โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ผู้แต่ง
ณ มหรรณพ
เรื่องย่อ
เมื่อนิตยสารสารคดีที่ ปลายฟ้า เป็นนักเขียนประจำปิดตัว ทำให้ปลายผ้าต้องหันเหจากการเขียนแนววิชาการ ไปต้องเลี่ยนแนวไปเป็นนักเขียนนิยาย เพื่อหาเงินเลี้ยงดู แม่และน้องสาว โดยเฉพาะแม่ของเธอต้องรับการผ่าตัดตาในสิ้นปี ปลายฟ้าจึงเขียนนิยายรัก แล้วนำไปให้ กรินทร์ คนรักเก่าที่เป็นซีอีโอของสำหนักพิมพ์อักษรารัญจวนช่วยพิจารณา แต่กรินทร์ไม่ให้ผ่านเพราะแนวเรื่องไม่ตรงกันแนวของอักษรารัญจวนที่เน้นขายแนวนิยายอิโรติก
แต่เพราะกรินทร์ยังมีใจให้ปลายฟ้า ด้วยความรักที่หลงเหลือ จึงให้ปลายฟ้าเขียนนิยายอิโรติกโดยที่มีเขาเป็นพระเอก และเธอเป็นนางเอก แลกกับเงินค่าจ้างที่เขาจะจ่ายให้เธอเป็นรายเดือนแต่ปลายฟ้ามีปมกับเรื่องเซกส์เพราะเคยถูก เปลว พ่อเลี้ยงล่วงละเมิดในวัยเด็กและมักมีอาการทางประสาทกำเริบหากถูกกระตุ้น ทว่าด้วยเงินที่กรินทร์เสนอให้ จึงทำให้ปลายฟ้าตอบรับงาน แต่เพราะกลัวว่าจะเขียนให้ถึงตอนจบไม่ได้ ปลายฟ้าจึงตั้งใจหางานเสริม และเธอก็ได้งานแม่บ้านรีสอร์ตที่มีชื่อว่า Beyond The Horizon โดยบังเอิญจากแม่บ้านคนเก่าที่ลาออกกระทันหัน
ที่รีสอร์ตนี้ ปลายฟ้าต้องทำงานเป็นแม่บ้านประจำโซนวิลล่าการ์เด้น โดยมี แหวว หัวหน้าแม่บ้านเป็นคนคุมงาน เธอมีหน้าที่ดูแลทำความสะอาดและอำนวยความสะดวกให้แขกประจำโซน ซึ่งหนึ่งในแขกที่เธอต้องดูและคือ เข้ เจ้าของห้องหมายเลข 222 ที่เขาแอบเลี้ยงแมวโดยมีแค่เธอและเขาเท่านั้นที่รู้ นอกจากแหววแล้ว ปลายฟ้าได้เจอ ชิด บาร์เทนเดอร์ที่คอยสอนงานในห้องอาหารให้เธอ
ด้วยงานแม่บ้านนี้เองที่ปลายฟ้าจะยึดไว้เป็นอาชีพเสริมจนกว่าเธอจะเขียนนิยายอิโรติกให้กรินทร์จบ แต่มีเหตุเกิดขึ้นกับปลายฟ้าคือเธอเหยียบหางแมวที่คุณเข้เลี้ยงไว้ที่ริมสระน้ำ จนทำให้เธอตกสระ แต่เข้ก็ช่วยเธอไว้ได้ทัน ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้เข้รู้ว่าเธอต้องรับงานเขียนนิยายอิโรติกให้กรินทร์ แต่เธอไม่มีประสบการณ์เรื่องบนเตียง(แบบคู่รัก) เข้เลยเสนอว่าถ้าปลายฟ้ามาเป็นเพื่อนคุยให้เขา เขาจะเล่าประสบการณ์บนเตียงให้ฟัง ข้อตกลงแรกระหว่างปลายฟ้าและเข้จึงเริ่มขึ้น
แต่ปลายฟ้าไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะกลายเป็นผู้เล่นคนหนึ่งในเกมล่าหาคำตอบของปริศนาฆาตกรรมในรีสอร์ทแห่งนี้
หลายนาทีกว่าแล้วที่กรินทร์เดินวนไปวนมาหน้าโต๊ะกลางชุดโซฟาในห้องหมายเลข 221 ด้วยใบหน้าเคร่งเครียดราวกับอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า จะมีภัยร้ายแรงเกิดขึ้นกับโลก
ส่วนเธอก็ได้มองเขาเงียบๆ จากมุมโซฟาอีกฝั่ง ฟังเสียงฝีเท้าของชายหนุ่มดังกึกกักกระทบผืนพรมจนเกิดร่องรอยเป็นเส้นยาว
