หนุ่มวัย 22 ที่ไม่เคยมีรักช่วยสตริแล้วโดนรถบรรทุกส่งมายังต่างโลกเป็นเด็กกำพร้า พอมาเกิดเขาตัดสินใจทิ้งความจำเก่าๆและเป็นเด็กไปกับเพื่อนสมัยเด็กสองคนกับเพื่อนซี้ทั้งสองคนอีกหนึ่ง เมื่อเขาโตเขาก็ไปทำงานสายต่อสู้ที่ซ่อง เจ้านายให้เขาประดิษฐ์ของเล่นผู้ใหญ่แถมเปิดร้านให้จนเขายิ่งรวย สุดท้ายไปเจอราชินีที่ซ่องและเธอชวนไปอยู่ประเทศของเธอ เขาสร้างบ้าน สร้างร้านใหม่และอยู่ที่นั่นตั้งแต่นั้นมา
มาดูชีวิตประจำวันของหนุ่มต่างโลกกับฮาเร็มระดับสิยคนเรื่องราวความรัก การเลี้ยงลูก การทำงานและกานต่อสู้ในเขตวัง
รัก,แอคชั่น,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ต่างโลก,คลั่งรัก,ชาย-ชาย,หญิง-หญิง,ฮาเร็ม,ชาย-หญิง,หญิงรุก,yaoi,โรมานซ์,โรแมนติก,ต่อสู้,รักวัยรุ่น,เกิดใหม่,ทำงาน,สร้างตัว,ฝึกฝน,นางเอกเก่ง,พระเอกเก่ง,รัก,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
125 ภาระ
วันวาน
ในชีวิตเก่าของ…
ชายหนุ่มอกใหญ่กล้ามแน่นแต่มีพุงนั่งอยู่ในรถเมล์แบบธรรมดา
เขานั่งรถกลับบ้านจากที่ทำงาน ตากลมและกลิ่นควันของเหล่ารถบนถนนที่ติดกันเป็นแถว
เวลาเลิกงานเขาเป็นตอนเย็นที่การจราจรคับคั่ง
และมันเป็นธรรมดาที่บนทางด่วนรถจะติดเป็นชั่วโมง
เขานั่งไปเรื่อยๆ แบบนี้ เขานั่งทุกวัน และเขาเลือกรถเมล์ธรรมดาเพราะถูกที่สุด
เขาคิดถึงชีวิตของตัวเอง
เขาเลือกรับภาระน้อยที่สุดให้ชีวิตตัวเอง ไม่มีธุรกิจ เพราะจะได้ไม่ต้องรับผิดชอบมัน
ที่ส่วนหนึ่งเขาไม่ทำเพราะเขาเคยทำธุรกิจล้มเหลวมาก่อน หลังจากนั้นเขาไม่จับอะไรอีกเลย
แม้เขาไม่เลือกเอาสิ่งใดๆมาลำบากตัวเอง แต่สุดท้ายเมื่อทุกคนเกิดมา ทุกคนมีภาระ
นั่นก็คือทุกคนต้องทำงาน หาเลี้ยงตัวเอง ไม่ใช่ไม่เลือกทำอะไรเลย แล้วเน่าอยู่ข้างทางที่ไหนซักแห่ง
และเขาเลือกรับภาระนี้อย่างเต็มอก เขาเลี้ยงตัวเอง
แม้รายได้จะขั้นต่ำ ต่ำกว่าเงินเดือนมาตรฐานเพราะไม่ได้จบปริญญา เขาก็ยืดอกรับและทำมัน
เพราะเขาจะได้ใช้ 4 ชั่วโมงแห่งความสุข
เข้าเน็ต อ่านดราม่า เล่นเกม ดูอนิเมะ
ช่วงเวลาที่สมองรับโดปามีนแห่งความสุข และไม่รู้สึกผิด
การรอรถเป็นชั่วโมง นั่งรถเป็นชั่วโมง ต้องกังวลกับเงินที่ใช้จ่ายแต่ละวัน เรื่องพวกนั้นไม่ใช่ปัญหา
