หนุ่มวัย 22 ที่ไม่เคยมีรักช่วยสตริแล้วโดนรถบรรทุกส่งมายังต่างโลกเป็นเด็กกำพร้า พอมาเกิดเขาตัดสินใจทิ้งความจำเก่าๆและเป็นเด็กไปกับเพื่อนสมัยเด็กสองคนกับเพื่อนซี้ทั้งสองคนอีกหนึ่ง เมื่อเขาโตเขาก็ไปทำงานสายต่อสู้ที่ซ่อง เจ้านายให้เขาประดิษฐ์ของเล่นผู้ใหญ่แถมเปิดร้านให้จนเขายิ่งรวย สุดท้ายไปเจอราชินีที่ซ่องและเธอชวนไปอยู่ประเทศของเธอ เขาสร้างบ้าน สร้างร้านใหม่และอยู่ที่นั่นตั้งแต่นั้นมา
มาดูชีวิตประจำวันของหนุ่มต่างโลกกับฮาเร็มระดับสิยคนเรื่องราวความรัก การเลี้ยงลูก การทำงานและกานต่อสู้ในเขตวัง
รัก,แอคชั่น,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ต่างโลก,คลั่งรัก,ชาย-ชาย,หญิง-หญิง,ฮาเร็ม,ชาย-หญิง,หญิงรุก,yaoi,โรมานซ์,โรแมนติก,ต่อสู้,รักวัยรุ่น,เกิดใหม่,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,รัก,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
105 สก๊อยน้ำเค็ม
กุ๊งกิ้ง เสียงช้อนส้อมเหล็กไร้มลทินกระทบกับจานกระเบื้องอย่างไพเราะ
แก๊งแก๊งจากนั้นเป็นเสียงที่แทบจะฟาดช้อนส้อมเป็นไม้กลอง
ต้นเดือน 8
มุมมองบุคคลที่สาม
เจ้าของเสียงช้อนส้อมไพเราะคือวาโรที่กำลังกินหมูหันอย่างสง่า
ส่วนเจ้าของเสียงกลองจานกระเบื้องเป็นวีที่ซัดปลาดิบไม่สนโลก
วารีเพิ่งหลุดจากวิกฤตเอ็นขาดเป็นขันทีมาไม่นาน
วันนี้วาโรเรียกเขามาคุยธุระ และเธอไม่ได้กำหนดว่าให้พาใครมาหรือพาใครมาไม่ได้
วารีเลยเอาเวโรนีก้าหรือวีมาไว้เพื่อความปลอดภัย
ส่วนวิลเฮล์มมีน่าหรือวิวขอลาไปสร้างงานศิลป์ใยแมงมุม
วาโรมองวีหยิบปลาดิบกินหน้ายิ้มแย้ม
เธอหมุนโต๊ะแบบหมุนได้เพราะอยากกินปลาดิบมั่ง
วีจับโต๊ะไว้ไม่ให้หมุนและมองวล็อดซีเมียหรือวาโร
วารีเห็นแล้วรีบพูด “โต๊ะแบบนี้ถ้าจับไม่ให้มันหมุนจะเป็นการเสียมารยาทสูงนะวี ฉันเข้าใจว่าเธออยากกิน แต่เราต้องเข้าสังคมด้วย”
วีกัดฟัน “สังคมอะไรกัน ไร้สาระน่า”
เธอเป็นพวกต่อต้านการรู้จักคนเยอะๆและเข้าสังคมสานสัมพันธ์กับคนอื่นอะไรแบบนั้น
วารีเหนื่อยใจ “ฉันก็ไม่ชอบ แต่เพื่อเป็นมนุษย์ที่ปรกติ เราต้องฝืนใจทำ”
จากนั้นวียอมปล่อยมือแล้วไปกินหมูหันแทน
แต่ก็ไม่วายเสียมารยาทด้วยการเอาตะเกียบคีบแต่หนังกรอบกินคนเดียว
