โชคชะตาพาปลายฟ้าผู้หวาดกลัวเรื่องบนเตียงให้มารับงานเขียนนิยายอิโรติกตามใบสั่งของแฟนเก่า แต่ฟ้าก็ใจดีส่งชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์เซกส์มาให้ โดยที่ดันลืมเตือนว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมคนรักตัวเอง
ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ผู้ใหญ่,อิโรติก,สืบสวน ,ดราม่า,โรมานซ์,โรมานซ์สืบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เธอมั่นใจนะว่า...มันยังอยู่ในห้องนั้น?”
คำถามจากหญิงสาวผู้ครองเก้าอี้บริหารของรีสอร์ต ย้ำประเด็นสำคัญที่สุดในแผนเปิดโปงความผิด แม้ถ้อยคำจะฟังเหมือนคลางแคลงใจในตัวเธอ แต่ปลายฟ้ากลับเห็นความเด็ดเดี่ยวในดวงตาของแพรวพลอย
“หลังจากที่รีสอร์ตให้ปลายพ้นจากตำแหน่งแม่บ้าน ก็มีแม่บ้านคนใหม่เข้าทำงานและพักห้องนั้นค่ะ แต่คุณแพรวพลอยก็รู้ว่า...ไม่มีใครอยู่เกินสัปดาห์ ทุกคนถูกให้ออกก่อนครบเจ็ดวัน”
แพรวพลอยไหวไหล่เบา ๆ “จะจ้างให้เปลืองงบทำไม ในเมื่อทำงานไม่เข้าตา แถมยังดูแลได้แค่สามห้อง ทั้งที่กฎระบุไว้ชัดว่าต้องดูแลสี่”
ผู้ถือหุ้นสาวหยุดเว้นจังหวะแล้วทอดสายตาแหลมคม “ซึ่งเธอก็รู้นี่...ว่ามันเป็นเพราะอะไร”
ปลายฟ้ารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังลากเธอเข้าสู่เกม แต่เธอก็รู้วิธีวางตัวให้ไม่เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ จึงเลือกตอบอย่างนุ่มนวลและวางตัวต่ำกว่า
“เรื่องนั้นปลายต้องเข้าไปในห้องนั้นก่อนค่ะ แต่กุญแจอยู่กับคุณแหวว...ปลายจะพยายามหาทางลอบหยิบมันมาให้ได้”
แพรวพลอยมองเธอเนิ่นนาน คล้ายจะชั่งน้ำหนักบางอย่างในใจ “สัปดาห์หน้า คุณแหววขอฉันออกไปเยี่ยมน้ำตาลถี่ขึ้น บางวันหายทั้งวัน กลับมาก็มืดค่ำ บางวันไปเย็นแล้วกลับมาอีกทีเช้า”
เสียงของเธอนิ่ง แต่แฝงเจตนาบางอย่างโดยไม่พูดออกมาตรงๆ ปลายฟ้ายิ้มจางๆ “ปลายจะหาทางจากตรงนั้นเองค่ะ”
เมื่อเธอลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะจากไป เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว รั้งเธอไว้กลางฝีก้าว
“วันนั้น...เขาพาเธอไปไหน?”
แพรวพลอยยังอยู่ในท่าเท้าคาง ขยับนิ้วนางที่สวมแหวนเพชรระยิบระยับวงเดียวกันกับที่ปลายฟ้าเห็นในคลิปนั้น แต่สายตากลับพุ่งตรงเข้ามาราวกับจะเจาะทะลุความลับที่เธอเก็บงำ
ปลายฟ้าไม่ตอบทันที แต่เธอรู้ว่าดวงตาคู่นั้นไม่ได้ต้องการแค่คำตอบ แต่มันกำลังคาดคั้นความจริง
“เรือยอชต์ของคุณเข้ค่ะ”เธอตอบเสียงเรียบ
คิ้วเรียวของแพรวพลอยกระตุกขึ้นน้อย ๆ “เขาพาเธอไปล่องเรือ?”