เพราะ 4 ชั่วโมงแสนสุขนั้นที่ไม่มีใครรบกวนมันช่างหวานหอมกับคนที่อินโทรเวิร์ตสาหัสแบบเขา
แต่แล้วก็มาถึงในตอนที่เขาเกิดใหม่
ภาระเลี้ยงตัวเองหมดไป มากับโอกาสสร้างชีวิตใหม่
กับชีวิตใหม่เขารู้ว่าจะสำเร็จต้องทำตัวแบบไหน และมีเป้าหมายในการใช้ชีวิต
เขาเลือกสิ่งที่ไม่เคยได้ แม้หาแล้วหาอีกมาตลอดชีวิต
ความรัก
เขาเลือกสร้างชีวิตใหม่ ทิ้ง 4 ชั่วโมงอันหอมหวาน ทิ้งมันไปให้ไกล มันไม่จำเป็นในชีวิตนี้
กับคนที่มองโลกในแง่ลบแบบเขา เขาไม่คิดว่าจะหามันได้ เด็กสาวที่โตมากับเขาคงไม่เลือกคนที่แนวคิดแปลกแบบเขา และธุรกิจค้าขายอาจไม่ได้ขายดี
แต่เหมือนชีวิตนี้เปลี่ยนวิญญาณเขาด้วย โชคเข้าข้างเขา
เพื่อนวัยเด็ก กลายเป็นแฟน สุดท้ายพวกเธอยกตัวเป็นเมีย และมีลูกด้วยกัน
ธุรกิจเติบโตระเบิด ขายไปทั่วโลกแฟนตาซีที่คนจ้องฟันหัวใส่กันอย่างเดียว
เงินที่เยอะจนไม่รู้จะเอามาทำอะไร
อาหารโอชะทุกมื้อ กาแฟทุกวันวันละหลายแก้ว บ้านใหญ่โต แฟนมากกว่าหนึ่ง ลูกมากกว่าสิบ
เขารับแฟนมาเป็นหนึ่งในภาระ แฟนไม่มีงานเป็นเรื่องธรรมดา ไม่เอามาใส่ใจ เข้าเลี้ยงพวกเธออย่างหรูหราได้สบาย
ลูกไม่ใช่ปัญหา จะโตยังไงก็ได้ สบาย
ใช่เขาอยากให้ลูกเป็นคนดีและประสบความสำเร็จ แต่เขารู้อยู่แล้วว่าบางเรื่องมันก็ขอกันไม่ได้แม้น้ำตาเป็นสายเลือด
นั่นเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต
แต่เขาคิดหนักเมื่อต้องรับภาระของประเทศ
การเป็นราชาไม่เคยอยู่ในหัว แม้แต่ตอนประกาศตัวเป็นแฟนกับราชินีวล็อดซีเมีย เขายังบอกกับประชาชนที่มางานเต็มหน้าวังตอนนั้นว่าเขาจะไม่ทำอะไรมาก
แต่มันก็ไม่เป็นไปตามที่หวัง สุดท้ายสงครามมันยื่นมือเข้ามาหาเขา
ความคิดนั้นมันทำให้เขา กับชื่อใหม่วารี เป็นอัมพาต
เขาต้องรับผิดชอบชีวิตคนเป็นล้าน ที่พูดกันตามตรงว่า เขาไม่ใส่ใจ
แต่เขาไม่ใส่ใจไม่ได้แล้ว เพราะวาโรเป็นเมียเขาแล้ว และวาโรใส่ใจคนในประเทศอย่างหนัก
อีกอย่างที่วาโรใส่ใจคือความถูกต้อง เมื่อเธอเห็นความไม่ถูกต้อง เธอยื่นมือเชิดหน้าเดินเข้าไปหาเพื่อเปลี่ยนมัน
นั่นเป็นเหตุผลที่เราเริ่มสงคราม ‘ความถูกต้อง’
เธอยอมไม่ได้ที่ประเทศใหญ่ทำร้ายประเทศเล็ก
วารีอยู่กับความคิดนั้น ความคิดที่ทำให้เขามองไม่เห็นทางออกที่ไม่นองเลือด และสร้างความสุขให้ทุกฝ่าย
“วารี!”
