นายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
ชาย-ชาย,ดราม่า,ดาร์ค,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความสุขของนายน้อยขี้โรคนายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
TW กล่าวถึงการตาย/กล่าวถึงการฆ่าตัวตาย
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว
อาเบลบอกกับธีโอว่าเขาจะไปคุยกับท่านเลน่ากันลำพังให้ธีโอไปรออยู่ในห้องก่อน
ใกล้ถึงตอนจบแล้วสินะ
ธีโอมองไปยังแผ่นหลังของอาเบลที่กำลังเดินจากไป
เอาล่ะ
บทละครที่ไร้สาระนี้กำลังจะจบลง
ธีโอลุกขึ้นและเดินไปที่คอกม้า
เข้านั่งบนหลังม้าและขี่ม้ากลับไปยังบ้านเกิดของเขา
ที่นั่นมีสิ่งสำคัญอยู่
ธีโอเป็นตัวละครที่สำคัญของเนื้อเรื่องเพราะเขารู้วิธีที่จะกำจัดปีศาจ
เมื่อถึงหมู่บ้านธีโอก็ลงจากหลังม้าและวิ่งไปที่ต้นโอ๊กขนาดใหญ่ เขาใช้จอบขุดดินออกมาเขาขุดลึกลงไปเรื่อย ๆ จนเจอสิ่งที่ธีโอตามหา
"ดาบแห่งผู้กล้า"
ดาบเป็นสีขาวบริสุทธิ์ธีโอหยิบดาบนั้นขึ้นมาและขี่ม้ากลับไปยังคฤหาสน์นิโคลัส
เมื่อถึงหน้าคฤหาสน์เขาก็เบิกตากว้างปีศาจผมเงินยืนรอเขาอยู่หน้าประตูด้วยท่าทีสบาย ๆ
เคออดโบกมือทักทายธีโอราวกับคนสนิท
"กลับมาแล้วเหรอพ่อบ้านผู้ซื่อสัตย์เอ๋ย"
ธีโอขมวดคิ้วเขาถามปีศาจด้วยเสียงที่แข็งทื่อ
"เกิดอะไรขึ้นกับอาเบล?"
ปีศาจแสยะยิ้มออกมาดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความบ้าคลั่ง
"อืม~ อาจจะตายแล้วก็ได้มั้ง~"
เมื่อได้ยินอย่างนั้นเส้นเลือดก็ปูดขึ้นบนใบหน้าของธีโอทันที
เขาหยิบดาบผู้กล้าขึ้นมาและชี้ไปยังปีศาจอย่างองอาจ
"วันนี้เป็นวันตายของแก"
-
อาเบลนั่งบนเตียงอย่างสิ้นหวังเนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือดที่เกิดจากการทำร้ายร่างกายตัวเอง
ห้องนอนของอาเบลกระจัดกระจายเละเทะไปหมด
ดวงตาสองสีจมลึกในห้วงความคิด
ฉันฆ่าครอบครัวของฉันด้วยมือคู่นี้เอง
ฉันไม่มีอะไรจะแก้ตัว
ความรู้สึกผิดเข้าครอบงำจิตใจของอาเบล
ฝนเริ่มกระหน่ำตกลงมาเปรียบเสมือนความรู้สึกของอาเบลในตอนนี้
อาเบลรู้สึกกลัว
โศกเศร้า
รู้สึกผิด
สิ้นหวัง
ความทรงจำอันแสนเจ็บปวดหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเราเรื่อย ๆ ราวกับไม่มีวันสิ้นสุด
ความเจ็บปวดจะหายไปไหมถ้าฉันต้องหลับไปชั่วนิรันดร์?
อาเบลลึกขึ้นและเดินไปหยิบเชือกที่อยู่ใต้ลิ้นชักขึ้นมาก่อนจะเดินที่ตรงกลางของห้อง
-
ธีโอหลบการโจมตีของปีศาจได้อย่างหวุดหวิด
พลังการโจมตีของปีศาจนั้นทรงพลังเป็นอย่างมากเพียงแค่การโจมตีเดียวก็ทำให้บ้านหลังหนึ่งหายวับไปกับตา
ต้องหาโอกาสเข้าไปใกล้ ๆ ให้ได้มากที่สุด
เขากำดาบแน่นและวิ่งเข้าไปใกล้ปีศาจและทันใดนั้นแขนข้างซ้ายของธีโอก็ถูกตัดขาดด้วยความรวดเร็วของเคออด
"อ๊ากกกกกก!!!!!!!!!"
ธีโอกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
เจ็บ!!!!!
เคออดยืนอยู่ตรงหน้าของธีโออย่างองอาจ
เลือดหยดไหลออกมาตามทางธีโอล้มลงอย่างควบคุมไม่ได้
ปีศาจแสยะยิ้มด้วยความสะใจ
"มนุษย์ก็ยังคงเป็นมนุษย์ที่อ่อนแออยู่วันยังค่ำ"
ธีโอกัดฟันเมื่อได้ยินคำดูถูกออกมาจากปากของปีศาจอย่างเลือดเย็น
เขากำดาบแน่นและปล่อยให้เคออดพูดต่อไป
"มนุษย์ทุกคนนั้นช่างโง่เขลาโดยเฉพาะอาเบล"
เส้นเลือดปูดขึ้นบนใบหน้าของธีโอ
"รู้ไหมว่าข้าหลอกมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าช่างโง่เขลาอะไรอย่างนี้!!!!"
ธีโอกัดฟันกรอดเขารู้สึกโกรธเป็นอย่างมากที่มาว่าคนรักของเขาราวกับคนโง่
ในขณะที่เคออดพูดเหยียดหยามอาเบลต่อไปธีโอก็พุ่งตัวเข้าไปแล้วใช้ดาบเสียบแทงเข้าที่หัวใจของปีศาจได้อย่างแม่นยำ
"อ๊ากกกกกกกก!!!!!!!"
ปีศาจกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งทันทีที่ดาบเสียบทะลุหัวใจร่างกายของเคออดก็ค่อย ๆ สลายไปอย่างรวดเร็วจนเลยแต่ผุยผง
ธีโอพยายามแบกร่างกายที่บาดเจ็บเข้าไปในคฤหาสน์เขาตามหาอาเบลไปทั่วทุกที่ในที่สุดเขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนของอาเบล
หัวใจของธีโอเต้นแรง
คงจะไม่ใช่อย่างที่ตอนจบของนิยายหรอกนะ
ธีโอภาวนาอยู่ในใจเขาเปิดประตูเข้าไปก็ต้องทรุดตัวลง
ดวงตาของธีโอเบิกกว้างและร้องไห้ออกมา
ภาพตรงหน้าคือคนที่เขารักกำลังห้อยอยู่ในอากาศโดยถูกเชือกมัดเอาไว้
ธีโอใช้แขนข้างเดียวที่เหลืออยู่จับร่างของอาเบลเอาไว้
ฝนไม่หยุดตกราวกับไม่เหนื่อย
เขาพยายามประคองสติเพื่อดูใบหน้าคนรักของเขา
ธีโอยิ้มออกมาอย่างข่มขืน
"แม้แต่ในความตายท่านก็ยังคงงดงามอยู่เสมอ"
เพราะเสียเลือดมากเกินไปเลยทำให้ธีโอเริ่มหมดสติ
ธีโอจับมือของอาเบลไว้อย่างเหนียวแน่น
"ผมรักคุณครับ"
คำพูดสุดท้ายที่ธีโอพูดกับร่างไร้วิญญาณของอาเบลก่อนที่หัวใจของเขาจะหยุดเต้น
-
"พี่! ตื่นได้แล้ว!!"
เขาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
เสียงนี่มัน...!!!
ธีโอลืมตาขึ้นพบกับน้องชายที่เขารัก
ตอนนี้เขาอยู่ในร่างของเคน
กลับมายังโลกเดิมแล้วเหรอ?!
แขนที่เคยถูกตัดไปกลับมาครบเหมือนเดิม
"ผ่านมากี่ปีแล้ว?"
"พูดบ้าอะไรของพี่น่ะ ฝันหรือไง? นี่เพิ่งจะผ่านมาแค่ครึ่งชั่วโมงตั้งแต่ผมกลับบ้านเองนะ พ่อกับแม่ก็กลับมาแล้วไปกินข้าวกันเถอะ"
เคนปาดเหงื่อที่ไหลบนหน้าผาก
"อ่า...ใช่ฝัน..มันเป็นฝันที่ยาวนานมาก"
เคนได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับครอบครัวอีกครั้งโดยทิ้งความทรงจำอันเลวร้ายไว้ด้านหลัง
-จบ-