นายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
ชาย-ชาย,ดราม่า,ดาร์ค,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความสุขของนายน้อยขี้โรคนายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
TW กล่าวถึงการทำร้ายร่างกาย/กล่าวถึงการทรมาน/การถึงการฆาตกรรม/Psychopath/Sadism/การทารุณกรรม/กล่าวถึงการใช้อาวุธ/เลือดสาด/บรรยายถึงวิธีการฆาตกรรม
เลื่อยตัดขาทั้งสองข้างของเลน่าออก อาเบลยกขาทั้งสองข้างมาไว้ที่บนโต๊ะและถือขวานไว้ในมือ
เขามองไปยังใบหน้าที่ซีดเผือดของเลน่าก่อนจะใช้ขวานสับขาของเธอให้เธอดู
ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!! ฉับ-!!
"คิคิคิคิคิคิคิคิคิ"
เสียงของขวานที่กระแทกกับกระดูกและเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งของอาเบลดังราวกับเพลงกล่อม
ดวงตาที่สิ้นหวังของเลน่ามองไปยังอาเบล
เธอกรีดร้องจนเสียหาย เธอเจ็บไปหมดทุกที่ในร่างกาย
เลือดของเธอหยดลงพื้นราวกับน้ำทะเล
อาเบลที่กำลังใช้ขวานสับอยู่ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา
"ท่านแม่อย่าตายเพราะเสียเลือดก่อนนะครับ"
เลน่าในตอนนี้เธอแทบไม่มีสติที่จะฟังเสียงอะไรอีกแล้ว ร่างกายของเธอรับกับความเจ็บปวดนี้ไม่ไหวลมหายใจของเธอเริ่มอิดโรย
อาเบลหยิบมีดสั้นขึ้นมาและปาใส่หน้าท้องของเลน่าอย่างแม่นยำ
ฉึก-!!
"อ๊ากกกกกก!!!!!!!! แค่ก ๆ !!!!"
เธอกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะไอเป็นเลือด
เจ็บ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!! เจ็บเหลือเกิน!!!! ทรมาน!!! ใครก็ได้ช่วยฆ่าฉันให้ตายที!!!!!! ไม่ไหวแล้ว!!! เจ็บ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!! เจ็บเหลือเกิน!!!! ทรมาน!!! ใครก็ได้ช่วยฆ่าฉันให้ตายที!!!!!! ไม่ไหวแล้ว!!! เจ็บ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!! เจ็บเหลือเกิน!!!! ทรมาน!!! ใครก็ได้ช่วยฆ่าฉันให้ตายที!!!!!! ไม่ไหวแล้ว!!! เจ็บ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!! เจ็บเหลือเกิน!!!! ทรมาน!!! ใครก็ได้ช่วยฆ่าฉันให้ตายที!!!!!! ไม่ไหวแล้ว!!! เจ็บ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!! เจ็บเหลือเกิน!!!! ทรมาน!!! ใครก็ได้ช่วยฆ่าฉันให้ตายที!!!!!! ไม่ไหวแล้ว!!! เจ็บ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!! เจ็บเหลือเกิน!!!! ทรมาน!!! ใครก็ได้ช่วยฆ่าฉันให้ตายที!!!!!! ไม่ไหวแล้ว!!! เจ็บ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!! เจ็บเหลือเกิน!!!! ทรมาน!!! ใครก็ได้ช่วยฆ่าฉันให้ตายที!!!!!! ไม่ไหวแล้ว!!! เจ็บ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!! เจ็บเหลือเกิน!!!! ทรมาน!!! ใครก็ได้ช่วยฆ่าฉันให้ตายที!!!!!! ไม่ไหวแล้ว!!! เจ็บ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!! เจ็บเหลือเกิน!!!! ทรมาน!!! ใครก็ได้ช่วยฆ่าฉันให้ตายที!!!!!! ไม่ไหวแล้ว!!! เจ็บ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!! เจ็บเหลือเกิน!!!! ทรมาน!!! ใครก็ได้ช่วยฆ่าฉันให้ตายที!!!!!! ไม่ไหวแล้ว!!! เจ็บ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!! เจ็บเหลือเกิน!!!! ทรมาน!!! ใครก็ได้ช่วยฆ่าฉันให้ตายที!!!!!! ไม่ไหวแล้ว!!! เจ็บ!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!! เจ็บเหลือเกิน!!!! ทรมาน!!! ใครก็ได้ช่วยฆ่าฉันให้ตายที!!!!!! ไม่ไหวแล้ว!!!
