นายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
ชาย-ชาย,ดราม่า,ดาร์ค,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความสุขของนายน้อยขี้โรคนายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
TW กล่าวถึงการฆ่าตัวตายต่อหน้าผู้อื่น/กล่าวถึงการทำร้ายร่างกายตัวเอง/กล่าวถึงอาการจิตที่ไม่ปกติ/กล่าวถึงการตาย
ดวงตาของธีโอเบิกโพลงกว้าง
ตายแล้ว.....?
เขาตายแล้วงั้นเหรอ....???
ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เขาตาย
มันเป็นแค่อุบัติเหตุ....
แต่ฉันเป็นคนลากเขาลงมาเอง
ฉันเป็นคนฆ่าเขา.....?
ฉันเป็นคนฆ่าเขาเองกับมือ?!
"อ๊ากกกกกกกกก-!!!!!!!!"
ธีโอกระแทกหัวกับพื้นและกรีดร้องออกมาอย่างไร้สติ
ฉันเป็นฆาตกร!!
ฉันฆ่าคนตาย!!
ความกลัว ความสิ้นหวัง ความรู้สึกผิด และความเสียใจถาโถมเข้ามาครอบงำในจิตใจของธีโออย่างรวดเร็ว
เขาร้องไห้ออกมาและพูดแต่คำเดิมซ้ำไปซ้ำมา "ฉันฆ่าเขา!!" เขาพูดราวกับคนบ้าที่ขาดสติ
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาเอาหัวโขกกับพื้นเพื่อลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้น
ฉันทำอะไรลงไป? ฉันเกลียดตัวเองที่พยายามควบคุมน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเมื่อมองไปยังร่างไร้วิญญาณที่ยังลอยอยู่ในน้ำ
เพียงแค่ไม่กี่วินาทีก็สามารถพรากชีวิตของมนุษย์ได้อย่างง่ายดาย
"ฮึก....ขอโทษ....ฉันทำผิด....ฉันไม่ได้ตั้งใจ..."
มันทำฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
ทำไมต้องเป็นฉัน....!
ฉันแค่อยากกลับบ้านไปหาพ่อ แม่ และน้องชายของฉันก็เท่านั้นเอง!
ที่ผ่านมาฉันทำอะไรผิดนักหนาถึงได้พบเจอสิ่งแบบนี้
ธีโอรู้สึกโกรธกับโชคชะตาอันโชคร้ายของเขาและรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เขาทำลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
"ฮึกกก.....ขอโทษ..."
ธีโอก้มหัวกราบร่างที่ลอยน้ำอย่างสิ้นหวัง
ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะขอโทษแต่ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากเอ่ยคำว่าขอโทษและฉันก็ไม่สามารถคิดคำอื่นนอกจากขอโทษได้เลย
ฉันหายใจไม่ออกเหมือนหัวของฉันจะระเบิดฉันขยับตัวไม่ได้ฉันรู้สึกกลัวและสิ้นหวัง
ฉันรู้สึกเหมือนจะตายด้วยอารมณ์ที่ท่วมท้น
ธีโอกำมือที่สั่นกระแทกพื้นหลายทีจนกระดูกข้อมือหักของเหลวสีแดงไหลลงมาตามข้อมือและสาดกระเด็นไปทุกทางเมื่อเขาต่อยพื้น
ตอนนี้ฉันรู้สึกอยากจะหายไปจากโลกนี้อย่างสิ้นเชิง
หากว่าถ้าหลับตาแล้วตื่นขึ้นทุกอย่างก็จะดีขึ้นไหมนะ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตอนนี้ฉันดูน่าสมเพชไหมละ
เขากัดริมฝีปากแน่จนเลือดออก
น่ารังเกียจที่สุด
ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้
ฉันฆ่าคนตายทั้งคนและฉันก็พยายามคิดที่จะหนีจากความเป็นจริงมันทำให้ฉันดูเหมือนคนโง่
"ธีโอทำไมยังอยู่ที่นี่อีก.....นั่นมันกิงนี่!!!"
ธีโอไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงพ่อของเขา เขาเพียงแต่พึมพำออกมาอย่างแผ่วเบา "ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
ชายวัยกลางคนลากกิงขึ้นมาจากในน้ำและตรวจสอบร่างกายก่อนจะหันไปมองลูกชายของเขาอย่างกังวล
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น.......ไม่สิช่างเถอะ...."
"....???"
ธีโอเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินพ่อของเขาพูดแบบนั้น
"เรื่องแบบนี้.....ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น"
ดวงตาของธีโอเบิกกว้างเมื่อได้ยินอย่างนั้นเขาเฝ้ามองพ่อของเขาลากกิงไปตามขอบตลิ่งก่อนจะโยนลงไปตรงกลางแม่น้ำที่ลึกที่สุดอย่างไม่แยแส
ธีโอเปิดปากอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดมาจากปากของเขา
พ่อของเขาเข้ามาพยุงธีโอที่ตัวสั่นให้ลุกขึ้น
"ลืมเรื่องนี้ไปซะธีโอ....อีกไม่นานแกก็จะได้ไปเป็นพ่อบ้านแล้วอย่าเอาเรื่องนี้มาเป็นอุปสรรคขวางทางแก"
และในตอนนั้นธีโอก็ได้สลบไป
-
เขาตื่นมาอีกทีก็อยู่บนเตียงแข็งในบ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านของเขาเอง
บ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นและใยแมงมุมเหมือนไม่ได้ทำความสะอาดมาอย่างยาวนาน
ทั้งใบหน้าและมือของเขาได้รับการรักษาเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงแต่จิตใจของเขาที่ยังไม่ได้รับการรักษา
ความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาราวกับคลื่นสึนามิยักษ์ที่กำลังพิโรธมือพันแผลที่กำผ้าห่มเอาไหวสั่นระริกน้ำตาที่เคยเหือดแห้งไปกลับมาชุ่มอีกครั้ง
เขาตายต่อหน้าฉัน
เขาตายเพราะฉัน
ฉันแค่ปรารถนาว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความฝันแต่ก็ต้องแตกสลายเมื่อมองมือตัวเอง
หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับมีใครเอามีดนับร้อยมาแทงและฉีกเป็นชิ้น ๆ
ได้โปรด! ลืมเรื่องนั้น! ได้โปรด! เจ็บ! กลัว! ได้โปรด! พาฉันกลับบ้าน! ได้โปรด! กลัวเหลือเกิน! เจ็บ! รีบ! ได้โปรด!
สิ่งที่อยู่ในหัวฉันคือเสียงกรีดร้องด้วยความสิ้นหวัง เจ็บปวด ละอายใจ ดิ้นรน ขอร้อง
หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้นเขาสูดอากาศหายใจอย่างสิ้นหวังฉันทนรับมันไม่ไหว
ฉันทนรับมันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
เขาดึงผ้าพันแผลออกแล้วมาผูกคอตัวเองกับคานและยืนบนเก้าอี้เก่าก่อนจะถีบเก้าอี้ออก
"อึก-!!!"
หายใจไม่ออก
อึดอัด
เจ็บปวด
กลัว
"พี่ชายทำอะไรอยู่เหรอครับ?"
น้องชายของธีโอยืนมองดูธีโอดิ้นทุรนทุรายอย่างไร้เดียงสา เขาเป็นเพียงแค่เด็กอายุ 6 ขวบเท่านั้นเด็กชายตกใจเมื่อเห็นพี่ชายของเขาร้องไห้ออกมามือของเด็กน้อยสั่นเมื่อเอื้อมมือไปจับขากางเกงของธีโอ
"พี่ครับ....พี่ร้องไห้ทำไม.....?"
เด็กน้อยมองไปยังพี่ชายของเขาด้วยความสงสัย
"นั่นมันผ้าพันแผลไม่ใช่เหรอครับ? ท่านพี่เอาไปผูกที่คอทำไม? อย่างงี้นี่เองท่านพี่กำลังเล่นเกมอยู่สินะครับ!"
ความไร้เดียงสาของเด็กน้อยทำให้น้ำตาของธีโอไหลออกมาราวกับสายน้ำ เด็กชายตรงหน้าเหมือนกับน้องชายเขาไม่มีผิดเมื่อได้เห็นเด็กคนนั้นความละอายใจในจิตใจก็เริ่มก่อตัวขึ้น
และในตอนนั้นก็มีหญิงชราที่เดินผ่านมาแล้วได้ยินเสียงทรมานของธีโอและเสียงสดใสของเด็กน้อยก็วิ่งมาช่วยธีโอเอาไว้
"คิดจะทำอะไรกันน่ะธีโอ!!!!"
"แค่ก ๆ !!!!!"
ธีโอไออย่างรุนแรงเขาเอามือนวดคอที่เป็นรอยรัดอย่างเจ็บปวด
ไม่จริงน่า
เมื่อกี้....
เมื่อกี้ฉันจะได้ตายอยู่แล้วแท้ ๆ !!
หรือจะเป็นเรื่องจริงที่ฉันไม่สามารถตายได้ตามเนื้อเรื่อง
ฉันไม่เชื่อ
หากไม่เชื่อก็ต้องพิสูจน์
เย็นวันนั้นธีโอก็นึกหลายสิ่งที่เขาจะทดลองทำขึ้นได้