หนุ่มวัย 22 ที่ไม่เคยมีรักช่วยสตริแล้วโดนรถบรรทุกส่งมายังต่างโลกเป็นเด็กกำพร้า พอมาเกิดเขาตัดสินใจทิ้งความจำเก่าๆและเป็นเด็กไปกับเพื่อนสมัยเด็กสองคนกับเพื่อนซี้ทั้งสองคนอีกหนึ่ง เมื่อเขาโตเขาก็ไปทำงานสายต่อสู้ที่ซ่อง เจ้านายให้เขาประดิษฐ์ของเล่นผู้ใหญ่แถมเปิดร้านให้จนเขายิ่งรวย สุดท้ายไปเจอราชินีที่ซ่องและเธอชวนไปอยู่ประเทศของเธอ เขาสร้างบ้าน สร้างร้านใหม่และอยู่ที่นั่นตั้งแต่นั้นมา
มาดูชีวิตประจำวันของหนุ่มต่างโลกกับฮาเร็มระดับสิยคนเรื่องราวความรัก การเลี้ยงลูก การทำงานและกานต่อสู้ในเขตวัง
รัก,แอคชั่น,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ต่างโลก,คลั่งรัก,ชาย-ชาย,หญิง-หญิง,ฮาเร็ม,ชาย-หญิง,หญิงรุก,yaoi,โรมานซ์,โรแมนติก,ต่อสู้,รักวัยรุ่น,เกิดใหม่,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,รัก,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
119 เพื่อวันข้างหน้า
ในบ้านของฮิเมะ
“ลูกยังจำอุซามิได้มั้ย? ลูกแม่” แม่ฮิเมะซ่อนบางอย่างไว้ข้างหลังแล้วพูดกับฮิเมะ
“อุซามิ! กระต่ายของหนู! แม่เก็บน้องไว้เหรอ?” ฮิเมะตื่นตกใจกับคำถามของแม่
“หุหุหุ ลูกยังติดมันเหมือนตอนเด็กๆเลยนะ” พ่อยิ้มร่าแซวลูก
วารีมองครอบครัวนี้แล้วยิ้มอ่อนๆ
จากนั้นแม่ฮิเมะเอาบางอย่างออกมาไว้บนมือและยื่นให้ฮิเมะ
จากที่วารีเห็นมันดูเหมือนตุ๊กตากระต่ายที่ผ่านการซ่อมมาอย่างมากมาย
ฮิเมะน้ำตาตกแล้วรับตุ๊กตาไปกอด “อุซามิ…”
พ่อฮิเมะเดินมาหาวารีแล้วเล่า “มันเป็นตุ๊กตาที่ฮิเมะติดตั้งแต่เด็ก เธอพูดกับมันตลอดเวลา กินข้าว อาบน้ำพร้อมมันตลอด แม้ไม่ได้เจอกันสองปี แต่เท่าที่เห็นเธอยังคิดถึงมันมาก”
“ความรักมันสวยนะครับ ไม่ว่ามาในแบบในหรือกับใครถึงใคร” วารียิ้มแล้วดูฮิเมะขยับตุ๊กตาเล่นกับตัวเอง
“พูดได้ดีนี่ ลูกไม่มีปัญหากับพฤติกรรมแบบนี้เหรอ ลูกเขย?” พ่อถามวารี ดูหน้ากลุ้มเล็กน้อย
“ถ้าเมียผมอารมณ์ดี พวกเธออยากทำอะไรก็ทำได้หมดแหละครับ” วารีพูดตามตรง
“ฝากเธอด้วยล่ะ จากนี้ และตลอดไป” พ่อเขยจับไหล่วารี
“ได้ครับพ่อเขย” วารีตอบด้วยหน้ามุ่งมั่น
วาโรดูนาฬิกาและหันไปมองหน้านา นาพยักหน้า แล้วเดินไปหาริค “ริค ช่วยเก็บเต็นท์ก่อนแล้วอยู่ช่วยตายายที่นี่นะ”
“รับทราบครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด” ริคดูพร้อมมากเหมือนต้องไปรบ พร้อมทำความเคารพแบบทหารด้วยแขนกล
จากนั้นนาพยักหน้าส่งสัญญาณให้วาโร
วาโรจัดมงกุฎแล้วพูดเสียงเข้ม “พ่อเขย แม่เขย มันได้เวลาที่เราต้องไปแล้ว เราเสียใจที่จะไม่ได้ใช้ปีใหม่ที่นี่ แต่เรามีงานใหญ่ที่ต้องไปจัดที่วัง”
แม่เขยมองวาโรแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “รีบไปเถอะลูก อย่ามาเสียเวลากับคนแก่ๆเลย ปีใหม่สนุกกันให้เต็มที่นะ ขอให้เจริญๆจ้ะ”
“อุซามิจ๋า เดี๋ยวฉันจะให้เธอดูบ้านของผัวฉันนะ มาเถอะ ไปกัน!” ฮิเมะหิ้วกระต่ายไปหน้าบ้าน ไหว้พ่อแม่แล้วนั่งรอที่หน้าบ้านตรงที่วีและวิวปูเสื่อนั่งรออยู่
“นั่นอะไรน่ะ?” วีสงสัยแล้วจ้องตุ๊กตากระต่าย
“เพื่อนฉันเอง! น้องอุซามิ” ฮิเมะพูดอย่างร่าเริง
จากนั้นเธอดัดเสียงเป็นเสียงเล็กและพูดไปขยับหัวกระต่ายไป “ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันอุซามิจ้า!”
วีงงและไม่เข้าใจ วิวมองซ้ายขวาดูว่าเหล่าแฟนวารีมีใครพูดอะไรมั้ย แต่เมื่อเห็นทุกคนเงียบ วิวก็พูด “เอิ่ม สวัสดี มานั่งก่อนมา”
จากนั้นฮิเมะนั่งแนะนำอุซามิด้วยเสียงเล็กแหลมพูดกับทุกคนเพื่อแนะนำตัว
หลายคนไม่ค่อยเข้าใจ แต่พี่อายะช่วยกระซิบบอกว่ามันช่วยรักษาแผลทางใจของฮิเมะได้ ทุกคนเลยไม่จับประเด็นมาพูด
เมื่อหน่วยมังกรขาวเก็บเต็นท์เสร็จวารีก็เรียกสาวๆขึ้นโดรนกลับ
เขายังมีวันปีใหม่ให้ต้องไปจัด
วันสุดท้ายของปี สี่ทุ่ม
หนูนากำลังแต่งหน้าให้วารี
วารีและเหล่าแฟนกำลังอยู่กันในห้องแต่งตัวหลังเวทีใหญ่สำหรับงานนับถอยหลังวันปีใหม่
วารีให้พนักงานหยุดกันหนึ่งอาทิตย์รวดในท้ายปีนี้
ด้านนอกมีเสียงเฮฮาของเหล่าผู้คนที่มากินเหล้าและอาหารฟรี
มันมีทั้ง ไวน์, เบียร์, เหล้าขาว, บรั่นดี, และค็อกเทล และอาหารทุกรูปแบบ
แน่นอนว่าทุกอย่างฟรีหมดในวันหยุดเจ็ดวันนี้
วารีขอให้หนูนาแต่งหน้าตัวเองเป็นคนสุดท้าย
เหล่าแฟนวารีทุกคนแต่งตัวกันเต็มที่ แต่งหน้าทาปากพร้อมอุ้มลูกน้อย
ลูกทุกคนมีหูฟังกันเสียงเพราะลูกต้องขึ้นเวทีด้วย
และวาโรบอกจะมีเรื่องใหญ่ประกาศด้วย