"เอาล่ะ นี่เป็นการตัดสินใจที่ลำบากที่สุดในชีวิตของพี่ แต่พี่ก็หาทางแก้ไขที่ดีที่สุดสำหรับปลายฟ้าไว้แล้ว" เสียงของเขาเหมือนเสียงคนที่พยายามไม่ระเบิด แม้มันสั่นเล็กน้อย ฉันก็จับได้
หญิงสาวยังมองเขาที่ยังเดินวนไปมาเป็นหนูติดจั่น “พี่รินทร์จะพูดอะไรหรือคะ?”
กรินทร์หยุดเดิน หันมามองเธอตรง ๆ ด้วยแววตาที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนจับกดให้อยู่ในบ่อของความอึดอัดร่วมกับเขา
“พี่จะพาปลายเข้ารับการรักษา ให้ทีมแพทย์ช่วยดูแลเยียวยาประคองจิตใจของปลาย เพื่อให้ปลายเขียนนิยายให้จบ จากนั้นค่อยเข้าโปรแกรมบำบัดเต็มรูปแบบ…”
ปลายฟ้าหลุดหัวเราะเบา ๆ มันเป็นเสียงหัวเราะที่เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าออกมาจากความประชด ความกลัว หรือความปวดร้าวกันแน่
“พี่คิดว่าปลายเป็น... คนไข้โรคจิต?”
“ปลายฟ้า พี่รู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวด…”
เขาตอบทันที น้ำเสียงไม่ดัง แต่เฉียบขาดพอจะตัดลมหายใจของเธอให้สะดุดจนหันหน้าหนี แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนกลืนอากาศเปื้อนเขม่าเข้าไป
“นิยายอิโรติกเรื่องนี้ มันคือทางรอดเดียวเรื่องเงินของปลาย แต่มันก็เป็นทางลงเหวอีกขั้น” เขาเว้นจังหวะ คล้ายจะให้เธอได้ไตร่ตรอง แต่ปลายฟ้าก็รู้ว่าเขาเองก็กลัว
กลัวว่าเธอจะดื้อดึง กลัวว่าเธอจะปฏิเสธ กลัวว่าการตัดสินของเธออาจสั่นคลอนอะไรก็ตามที่เขายึดเหนี่ยวไว้อยู่
“แล้วนิยายเรื่องนี้เป็นอะไรสำหรับพี่รินทร์คะ”
กรินทร์ระบายลมหายใจแรง สอดมือทั้งสองเข้ากระเป๋ากางเกง แล้วหลุบตามองพื้นราวกับว่ามีใครเขียนคำตอบไว้บนนั้น
“เป็นความหวังของพี่... ไม่สิ ไม่ใช่ของพี่ เป็นความหวังของ...อักษรารัญจวน...” เขาเหมือนคนที่กลั้นความกลัวไว้แน่นจนข้างในแน่นไปหมด แล้วเผลอปล่อยมันออกมาทีละนิด
“พี่ไม่ได้อยาก...ให้ปลายรู้สึกว่าโดนบังคับ” เสียงนั้นเบา แต่ขัดแย้งกับน้ำหนักของความหมายที่มันแบกไว้
“งั้นตอนนี้ที่พี่กำลังพูดอยู่ ไม่ใช่การบังคับหรือคะ”
เธอเองก็ปล่อยหมัดใส่กลับจนกรินทร์นิ่งงันไปแวบหนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบต้นคอแล้วเสยผมไปด้านหลังแบบที่มักทำตอนรู้สึกจนมุม
“ปลาย... พี่แค่...” กรินทร์หลุบตาอีกครั้ง เหมือนคนที่พยายามขอร้องโดยไม่อยากลดศักดิ์ศรี แต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่มีทางเลือกมากนัก “...พี่แค่ไม่อยากให้เธอพังตรงนี้ ไม่ใช่เพราะนิยาย ไม่ใช่เพราะยอดขาย แต่เพราะพี่รู้ว่าเธอเจ็บมามากแค่ไหน ตอนวาดฟ้ามาบอกพี่เรื่อง...” คล้ายคำพูดที่กำลังอกจากปากเป็นหนามแหลมคมตำตอ เขาถึงกลืนน้ำลายอึกใหญ่แล้วเอ่ยต่อว่า “...การจำลองซ้ำบาดแผลที่เกิดทางใจ แล้วมันทำให้พี่กลัวจริงๆ ว่าจะช้าไป…”
ปลายฟ้านิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “คุณวาดฟ้าบอก?”
