โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อรถพามาส่งถึงที่หมาย ปลายฟ้าก็ลงจากรถแล้วดึงฮู้ดลงมาจงใจให้เผยแค่ใบหน้าครึ่งล่าง จากนั้นเดินลุยสายฝนตรงเข้าสู่โรงพยาบาลขนาดเล็กริมถนนสายรองในอำเภอ จนมาหยุดยืนหน้าห้องผู้ป่วยที่คุ้มเสี่ยงที่จะมา
ในห้องนั้น ไฟเพดานส่องสว่างเพียงแสงสลัวเลือนราง มีเสียงเครื่องช่วยหายใจดังเป็นจังหวะเนิบนาบ ส่วนแหวว บุคคลที่เธอใจชื้นเมื่อได้เห็นว่าอยู่ที่นี่จริงก็กำลังนั่งอยู่ข้างเตียงของน้ำตาล ซบใบหน้าโรยวัยลงบนมือแห้งเหี่ยวไร้ชีวิตของลูกสาว บ่าทั้งสองของคนเป็นแม่ก็สั่นสะท้านท่ามกลางความเงียบงัน
ภาพตรงหน้าทำให้ปลายฟ้ามองเห็นเงาของนางขวัญใจและเธอทับซ้อนกันในอดีต การร่ำไห้จนไร้เสียง ความเจ็บปวดจนไม่หลงเหลือตัวตน และความสับสนอของการมีชีวิตต่อไปอย่างทรมานหรือจบชีวิตตัวเองเพื่อตัดปัยหา ทุกความรู้สึกครานั้นที่แบกรับมานานแสนนาน บัดนี้มับกลับมาทับถมหัวใจเธออีกครั้ง
แต่การมายืนที่นี่มีความหมายสำคัญมากกว่าซ้ำเติมความเจ็บช้ำของตัวเองด้วยเหตุการณ์ที่เกิดซ้ำกับผู้อื่น ปลายฟ้าจึงรวบรวมกำลังใจเท่าที่มี แล้วเปิดประตูก้าวขาเข้าไป ซึ่งในทันทีที่เสียงกลอนประตูสะท้อนในห้อง แหววก็เงยหน้าขึ้นมองเธอดวงตาแดงก่ำ
“เธอมาทำอะไรที่นี่” ไม่มีคำต้อนรับ ไม่มีคำถามที่จริงใจ มีเพียงระยะห่างที่ถูกขีดเส้นไว้อย่างเฉียบขาดกลางห้อง
ปลายฟ้ายังไม่ก้าวขาเข้าไปใกล้ แต่ระยะห่างราวสามช่วงก้าวก็ทำให้เธอเห็นร่างซูบซีดของเหยื่อความต่ำทรามบนเตียง ทั้งที่เธอคนนั้นเคยเป็นหญิงสาวใบหน้าคมหวานที่ปลายฟ้าเห็นจากภาพถ่ายที่ค้นข้อมูลได้จากอินเทอเนต แต่บัดนี้หากไร้เครื่องช่วยหายใจที่สอดเข้าสู่ร่างกายเพื่อพยุงลมหายใจแล้ว น้ำตาลก็ไม่ต่างจากกิ่งไม้แห้งตาย
“หนูมาค้นหาความจริงค่ะ”
“ยายบ้า!” หัวหน้าแม่บ้านเค้นเสียงลอดไรฟัน “พูดอะไรไร้สาระ ออกไปซะ!”
แต่ขาบางยังหยัดยืนแล้วสบสายตากับหญิงวัยแม่แน่วนิ่ง เพื่อเสาะหาความอ่อนแอในหน่วยตาชื้นแฉะที่คงผ่านการร้องไห้มานับร้อยนับพันครั้ง
“มันอาจดูไร้สาระ แต่หนูมาเพื่อค้นหาความจริง...” ปลายฟ้าสอดมือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วหยิบแผงยาที่เธอพบในห้องเขตต์ออกมา จากนั้นวางลงข้างมือแห้งไร้ชีวิตของน้ำตาล “...ที่ใครบางคนอยากบิดเบือน”
แหววเบิกตากว้าง เพ่งมองมาที่ไดอะซีแพม “เธอรู้เห็นอะไรหรือไง!”