เหล่าพี่เลี้ยง แม่นม ลูกน้องของพี่โดโรเธียเตรียมพร้อมตลอดเวลาเมื่อแม่คนไหนไม่ว่างอุ้มหรือป้อนนม
“ใส่เครื่องประดับอีก เท่านี้มันยังไม่หรูพอ!” เรฟเนสบอกเรดจำปา
“ฉันว่าเท่านี้ก็เยอะแล้วอ่ะ” เรดจำปาไม่อยากใส่ของหรูหราเยอะขึ้น
ฮิเมะติดโบว์ให้ตุ๊กตากระต่าย
ฟ็อกซี่ถูกพี่อายะจับเปลี่ยนเสื้อเพราะหัวนมโผล่
หงส์ฟ้าส่งข้อความกำชับให้ลูกน้องเก็บเงินงวดเดือนนี้ให้ทัน
วีวอร์มเสียง วิวโทรสั่งของเพิ่มมาขายท้ายปี
วาโรให้ทหารถือกล่องห่อผ้าเดินตามเธอ
วารีไม่รู้ว่าในกล่องมีอะไร แต่เธอจะเปิดเผยอีกไม่นาน
หนูนาเข้าขั้นตอนสุดท้ายคือการทาปากวารีด้วยลิปมัน
“อ่ะ เสร็จแล้ว พี่ๆขอน้องมิมิหน่อย หนูจะป้อนนม” หนูนาหันไปหาพี่เลี้ยงที่อุ้มลูกเธอ
เด็กๆหลายคนตื่นตัวเพราะด้านหลังเวทีวุ่นวายพอสมควร
เหล่าหัวหน้าแผนกที่มีลูกด้วยกันอย่างผักชีและลูน่าก็อุ้มลูกป้อนนมโทรสั่งงานไม่หยุด
จากนั้นวารีและแฟนก็รอเวลา
บรรยากาศตื่นเต้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“อีกห้านาทีได้เวลาแถลงการณ์แล้วครับ” พนักงานประกาศบอกกลุ่มตัวเอกของงาน
“มามาทุกคน เตรียมตัว” วารีเรียกเหล่าแฟน
เหล่าสาวในฮาเร็มต่อแถวกันหลังวารี ข้างทางเดินออกไปหน้าเวที
วารีแอบชะโงกดูข้างนอก และคนมากันเต็มลานจัดงานในเขตวัง
วารีเห็นเครื่องเล่นอย่างชิงช้าสวรรค์ ม้าหมุน สไลเดอร์น้ำ
ไฟหลากสีทำให้มันเหมือนมาสวนสนุก
เด็กๆดูสนุกสนาน กินน้ำมะนาวโซดาฟรีและอาหารฟรีกันท้องป่อง
“ถึงเวลาแล้วครับ” พนักงานให้สัญญาณแล้วเชิญเหล่าวารีกับเมีย
วารีเดินออกนำหน้าเหล่าเมียทั้งหมด
คนที่มางานปีใหม่ดีใจโห่ร้องต้อนรับกันเสียงสนั่น
วารีเดินไปที่แท่นปราศัย ไมโครโฟนเปิดอยู่ แต่เสียงโห่ร้องยินดีไม่ยอมหยุด
วารีชูมือขึ้น จากนั้นประชาชนเริ่มเงียบลง
“สวัสดีทุกคนที่มางานนับถอยหลังวันปีใหม่วันนี้” วารีพูดแล้วมองคนมางาน
หลายคนให้ลูกขี่คอเพื่อให้มองเห็นคนบนเวทีได้ชัด
รวมถึงคู่รักชายหญิงหรือชายชายหญิงหญิงที่ให้แฟนขี่คอ
“ปีนี้ ที่ใกล้ถึงปีหน้าแล้วแหละ อีกนิดนึง มีเรื่องต่างๆมากมายเข้ามาทำให้กระตุ้นเศรษฐกิจ พูดง่ายๆก็ของที่ผมขายนั่นแหละ รวมถึงโครงการที่ผมสร้างให้วาโร ภรรยาของผม” เมื่อวารีพูด หน้าจอด้านหลังวารีขึ้นภาพโดรน ทางโดรน ถนน รถยนต์ และเครื่องจักรที่วารีสร้างและยอดขายสนั่น
