดเลย หากเธอเป็นผู้ร่วมเล่นเกมไพ่โปกเกอร์ คนอันตรายที่สุดในเกมก็คงเป็นของคนที่เก็บทุกอย่างไว้หลังรอยยิ้มอย่างเธอ
กรินทร์ทิ้งแววตาความขุ่นไว้แทนคำลา แล้วบึ่งรถออกจากรีอสร์ตด้วยความคับข้องสงสัย ข้อแรกคือปลายฟ้ามาทำอะไรที่นี่กันแน่ ข้อสองคือเธอรู้จักไอ้หมอนั่นและแพรวพลอยได้อย่างไร ส่วนข้อที่สาม.... เขาขบกรามแน่น...เธอมีความสัมพันธ์แบบไหนกับมัน!
‘ผมจะเล่าให้ฟังหมด ทั้งตอนเจอกันกับเธอครั้งแรก ไปจนถึงตอนที่ผมกับเธอ เริ่มสนิทกันมากขึ้นในฉากไหนของนิยายที่เธอเขียน’
กรินทร์กัดฟันกรอดเมื่อนึกใบหน้ายียวนและวาจาของมันตอนนั้น
‘ทำให้เธอส่งเสียงครางแบบเสียวๆ ฟรี’
“แม่งเอ๊ย มึงเป็นใครกันวะ!”
ความเกรี้ยวโกรธส่งผลให้เขาเหยียบคันเร่ง จนเข็มวัดความเร็วหมุนไปถึงเลขหลักเกินพิกัดที่กฎหมายกำหนด เสียงรถตำรวจก็ดังแสบหู พุ่งทะลุผ่านความโกรธในใจเขาเหมือนหอกแหลมที่ทิ่มแทงประสาท
กรินทร์สบถในใจแล้วเหยียบเบรกจนเสียงยางเสียดสีถนน ฝุ่นและลมร้อนพัดซัดสวนผ่านหน้ารถที่จอดแช่ตรงข้างไหล่ทาง เขาเปิดกระจกลงช้า ๆ ใบหน้าบึ้งตึงขณะมองตำรวจสองนายเดินตรงเข้ามา
“ขับเร็วเกินกำหนดนะครับ ขอใบขับขี่กับบัตรประชาชนด้วยครับ”
เขายื่นเอกสารให้แบบไม่ปริปากอธิบายอะไร พลางกัดฟันแน่น แววตาไม่สบอารมณ์แม้แต่น้อย
“ขอเชิญเป่าแอลกอฮอล์ด้วยนะครับ ตามขั้นตอน”
ชายหนุ่มต้องทำตามอย่างขัดไม่ได้ และรู้แก่ใจอยู่แล้วว่าผลต้องเป็นศูนย์ เจ้าหน้าที่จึงพยักหน้าเล็กน้อย ขณะออกใบสั่งให้เขาแล้วพูดว่า “ผลตรวจปกติครับ แต่อย่าขับเร็วแบบนี้อีกนะครับ เส้นนี้อันตรายมากโดยเฉพาะคืนที่เป็นวันหยุดพิเศษ มักมีพวกชอบเมาเหล้าแล้วขับเยอะ”
กรินทร์ไม่ตอบ เขาเพียงพยักหน้าแล้วเลื่อนกระจกขึ้นปิด แต่พลันนั้น คำว่าพูดของเจ้าหน้าที่ก็สะกิดใจ
‘วันไหนว่าง ๆ เชิญมานั่งดริ๊งค์กัน เดี๋ยวผมจะชงค้อกเทล...สูตรพิเศษ...ของผมให้’
เขาหลับตาลงชั่วครู่ หรือว่า...เหล้าหรือค้อกเทลที่ปรากฏในทุกฉากของนิยาย บทรักที่เธอร่ายตัวอักษรลงไป ล้วนมาจากมันคนนั้นไม่ผิดแน่น!