ท้ายเดือน 2 วารีอายุ 24 มนุษย์อยู่ในความนองเลือดระดับบุคคลมา 124 ปีแล้ว
“วี…” วารีเงยหน้าไปมองเห็นวีกับวิวกำลังจับไหล่เขาคนละข้าง
“นั่งก้มหน้าก้มตาหน้าบูดทำไมอ่ะ วันนี้เรารบชนะ ไม่พูดอะไรกับทหารแนวหน้าหน่อยเหรอ?” วิวถามขึ้นมา
พวกเธอยืนจับไหล่วารีมาเป็น 10 นาทีแล้ว พวกเธอเรียก จิ้มหน้า นวดไหล่ แม้กระทั่งเขี่ยไข่วารี แต่วารีไม่ตอบโต้เลย
“ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี” วารีตอบมาแบบไม่เปิดเผยความในใจ
พี่น้องฝาแฝดมองหน้ากัน พยักหน้า แล้วเดินไปที่อื่น
‘ดี จะได้อยู่กับความคิดตัวเองต่อ ไม่ต้องมองเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้’ วารีคิด
มันเป็นความคิดที่หดหู่ แต่วารียินดีวิ่งไปหามัน เพราะอดีตที่ดึงเขาไว้
แน่นอนเขาชนะสงคราม แต่มีตัวเลขที่เขาไม่อยากเห็น
คนที่ตาย
เขาไม่อยากมองมัน นับมัน เอาเข้ามาในหัว แล้วยืดอกรับว่ามันเกิดขึ้นเพราะเขา
แม้คนที่ตายเป็นศัตรูทางสงคราม คนก็คือคนไม่ว่าที่ไหน และการสูญเสียมันน่าเศร้าตลอด
เขาไม่กล้า ไม่อยากรับภาระ ทุกครั้งที่เขาได้ยินเสียงปืนดังนอกโดรน เขารู้ว่าฝ่ายเขาสังหารอีกชีวิต
และความคิดนั้น ภาระนั้นที่ต้องแบกรับคนตายจากผลของสงครามทำเขาลุกไม่ขึ้น แค่เงยหน้ายังยาก
เขาได้ยินเสียงเท้าเดินมา สุดท้ายมายืนตรงหน้า
จากหัวเข่าและเท้าที่เขาเห็น วีและวิวเดินไปพาวาโรกับพี่อายะมา
สี่คนยืนมองวารีเงียบๆ
สุดท้ายพี่อายะพูดขึ้นมา “คงเป็นอดีตเขา วารีเป็นคนที่มีอดีตละเอียดอ่อนและสาหัสสำหรับเขา แต่มันสำคัญสำหรับเขาที่จะอยู่กับมัน นั่นสร้างตัวตนให้วารี วารีแบบนี้ที่เรารัก ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องทำยังไง เราอาจต้องรอพี่ฟลอร่าหรือเฟท”
“เรารอไม่ได้…” เสียงวาโรพูดเหมือนโกรธอยู่
และวารีก็จมอยู่กับความคิดหดหู่ต่อไป แม้เมีย 4 คนที่มีลูกด้วยกันยืนอยู่ตรงหน้า
“ขอฉันอยู่กับวารีสองคน… ขอให้พวกเธอและทุกคนย้ายไปอยู่โดรนบรรทุกทหารลำอื่นได้มั้ย?” วาโรพูดขึ้นมาเหมือนคิดอะไรออก
“เธอ… ชิ ทำให้ได้ล่ะ ฉันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ป่ะ วิว พี่อายะ” วีพูดขึ้นมาด้วยเสียงโกรธ
จากนั้นเข่าวีพาวิวและพี่อายะเดินไปที่อื่น
และจากนั้นเป็นเสียงทหารเดินออกจากโดรนตามกันไป
ในโดรนตอนนี้เงียบสนิท
วารีมองเข่าวาโรเงียบๆ
สุดท้ายวาโรนั่งข้างเขา
สองคนนั่นเงียบกันต่อ
“ฉันฆ่าคนคนแรกตอนอายุ 16” วาโรพูดขึ้นมา
วารีถึงกับต้องเงยหน้ามามองหน้าเธอตอนเธอพูด
วาโรมีสีหน้าเศร้าแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