วารีมองภาพพวกนั้นแล้วรู้สึกภูมิใจบอกไม่ถูก
“อะไรๆมันสามารถเปลี่ยนไปเยอะได้ในปีเดียวถ้าเราลงมือทำและคิดสร้างสรรค์แม้เครื่องจักรพวกนี้มีเราขายอยู่เจ้าเดียวตอนนี้ เราไม่ได้ผูกขาดตลาด และรอให้คนที่อยากลงทุนทำมาขายบ้าง เราจะไม่เห็นคนเหล่านั้นเป็นศัตรู และจะแบ่งปันความรู้ให้ด้วย ที่ทำแบบนี้ มันก็เพื่อความก้าวหน้าที่เหนือกว่า ไม่ใช่ผูกของขายอยู่เจ้าเดียว” วารีพูดต่อ
เขาเปิดให้ทุกคนเรียนรู้วิธีสร้างรถ เปิดเผยข้อมูลอะไหล่ที่ใช้ และประสานงานเปิดโรงงานให้ดูกับผู้ที่อยากศึกษา
เขา ไม่ได้รักการผูกขาดแม้เขาทำได้ เพราะบทสรุปการผูกขาดมีแต่คุณภาพที่ลดลงกับของที่ไม่ได้สร้างสรรค์
“แต่ แม้เราทำงานหนัก สิ่งที่ทิ้งไม่ได้เลยคือครอบครัว และอย่างที่หลายคนรู้แล้วแหละ ผมมีลูกสิบกว่าคนแล้ว” เมื่อวารีพูดเสร็จประชาชนก็ปรบมือ
เหล่าลูกน้อยที่อยู่บนอกแม่มองคนปรบมืออย่างงงๆ
แต่น้องน้ำลูกวีโบกมือให้คนดูพร้อมน้องอายที่อยู่บนคอแม่ทั้งสอง
“การเลี้ยงของผม จะไม่บังคับอะไรเด็กนอกจากเรื่องมารยาททั่วไป สามัญสำนึกทั่วไป ที่เหลือจะให้เขาค้นหาอนาคตเองในโลกใบนี้โดยที่ผมและเมียพร้อมทั้งคนของฮาโมนี่จะเป็นสะพานที่ให้พวกเขาเจอสิ่งที่อยากทำในโลก ผมไม่รู้ว่าลูกผมจะเป็นยังไงต่อไป แต่นั่นเป็นเรื่องปรกติ เพราะเขาเป็นเด็ก เราไม่จำเป็นต้องไปต้องการอะไรจากเขาตอนนี้ นอกจากทำตัวให้เป็นเด็กดี และผมพร้อมเลี้ยงแบบนั้นเต็มที่” วารีพูดด้วยหน้าตามุ่งมั่น
หลายคนเริ่มซึ้งและอุ้มลูกตัวเองขึ้นมาดูเหมือนเชิดชูลูกตัวน้อย
“แต่ ผมมีเงิน มีคนช่วย ซึ่ง… หลายคนไม่มี ผมเข้าใจ ผมเสียใจ แต่อย่างเดียวที่ผมช่วยได้คือเสนอบ้านกำพร้าฮาโมนี่ คนไม่มีเงิน ด้อยโอกาส ตกงาน ธุรกิจพัง แต่มีลูกที่ยังทิ้งไม่ได้ มาเล่าเรื่องราวให้เราฟัง เพื่อฝากลูกไว้กับฮาโมนี่ของเรา เราไม่เอาค่าเลี้ยงสำหรับบุคคลเหล่านั้น เราจะแค่เลี้ยงเขาให้ดีๆ พร้อมเสนอให้ทำงานดีๆ แล้วมาทำงานกับเรา โดยที่เราไม่ได้บังคับอะไรทั้งสิ้น” วารีพูดถึงบ้านกำพร้าฮาโมนี่
เขาไม่ได้จดอะไรมาเลย แต่เขาก็มีความคิดอยู่ว่าโลกใบใหม่ที่เขาเพิ่งมาขาดอะไรไปบ้าง
