นายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
ชาย-ชาย,ดราม่า,ดาร์ค,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความสุขของนายน้อยขี้โรคนายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
TW กล่าวถึงการมีเพศสัมพันธ์กันในขณะตั้งครรภ์
แอนอมและดูดท่อนเอ็นของนายเหนือหัวของเธออย่างยั่วยวน
"อื้ม...!"
"แฮ่ก ๆ"
อาเบลเหนื่อยหอบเขากางขาให้กว้างข้ึน
ขนาดของอาเบลไม่เล็กหรือใหญ่เกินไปมันขนาดที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกปวดกราม
เขาลูบผมสีบลอนด์อย่างอ่อนโยนและทันใดนั้นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของธีโอก็ผุดขึ้นมาในหัวของอาเบลราวกับเป็นสิ่งที่คอยย้ำเตือนอยู่เสมอ
ร่างกายของเขาแข็งทื่อ
ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน
ความรู้สึกผิด?
มันคืออะไรกันแน่อาเบลไม่เข้าใจกับความรู้สึกของตัวเองขณะที่เขากำลังจมลึกกับความคิดแอนก็สอดใส่ท่อนเอ็นของเขาเข้ามาในรูหวานของเธอในทีเดียว
สวบ-!
"อ๊าาาาา!!!!"
"อึก!!!"
อาเบลเบิกตากว้างเมื่อเห็นสาวใช้นั่งคร่อมท่อนเอ็นของเขาและเริ่มขยับขึ้นลง
"อ๊ะ! นายน้อยคะ!! อ๊าาา!!"
"แฮ่ก อึก!!"
พั่ก-! พั่ก-! พั่ก-!
เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นในศาลา
อาเบลรู้สึกไม่ดีเขารู้สึกคลื่นไส้ทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
เมื่อเขานึกถึงใบหน้าของธีโอความรู้สึกผิดก็เริ่มครอบงำ
"อ๊าาาา!!! นายน้อย!!!"
พั่ก-! พั่ก-! พั่ก-!
อาเบลนั่งตัวแข็งทื่อขณะที่แอนโยกท่อนเอ็นของเขาอย่างเมามัน
หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความรู้สึกผิด กังวล และรู้สึกขบขันกับตัวเองที่รู้สึกอย่างนี้
เหมือนว่าเขาจะตระหนักได้ว่าความรู้สึกที่เขามีกับธีโอนั้นคืออะไร
ความรัก...?
ความรักอย่างนั้นเหรอ?
คนอย่างฉันเนี่ยนะที่จะมีความรัก
เป็นไปไม่ได้
เขาพยายามปฏิเสธความจริงกับความรู้สึกของเขา
และทันใดนั้นร่างกายของเขาก็กระตุกขึ้นน้ำสีขาวขุ่นหลุดออกมาจากท่อนเอ็นเขาแตกกระจายไปทั่วรูหวานของแอนอย่างไม่ทันตั้งตัว
"แฮ่ก ๆ ของนายน้อยเต็มข้างในของฉันเลย..."
อาเบลเบิกตากว้างเมื่อเห็นการกระทำไร้สาระของตัวเอง
ที่ผ่านมาฉันไม่เคยปล่อยใส่ข้างในของผู้หญิงคนไหนมาก่อน
นี่เธอ....
อาเบลมองแอนที่นอนซุกอกของเขาอย่างไม่เชื่อ
เขารู้สึกคลื่นไส้อาเบลลุกขึ้นและใส่เสื้อผ้าของเขาก่อนจะเดินจากไป
"เอ๊ะ....นายน้อยจะไปไหนคะ?!"
อาเบลเดินตามทางของสวนกุหลาบขาวด้วยจิตใจที่ล่องลอย
ฉันทำอะไรลงไป
เกิดอะไรกับฉัน
เกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของฉัน
อาเบลพยายามสลัดความรู้สึกไม่ดีทิ้งไป
อาเบลเข้ามาในคฤหาสน์เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นแม่ พี่ชายและน้องสาวของเขาเก็บกระเป๋าแล้วคุยกับพ่อของเขา
"ท่านดยุกคะให้ฉันกลับไปที่บ้านของฉันเถอะค่ะ"
"หมายความว่ายังไง...?"
"ฉันอยากกลับไปที่ที่ฉันเคยอยู่ค่ะ"
อาเบลเบิกตากว้างเมื่อได้ยินอย่างนั้น
อะไรนะ
พูดอะไรออกมา!!
อาเบลรีบเข้าไปหาและกอดเข่าของเลน่าอย่างสิ้นหวัง
"ไม่นะท่านแม่! ได้โปรด! อย่าทิ้งอาเบลไปเลยนะ!!"