แต่ฉากรักรุนแรงที่เธอใส่ในนิยาย มาจากไหน!?!
เสียงสายเรียกเข้าดังแทรกกลางความคิด กรินทร์รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอ แต่ชื่อที่ปรากฏกลับเป็นองุ่น ไม่ใช่ปลายฟ้าที่เขาหวังไว้ ใบหน้ากรินทร์จึงเคร่งเครียดยิ่งขึ้น ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงบนเบาะข้างอย่างไม่ใยดี แล้วจะกระชากเกียร์ เปลี่ยนความโกรธเป็นแรงเหยียบคันเร่ง
แต่เสียงแจ้งเตือนข้อความที่ดังขึ้นติด ๆ กันราวกับตั้งใจขัดจังหวะ บีบให้เขาต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้งอย่างหงุดหงิด
ข้อความแรกคือ ลิงก์จากเพจข่าวออนไลน์ชื่อดัง ที่หยิบประเด็นดรามาของนิยาย ฝากรักฝังแค้น มาเล่น คอนเทนต์ถูกแชร์หลักพันในเวลาไม่ถึงชั่วโมง และนักเขียนเงาผู้เขียนเรื่องนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นหญิงสาวที่ถูกไอ้บ้านั่นพาหนีหายไป
ข้อความที่สองเป็นภาพแคปหน้าจอยอดซื้อตอนนิยายที่พุ่งทะลุเพดาน และยอดทราฟฟิกของแพลตฟอร์มอักษรารัญจวนที่สูงเป็นประวัติการณ์
ข้อความที่สามคือภาพจดหมายเชิญสื่อทุกแขนงเข้าร่วมโครงการส่งเสริมการท่องเที่ยวชายฝั่งทะเลตะวันออก ที่อักษรารัญจวนไม่เคยได้รับเชิญ
แต่ครั้งนี้จั่วหัวจดหมายชัดเจนว่า ‘เรียนเชิญผู้บริหารระดับสูงของสำนักพิมพ์อักษรารัญจวน’! ความสงสัยกระตุ้นต่อมใครรู่ทำให้เขาต้องรีบพิมพ์กลับทันที
Karin : เธอได้มาจากไหน ของจริงหรือเปล่า อย่าบอกนะว่าเล่นพิเรนท์ปลอมเอกสารราชการ
ZapCEOGal : องุ่นไม่มีเวลาเล่นไร้สาระแบบนั้นหรอกค่ะ และที่ได้มาก็ด้วยความสามารถขององุ่นที่หาไม่ได้ในพี่รินทร์ไงคะ😎
Karin : ความสามารถในการจำชื่อผู้ชายในบาร์โฮสต์ได้ทุกคนอย่างเธอน่ะหรือ 😑
ZapCEOGal : จำชื่อผู้ชายในบาร์โฮสต์ได้ทุกคนน่ะเป็นแค่ผลพลอยได้ แต่องุ่นจะบอกให้รู้ว่าองุ่นลงทุนเปย์เพราะต้องการคอนเนคชั่นค่ะ 😉
Karin : คอนเนคชั่นกับผู้ชายบาร์โฮสต์น่ะหรือ 😒
ZapCEOGal : แขกที่ที่มาเที่ยวบาร์โฮสต์ค่ะ พี่รินทร์คิดว่าจะมีคนวงการไหนบ้างที่มีเงินเปย์ผู้ชายหนักๆ ขนาดซื้อรถสปอร์ตให้ผู้ชาย หรือพาผู้ชายเที่ยวยุโรปบ้างคะ
กรินทร์นิ่งงันไปชั่วขณะ แล้วเสียงข้อความขององุ่นก็เข้ามาติดๆ
ZapCEOGal : เขาเชิญผู้บริหารระดับสูงเท่านั้น กรุณาทำจดหมายมอบอำนาจให้องุ่นด้วยค่ะ ต้องส่งคำตอบพรุ่งนี้แล้ว
จะให้พิมพ์ตอบโต้ก็ไม่ดุเด็ดเผ็ดมันส์พอ เขาจึงกดโทรหาเธอทันที
"ตราบเท่าที่ฉันยังครองเก้าอี้ตัวนั้น อำนาจก็ยังเป็นของฉันนะ ยายเด็กบ้า!"