วารีรีบคีบหมูไร้หนังมากินกู้หน้าแมวเจ้าอารมณ์
แต่วาโรทำแค่ยิ้มๆเหมือนเข้าใจเราสองคน
จากนั้นวาโรทำหน้าจริงจังพร้อมกินไปด้วย “ที่เรียกมาวันนี้ เพราะอีกสองวันจะมีแขกมาจากต่างประเทศ”
“ใคร? มาเพื่ออะไร?” วารีถามถึงเหตุผลของการมาเยือน
“ราชาคอสตาแลนด์กัลกัลที่ซื้อขายสินค้ากับเรามานานสนใจเรื่องที่ทั้งศิโรและโครอลลัลเรย์เรียเป็นเมืองขึ้น เขาบอกว่าอยากคุยเรื่องนี้และหวังจะขายประเทศเพื่อภาษีนำเข้าส่งออกที่น้อยลง และการเปิดประเทศด้วยการเข้าออกประเทศอย่างเสรีระหว่างคอสตาแลนด์กัลกัลและวาโรซีเมียเรีย” วาโรอธิบายถึงเรื่องที่แขกจะมาพูด
“แต่พวกเขาต้องเสียภาษีเยอะในแต่ละเดือนให้เราถ้าเป็นเมืองขึ้น พวกเขาจะกำไรจริงๆเหรอ?” วารีลองแย้งเรื่องที่มีเหตุผลดู
“เราไม่รู้ว่าพวกเขาคำนวณยังไง แต่เท่าที่โฮเบริมสืบและดูที่มารายได้ของพวกเขา ส่วนใหญ่พวกเขาหาเงินจากการท่องเที่ยวและส่งออกสินค้า ถ้าภาษีการส่งออกลดไปเยอะมันจะทำให้ยอดรวมได้เยอะกว่าถ้าเป็นเมืองขึ้น” วาโรพูดถึงสิ่งที่น่าจะเป็นเหตุผลหลังโฮเบริมสืบมา
“นาบอกว่ากำไรจากรถมีเป็นแสนขึ้นโดยที่ตัดต้นทุนออกแล้ว แล้วการเงินของวาโรซีเมียเรียเป็นยังไงบ้าง?” วารีถามสภาพคล่องของประเทศ
“เงินเพิ่มขึ้นมาในกองทุนราชินีน้อยลงตอนเราประกาศทำถนนทั้งเมืองเพราะเราอยากให้รัฐบาลมีงบทำถนน แต่เงินมันเหลือเยอะ ถึงจะเป็นงบของรัฐบาลเราเอาส่วนเกินที่เหลือดึงมาซื้อประเทศได้ถ้านั่นพูดถึงการได้ประเทศเป็นเมืองขึ้นใหม่” วาโรพูดถึงเงินทุนที่ไว้ซื้อประเทศ
“แล้วภาษีจากศิโรกับโครอลลัลเรย์เรียเป็นยังไงบ้าง?” วารีถามถึงกำไรจากเมืองขึ้นทั้งสองประเทศ
วาโรยิ้มและพูดมา “เราได้กำไรภาษีนิดเดียวจากศิโร แต่เราได้คนงานเข้ามาในประเทศเยอะมาก ส่วนภาษีจากโครอลลัลเรย์เรียก็สูงจนเป็นที่น่าตกใจ”
กุ๊งกิ๊ง วาโรเอาปลาดิบจิ้มวาซาบิกับโชยุ เอาเข้าปากแล้วหน้าเบี้ยว
วารียังตามกินหมูไร้หนังไม่หยุด และหมูจะไร้หนังหมดตัวแล้ว เขาเลยรีบหมุนโต๊ะให้วีกินอย่างอื่นบ้าง
แกงกะหรี่เนื้ออยู่หน้าวีและเธอดูยิ้มแย้มเมื่อได้กิน
“พวกเธอการเมืองกันเยอะจัง ทำไมไม่จับทวีปตะวันออกให้เป็นเมืองขึ้นเราให้หมดเลยล่ะ ถ้าใครฝืนเราก็แค่เอาทหารที่มีปืนไปขู่รบ แค่นั้นเอง” วีพูดแบบไม่ใส่ใจ