วาโรมองวารีด้วยหน้าเศร้านั้น จากนั้นมองไปข้างหน้าเธอ “มันเป็นสงคราม สงครามของพ่อฉัน ฉันพร้อมเต็มที่สำหรับสงครามนั้น ฉันพร้อมฆ่าเพื่อคนในประเทศ”
วารีพูดไม่ออก เขาอยากปลอบเธอ แต่เขาพูดไม่ออก
“แต่เมื่อฉันแทงอกคนแรก สีหน้าสุดท้ายที่เขาทำ สีหน้าแห่งความเสียดายที่ไม่ได้ออกจากสงครามพร้อมชีวิตตอนนั้นก่อนเขาล้มไร้เรี่ยวแรงลงไป มันคาอยู่ในใจฉันตลอดมา ตั้งแต่ตอนนั้น ฉันคิดมาเสมอว่ามันเร็วเกินไป มันจะเปลี่ยนฉันไปตลอด และฉันอยากให้โลกนี้เป็นของฉันกับพ่อ แต่หน้าเขาเข้ามาในหัวฉันแล้ว และอยู่ที่นั่นมาตลอด” วาโรพูดถึงชีวิตวัยรุ่นของเธอ
แน่นอนว่าวารีได้ยินเรื่องของพ่อเธอบ่อย แต่ไม่ใช่เรื่องสงครามพ่อเธอที่วาโรซีเมียเรียพ่ายแพ้ วาโรเลี่ยงมันมาตลอด
“และทั้งหมดนั้น… เพื่อแพ้สงครามเมื่อพ่อฉันตาย วแลดผู้ยิ่งใหญ่จบลงที่ตักฉัน แบบไม่ได้สันติมาครอง” น้ำตาขังอยู่ที่เปลือกตาวาโรไหลผ่านแก้มและตกลงพื้น
วาโรที่เข้มแข็งเสมอ มีเรื่องที่ทำให้เธออ่อนแอแบบนี้ได้ตลอด ตลอดมา
“เธออยู่กับมันไหวได้ยังไง? เมื่อมันวนกลับเข้ามาในหัว เธอก้าวขาเดินต่อไปไหวได้ยังไง? บอกฉันทีวาโร เธอที่เข้มแข็งให้ฉันเห็นเสมอ เธอ…” วารีพูดเสียงดังเหมือนคนขาดสติ จับไหล่วาโรเขย่าเหมือนเธอจะตอบแบบที่เขาอยากได้ยินได้
“...บอกฉัน! เธอทำยังไง ข้างนอกมีคนตายเป็นพัน มันเหมือนวิญญาณพวกเขามาทับฉันอยู่ วาโร ฉันลุกไม่ไหว พูดไม่ออก หัวที่เคยแล่นกลับคิดอะไรไม่ออก กาแฟยังไม่อยากกิน ความคิดที่ว่าวันหน้าวิญญาณเหล่านี้ถ้าจับฉันไปด้วยไม่ได้ก็จะไปลงกับลูกฉันมันน่ากลัว น่ากลัวยิ่งกว่าเรื่องไหนๆ ฉันจะอยู่กับมันยังไง?!” วารีพูดทั้งน้ำตาเค้นคำตอบจากแฟนที่เข้มแข็งมาตลอด
เธอทำได้ยังไง กับประวัติแบบนั้นที่น่าจะทับถมเธอแบนจมดิน เธอลุกขึ้นมาและเดินต่อมาเรื่อยๆได้ สุดท้ายมาเจอเขา เลือกเขา มีลูกด้วยกันได้ยังไง
เธอสร้างอนาคตต่อไปได้ยังไง ทั้งๆที่นอกโดรนนี้วารียังไม่อยากเห็นด้วยซ้ำ
“คงเหมือนเธอ… ฉันก็ไม่อยากรับภาระ เหมือนที่เธอปฏิเสธไม่ยุ่งกับประเทศมากตอนเปิดตัวเป็นแฟนกัน” วาโรพูดถึงตอนนั้นขึ้นมา
“เธอจำได้?” วารีตกใจที่เธอรู้ถึงใจเขาตอนนั้น
“ใช่… เหมือนเธอที่ไม่อยากรับประเทศมาแบกบนหลัง ฉันแค่อยากฝึกสู้กับพ่อ เพื่อไม่ใช้มัน” วาโรมองตาวารีอย่างแน่วแน่ สีหน้าเศร้าหายไป
วาโรคว้าหลังหัววารี วารีตกใจนึกว่าจะโดนคว้าหลังจากใต้รักแร้ไปทุ่ม เขาหนีบแขนป้องกันด้วยสัญชาตญาณ
แต่วาโรแค่ดึงหัววารีไปจูบ วารีจูบแบบตกใจพร้อมว่าตัวเองว่าโง่สุดๆที่ดูไม่ออก