“สิ่งที่ผมเห็น คือการศึกษามันไม่เป็นรูปธรรม เรามีโรงเรียน แต่เราไม่มีกฎว่าเด็กต้องเรียน มันทำให้เด็กหลายคนอดเรียนรู้ความรู้วิชาต่างๆทั่วไปเช่น ภาษา เลข และการเข้าสังคมกับเพื่อนๆ เพราะฉะนั้น ปีหน้าที่จะถึงเนี่ย อีกนิดๆเนี่ย ผมจะสร้างโรงเรียน และระบบการศึกษาภาคบังคับ แบ่งโรงเรียนรัฐบาล โรงเรียนเอกชน ให้ทั้งหมดเข้าอยู่ใต้ระบบเดียวกัน เพื่อให้คุณภาพเท่ากันหรือแข่งกันให้ดีกว่า เพราะฉะนั้น ไม่นานในปีหน้า เด็กทุกคน ไม่ว่าจะอยู่ครอบครัวแบบไหน ต้องได้เรียน” วารีพูดเสียงดังแน่วแน่
ชีวิตที่แล้ว ครอบครัวเขาไม่มีเงิน การอดสอบเพราะไม่ได้จ่ายค่าเทอมเป็นเรื่องปรกติ แต่สุดท้ายเขาก็รอดมาได้
เขาเกลียดความรู้สึกแบบนั้น ไม่มีใครต้องนั่งนอกห้องมองเพื่อนสอบแล้วตัวเองนั่งดูอยู่ข้างนอก
“เอาล่ะ แล้วจากนั้นโครงการต่อไปก็กระจายไฟฟ้าและถนนให้ทั่วประเทศ เราเริ่มทำไปซักพักแล้วอย่างที่เห็นแต่วาโรซีเมียเรียใหญ่ ชนบทเลยลำบาก” วารีพูด มองหน้าวาโร
เธอยิ้มแล้วพยักหน้า
“แต่ประเทศใหญ่ก็มีข้อดี เราผลิตลูกหลานได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีที่อยู่ ตอนนี้ราคาที่ดินชนบทถูกมาก มันเพียงแต่รอเหล่าถนน รถไฟ ห้างให้ราคามันขึ้น แถมต่อให้ราคาไม่ขึ้น ก็เอาไว้สร้างบ้านไว้หนีเมืองไปเกษียณได้หรือเอาไปแบ่งแจกลูกหลานก็ได้” วารีพูดถึงพวกที่ดินที่ยังไม่มีเจ้าของ
หลายคนมองหน้าคู่ชีวิตของตัวเองและลูกๆ
“ต่อไปก็เรื่องอินเตอร์เน็ต ก็อย่างที่ย้ำหนักหนาว่าเราต้องคอยสอดส่องการใช้ของลูกหลานอย่างเคร่งครัด และช่วยกันดูแลและกรองข้อมูลให้เด็กๆด้วย ส่วนผู้ใหญ่ก็ตามสบาย” วารีย้ำเรื่องนี้อีกรอบ
วารีดูนาฬิกา และมันใกล้เที่ยงคืนแล้ว
“เอาล่ะได้เวลาราชินีวล็อดซีเมียพูดบ้างแล้ว สำหรับสุดท้าย เหล่านักข่าวกับคนที่มางานต้องการถามอะไรเพิ่มเติมมั้ย?” วารีถามนักข่าวที่ตั้งกล้องอยู่หน้าเวที
แต่
มีคนตะโกน “พร! พร! พร!” หลังจากนั้นคนส่วนใหญ่เริ่มตะโกนร่วมกันจนกลายเป็นคนต้องการพรดังสนั่น
วารีเอามือแปะหน้าเหนื่อยใจ จากนั้นลากลงแล้วพูด “เอาน่าพวกคุณ ผมไม่ได้จะทำเป็นอาชีพ มันอาจมีหรือไม่มี ไม่ต้องหวังกับมันเลย”
ประชาชนโห่ด้วยความผิดหวัง จากนั้นมีคนตะโกน “วารี! อายะ! วารี! อายะ!”