“ถ้าเป็นแบบนั้นเราจะกลายเป็นพวกบ้าอำนาจที่ล่าอาณานิคม แบบนั้นจะสร้างแต่ศัตรูมากกว่า วี ถึงทหารเราจะเหนือกว่าคนอื่นเท่าไหร่แต่เราทำแบบไม่มีมารยาทไม่ได้” วาโรบอกวีอย่างจริงจัง
“แล้วเมื่อไหร่เราจะได้ทั้งทวีป?” วีหันไปถามวาโร
“ตอนนี้มันก็เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆด้วยความเร็วที่สูงแล้วนะ ปีที่แล้วยังไม่มีอะไรเลย พอมาปีนี้เรามีสองประเทศแล้ว ทวีปตะวันออกหรือกัลนี้มีไม่กี่ประเทศเอง” วาโรอธิบายให้วีเข้าใจ
“แล้วพวกสมองดาบอย่างกัลเลียและมาร์แลนด์ที่รบกันไม่หยุดล่ะ เราจะทำยังไง? พวกนั้นดูไม่สนกับการซื้อขายของเท่าไหร่นะ” แม้วีดูไม่สนใจทวีปหรือประเทศอื่น แต่เธอก็พอตามข่าวการเมืองไว้บ้าง
“สำหรับสองประเทศนั้นเราต้องค่อยๆคิด ฉันยังไม่มีความคิดอะไรดีๆเลย เธอล่ะ วารี?” วาโรลองถามคู่หมั้น
“ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยเราต้องหาอะไรที่ดีกว่าการเอาดาบสังหารประเทศเพื่อนบ้านให้พวกเขา” วารีหนักใจเพราะไม่รู้เหมือน กันว่าจะขายอะไรให้พวกบ้ารบ
“เหนื่อยหน่อยนะ” วีไม่ช่วยคิดและหมุนปลาดิบมาหน้าตัวเองต่อ
“กินเถอะ ว่าแต่วาโรหลังจากนี้เธอติดธุระอะไรมั้ย?” วารีถามคู่หมั้น
“อืม มากินอาหารค่ำกับเธอแล้วก็ไม่มีอะไรแล้ว ทำไมเหรอ?” วาโรไม่ได้มีธุระอะไรเพราะโฮเบริมบอกเธอชัดเจน
“ไปเล่นกันที่ห้องมั้ย?” วารีชวนราชินีเหมือนเรียกไปเที่ยวธรรมดา
“เฮ้ เธอนัดมีอะไรกับฉันไม่ใช่เหรอ วารี?” วีขัดเพราะสองคนนัดกันไว้แล้วก่อนหน้านี้
“เอาน่า พวกเธอร่วมเตียงกันก็ได้นี่ ฉันไหวน่า ที่ฉันชวนเพราะไม่ได้อยู่กับวาโรมานานพักนึงแล้ว เพราะเรื่องท้องแก่กับเรื่องประเทศเนี่ยแหละ” วารีอธิบายเหตุผล
วาโรมองวีหน้านิ่งๆ
วีมองวาโรหน้านิ่งๆ “เฮ้อให้ตายสิ ก็ได้ เพราะท้องเธอหรอกนะฉันถึงใจอ่อน วาโร”
วาโรยิ้ม “เดี๋ยวนี้เธอน่าคบขึ้นนะ วี”
“ฉันเป็นแบบนี้อยู่ตลอดย่ะ!” วีเริ่มปากไม่ตรงกับใจ
หลังจากนั้น วารี, วี, วาโรไปมีเซ็กส์กันที่ห้อง
ตอนแรกมันก็ธรรมดาแต่ทำไปซักพักวีกับวาโรใช้ปากเลียรูให้กัน
วารีทำได้แค่ยืนชูธงงงๆกับคู่นี้
สองวันผ่านไป
วันนี้เป็นวันที่แขกต่างประเทศจะมา
วาโรนัดราชาคอสตาแลนด์กัลกัลไว้ตอน 7 โมงเช้า
แต่ 8 โมงครึ่งแล้วรถม้ายังไม่มา