“เราต้องกำจัดความขัดแย้งให้สิ้นซาก โลกที่สันติมันเกิดขึ้นไม่ได้ เพราะระดับคนกับคนแค่อยู่กันถึง 5 คนก็มีปัญหาตลอดอยู่แล้ว แต่เราปิดช่องทางความขัดแย้งระดับประเทศได้จากการทำสงครามและชนะมัน จากนั้นรักษามันไว้ กำมันให้แน่น ปลูกฝังความคิด ค่านิยมไว้กับคนรุ่นต่อๆไปทุกรุ่น แม้มันอาจจะไม่ตลอดกาล แต่ระหว่างนั้น เราจะไม่ต้องมองคนตายจากความไม่เข้าท่าอีกต่อไป เราโหยหาจุดนั้นได้ มันอยู่ใกล้เอื้อม วารี…” วาโรพูดนิ่งๆ
แล้วเธอก็จับมือวารีแน่น จูบมือ
“ตั้งแต่ฉันเห็นเธอสู้ตอนตัวนิดเดียว มันจุดประกายในใจฉัน เธอเป็นกำพร้าไร้อนาคต แต่เธอฝึกสู้ให้ตัวเองและเพื่อน เธอ 3 คนเป็นเชื้อเพลิงใจฉันตั้งแต่ตอนนั้นมา ฉันคิดในใจนิดๆมาเสมอว่าถ้าฉันได้เธอมาอยู่ด้วย สงครามนี้มันจะง่ายขึ้น” สายตาวาโรเต็มไปด้วยประกาย หลังม่านน้ำตาความเศร้าเป็นไฟแห่งรักที่ร้อนแรง
“ตั้งแต่ตอนนั้น?” วารีแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ใช่ ฉันเอาเธอเข้ามาในห้องของหัวใจตั้งแต่ตอนนั้น ชีวิตฉันมีไฟมากขึ้น ฝึกสู้ดุดันขึ้น บริหารประเทศด้วยความแน่วแน่และสู้เพื่ออนาคตที่ดี หน้าคนแรกที่ฉันฆ่ามันขึ้นมาในหัว แต่หน้าเธอทำมันหายไปจากใจ แม้ฉันต้องใจแตกสลายอีกครั้งเมื่อถึงเวลาที่ต้องหาราชาตอนนั้น ฉันกลับมาเกิดใหม่ได้วันที่ขึ้นเตียงกับเธอครั้งแรก” วาโรพูดถึงวันที่เจอกันตอนอยู่โครอลลัลเรย์เรีย ครั้งแรกของเธอ
วารีไม่เคยคิดมาก่อน แม้ครั้งนั้นเหมือนซื้อด้วยเงินมหาศาล เขาไม่เคยเสียใจกับการตัดสินใจนั้น
“และเมื่อเธอตอบตกลงกับกำแพงทรัพย์สินที่ฉันตั้งได้ ฉันดีใจแบบไม่เคยดีใจมาก่อน เธอมีความสามารถ และเธออยู่ในเงื้อมมือฉัน ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร ฉันจะเอาเธอไว้ข้างกายให้ได้ หลังจากนั้น ภาระของฉันก็ไม่หนักอีกต่อไป เธอแบกมันให้ฉัน แบบที่ไม่ต้องพยายามทำเลยด้วยซ้ำ…” วาโรเอาหน้าผากชนกับหน้าผากวารี ลมหายใจเธอตามองศามาโดนปากวารี
วาโรเม้มปาก น้ำตาหยดมาอีกครั้ง
“เพราะฉะนั้นคราวนี้ เอาฉันไปค้ำภาระในใจเธอได้มั้ย? ให้ฉันกับเพื่อนแฟนทั้งหมดช่วยยกมันได้มั้ย? แค่ลุกขึ้นมาให้ไหว วารี อนาคตที่ไม่ได้เดินกับเธอมันไม่เคยอยู่ในใจของฉันเลย ถ้าเธอเดินไม่ไหวตอนนี้ ฉันก็จะนั่งอยู่ตรงนี้ตลอดไป ไม่ไปไหนกับเธอคู่กัน ขอร้อง ลุกขึ้นมากับฉันได้มั้ย? ตรงนี้ยังไม่ใช่ที่นั่งและหยุดเดินที่ดี ถ้าเราผ่านตรงนี้ไปได้ ฮึก… ผ่านยุคบ้าๆนี้ไปได้ ลูกเราจะไม่ต้องเดินแบกภาระหนักๆ ให้ตายสิ ถ้าเราทำได้ดีจบที่รุ่นเรา นึกถึงวันนั้นสิวารี เราอยู่กับความสุขได้เต็มที่ ช่วยกันและกัน สร้างโลกแห่งสันติกันนะวารี ขอร้อง” วาโรปล่อยโฮ หน้าซุกอกวารี
วารีเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย เหล่าแฟนเขาอยู่ในใจเขามาตลอด แต่เขากับภาระหนักๆ ไม่เคยอยู่บนพวกเธอเลย