เธอพึมพำคำพวกนี้อยู่ในใจ
อาเบลดึงมีดออกจากท้องและเลือดก็พุ่งกระฉูดออกมาราวกับน้ำตก
ร่างกายของเลน่าสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดและความกลัว
เลือดของเธอออกมามากจนเธอเริ่มควบคุมสติไม่ได้แล้ว
และในที่สุดอาเบลก็ใช้ปืนลูกซองยิงเข้ากลางศีรษะของเลน่าจนเธอได้สิ้นชีวิตลง
เลือดและสมองสาดกระจายไปทั่วทุกทีตามแรงของการยิง
กลิ่นดินปืนและเลือดคละคลุ้งอยู่ในห้องเก็บของ
อาเบลยืนดูร่างไร้วิญญาณของเลน่าด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
ในที่สุด
ฉันก็ได้แก้แค้นพวกมันเสียที
หลังจากนี้
ฉันจะใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง
ฉันจะใช้ชีวิตกับธีโอ
มีเพียงแค่เราสองคน
เราสองคนเท่านั้น
ท่ามกลางเลือดที่สาดกระจายอาเบลทำท่าทางเต้นรำราวกับเจ้าชาย
จะไม่มีใครมาขัดขวางเราสองคนได้
เมื่อคิดอย่างนั้นอาเบลก็หยิบผ้ามาเช็ดร่างกายและเขาก็เดินออกจากห้องเก็บของไปที่แม่น้ำเพื่อชำระล้างร่างกายให้สะอาด
ป่านนี้ธีโอคงจะนอนรอฉันอยู่ที่ห้อง...
นั่นสินะ
ฉันไม่ได้ทำกับธีโอมาตั้งหลายเดือน
คราวนี้ฉันจะโชว์ลีลาที่สุดยอดของฉันให้เขาดู
เมื่ออาเบลล้างตัวเสร็จแล้วเขาก็เปลี่ยนเสื้อและเข้าไปในคฤหาสน์เพื่อหาคนรักของเขา
"ธีโอ~"
ห้องนอนของอาเบลว่างเปล่า
"ธีโอ?"
อาเบลตามหาเขาทั่วทุกที่ในคฤหาสน์ไม่ว่าจะเป็นห้องครัว ห้องสมุด ห้องนอนทุกห้อง หรือแม้กระทั่งสวนกุหลาบขาวแต่ก็ไม่มีวี่แววที่จะพบเขาเลย
อาเบลเหงื่อตกและกังวลใจเขานั่งอยู่กลางห้องด้วยท่าทีที่กังวล
หายไปไหน
ธีโอหายไปไหน
ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
หรือว่า....
"เขาทิ้งเจ้าไปแล้วอาเบลเอ๋ย"
อาเบลสะดุ้งต่อเสียงอันทรงพลังนั้นด้านหน้าของเขามีปีศาจที่หน้าตาคุ้นเคยกำลังยืนกินแอปเปิลอย่างสบายใจอยู่
"เคออด..."
"สักพักหนึ่งอาเบล! เป็นอย่างไรบ้างกับการแก้แค้น~"
"ที่บอกว่าทิ้งไปแล้วหมายความว่ายังไง"
ปีศาจยิ้มให้กับคำถามของอาเบล
สีหน้าเปลี่ยนไปเยอะเลยแฮะ
"ก็หมายความว่าเจ้าพ่อบ้านนั่นทิ้งเจ้าไปแล้วยังไงล่ะ!"
ราวกับโลกทั้งใบกำลังพังทลายลง
เขาทิ้งฉันไป...?
เป็นไปไม่ได้!!
"ข้าไม่ได้โกหก"
ปีศาจยิ้มราวกับเขารู้ว่าอาเบลจะพูดว่าอะไร
"เจ้าคิดว่ามนุษย์นั่นรักเจ้าจริงหรือ"
"....."
อาเบลนิ่งเงียบไม่ตอบ
"มันเคยบอกรักเจ้าสักครั้งไหมล่ะ?"
ดวงตาทั้งสองสีเริ่มสั่นไหว
"สิ่งที่มนุษย์นั่นแสดงความรักออกมากับเจ้าก็เฉพาะตอนร่วมเพศไม่ใช่หรือไง"
ร่างกายของอาเบลเริ่มสั่นสะท้านต่อคำพูดของปีศาจ
"มนุษย์ผู้โง่เขลาเอ๋ย เจ้าโดนหลอกแล้วล่ะ"
ดวงตาสวยเริ่มมีน้ำออกมา
อาเบลก้มหน้าร้องไห้ขณะที่ปีศาจกำลังแอบยิ้ม
"ก่อนที่ข้าจะไป ข้าจะให้ของขวัญเจ้าก่อนแล้วกัน~"
".....?"
อาเบลเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเคออดเริ่มดีดนิ้วและความทรงจำทั้งหมดก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวของเขา
ก่อนที่อาเบลจะถูกความทรงจำดูดกลืนเขาก็ได้ยินเสียงขบขันของปีศาจ
"นี่คือความทรงจำชาติแรกของเจ้าที่ข้าขโมยมา"
ขโมย...?
หมายความว่ายังไง....?