แม่บ้านกับทหารที่ยืนต้อนรับหันไปคุยเล่นกันแล้วคนส่วนใหญ่ก็เลื่อนมือถือดูนู่นดูนี่เล่น
ระเบียบมันถูกผ่อนปรนไปเยอะ
ถ้าเป็นสมัยก่อนราชินีวล็อดซีเมียจะใส่ชุดทหารและเข้มงวดกับเรื่องเล็กน้อย
แต่หลังจากที่อยู่กับวารีได้ปีเดียวก็เริ่มผ่อนเรื่องพวกนั้นไปเยอะ
ยิ่งตอนนี้มีลูกอีก เธอยิ่งดูไม่สนใจอะไรนอกจากลูกในท้อง
เหล่าแฟนวารียืนกัน แต่วันนี้มีไม่ถึง 10 คน
ท่านหญิงเสือดำแค่พูด ‘เหอะ’ แล้วหายตัวไป
อ็อกโธไม่สนใจ
พี่เลี้ยงติดเลี้ยงลูกวีและวิว น้องน้ำกับน้องอาย
วีและวิวมาเพราะงาน มันเป็นโอกาสร้างเครือข่าย
ทุกคนนั่งและมีทหารคอยเอาพัดมาพัด
แป้นแป้นแป่นแป้น
และแล้วก็ได้ยินเสียแตรต้อนรับ
รถม้าที่ดูไม่หรูหราอะไรมากแล่นมาแล้วก็มาจอดตรงหน้าวัง
เหล่าแฟนวารีลุกและออกเสียงดังเหมือนคนแก่
มีลุงลงมาพร้อมมงกุฏ
เขาหัวล้านแต่หน้าดูกร้านโลก แถมมีกล้ามอยู่ด้วย
เฟทที่ยืนข้างๆวารีสะกิดพ่อ “พ่อ สนิทกับพวกเขาไว้นะ”
มันเหมือนเฟทเห็นอะไรสักอย่างถึงพูดแบบนี้
จากนั้นมีเด็กสาวในชุดสีฟ้าที่สื่อถึงทะเลลงมาจากรถ
ราชาหัวล้านจูงมือเธออย่างทะนุถนอม
เฟทจ้องเธอไม่ละสายตา
แต่เฟทไม่ได้จ้องตาแขก ไม่ใช่เลย เธอจ้องสิ่งที่อยู่ข้างหลังสาวน้อยคนนั้น
ตาลุงหัวล้านบิดตัวไปมาแกว่งแขนแกว่งขา “ฮึบๆ อึ้บ โอย ฮ่า กว่าจะถึง พวกเธอซ่อมถนนกันก็ไม่บอก ราชินีวล็อดซีเมีย พวกเราเดินทางด้วยความเร็วไม่ได้เลยตั้งแต่เข้าเมืองมา”
วาโรก้มหัว “ขออภัยด้วยค่ะ ราชาคาโดงาวะ เรามองข้ามข้อนั้นไป”
“เอาน่าไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก มันเรื่องเล็ก นี่อุมิ ลูกสาวฉัน ตอนนี้อายุ 15 วันๆอยู่แต่วังกับทะเล ฉันพามาเปิดโลก” หนุ่มหัวล้านแนะทำสาวผิวแทนอ่อนๆที่เหมือนเคยขาวมาก่อนแต่ตากแดดมาก
เธอดูน่ารักน่าเอ็นดู ทำให้วารีรีบพูดขึ้นมา “ส่วนนี่ลูกผม ท่านราชา นี่เฟท”
“สวัสดีหนู ว่าแต่ ดาบที่อยู่ข้างหลังเธอมันลอยได้ยังไงล่ะ? เธออายุเท่าไหร่?” ลุงคาโดงาวะสงสัย
“เอิ่ม เธอชอบเล่นมายากล และตอนนี้ 15 เท่าเจ้าหญิงของท่าน ผมหวังว่าเด็กสองคนจะเข้ากันได้ดี” วารีเริ่มหาเพื่อนให้ลูก
“อย่างนั้นเรอะ มายากลสินะ เอ เด็กๆเดี๋ยวนี้ชอบอะไรแปลกๆ แต่คงเป็นเรื่องปรกติแหละ เอ้าป่ะๆ กินข้าวกันดีกว่า พาฉันไปเลย” ลุงดูอัธยาศัยดีและกล้าคิดกล้าทำ
