นายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
ชาย-ชาย,ดราม่า,ดาร์ค,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความสุขของนายน้อยขี้โรคนายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
TW กล่าวถึงการมีความสัมพันธ์ทางกายต่อหน้าคนอื่น,กล่าวถึงการฆาตกรรม
"ผมอยากเห็นท่านพ่อกับท่านแม่จูบกันครับ"
ราวกับโลกทั้งใบกำลังหยุดลงภายในห้องนอนมีแต่เพียงความเงียบเท่านั้น
พูดอะไรออกมา?!
จะให้ฉันจูบกับท่านดยุกต่อหน้าเลยเหรอ?!
เลน่าเหลือบมองสีหน้าดยุกที่แสดงออกด้วยท่าทีหงุดหงิด
ดูเหมือนว่าท่านดยุกเองก็ดูไม่ชอบถ้าอย่างนั้นก็ปฏิเสธไปซะสิ ฉันเองก็ไม่ได้มีรสนิยมทำต่อหน้าใครด้วย
"ถ้าหากลูกต้องการแบบนั้น...."
เลน่าไม่ทันจะได้พูดตอบรอยด์ก็จับใบหน้าของเธอมาประกบจูบ
"อื้อ...!"
ความร้อนที่รอยด์ส่งผ่านทางริมฝีปากมันทำให้ร่างกายของเลน่าเสียวซ่าน อาจจะเป็นเพราะจูบต่อหน้าคนอื่นด้วยเลยทำให้ดูตื่นเต้นมากกว่าปกติ
อาเบลนั่งลงบนเก้าอี้ที่เลน่าเคยนั่ง เขามองดูพ่อแม่จูบกันและยิ้มออกมาอย่างสนุกสนาน
"น่ารักมากครับท่านพ่อ ท่านแม่...."
เมื่อผละริมฝีปากออกก็มีน้ำลายเหนียวยืดออกมาด้วย เลน่าหอบหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายผิดกับดยุกที่แสดงสีหน้าเย็นชาใส่เธอ
เลน่ากัดริมฝีปากด้วยความอายเธอลุกขึ้นและมองตรงเข้าไปที่ใบหน้าของอาเบล
"มะ...แม่ขอตัวก่อนนะ....!"
"ครับ ฝันดีนะครับท่านแม่...ไว้วันหลังผมจะไปนอนกับท่านนะครับ"
อึก...
เลน่าเดินออกจากห้องนอนของดยุกโดยซ่อนสีหน้าที่รังเกียจเอาไว้
แค่คิดว่าถ้าเด็กนั่นจะมานอนด้วยก็รู้สึกขยะแขยงเต็มทนแล้ว
ถึงแม้ว่าอาเบลจะทำตัวไร้เดียงสาแต่ที่จริงแล้วเด็กนั่นใช้มารยาหลอกล่อ
สายตาที่เด็กนั่นมองมานั้นราวกับมองของเล่น มันทำให้เลน่ารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
เธอหลับตาและปัดความคิดทิ้ง
"ไปอาบน้ำอีกรอบดีกว่า..."
หลังจากที่เลน่าออกจากห้องไปแล้วอาเบลก็ขึ้นไปบนเตียงนอนข้าง ๆ พ่อของเขา
"คิคิคิ"
"หืม หัวเราะอะไรเหรออาเบล...?"
"คิคิคิ ลูกแค่มีความสุขครับ มีความสุขมากที่ได้มีครอบครัวแบบนี้"
แม้ว่าอาเบลจะพยายามเก็บสีหน้าที่ตื่นเต้นแต่แววตาของอาเบลนั้นฉายแววออกมาอย่างเต็มที่
ทีละนิด
ค่อย ๆ เล่นกับของเล่นไปทีละนิด
ในค่ำคืนนั้น
เป็นอีกวันที่อาเบลหลับอย่างมีความสุข
-
หลังจากที่ดยุกไปทำงานอาเบลก็นั่งกินเค้กที่ศาลาที่ปกคลุมไปด้วยกุหลาบสีขาว
ธีโอนั่งตรงข้ามอาเบลตามคำสั่ง
เขามองไปที่ใบหน้าที่มีความสุขของอาเบลขณะกินเค้กอย่างเอร็ดอร่อย
ใบหน้าของอาเบลนั้นงดงามยิ่งกว่าใคร เขางดงามราวกับอยู่ในนิทานปรัมปรา
"นี่ธีโอนายรู้อะไรมั้ย....."
หลังจากที่อาเบลกินเค้กจนหมดเขาก็เริ่มเปิดบทสนทนาก่อน
ธีโอจ้องมองไปที่รอยยิ้มอันแสนหวานของอาเบลอย่างละสายตาไม่ได้
"นี่ก็เกือบหนึ่งวันแล้วที่จินยังไม่กลับมา.....รู้ไหมเพราะอะไร...."