ลิลลี่กับไซรัสมองอาเบลด้วยสีหน้าที่รังเกียจ
รอยด์ตกตะลึงเมื่อเห็นลูกชายของเขาทำท่าทีราวกับคนโง่
"อาเบลลูกทำอะไรน่ะ??!!!"
"ได้โปรดเถอะครับท่านแม่ ท่านพี่ ลิลลี่ ได้โปรดอยู่กับพี่ต่อไปนะ!!!"
เลน่าทำสีหน้าลำบากใจเธอพยายามจะสลัดมือที่กอดขาของเธอออก
"คือว่าแม่ต้องการกลับไปยังบ้าน...อาเบลได้โปรดเข้าใจแม่ด้วย...แม่จะกลับไปไว้อาลัยให้กับคริส..."
"ไว้อาลัยที่นี่ก็ได้นี่ครับ!!! ได้โปรด!! อย่าทิ้งผมไปเลย!!"
รอยด์ทนดูลูกชายเขาที่อ้อนวอนไม่ได้เขาเลยบอกให้อาเบลไปรอข้างนอกก่อน
"อาเบลเดี๋ยวพ่อจัดการเอง ลูกไปกินข้าวก่อนเถอะ"
"ตะ...แต่ว่า..."
"ไม่ต้องห่วง"
เมื่อได้ยินอย่างนั้นอาเบลก็ยอมปล่อยมืออย่างไม่เต็มใจและเดินไปรอนอกห้อง
ผ่านไปสักพักเลน่า ไซรัส ลิลลี่ก็ออกจากห้องมาด้วยสีหน้าที่แตกต่างกัน
รอยด์ออกมาคนสุดท้ายด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
"หลังจากนี้พวกเราจะอยู่ด้วยกันต่อไปนะ"
อาเบลยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
"ในที่สุด!"
อาเบลวิ่งเข้าไปกอดทั้งสามคนด้วยความดีใจ
ดูเหมือนว่าฉันจะต้องเลิกรังแกตุ๊กตาที่น่ารักของฉันสักพัก
อาเบลต้องอดใจไม่ให้ลงมือต่อของเล่นของเขา
ถ้าหนีไปอีกละก็....
ไม่ได้ต่อจากนี้ห้ามหนีไปจากฉันอีก
อาเบลหันไปหาพ่อของเขาและเอ่ยถามออกมา
"ว่าแต่ท่านพ่อเห็นธีโอไหมครับ?"
รอยด์ยิ้มออกมา
"....พ่อให้รางวัลธีโอโดยการให้เขาลาพักเป็นเวลา 8 เดือน"
"........"
งั้นหมายความว่าฉันจะไม่ได้เจอธีโอตั้ง 8 เดือนอย่างนั้นเหรอ....?
ราวกับโลกทั้งใบของอาเบลนั้นได้แตกสลายลงเมื่อได้ยินคำพูดนั้น
เขาทิ้งฉันไปเหรอ...?
เขาทิ้งฉันไปแล้วเหรอ...?!
นี่ฉันกำลังคาดหวังอะไรกับเขาอยู่กัน
เสียงทุ้มอันอ่อนโยนของเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาอย่างไม่สิ้นสุด
ใบหน้าที่แสนอ่อนโยนนั้นผุดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
-
นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เวลาก็ล่วงเลยไปกว่า 8 เดือน
แอนก็ท้องใหญ่โตขึ้น
เลน่าก็ยังคงอยู่ในคฤหาสน์อย่างสงบโดยไม่สุงสิงกับใคร
ไซรัสใช้เวลาส่วนมากในห้องสมุดเพื่อศึกษาเรื่องการสืบทอด
ลิลลี่ได้รับอนุญาตให้ออกไปนอกคฤหาสน์เพื่อไปปาร์ตี้เลี้ยงน้ำชาของเหล่าเพื่อน ๆ ของเธอที่เคยเจอในงานวันเกิดขององค์หญิง
ส่วนอาเบลนั้นได้แต่เก็บตัวอยู่ในห้อง
เขารอธีโอเหมือนคนโง่เขลา
เขารอแล้วรอเล่า
และยังคงรอคอยอยู่เช่นเดิม
ทั้งเสียงพูดหรือใบหน้ายังคงผุดเข้ามาในหัวของอาเบลซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนกระทั่งคนที่อาเบลรอคอยก็ปรากฏขึ้นอยู่หน้าประตู
เขาเข้ามาในห้องพร้อมถือเค้กองุ่นของโปรดของอาเบลด้วยสีหน้าที่เหมือนวันแรกที่พวกเขาเจอกัน
"ธีโอ....นายกลับมาแล้ว"