“ค่ะ”
ความเงียบแผ่ขยายออกไปรอบห้องคล้ายม่านบาง ๆ ที่ดึงอากาศให้หนาหนัก ลมหายใจของแพรวพลอยแผ่ว แต่เต็มไปด้วยแรงกดดันที่ชัดเจนกว่าเดิม
“ฉันจะบอกเธออะไรสักอย่างนะปลายฟ้า ต่อให้เป็นเหล้าแพงแค่ไหน หรือบ่มมานานกี่สิบปี ถ้ารสไม่ถูกลิ้น ผู้ชายคนนี้ก็เทมันทิ้งได้โดยไม่ลังเล” แพรวพลอยเว้นจังหวะ แล้วจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ “ผู้หญิงในชีวิตเขา ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเหล้าพวกนั้น”
ปลายฟ้าไม่ได้ฟังประโยคนั้นเป็นครั้งแรก และเธอก็เข้าใจความหมายของมันดี เข้าใจจนแทบจะซึมลึกอยู่ในกระดูก แต่ต่อให้ถูกเททิ้งอย่างไร้เยื่อใย ก็ยังดีกว่าการได้อยู่ใกล้แต่ถูกมองด้วยสายตาเย็นชา
“ปลายไม่ใช่เหล้าที่คุณเข้โปรดแน่นอนค่ะ” ปลายเสียงของเธอนุ่มแต่ชัด ราวยอมรับข้อเท็จจริงอย่างไม่หลบเลี่ยง
แพรวพลอยยกยิ้มช้าๆ ที่มุมปาก มันไม่ใช่รอยยิ้มแห่งชัยชนะ แต่คือคำเตือนที่ห่อหุ้มด้วยความเฉียบคม “และอย่าคิดจะพยายามเป็นด้วยล่ะ”
ปลายฟ้าโค้งศีรษะเล็กน้อยแทนคำกล่าวลา พลางเอ่ยเสียงแผ่วเบา แต่เต็มแน่นไปด้วยความมุ่งมั่นในใจ “สิ่งเดียวที่ปลายพยายามจะเป็นคือการเป็นผู้เปิดโปงคนกระทำผิดค่ะ”
“แต่ถ้าความพยายามของเธอเกิดข้อผิดพลาด”
“ปลายจะไม่พาดพิงหรือไม่เอ่ยถึงคุณแพรวพลอย” สิ้นประโยค ปลายฟ้าก็หมุนตัวเดินออกจากห้องทำงานของผู้บริหาร ปิดบานประตูไม้หนักหนาให้สนิท แล้วกวาดตามองซ้ายขวาให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น แม้จะเป็นเวลาบ่ายจัดที่แสงตะวันยังลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาให้ความสว่างทั่วอาณาบริเวณ
เธอรู้ว่ามีใครบางคนกำลังจับตามองเธออยู่... ใครบางคนที่นำเรื่องการหักหลักไปบอกเขา อาจเป็นลียงหรือคนที่รักและภักดีกับเขา
แต่นั่นก็เป็นเรื่องดีสำหรับปลายฟ้า เพราะการได้รู้ว่าเขายังมีใครที่หวังดีอยู่บ้างอย่างจริงใจ มันก็เพียงพอจะทำให้เธออบอุ่นใจ แม้ตัวเธอจะเป็นฝ่ายถูกเขาเกลียด หรือถูกเขาทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดีดุจเหล้าไร้ราคา ก็ยังไม่เจ็บเท่าได้เห็นใบหน้าหม่นเศร้าของเขาเพียงแค่หนึ่งนาที
คืนนั้น... ตอนที่เธอกำลังหาทางเพื่อลอบเข้าไปในคลังเหล้าอีกครั้ง โดยอาศัยจังหวะเดียวที่จะสามารถหันเหดวงตาสับปะรดของลียงได้ นั่นคือการที่เขตต์ลอบมารีสอร์ตเพื่อเข้าไปดวดเหล้ากันหลังห้องอาหารหยุดให้บริการ ซึ่งแทนที่เธอจะช่วงชิงโอกาสทอง เข้าไปคลังเหล้าโดยอาศัยจังหวะที่พวกเขากำลังมีปากเสียงกัน ปลายฟ้ากลับโยนโอกาสที่ฟ้าประทานให้ทิ้ง แล้วลอบมองเขาจากมุมมืดหน้าทางเข้าครัว