และหลังจากนั้นคนก็แห่กันตะโกนชื่อสองคนไม่หยุด
วารีชูมือให้เงียบ เมื่อคนเงียบ เขาพูดเบาๆ “ไม่แน่ แต่อย่าหวัง เอาล่ะให้นักข่าวได้ถามบ้าง”
นักข่าวหญิงของใหญ่ๆชูมือ
วารีพยายามไม่มองเสื้อคอลึกที่เธอใส่แล้วเปิดร่องอกเยอะ
วารีแบมือไปทางเธอให้เธอพูด
“ได้ข่าว ‘ห้าง 48 มอลล์’ ที่อยู่ทางใต้มั้ยคะท่านวารี? เป็นห่วงมั้ยว่าห้างนั้นจะขึ้นมาเป็นคู่แข่งในอนาคต?” นักข่าวดูมุ่งมั่น
“เหมือนที่ผมพูดถึงเรื่องอื่นๆ ผมไม่เห็นเขาเป็นคู่แข่งที่เราต้องทำอะไร เราหวังแค่ให้โตไปพร้อมเศรษฐกิจร่วมกันเพื่อประเทศที่ดีกว่ามากกว่า” วารีพูดแบบไม่กลัว
วารีรอให้นักข่าวคนอื่นถาม แต่ไม่มีใครถามต่อ
“เอาล่ะ วาโร ถึงเวลาเธอแล้ว” วารีหันไปหาราชินี
วาโรเดินมาส่งน้องลูมเมนัวให้วารีอุ้ม
วารีอุ้มแล้วหอมแก้มลูก จากนั้นลูบหัวเด็ก
วาโรมองประชาชนด้วยตาที่มุ่งมั่น “ก่อนอื่น ฉันขอพูดถึงเศรษฐกิจที่ดีขึ้น หลายอย่างมาจากของที่สามีฉันขาย ทำให้มันกระตุ้นการซื้อขายในประเทศและนอกประเทศ รวมถึงของที่เอาผลิตภัณฑ์ของฮาโมนี่มาเป็นตัวอย่างและทำซ้ำเพื่อขายในพื้นที่ของตัวเองมันกระตุ้นการซื้อขายทั่วประเทศ ซึ่งเป็นเรื่องดี”
ประชาชนพยักหน้า
“จากนั้นก็เรื่องโครงสร้างการคมนาคม เพราะโดรน รถยนต์ และมอเตอร์ไซค์ ถนนต้องมีการปูใหม่ทั่วประเทศเพื่อรองรับเครื่องจักรเหล่านั้น และเราจะรีบทำให้มันรองรับได้ทั่วประเทศ และจะไม่ทิ้งแถบชนบท แต่โครงการที่ใหญ่ระดับประเทศแบบนี้ต้องใช้เวลา เรื่องงบประมาณเรามีพอใช้ เราไม่ต้องรีบหาเงิน แต่ทรัพยากรหลักตอนนี้ที่เราต้องการคือเวลา กับคนงาน” วาโรพูดถึงโครงการใหญ่ตอนนี้
จากนั้นจอหลังเธอเปลี่ยนเป็นภาพสายด่วนรับสมัครคนงานและช่าง
“เพราะฉะนั้น เราจะรับคนงานและช่างอาสาตามพื้นที่ คนงานเหล่านั้นไม่จำเป็นต้องกลายเป็นพนักงานเต็มตัว แต่เข้าทำงานเป็นงานเสริมแบบได้เงินค่าจ้างเต็มๆ และจะมีประกันอุบัติเหตุพร้อมโบนัสถ้าอยู่จนจบงานในพื้นที่นั้นๆ หรือจะตามโครงการไปอยู่จนจบการสร้างที่อื่นเพื่ออยู่จนจบงานพื้นที่อื่นด้วยก็ได้ หวังว่าหลายคนที่มีเวลาว่าง และแรงกายเหลือจะพิจารณา เราต้องการพวกคุณ” วาโรชูมือไว้ข้างหน้าเหมือนยื่นให้ประชาชนรับมัน
จากนั้นหน้าจอเปลี่ยนภาพเป็นภาพเหล่าทหารที่กำลังฝึกกับปืน