วารีชอบที่เขาน่าจะคุยง่าย และวาโรก็คุยกับเขาบ้างประปรายแล้วด้วย
จากที่เคยคุยกันเขาเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายดี
วาโรเดินนำแขกไปห้องอาหาร
วันนี้เจ้คุมะกับลูกน้องคุมครัวอยู่
“นานแล้วที่ฉันไม่ได้กินอย่างอื่นนอกจากปลา” ตาลุงเริ่มน้ำลายย้อยกับกลิ่นของกิน
อุมิดูเหงื่อออกเหมือนหิวแต่ไม่แสดงออก
จากนั้นอาหารพากันเดินขบวนออกมา
แม่บ้านตักข้าวจากหม้อเสิร์ฟลงที่หน้าจานแต่ละคน
ไบชุนฟุ, ต้มข่าไก่, แกงกะหรี่, ต้มซุป, เสต็กโคขุน, ผัดกระเทียม, และอื่นๆวางที่โต๊ะจนไม่มีที่จะวาง
แต่ที่น่าแปลก อาหารเพิ่งวางได้ไม่ถึงนาทีแต่อาหารหน้าตาลุงหมดแล้ว
ไม่ใช่ตาลุงหัวล้านคนเดียว แต่เป็นลูกเจ้าหญิงของเขาด้วย
แฟนวารีแต่ละคนมองหน้ากระซิบเข้าหูกันเพราะมองไม่ทัน
วารีจับตามองสองคนเมื่อข้าวถูกเพิ่มไปที่จาน
สองคนตักกับข้าวคำใหญ่แล้วโกยเข้าปากรีบๆเหมือนนักกินจุ
แม่นางเจ้าหญิงหยิบเสต็กสองมือด้วยมือที่ใส่ถุงมือยาวสีขาวเหมือนไม่สนว่าจะเลอะเทอะ
คนฝั่งวาโรเหงื่อตกกับการกินของสองคน
สุดท้ายทุกคนเหมือนเริ่มอิ่มพร้อมกันเมื่อแขกกินไปมากกว่าพวกเขาแล้วเกือบสามเท่า
น้องเจ้าหญิงอุมิตั้งแขนไว้หน้าตัว
แม่บ้านนำถุงมือขาวคู่ใหม่มาเปลี่ยนให้เธอ
“เธอแน่ใจนะ ว่าเขาคุยด้วยง่าย…” วารีเริ่มถามวาโร
“ใช่แหละ มาช่วยคิดหลังจากนี้ด้วย ให้นามาช่วยคุยด้วย” วาโรบอกวารีแบบเงียบๆ
“อ่ะ ป่ะ ประชุมๆ สู่ห้องประชุมเลยหนู พาพ่อไปที” ตาหัวล้านพูดนำ
“ได้ค่ะ ราชาคาโดงาวะ” วาโรบริการให้เขาดี
ระหว่างเดินราชาต่างประเทศพูดขึ้นมา “เอาล่ะ เรื่องที่เราจะคุยกันไม่ใช่เรื่องของเด็ก เธอกับเฟทไปเล่นกันก่อน เดี๋ยวพ่อโทรตามตอนเสร็จ”
“อ้ะ แต่หนู” เฟทจะขัดแต่วารีจับไหล่ลูกไว้
“ลูกไม่ค่อยมีเพื่อนในวัยเดียวกันเลย ลูกลองไปกับเธอดูเผื่อได้เพื่อนใหม่ พ่ออยากเห็นลูกคุยเล่นกับเพื่อนบ้าง” วารีพูดด้วยหน้าตาอ่อนโยน
วาโรที่ยืนข้างวารียิ้มให้เฟท “แม่ก็คิดมานานแล้วเหมือนกัน ไปเล่นให้เหมือนเด็กมั่งเฟท ชีวิตมันไม่ได้มีแต่เรื่องจริงจังนะ เพราะสิ่งสวยงามมันหาได้ทุกเมื่อ เหมือนมิตรภาพใหม่ๆที่จะเกิดตอนนี้ไง”