“รู้หรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ...แต่มั่นใจว่ามีคนอยากให้หนูเห็น...สิ่งนี้” น้ำเสียงของปลายฟ้าราบเรียบ เธอไม่ชอบเล่นเกมกดดัน แต่นี่ไม่ใช่เรื่องของความชอบ มันคือความจำเป็น
หัวหน้าแม่บ้านสูดลมหายใจเข้า แล้วเบือนหน้ามองฝ่ามือผอมบางหนังติดกระดูกของบุตรสาว แล้วเอ่ยพูดเสียงเข้ม “ออกไปซะ ออกไปจากที่นี่ ถ้าจะให้ดีออกไปจากรีสอร์ตเลย ไปเร็วได้ยิ่งดี”
“ไม่ค่ะ หนูไม่ไปไหนจนกว่าจะได้คำตอบ”
“อย่าสอดเรื่องที่ทำให้ตัวเองหรือคนอื่นเดือดร้อนนักเลย!”
“หากมีใครที่เดือดร้อนเพราะหนู... ก็น่าจะมีแค่คนร้ายตัวจริง...”
ปลายฟ้าเว้นช่วงให้ความคิดของแหววทำงาน ให้เสียงเครื่องช่วยหายใจดังเป็นจังหวะ และให้ตัวเธอเองมั่นใจมากขึ้นที่จะเอ่ยต่อว่า “คุณแหววเคยบอกให้หนูระวังนมสีขาวบริสุทธิ์ หนูคิดว่าหนูเข้าใจที่คุณแหววบอกแล้วค่ะ”
แววตาของแหววเปลี่ยนไปเล็กน้อย ปลายฟ้ารู้ทันทีว่าเธอกำลังลากเบ็ดได้แล้ว “มีคนบอกฉันว่าวันก่อนเธอมาโรงพยาบาลกับคุณแพรวพลอย แต่คืนเดียวกันเธอก็กลับไปค้างห้องของคุณเข้ เธออยู่ข้างใครกันแน่”
“ถ้าจะให้ตอบว่าหนูอยู่ข้างใครละก็...” ปลายฟ้าพูดเสียงเบาแต่มั่นคง “หนูอยู่ข้างน้ำตาลค่ะ”
“พะ...พูดอะไรของเธอ เธอไม่รู้จักลูกสาวของฉันเลยด้วยซ้ำ”
“ก็จริง...หนูไม่รู้จักน้ำตาล แต่หนูรู้ดีว่าเวลาที่ใครบางคนพังจากข้างในแล้วไม่มีใครเข้าใจ มันเป็นยังไง” เสียงของปลายฟ้าเบาจนเหมือนจะหล่นหายไปกับเสียงฝนที่สาดกระทบหน้าต่าง “หนูเคยถูกพ่อเลี้ยงข่มขืน...เขามอมยาแล้วข่มขืนตอนที่หนูยังไม่มีแรงแม้แต่จะร้องขอความช่วยเหลือเลยด้วยซ้ำ”
เกิดความเงียบงันในห้องอีกครั้ง แต่เสียงลมหายใจยังดังสะท้อนระหว่างเธอและแหวว
“ถ้าคุณเข้ทำแบบนั้นกับน้ำตาลจริง หนูจะช่วยจับเขาเข้าคุก”
“ปลายฟ้า…”
แหววเปล่งเสียงเรียกชื่อของเธอแผ่วเบาเหมือนคนที่เริ่มละลายอยู่ใต้ผืนน้ำ ดวงตาของแหววที่แดงก่ำก็มีหยาดน้ำหลั่งรินออกมาเหมือนรั้งอะไรไม่ไหวอีกต่อไป
“แต่ก่อนจะจับใคร…หนูต้องมั่นใจว่าไม่ได้จับผิดคน” น้ำเสียงของปลายฟ้าเองก็เริ่มสั่นตาม แต่ยังฝืนใจไว้ไม่ยอมให้มีหยาดน้ำตาหลั่งล้นออกมา “และหนูต้องการความจริง...จากคุณแหวว”
แหววกัดกรามแน่น ส่ายหัวปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ออกไปจากรีสอร์ตซะ มันจะดีที่สุดสำหรับเธอ”
“หนูไม่ไปไหนจนกว่าจะได้พิสูจน์ความจริง” ปลายฟ้ายืนกราน