“เหล่าทหารกล้าผู้ปกป้องประเทศทำงานหนักในเขตป้องกันประเทศ เขตโคเบนเราโดนข้าศึกรุกเรื่อยๆ แต่เรามีไพ่ตายที่เป็นความลับอยู่ เรากำลังรวบรวมข้อมูลเบื้องลึกเพื่อเอาไปประนามการกระทำของบางคนที่ใช้ประเทศที่แตกหักข้างในเป็นทางผ่านเพื่อส่งทหารมาปะทะกับเรา ใช่ เรามีข้าศึกจ่ออยู่ที่ชายแดนไม่เว้นวัน” วาโรพูดถึงเหตุการณ์ในชายแดน
ประชาชนเริ่มดูหนักใจเพราะเรื่องราชาองค์ที่แล้วที่โดนข้าศึกต่างประเทศสังหารยังอยู่ในใจทุกคนอยู่
“แต่ เมื่อทหารหน่วยใหม่ฝึกเสร็จ เราจะไม่มีวันแพ้อีกแล้ว ตลอดไป” วาโรพูดอย่างขึงขัง
ประชาชนดูตื้นตัน
“นั่นสำหรับศึกนอกประเทศ ต่อไปคือในประเทศ ตอนนี้ มีการระบาดของยาชั่วร้ายที่เราตั้งชื่อว่าอุ้ยเคมี ทุกคนรู้จักอุ้ย แต่อุ้ยที่ผสมเคมีเพื่อกระตุ้นระบบประสาทให้คนเสพบ้ากว่าปรกติเป็นเรื่องใหม่ มันแอบกระจายอยู่หลายที่ เรากำลังเร่งรัดจับกุมอยู่อย่างเร่งด่วน แต่สิ่งที่เราจะฝากคือ ดูแลคนในครอบครัวของท่าน หากใครอยากเลิก เรามีหน่วยงานปรับพฤติกรรมช่วย และหากใครมีเบาะแสแม้เล็กน้อย เราก็มีรางวัลให้ เราจะจับให้หมด และฝากว่ายานี้จะไม่ระบาด ถ้าไม่มีผู้ซื้อ โดยเฉพาะวัยรุ่นที่คิดว่าดูดอะไรพวกนี้แล้วเท่ ได้โปรด ดูแลบุตรหลานของพวกท่านด้วย” วารีพูดถึงศึกอุ้ยเคมี
วาโรกวาดตามองเหล่าประชาชนที่พ่อแม่หันไปมองลูกที่เป็นวัยรุ่น
เมื่อพูดเรื่องอุ้ยเคมี บางคนมีอาการออก มันทำให้เธอตระหนักถึงการระบาดใหญ่
“ต่อไปเรื่องต่างประเทศ อย่างที่ทุกคนรู้ เรามีประเทศเข้ามาเป็นเมืองขึ้นของเรา แต่เราอยากบอกว่า พวกเขาไม่ได้ด้อยกว่าในฐานะคน เราจะปฏิบัติกับพวกเขาเหมือนคนในประเทศเราเอง และเราอยากให้พวกท่านทำเหมือนเขาเป็นคนบ้านเดียวกันเช่นกัน” วาโรพูดถึงเมืองขึ้นต่างๆ
จากนั้นจอด้านหลังเริ่มนับถอยหลัง 60 วินาที
“โอ้ มันได้เวลาแล้วเหรอ? ฉันมีอีกอย่างที่อยากประกาศในปีใหม่ เพราะฉะนั้นขอฉันยืนแท่นนี้ก่อน” วาโรฝากเรื่องสุดท้าย
มีคนถือหมอนที่มีของวางข้างบนแล้วเอาผ้าปิดไว้เดินมาให้วาโร
ประชาชนพากันนับถอยหลังเสียงดัง
วาโรถือหมอนที่มีของวางแล้วยิ้มกว้าง
เธอใส่เดรสหรู มีผ้าคลุมขอบขนสัตว์ข้างหลัง
เมื่อคนนับถึงเลขสิบ วาโรยื่นมือไปหาวารี
มีพี่วาเนสซ่าเดินมาแล้วอุ้มน้องลูมเมนัวแทนวารีอย่างเร็ว
วารีเดินไปอยู่ข้างเมีย
5, 4, 3, 2, 1 เฮ!!!!!