เขาเลี่ยงมันมาตลอด กลัวว่ามันจะทำแฟนเขาลำบากมากกว่าผลดี ไม่เคยพักมันไว้บนพวกเธอ
จนมาถึงวันนี้ที่คนเข้มแข็งที่สุดปล่อยโฮในอกเขา ภาพที่ทำให้เขาเศร้าเมื่อมองเห็น
เขาอยู่กับความคิดตัวเองท่ามกลางเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของวาโรไปซักพัก
เขาสูดหายใจลึกๆและตัดสินใจ
เอาเรื่องทั้งหมดที่เขาแบก มาวางบนแฟนในใจเขา
ความผิดเพี้ยนทางความคิด เรื่องหนักหัว เขาหวังว่าแฟนเขาจะช่วยเขาแบกมัน
และแล้วน้ำหนักที่ทำให้หลังค่อมก็เริ่มคลาย
ภาพตรงหน้าที่แคบเริ่มกว้าง เขามองเห็นทั้งภายในโดรนที่ไม่มีคน
“วาโร… ฉันพร้อมแล้ว” วารีพูดกับวาโร
วารีมองเห็นชุดหน่วยสวาทและเกราะกันกระสุนของเธอชัดเจน และมองเห็นปืนไรเฟิลยาวที่เธอวางไว้ข้างเธอด้วย
วาโรคงพร้อมตั้งนานแล้ว เพียงแค่รอเขาช่วยเธอเดินไปข้างหน้า
และเวลาที่ต้องเดินไปข้างหน้า และเวลาที่เขาต้องเดินไปข้างหน้าก็มาถึงแล้ว
วาโรดึงหน้าออกจากอกวารี
ทั้งสองคนมองหน้ากัน อยากจะพูดความในใจมากกว่านี้ เพราะสองฝ่ายยอมให้ภาระทับกันและกันแล้ว
แต่เวลานั้นมาวันหลังได้ ตอนนี้เขาและเธอต้องเดินหน้าระดับประเทศ
“วารีดีขึ้นแล้ว ลงโดรนได้เลย” วาโรใช้เครื่องสื่อสารระยะสั้นเรียกเหล่าแฟนที่อยู่ในโดรนอีกลำ
วารีลุกขึ้น เซเพราะขาชา วาโรรีบสอดแขนเข้าใต้รักแร้วารีและยกเขาให้มีสมดุล
“ขอบคุณ” วารีขอบคุณวาโรเพราะขาเซตอนสำคัญ
“ถึงวันฉันเซ อย่าลืมยกฉันบ้างล่ะ” วาโรยิ้ม
“ฉันจะไม่ให้เธอได้มีวันนั้น คอยดู” วารีพูดอย่างมุ่งมั่น แล้วโอบวาโรมั่ง
“จ้า พ่อคนเข้ม” วาโรยิ้มมีเลศนัย
ทั้งสองคนพากันออกมาจากโดรน
ตอนนี้มันเป็นช่วงกำลังจะเข้าตอนเย็น
สงครามเริ่มตอนเที่ยง และมันจบแล้วภายในไม่กี่ชั่วโมง
เนื่องด้วยทหารที่ล้ำหน้าทางเทคโนโลยีอย่างมากกับทหารดาบล้วน ผลลัพธ์นี้ต้องออกมาชัดเจนอยู่แล้ว ทั้งสองคนรู้
ทหารแค่จัดแถวรอประกาศเลิกแถว เพื่อไปจัดการกับร่างผู้เสียชีวิตและเตรียมเดินสงครามต่อ
“เยี่ยมมาก… มหัศจรรย์ ตาเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ซาบซึ้งเลย วาโร พี่สาว” วีพูดและก้มหัวให้วาโร แต่คำว่าพี่สาวเบาจนไม่มีใครแทบได้ยิน
“ต้องขอบคุณเหมือนกันนะ พี่สาว” คราวนี้เป็นวิวที่พูดและก้มหัวให้วาโรเหมือนกัน
เหล่าแฟนทั้งหมดมองวารีและยิ้ม พวกเธอมองตากันเหมือนมีเรื่องไว้เล่าวันหลัง
เมื่อวารีและวาโรกับเหล่าแฟนวารีทุกคนยืนพร้อม ทหารที่รับหน้าที่รายงานและยืนขาแข็งมานานแล้วมารายงานผลของสงคราม “หกล้มบาดเจ็บฟกช้ำและเล็กน้อย 52 คน เจ็บหนัก 10 คน และเสียชีวิต 3 คน ส่วนฝ่ายข้าศึกเสียชีวิตราว 1,000 บาดเจ็บหนัก 2,500 และยอมแพ้หมดแล้วครับ!”