เฟทก้มหน้าเหมือนเสียดาย แต่ซักพักก็เงยหน้ามายิ้ม “ได้ค่ะ พ่อ แม่”
จากนั้นเฟทเร่งเท้าไปยืนหน้าอูมิ “อูมิ ฉันเฟทนะ”
“เอิ่ม เอ่อ ฉันชื่ออุมิ ยินดีที่ได้รู้จัก… เอิ่ม พ่อ?” อุมิเอามือวาไว้หน้าตัวประสานกันเหมือนไว้ป้องกันจากสิ่งแปลกปลอม
ตาลุงตบหลังลูกดังป้าบ “ไปหัดเล่นเป็นเด็กๆมั่ง วันอยู่แต่กับปลา ไปๆ”
“พ่อ…” อุมิทำหน้าเหมือนโดนหักหลัง
“ฉันไม่เซ้าซี้เธอหรอก ไปเดินเล่นที่สวนกัน เธอชอบดูต้นไม้แบบไหน ชอบดูดอกไม้หรือสมุนไพรที่มีประโยชน์ ที่สวนต้นไม้ใหญ่เราก็มีนะ มาๆ ไปกัน”เฟทยื่นมือไปให้เพื่อนใหม่จับ
ถึงตาเฟทจะมองเลยไปหลังเธอ แต่การยื่นมือที่เหมือนนิทานที่มีเจ้าชายขอมือเจ้าหญิง
ด้วยมาดของเฟทมันทำให้เฟทดูหล่อมากในสายตาอุมิ
อุมิจับมือเฟทแบบกล้าๆกลัวๆ หน้าแดงเขิน บิดตัวไปมา
เฟทมองอุมิอีกครั้ง เธอผมสีเขียวอ่อนเหมือนน้ำทะเล ตาสีฟ้า ตัวสูง แขนยาวขายาว
เธอน่าจะออกกำลังกายด้วยการว่ายน้ำมาหนัก เฟทคิดอย่างนั้น
เหล่าผู้ใหญ่เดินไปต่อให้เด็กไปเล่นด้วยกันเอง
“ไปที่สวนกัน มันมีทะเลสาบเล็กๆด้วยนะ” เฟทลองชวนคนที่น่าจะชอบเล่นน้ำ
เฟทโทรหาหวาน แต่หวานรับสายช้าเพราะเธอกดมือถือไม่ค่อยเป็น
เฟทโทรอีกรอบถึงจะติด “ฮัลโหลค่า”
“พี่หวาน ซื้อชุดว่ายน้ำให้หนูกับเพื่อนที ไซส์กลาง 2 คน ให้พี่เขามาส่งที่สวนนะ” เฟทไม่ชอบการใช้พี่หวาน แต่เฟทเห็นพี่หวานว่างทั้งวันและชอบการช่วยเหลือคนอื่นด้วย เลยคิดว่าเธอน่าจะช่วยตัวเธอได้
“อ่า เอ่อ ชุดว่ายน้ำๆ ได้จ้า” จากนั้นหวานตัดสาย
เฟทมีหวั่นๆว่าพี่หวานจะซื้อผิดแต่เธอไว้ใจพี่คนนี้
อุมิเห็นเพื่อนใช้มือถือก็ตาวาว “นี่ๆ แลกเบอร์แล้วเพิ่มเพื่อนเฟสจ้ากันมั้ย? เธอเล่นรึเปล่า”
เฟทหันไปยิ้มให้ “เล่นสิ แต่ฉันไม่ค่อยอัพอะไรเท่าไหร่นะ เอาไว้แชทคุยกับพ่อแม่เฉยๆ”
เฟทเปิดหน้าเฟสจ้าให้อุมิดู “นี่ของฉัน”
เฟทมีผู้ติดตาม 30 คนและคิดว่าเยอะมากแล้ว แต่เธอต้องตะลึงและงงกับชีวิต
อุมิเปิดหน้าเฟสจ้าที่มีคนตาม 1 ล้าน
เฟทรีบเข้าไปดูเพจเธอ และส่วนใหญ่เป็นวีดีโอเธอว่ายน้ำ, ดำน้ำ, ทำความสะอาดหาด, ออกเรือหาปลา, ตกปลา, ดำน้ำยิงปลา
อุมิทำหลายอย่างมากจนเฟทหัวหมุน “1 ล้านคน…”
“นี่ ถึงฉันมีผู้ติดตามเยอะจริง แต่ฉันไม่มีเพื่อนรุ่นเดียวกันเลย เอิ่ม เธอเป็นเพื่อนฉันได้มั้ย” อุมิต้องใจทั้งกายและใจเอ่ยปาก