ท่ามกลางบทสนทนาของพวกเขา เธอได้มีบทบาทในนั้น ในบทบาทของคนที่หักหลัง ในบทบาทของคนที่เขาต้องผลักออกไปจากชีวิตเพราะไม่มีค่าให้ใส่ใจ
น้ำตาของปลายฟ้าร่วงเผาะเป็นสาย แต่การร้องไห้ในความเงียบงันมีเสียงหวานใสของเบอร์เบินดังกังวาน เจ้าแมวน้อยคงได้กลิ่นเธอระหว่างเดินเล่นตามประสา จึงเข้ามาส่งเสียงอ้อนขอนัวเนียเป็นการใหญ่ แต่ถ้าหากชิดไม่ปรากฏกายออกจากอีกมุมมืดเดินผ่านเธอเข้าไปแสดงตัวตนกับเจ้านายหนุ่ม ก็คงมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นกับเธอในความผิดฐานลอบฟัง เป็นครั้งที่สองแล้วที่บาร์เทนเดอร์ร่างโปร่งคนนี้ทำราวกับว่าเข้ามาช่วยเหลือ
หลังจากดักฟังพวกเขาคุยกัน ปลายฟ้าก็เดินตามหลังร่างสูงไปจนเขาหยุดหน้าห้องพักของตัวเอง แต่น้ำตาที่หลั่งเพราะเจ็บก่อนหน้ากลับไม่เท่าอารมณ์โศกเศร้าเมื่อเห็นใบหน้าร้าวรานของเขา
ใบหน้าโศกเศร้านั้นสั่นสะเทือนหัวใจของเธอจนร่างไหวสั่น ทรุดนั่งกองกับพื้นโดยไม่รู้ตัว เบอร์เบินที่เธออุ้มมาตลอดทาง ก็กระโดดผลุงลงจากอก หันมามองเธอเพียงชั่วครู่ด้วยแววตาสงสัย ก่อนวิ่งกลับไปหาคนที่มันรักสุดหัวใจ คนที่อ้าแขนกอดมันโดยไร้เงื่อนไข คนที่พร้อมจุมพิตมันด้วยความรักจากหัวใจ
“แพรวพลอย!” เสียงตะโกนลั่นดังมาจากชั้นล่างที่เป็นส่วนล็อบบี้ดึงปลายฟ้าออกจากความทรงจำ
“โผล่หน้าออกมาเดี๋ยวนี้!”
เสียงห่ามห้าวดังใกล้เข้ามาจนถึงบันไดทางขึ้นชั้นสอง เสียงความโกลาหลก็ดังใกล้เข้ามาจนถึงบันได ปลายฟ้าจึงค่อยๆ ก้าวลงไป เห็นเสี่ยปองยืนส่งเสียงกราดเกรี้ยวอยู่หน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยืนตั้งแถวเป็นปราการ
“จะพูดจะทำอะไรก็ให้คิดถึงเรื่องที่ตัวเองจะลงแข่ง อ.บ.ต บ้างเถอะค่ะเสี่ย” หญิงสาวคู่กรณีเอ่ยจากด้านหลัง แล้วเดินนวยนาดลงบันไดมายิ้มเยาะมองเสียใหญ่ “หรือไม่ก็แทนที่จะมาหาเรื่องแพรว เสี่ยควรเตรียมตัวให้การในชั้นศาลนะคะ”
“อีสารเลว! นี่มึงรู้อยู่แล้วใช่ไหม!” เสี่ยปองคำรามลั่น หน้าแดงก่ำด้วยโทสะ
แพรวพลอยหัวเราะส่ายหน้า “รู้ไม่รู้ เดี๋ยวแพรวก็จะเฉลยตอนไปให้ปากคำตำรวจเรื่องระยำของเสี่ยไงคะ...” คำพูดหยุดไว้แค่นั้นราวกับกำลังท้าทายเสี่ยใหญ่ที่กำลังโกรธเป็นไฟ
“กูไม่มีวันขายหุ้นรีสอร์ตให้มึง!” เขาตวาดลั่น ราวประกาศคำสาบาน “ถึงไอ้รีสอร์ตนี่จะห่วยแตกแค่ไหน กูก็ไม่มีวันขาย!” พูดจบก็สะบัดตัวจากไปอย่างโกรธเกรี้ยว พร้อมลูกน้องที่รีบตามเป็นขบวน
“ยืนงงอะไรกัน! กลับไปทำงานได้แล้ว!”