“เก็บรายงานเหตุการณ์ที่ทำให้เสียชีวิตแยกไว้สืบสวนเพิ่มเติมเพื่อหลีกเลี่ยงวันหลัง แต่ยังไม่ขยายความมากตอนนี้ เอาล่ะ กลับเข้าที่!” วารีสั่งทหาร
จากนั้นวารีมองหน้าวาโร วาโรพยักหน้าให้เขาพูดให้กำลังใจหลังจบสงคราม
วารีสูดหายใจเข้า หายใจออก ยืดอก ผายมือ “ทหาร! ก้าวแรกสู่สงครามเราเป็นฝ่ายชนะ! จงยินดี แต่อย่าเพิ่งวางใจ! สงครามยังไม่จบ และเราต้องไปต่อ เราจะต้องแน่วแน่ เข้มแข็ง และเร็วให้เหมือนสายฟ้าสะท้านโลก เพื่อกลับบ้านที่เรารักและวันข้างหน้า วันนี้เราขับไล่ศัตรูออกจากชายแดนสำเร็จ เราจะฉลองและวางตำแหน่งอยู่ตรงนี้ก่อน เพราะฉะนั้นดื่มกินให้เต็มที่ แต่ทั้งหมดทำหลังจากที่ปฏิบัติกับร่างและนักโทษสงครามด้วยเกียรติแห่งวาโรซีเมียเรียก่อน ระหว่างนี้พักให้เต็มที่ อย่าลืมว่าเรามีเป้าหมายข้างหน้าให้เดินต่อ เลิกแถว! แล้วทำหน้าที่ให้เรียบร้อย!”
คราวนี้วาโรรับช่วงต่อ “เอาล่ะ อย่างที่ทุกคนได้ยิน พอเลิกแถวจัดการกับสนามรบเสร็จแล้ว เราจะไปตั้งมั่นข้างหมู่บ้านด้านหลัง เราจะอนุญาติให้เข้าหมู่บ้านไปพัก ระวังตัวอย่างสร้างชื่อเสียงเสียๆระหว่างอยู่ในชุดศึกของวาโรซีเมียเรียและพักให้เต็มที่ แยกย้ายได้”
ทหารพากันเฮและโห่ร้องเสียงดัง จากนั้นกระจายกันทำหน้าที่ของตัวเองก่อนพัก
“คนเต็มไปหมดเลย ทั้งคนที่ล้มและยืน” เรฟเนสดูหน้าซีดๆ
พี่อายะลูบหลังเรฟเนส “เราเข้าสงครามแล้ว แต่เราไม่ได้ออกโรงสู้กันเองหรอก วารีจะไม่ให้เรื่องนั้นเกิดขึ้น”
เรฟเนสสีหน้าดีขึ้นอีกครั้งเมื่อพี่อายะพูดปลอบ “นั่นสินะ เอาล่ะ ฉันอยากดูร้านเครื่องประดับของหมู่บ้านในโพเบต้าแล้วว่าเป็นยังไงบ้าง”
พี่อายะดูโล่งใจที่เห็นเรฟเนสดีขึ้นหลังการให้กำลังใจ
การจัดการกับร่างกินเวลานาน แต่ทหารได้เข้าหมู่บ้านก่อนพระอาทิตย์ตก ทำให้ทหารได้จัดปาร์ตี้กันเป็นเวลานาน
แม้พรุ่งนี้บางคนต้องตื่นมาด้วยอาการเมาค้าง แต่พรุ่งนี้เป็นวันว่าง
และที่สำคัญ ด้วยเทคโนโลยี สงครามไม่ใช่สิ่งที่มีคนกลัวมัน
สำหรับตอนนี้…