คนโห่ร้องเสียงดัง กระดกเหล้าหมดแก้วต้อนรับปีใหม่ พลุปีใหม่ยิงเต็มท้องฟ้า พร้อมการแสดงโดรน
วาโรยิ้ม ปล่อยให้คนเสียงดังดูพลุไปนับห้านาทีได้ จากนั้นเธอกำหมัดขึ้นฟ้า
คนพากันเงียบทันที
“ในปีใหม่นี้! ฉันขอประกาศแต่งตั้งวารีเป็นราชาแห่งวาโรซีเมียเรีย!” วาโรพูดเสียงดังแล้วเปิดผ้า
มันเป็นมงกุฎราชา
วาโรเอามงกุฎใส่หัววารี
มีคนเอาผ้าคลุมขอบขนสัตว์ที่เหมือนของวาโรมาคลุมหลังวารี
วาโรจับมือวารีแล้วยกขึ้น “ขอให้ทุกคนสนุกเต็มที่กับปีใหม่!”
จากนั้นมีทีมงานวิ่งมายกแท่นปราศรัยออก เหล่าแฟนวารีเดินกลับไปข้างหลังเวที
วารีและวาโรเดินออกจากเวทีไปด้านหลัง
วีฝากน้องน้ำไว้กับวิวแล้วมีทีมงานวิ่งมาส่งไมโครโฟนให้เธอ
ทีมงานตั้งเครื่องดนตรีด้วยความเร็วระดับสายฟ้าเหมือนเปลี่ยนล้อรถฟอมูล่าวัน
จากนั้นนักดนตรีขึ้นมาจับเครื่องเล่นของตัวเองเต็มเวที
วีเดินไปหน้าเวทีพร้อมประกาศ “ขอต้อนรับนักดนตรีน้องใหม่! น้องอาคุมะ!”
จากนั้นมีเลเซอร์ยิงขึ้นเวทีเป็นรูปตัวละครสามมิติผมสีแดง
“แม้เธอไม่ใช่คน เธอเป็นเอไอที่จะมาสร้างความสุขให้ทุกคน ขอให้ทุกคนต้อนรับและเปิดใจให้กับน้องใหม่นะคะ!” วีกระตุ้นคนดู
จากนั้นดนตรีบรรเลง
คนเริ่มเอาแท่งสีขึ้นมาโบก
น้องอาคุมะร้องเพลงด้วยเสียงสังเคราะห์
หลายคนงงเพราะเธอไม่ใช่คน
แต่เมื่อร้องไปได้สามสี่ท่อน คนเริ่มโบกแท่งสีเรืองแสง
จากนั้นเมื่อวีเริ่มประสานเสียงหนุนน้องอาคุมะ คนยิ่งดูสนุกขึ้น
เหล่าวารีและแฟนออกมาพื้นที่วีไอพีหน้ารั้วกั้นหน้าเวทีเพื่อชมจากขอบเวที
คอนเสิร์ตวีและน้องอาคุมะจัด 2 ชั่วโมงเต็มถึงตีสอง
จากนั้นก็มีนักร้องของวีสลับกันขึ้นร้องถึงเที่ยงของอีกวัน
มันเป็นวันที่ทุกคนปาร์ตี้กันสุดเหวี่ยงต้อนรับปีใหม่ที่จะมา