เสียงเฉียบขาดของแพรวพลอยดังขึ้น สั่งให้พนักงานที่ยืนตะลึงแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว แขกบางรายที่เห็นเหตุการณ์ก็พากันถอยหนี บ้างเปลี่ยนใจไม่พักต่อ บ้างขึ้นรถกลับอย่างเงียบงัน
ในมุมหนึ่งของล็อบบี้ใต้โคมไฟ ปลายฟ้าเห็นหัวหน้าแม่บ้านมองเหตุการณ์ด้วยสีหน้าหนักใจ แล้วส่ายหน้าเบาๆ แล้วเดินเลี่ยงเดินออกจากตรงนั้นไปอย่างเงียบเชียบ
“สวัสดีค่ะคุณกรินทร์ มีอะไรให้แพรวรับใช้หรือคะ” ชื่อที่ได้ยินทำให้ปลายฟ้าหันขวับไปทางหญิงสาวซึ่งกำลังแนบโทรศัพท์กับหู
“อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องขอโทษอะไร ถ้าแพรวเป็นคุณกรินทร์ที่ผู้หญิงของตัวเองถูกอุ้มไปก็ลมออกหูเหมือนกัน” ดวงตาคู่นั้นปรายมาทางปลายฟ้า
“ห้องว่างแน่นอนค่ะ ลูกค้าเพิ่งแคนเซิลห้องไปหลายห้องเลย” แพรวพลอยพูดด้วยน้ำเสียงแฝงหัวเราะ ไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์เมื่อครู่แม้แต่น้อย
“คอนเฟิร์มห้อง 221 ไว้เลยนะคะ ส่วนอีกห้องหนึ่งแพรวจัดให้เป็นบีชวิลล่าสวยๆ ให้เลย” คำพูดที่ควรสื่อสารกับชายปลายสาย กลับพุ่งสายตาตรงมายังนักเขียนสาว “แพรวจะจัดให้คุณกรินทร์กับปลายฟ้าได้พักผ่อนอย่างสุขสบายเหมือน... คู่รักมาฮันนีมูนเลยละค่ะ”
ปลายฟ้ามองสบตาแพรวพลอยตรงๆ ด้วยแววตานิ่งสนิท ไม่มีคำถาม ไม่มีความตื่นตระหนก แม้ภายในจะเต็มไปด้วยข้อสงสัยว่ากรินทร์กำลังจะมาทำอะไรที่นี่
แต่เธอก็ไม่ถาม ไม่กระพริบตาแม้แต่น้อย ใบหน้าของแพรวพลอยที่เคลือบไว้ด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ ก็ไม่มีอิทธิพลใดๆ ต่อความรู้สึกของปลายฟ้าอีกต่อไป
เพราะในเสี้ยวนาทีหนึ่ง เธอก็รู้แล้วว่าต่อให้แสดงออกว่าเหนือแค่ไหน คนอย่างแพรวพลอยก็กำลังหวาดกลัว และคนที่แพรวพลอยกลัวที่สุด อาจไม่ใช่เสี่ยปองหรือใครคนอื่น แต่อาจเป็น ‘ความจริง’ ที่ปลายฟ้าต้องขุดค้นด้วยตัวเอง
ปลายฟ้าค้อมศีรษะให้แพรวพลอยเล็กน้อย แล้วเบือนหน้ากลับมามองโถงกว้างของล็อบบี้ สายตาค่อยๆ กวาดไปยังบันได ผนัง ต้นไม้ในกระถาง และพนักงานที่ยังหลงเหลืออยู่ เธอกำลังจดจำมันทั้งหมด ทุกรายละเอียด ทุกการเปลี่ยนแปลง ทุกคนที่เกี่ยวข้อง
ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้ และไม่ว่าอดีตจะเจ็บแค่ไหน เธอจะไม่หนีอีกแล้ว นี่ไม่ใช่แค่รีสอร์ตริมทะเลที่เต็มไปด้วยความลับอีกต่อไป แต่มันคือ ‘กระดานหมาก’ ที่เธอจะเริ่มวางหมากตัวแรกอย่างตั้งใจ แล้วเธอจะเปิดเกมของเธอบ้าง
สายลมจากทะเลพัดเข้ามาจากชายทะเล แรงและเย็นจนปลายเส้นผมปลิวไหว ทว่าในใจของเธอกลับไม่สั่นไหวอีกต่อไป
เอาล่ะ ดูซิในท้ายสุดใครจะเป็นเจ้าของเกมที่แท้จริง ฝากติดตามกันต่อนะคะ ถ้าชอบก็กดใจ เก็บเข้าชั้นรอไว้เลยค่า