"จินอาจจะอยู่กับแม่ของเธอ....หรือเปล่าครับ..."
"บู้ววว ตอบผิดแล้ว~"
อาเบลยิ้มอย่างซุกซน แววตาของเขานั้นเปล่งประกายออกมาชวนทำให้ผู้คนขนลุก
"ที่จินยังไม่กลับมาก็เพราะฉันเป็นคนฆ่ายังไงล่ะ!"
ธีโอมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของอาเบลโดยที่เขายังคงไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าไปจากเดิม เขาทำหน้านิ่งราวกับรออาเบลพูดต่อไป
นายน้อยของตระกูลนิโคลัสเป็นคนที่เอ่ยปากพูดเองเลยนะว่าฆ่าคน แต่คนตรงหน้ากลับไม่แสดงสีหน้าอะไรเลยราวกับรู้อยู่แล้ว
ช่างน่าสนุกซะจริง
ตอนแรกอาเบลคิดว่าธีโอจะทำสีหน้าหวาดกลัวหรือวิตกกังวลเสียอีก
นี่มันผิดคาดเลยแฮะ
อาเบลพูดต่อโดยมีสีหน้าที่ไม่สะทกสะท้าน
"ฉันเป็นคนหั่นหัวของยัยนั่นเอง และเป็นคนสับเนื้อของจินอย่างละเอียดเอง"
อาเบลเท้าคางและยิ้มขณะพูดออกมา แต่สีหน้าของธีโอนั้นไม่เปลี่ยนไปเลยเหมือนเดิม
ธีโอที่เงียบไปสักพักก็เอ่ยปากขึ้น
"แรงจูงใจของนายน้อยคืออะไรงั้นเหรอครับ....?"
"แรงจูงใจงั้นเหรอ....อืม....."
อาเบลทำท่าครุ่นคิดก่อนจะฉีกยิ้มออกมา
"คงเพราะสนุกนั่นแหละ!"
"ถ้าอย่างนั้นได้ทำลายหลักฐานไว้ดีรึเปล่าครับ ถ้าหากยังเดี๋ยวผมจะจัดการให้"
อาเบลที่เคยทำหน้ายิ้มแย้มตอนนี้แปรเปลี่ยนมาทำสีหน้าไร้อารมณ์
"นายน่ะ...เคยฆ่าคนมาบ้างหรือเปล่า?"
ธีโอลังเลอยู่พักนึงก่อนจะตัดสินใจตอบคำถาม
"......ไม่เคยครับ"
"แล้วทำไมไม่ตกใจอะไรเลยล่ะ? เฉยชาเกินไปแล้วนะไม่สนุกเลย...."
อาเบลพึมพำออกมาอย่างหงุดหงิดโดยไม่รู้เลยว่าถึงแม้ธีโอจะทำสีหน้าปกติแต่เขากลับซ่อนมือที่สั่นเอาไว้
"รู้ไหมฉันบอกเรื่องนี้แค่กับนายคนเดียวนะธีโอ"
อาเบลลุกขึ้นและเดินออกจากศาลาโดยมีธีโอเดินตามหลังมาด้วย
จริงสิ
ธีโอไม่แม้จะถามเลยว่าเรื่องที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก
อาเบลมองกุหลาบขาวอย่างครุ่นคิดก่อนที่จะหันหลังไปเผชิญหน้ากับธีโอ
"ธีโอนายต้องการฆ่าฉันไหม"
พ่อบ้านเลิกคิ้วกับคำพูดของนายเหนือหัวของเขา
"กระผมมิเคยคิดที่จะต้องการฆ่านายน้อยเลยสักนิด"
อาเบลดึงดอกกุหลาบสีขาวออกมาดอกนึงและสูดดม
"งั้นเหรอ.....ถ้าหากฉันล้มลงนายจะทำยังไง?"
"ผมจะรีบเข้าไปพยุงนายน้อยครับ"
"แล้วถ้าหากมีคนจะมาฆ่าฉันนายจะทำยังไง?"
"ผมจะเสียสละชีวิตเพื่อนายน้อยครับ"
อาเบลมองเข้าไปดวงตาสีดำลึกลับคู่นั้นและยิ้มออกมา
"ฉันจะรอดูนะ"
อาเบลหันหลังและเดินต่อไปธีโอที่เดินตามหลังก็ได้แต่ซ่อนมือที่สั่นเทาเอาไว้
ดวงตาสีดำมองไปที่ด้านหลังนายเหนือหัวของเขาก่อนจะถอนหายใจเงียบ ๆ และปัดความคิดบางอย่างทิ้งไป