“ได้สิ” เฟทตอบรับ
เธอไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้ และเธอไม่เคยได้คุยกับผู้ชายที่ไหนเลย
พอมาเจอเฟทแมนๆแบบนี้เธอเลยทำตัวไม่ถูก
เด็กสองคนเดินกันมาถึงหน้าวังแล้วอุมิเอ่ยปาก “ม้าเธออยู่ไหน ฉันขี่ม้าเป็นนะ”
“ไม่มีหรอก” เฟทพูดแล้วเดินจูงอุมิไปข้างโดรนพ่อ
เฟทเดินมาถึงมอเตอร์ไซค์สี่สูบสีขาวไข่มุขเครื่องใหญ่
“เราจะไปด้วยนี่ ‘มอเตอร์ไซค์’ เฟทเตะเท้าขึ้นคร่อมเสียบกุญแจแล้วเบิ้ลเครื่อง
วื้ด วื้ด เสียงเครื่องยนต์ไฟฟ้าดังสนั่นสะเทือนอกอุมิ
เธอตาวาวแล้วมองเพื่อนใหม่ “เท่สุดๆไปเลยอ้ะ เฟท”
“เอาน่า มา เดี๋ยวฉันพาขับวนรอบวังเล่นแล้วค่อยไปสวน
เพราะอุมิใส่กระโปรงยาวเลยนั่งลำบากแต่สุดท้ายก็ถกกระโปรงคร่อมมอเตอร์ไซค์ดีๆได้
“จับดีๆนะ กอดเอวฉันไว้” เฟทพูดแบบไม่คิดเยอะ
แต่อุมิคิดไปไกล ‘หลังใหญ่จัง กล้ามแน่นด้วย หน้าท้องก็แข็งปั้กสุดแข็งแรง’
“เธอเท่อ่ะ เฟท” อุมิพูดเบาๆ
แต่เพราะเสียงเครื่องยนต์ดัง เฟทไม่ได้ยิน
เฟทออกตัวยกล้อหน้านิดนึง แต่ไม่ได้ตั้งใจเพราะตื่นเต้นใส่เกียร์ผิดเพราะมีคนซ้อนคนแรก
เฟทพาเพื่อนวนวัง แค่ครู่เดียวก็ครบรอบ เธอไปจอดหน้าสวนวาโร
มีพนักงานฮาโมนี่รออยู่ข้างหน้า “ที่สั่งไว้ได้แล้วครับ”
เฟทลงรถแล้วอุ้มเพื่อนลงด้วยความเผลอตัวเพราะอุ้มพ่อแม่ทุ่มบ่อย
แต่เฟทไม่พูดอะไรและไปเอาชุดว่ายน้ำ “ขอบคุณค่ะ”
ส่วนอุมิที่ซ้อนมอเตอร์ไซค์กอดหลังแถมโดนอุ้มคิดไปไกลแล้ว
อุมิยืนบิดไปมาอยู่ไม่สุข
มันเหมือนเธอมีความรัก
อุมิส่ายหน้า ตัวเธอเป็นเด็ก เฟทก็เป็นเด็ก เรื่องแบบนั้นมันเร็วเกินไป
เฟทรีบจูงมืออุมิไปเข้าสวน
ที่นี่มีห้องน้ำอยู่เฟทเลยเรียกอุมิไปเปลี่ยนเสื้อว่ายน้ำ
เฟทรีบเปลี่ยนเพราะอยากเล่นน้ำกับเพื่อนใหม่แล้ว
อุมิเปลี่ยนเสร็จมาส่องกระจกแล้วหน้าแดงก่ำ
‘เฟทจะเห็นฉันใส่ชุดแบบนี้จริงๆเหรอ?’ เธอคิดในใจ
อุมิเริ่มหายใจแรงเป็นควันแล้วเดินออกห้องน้ำไปหาเฟท
เฟทพาอุมิเดิน เป้าหมายคือทะเลสาบ
เฟทอุ้มอุมิแล้วกระโดดลงน้ำพร้อมเพื่อน
“ว้าย” อุมิตกใจที่ตกน้ำ
“เดี๋ยวเธอทำกล้าๆกลัวๆ ฮ่าฮ่า” เฟทบอกเพื่อน
และนั่นเป็นการแหย่เพื่อนครั้งแรกของเฟทและอูมิ การเล่นกับเพื่อนครั้งแรกของสองคน และความรักแบบเด็กๆของหนึ่งคน