ชายหนุ่มพยักหน้า “วาดฟ้าบอกพี่หลังจากอ่านนิยายของปลายอย่างละเอียดใหม่อีกครั้ง เขาเห็นบางอย่างที่ปลาย...อาจซ่อนไว้ในนั้น”
ปลายฟ้าหลับตา หายใจเข้าลึก แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงราบเรียบว่า “Trauma Reenactment[1]”
“ปลายรู้...”
“รู้ค่ะ รู้มานานแล้ว และไม่ใช่แค่ Trauma Reenactment แต่มีทั้งแรงผลักดันให้ทำซ้ำ พฤติกรรมเพื่อปลดปล่อยความรู้สึก แล้วก็พฤติกรรมเลียนแบบ คำเรียกพวกนั้นดูจะบอกตัวตนของปลายมากกว่าชื่อและนามสกุลจริงในความคิดของใครบางคนด้วยซ้ำ”
“ปลาย...พี่...”แววตาเขาเหมือนสะดุดหล่มความตกใจ
“ต่อให้เธอจะเป็นอะไร เธอก็ยังเป็นปลายฟ้าของพี่...” น้ำเสียงของเขาเบาบางเหมือนกำลังต่อสู้กับความเปราะบางที่ค่อยๆ ฉายชัดเจนในดวงตา “แต่...”
คำว่าแต่เงียบหายไปกลางอากาศชื้นและเสียงลมของเครื่องปรับอากาศ ร่างสูงก้าวขาเข้ามาช้าๆ ก่อนหย่อนตัวนั่งลงโซฟาข้างปลายฟ้า น้ำหนักตัวที่ทิ้งมาราวกับคนที่ยอมแพ้แล้วทุกอย่าง
“แต่ทางรอดของพี่ในบทบาทซีอีโอของอักษรารัญจวนคือการให้ปลายเป็นนักเขียนเงาให้วาดฟ้าจนจบ”
ปลายฟ้าไม่ได้พูดตอบโต้อะไร ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะมันชัดแล้วว่าเขาก็แค่คนธรรมดาอีกคน ที่กลัวเสียพื้นที่ของตัวเอง เหมือนเธอที่ตะเกียกตะกายไขว่คว้าหาที่ยึดมั่น หาไม่แล้วชีวิตนี้คงถูกความรู้สึกไร้ค่ากลืนหายไป
“เมื่อผ่านสิ้นปีนี้ไปแล้ว บทบาทของพี่ในอักษรารัญจวนจะลดลงหรือแทบไม่มีเลยถ้าองุ่น...” เขาระบายลมหายใจเมือ่เอ่ยนามนั้นออกมา “ลูกสาวของผู้ถือหุ้นใหญ่ที่เพิ่มทุนครั้งใหม่ให้พี่พากิจการให้รอดเพื่อส่งไม้ต่อให้ลูกสาวของเขา”
เขาเอาความอ่อนแอที่ปลายฟ้าไม่คิดว่าจะได้เห็นมากองไว้ตรงหน้า เปิดบาดแผลของคนที่มักมีท่าทางเย่อหยิ่งให้เธอได้เห็น
“แต่พี่ไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวจนละเลยความรู้สึกของปลาย” แต่ประโยคถัดมาของเขานั้นหนักแน่นทั้งในน้ำเสียงและแววตาที่หันมามอง “แต่สุดท้ายแล้วก็ขึ้นอยู่กับปลาย...”