แหววถอนหายใจลึก ก่อนเม้มริมปากแห้งผากเหมือนพยายามกล้ำกลืนคำพูดบางอย่าง แต่แล้วในที่สุดก็เอ่ยออกมา
“นอกจากไดอะซีแพมแล้ว หลักฐานที่ยืนยันว่าคุณเข้มอมเหล้าน้ำตาลก็คือเหล้าที่เขาบ่มเพื่อฉลองงานแต่งงานระหว่างเขากับน้ำตาล”
ข้อมูลที่ได้ยินทำให้หน้าอกของปลายฟ้าสะท้อนขึ้นลง “เหล้าเพื่อฉลองงานแต่งงาน”
แหววเอ่ยต่อโดยไม่มองหน้า “เหล้าฝาแฝด ขวดหนี่งเขาตั้งชื่อว่า ‘น้ำตาล’ และอีกขวดตั้งชื่อว่า ‘เขตต์’”
“แล้วเหล้าขวดนั้น...หายไปไหน”
“แตกไปแล้ว แตกในวันที่เกิดเหตุ ผลการตรวจสอบหลักฐานบอกว่าพบรอยนิ้วของน้ำตาลที่คอขวด และเลือดที่ติดบนรอยคมเป็นเลือดของเขา...”
“หมายความว่าคุณเข้เป็นฝ่ายถูกทำร้ายหรือคะ...”
“ไม่มีใครรู้เรื่องนั้นนอกจากเขาและน้ำตาล แล้วเขาก็ไม่พูดให้ใครฟังนอกจากทนายของเขาเอง แต่ที่ฉันรู้... มีใครบางพยายามให้น้ำตาลไปพบเขาในวันนั้น”
“ใครบางคน…” เสียงของปลายฟ้าเบาบางลงพร้อมกับเสียงครืนครางของฟ้าร้อง
แหววถอนลมหายใจ หยิบโทรศัพท์เครื่องหนึ่งออกจากกระเป๋าถือ กดเปิดเครื่องแล้วยื่นมาให้เธอ “เปิดข้อความเข้าล่าสุด แล้วเธอจะได้คำตอบ”
ปลายฟ้ารับโทรศัพท์มา แล้วเมื่อเห็นภาพคู่ของเขตต์กับน้ำตาลที่ถูกตั้งเป้นหน้าจอโฮมเธอก็ย่นคิ้วหน้ามองอีกฝ่าย แล้วเลื่อนหน้าจอเพื่อดูข้อความเข้าในแชทแอปพลิเคชั่นที่ถูกเปิดใช้งานครั้งสุดท้าย และข้อความสุดท้ายที่ถูกส่งเข้าโทรศัพท์เครื่องนี้มาจาก… คุณเข้
เธอเอ่ยชื่อเขาในใจ เมื่อเห็นรูปโปรไฟล์ของชายหนุ่มเจ้าของชื่อด้านบนสุดเหนือทุกข้อความของคนอื่น
“อยากได้ความจริงไม่ใช่หรือ นั่นล่ะคือความจริงที่พาน้ำตาลไปสู่หายนะ”
หัวใจที่เต้นกระหน่ำและเสียงฟ้าคำรามต่อเนื่องเหมือนกำลังส่งเสียงเตือน แต่เธอก็จำต้องเปิด และแล้วในวินาทีต่อมา คลิปวิดีโอหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
ราวกับมีบางสิ่งแตกสลายในหัวใจ ความเจ็บปวดแผ่ขยายจนทั่วร่างกายเหมือนสายฝนที่ตกลงมาไม่มีทีท่าจะหยุด
ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง จ้องเขม็งไปยังรอยสักรูปกงจักรที่ฝังบนแผงอกแกร่งชื้นเหงื่อที่มีมือเรียวงามของหญิงสาววางทาบแนบสนิท กดปลายเล็บสีชมพูลงบนผิวเนื้อสีแทนจนเป็นร่องลึกข้างสร้อยเงินซึ่งร้อยจี้เขี้ยวสีงาช้าง
‘เขตต์... อย่า... อย่าทำแบบนี้... น้ำตาลจะเสียใจ...อา... น้ำตาลจะเสียใจ...’