"พี่รินทร์ว่าอะไรนะค้า ไม่ค่อยได้ยินเลย~"
เสียงเพลงด้านหลังของอีกฝ่ายดังกระหึ่มจนคำพูดแทบฟังไม่ออก กรินทร์จึงต้องตะโกนใส่โทรศัพท์ด้วยความเหลืออด
"นี่เธอทำบ้าอะไรที่ไหนอยู่ อย่าบอกนะว่าไปหาคอนเนคชั่นที่บาร์โฮสต์อีก!"
"ไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียงค่า~ องุ่นจัดฉลองเรียนจบ พร้อมรับตำแหน่งซีอีโอหญิงอายุน้อยที่สุดของอักษรารัญจวน!" เธอตะโกนตอบอย่างภาคภูมิ
หน็อย! ยังไม่ทันรับปริญญาก็จัดงานฉลองใหญ่โตเสียแล้ว
"กลับไปเจอกันที่อักษรารัญจวนเดี๋ยวนี้ พี่จะเซ็นตอบรับจดหมายนั่น!"
"ว่าไงนะค้าาา~"
"กลับไปเจอที่อักษรารัญจวน!"
"ไปเจออะไรนะค้าาา~"
กรินทร์กัดฟันกรอด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นพิมพ์ข้อความแทนเพราะคอเริ่มเจ็บจากการตะโกน
Karin : ไปเจอพี่ที่อักษรารัญจวนเดี๋ยวนี้
ZapCEOGal : ไม่ค่ะ งานปาร์ตี้เพิ่งเริ่ม องุ่นแต่งตัวเต็มยศไว้แล้ว หนุ่ม ๆ ทั้งบาร์โฮสต์ก็มาครบ!
Karin : ถ้าไม่ให้พี่เซ็นมอบอำนาจ เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปเหมือนกัน
ZapCEOGal : รู้ว่าพี่ต้องมาไม้นี้ องุ่นเลยเตรียมข้อแลกเปลี่ยนไว้รอแล้ว~
กรินทร์หยุดชั่วครู่ หัวใจเต้นแรงขึ้น ไม่แน่ใจว่าควรหงุดหงิดหรือกังวล ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
Karin : ข้อแลกเปลี่ยนอะไร
ZapCEOGal : เจอกันแล้วก็รู้เอง แต่พี่รินทร์ต้องตอบว่าตกลงก่อน
เขาสูดปาก พยายามกลั้นอารมณ์ที่กำลังประทุ วันนี้มันวันบ้าอะไรกัน! แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนพิมพ์ตอบกลับไป
Karin : ตกลง
เอาล่ะ นักอ่านหลายคนอาจพอเดาได้แล้วว่าใครร้ายที่สุดในเกมตอนนี้ แต่จะเดาได้ไหมคะว่าแล้วใครล่ะที่ร้ายที่สุดเมื่อจบคดี จะมีคนอยากรู้มั้ยน้อ ฝากติดตามกันต่อนะคะ สำหรับนักอ่านที่อ่านเวอร์ชั่นก่อนรีไรท์ ไรท์อยากให้อ่านใหม่อีกรอบ เพราะรอบนี้เข้มข้นสุด ๆ ทั้งคดีและทั้งจุดจุดจุด ฮ่าๆๆ ไรท์ฝากเมนท์ทักทายไรท์หน่อยน้า จะได้รู้ว่าไรท์ไม่ได้พูดคนเดียว หากชอบก็กดหัวใจ รีวิวหรือแชร์ให้นักเขียนตัวเล็ก ๆ ด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่า