“ปลายจะเขียนให้จบค่ะ… ปลายจะไม่ทอดทิ้งตัวละครของปลาย” เธอพูดเสียงเบา แต่ด้วยแววตามุ่งมั่นดึงกรินทร์ให้เงียบและฟัง
“พี่รินทร์พูดถูกแล้วที่นิยายอิโรติกเป็นทางรอดเรื่องเงินและก็เป็นทางลงเหวอีกขั้นของปลาย แล้วมันก็เคยเป็นเหมือนบานประตูที่ปลายไม่เคยกล้าผลักออกไป แต่ตอนนี้ปลายก้าวขาออกมาแล้ว ก้าวออกมาแบบที่ยังกล้าๆ กลัวๆ แต่ปลายจะเดินต่อไป เดินไปพร้อมกับตัวละครของปลายจนถึงวันที่ปลายส่งตัวละครถึงฝั่งค่ะ”
และหากว่าวันนั้นมาถึงจริง เธอจะเป็นคนเลือกเองว่าจะขึ้นฝั่งไปด้วย หรือจมหายไปกับความดำมืดจากอดีตร้ายที่คอยฉุดรั้งชีวิต
“ถ้าอย่างนั้น ขอให้พี่อยู่ข้างปลายจนถึงวันนั้นได้ไหม พี่อยากให้ปลายออกจากงานที่นี่ กลับไปที่กรุงเทพฯ กับพี่ พี่จะดูแลทุกอย่างเอง ระหว่างที่ปลายทำงานเขียนเป็นนักเขียนเงาให้วาดฟ้า”
“ปลายยังออกจากที่นี่ไม่ได้ค่ะ มีสิ่งสำคัญที่ปลายต้องทำต่อให้จบ”
คิ้วของกรินทร์ย่นเข้าหกันเล็กน้อย “ถ้ากังวลเรื่องการลาออก พี่จะพูดกับคุณแพรวพลอยเอง พี่คิดว่านายจ้างอย่างคุณแพรวพลอยต้องเข้าใจ”
ไม่ใช่เรื่องการลาออกหรือคำพูดโกหกพกลมที่แพรวพลอยเคยใช้เพื่อช่วยเธอออกจากสถาณการณ์ตึงเครียดเมื่อหลายวันก่อน ตรงกันข้าม ตอนนี้เธอต้องการเข้าถึงตัวแพรวพลอยให้มากที่สุด ในขณะเดียวกันก็ต้องทำตัวให้ห่างจากเขา... นายจ้างตัวจริงอีกคน
“หากปลายพร้อม วันนี้เราจะกลับด้วยกัน” เขาโน้มตัวเข้ามา วางมือหนา ๆ ของเขาทับบนมือของหญิงสาวที่ประสานกันแน่นบนตัก
“แล้วพี่จะดูแลปลายให้ดี... อย่างที่พี่ควรจะทำมานานแล้ว”
[1]Trauma Reenactment คือกลไกทางจิตใต้สำนึกที่ทำให้บุคคลพาตัวเองกลับไปเผชิญเหตุการณ์ที่มีลักษณะคล้ายบาดแผลเดิม เช่น การเลือกคู่ที่มีพฤติกรรมทำร้ายคล้ายผู้ปกครองในอดีต หรือการอยู่ในสถานการณ์ที่ก่อให้เกิดความเจ็บปวดซ้ำซาก แม้ไม่ตั้งใจ การกระทำซ้ำเช่นนี้มักเกิดจากความพยายาม (ที่ไม่รู้ตัว) ในการ “ควบคุม” หรือ “แก้ไข” อดีตที่ฝังใจ*