คำพูดสลับเสียงครวญครางดังแทรกซึมเข้าในหัว แหวนเพชรดวงโตที่ส่องประกายบนนิ้วนางข้างซ้าย ก็สะท้อนแสงจ้าจนกระทบทั้งดวงตาและหัวใจของปลายฟ้า
มือบางอ่อนแรงฉับพลัน เธอปล่อยโทรศัพท์ตกพื้น แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องผู้ป่วย ปล่อยให้เสียงกระเส่าครวญครางดังผ่านเสียงฟ้าคำราม ปล่อยน้ำตาที่ไม่ควรไหลพรากออกจากบ่อ ปล่อยให้ความรู้สึกที่คับแน่นในอกละลายไปกับสายฝนแห่งช่วงปลายฝนต้นหนาว
“เป็นคุณ เป็นคุณที่ทำร้ายน้ำตาลจริงหรือ...”
แต่เธอต้องหาเป็นคำตอบให้ชัดเจน และถ้าหากมีความจริงซ่อนอยู่หลังฉากเสพสมของคนบาปเล่นชู้กันจนพาน้ำตาลไปสู่หายนะ เธอก็พร้อมจะเดินเข้าไปพิสูจน์มัน
ปลายฟ้ามุ่งหน้าเดินทางกลับรีสอร์ต ด้วยรถรับจ้างที่ฝ่าความมืดและเคลื่อนเข้าจอดตรงทางเข้า สายฝนทำให้ทุกอย่างรอบกายเธอกลายเป็นภาพพร่ามัว เหมือนภาพที่เธอพยายามรวบรวมในหัวให้เป็นรูปเป็นร่างหลังกลับจากโรงพยาบาล
แสงไฟอ่อนจากโคมไฟในสวนสาดกระทบผนังกระจกของล็อบบี้ตรงที่ปลายฟ้าเดินไปหยุดยืน ณ บันไดทางขึ้น แล้วเงยหน้ามองชั้นสองที่ตอนนี้มีเพียงแสงสลัวจากโถงทางเดิน
"คุณปลายฟ้าครับ มาเดินตากฝนแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะครับ"
เสียงของยามรักษาการณ์คนที่เขตต์มีน้ำใจซื้อของกินมาฝากดังขึ้นเบาๆ จากด้านหลัง แต่ปลายฟ้าไม่ได้หันกลับไป เธอเพียงพยักหน้าช้าๆ เป็นการตอบรับและแสดงความขอบคุณในใจ ก่อนจะก้าวเดินต่อไปข้างหน้า
ในหัวของเธอยังคงวนเวียนอยู่กับเหล้าขวดแฝดที่แหววเอ่ยถึงและคลิปวิดีโออันนั้น ข้อมูลที่เหมือนจะกระจ่างแต่กลับเต็มไปด้วยเงื่อนงำซับซ้อน ปลายฟ้าเดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆ ให้เสียงรองเท้ากระทบพื้นไม้เบาๆ ราวกับไม่ต้องการรบกวนความเงียบที่ซุกซ่อนความจริงไว้เบื้องหลังประตูบานใหญ่
กระทั่งขาบางมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงานที่มีป้ายระบุว่ากรรมการผู้จัดการใหญ่
ปลายฟ้าสูดลมหายใจลึกเข้าปอดแล้วเคาะประตูสองครั้ง วินาทีถัดมาหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นขณะที่ประตูถูกเปิดออกช้าๆ
แพรวพลอยยืนอยู่ตรงนั้น มุมปากของเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม เป็นยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกของผู้ชนะ และเป็นรอยยิ้มนั้นบาดลึกลงไปในใจของปลายฟ้าจนเธอต้องเบือนหน้าหนี
"ในที่สุดเธอก็มาหาฉัน ปลายฟ้า"
