นายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
ชาย-ชาย,ดราม่า,ดาร์ค,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความสุขของนายน้อยขี้โรคนายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
TW กล่าวถึงการพยายามฆ่าตัวตาย/กล่าวถึงการตาย/กล่าวถึงการทำร้ายร่างกาย
"ธีโอแกคิดอะไรอยู่กันแน่? ทำไมถึงเอาผ้าพันแผลไปผูกคอตัวเอง? แกบ้าไปแล้วเหรอ?!"
ธีโอนั่งก้มหน้าเงียบอยู่บนเตียงเก่าขณะฟังเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวังของพ่อเขา
"เพราะเรื่องของกิงเหรอ? ฉันบอกแล้วไงว่าให้แกลืมไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!"
ธีโอมองไปยังพ่อของเขาอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
ฉันฆ่าคนนะ
ฆ่าคนนะ!
ฉันฆ่าคนไปแล้วนะ!!
แล้วจะมาบอกให้ฉันลืมง่าย ๆ เพียงเพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเองเนี่ยนะ
ทำไมถึงทำเหมือนทุกอย่างทำได้ง่ายดายละ
ฉันเป็นมนุษย์ที่มีชีวิตอยู่ในโลกจริง ๆ นะไม่ใช่ตัวละครในนิยายที่จะลืมหรือรักใครได้ง่าย ๆ ฉันเป็นเพียงพนักงานบริษัทที่ทำงานเพื่อที่จะเอาเงินมาเลี้ยงครอบครัวและส่งน้องชายเรียนต่อให้จนจบ ฉันเป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดาที่มีความรู้สึกนึกคิดและรู้ว่าอะไรถูกอะไรผิดไม่ใช่ตัวละครที่ต้องทำตามบทบาท
ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าเผยดวงจันทร์ที่สว่างขึ้นมาแทนที่
เขามองดูดวงจันทร์อย่างไร้อารมณ์ขณะฟังเสียงบ่นของพ่อไปด้วย
"ที่ฉันติดหนี้ก็เพราะเอาเงินมาเลี้ยงแกกับน้องชายของแกถ้าแม่ของแกไม่ชิงตายไปก่อนป่านนี้ฉันเองก็คงจะไม่ต้องมาลำบากแบบนี้!"
ดวงตาที่ว่างเปล่าละสายตาจากดวงจันทร์ไปมองที่หน้าผาแห่งหนึ่ง
หน้าผานั่น....
ถ้าหากฉันตกลงไปจะตายหรือเปล่านะ....?
ด้วยการตัดสินใจหุนหันพลันแล่นเขาก็ลุกขึ้นและวิ่งไปที่หน้าผานั่นทันทีโดยทิ้งพ่อที่ตกใจไว้ข้างหลัง
"จะไปไหนธีโอ?!"
ธีโอวิ่ง
เขาวิ่งราวกับจะหนีและทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ด้านหลัง
ในขณะที่เขาวิ่งไปธีโอก็สัมผัสได้ถึงเม็ดฝนที่เริ่มกระหน่ำลงมา
อ่า...
ฝนตก.....
บางทีฉันเองก็ภาวนาให้ฝนตกเพื่อปกปิดน้ำตาของฉัน
ตอนนี้จิตใจของฉันมันว่างเปล่ามาก พูดตามตรงฉันพบว่าสถานการณ์แบบนี้มันตลกและไร้สาระมากทั้งชีวิตของเขาไม่เคยคิดจะมาทำอะไรแบบนี้เลยเขาอยู่ในครอบครัวที่อบอุ่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
อ่า....
ทำไมไม่มีใครเข้าใจฉันเลยนะ
ไม่มีใครในโลกนี้เข้าใจฉันเลยสักคน!
เขาตัดพ้อกับตัวเองในใจขณะวิ่งไปร่างกายเต็มไปด้วยความชุ่มจากฝนที่เทกระหน่ำลงมา ยิ่งเขาวิ่งไปได้ไกลเท่าไหร่ฝนก็ยิ่งตกแรงราวกับกำลังแกล้งเขา
ฉันรู้สึกเหมือนถูกแช่ในน้ำเย็นยะเยือกความเหน็บหนาวค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของฉันอย่างช้า ๆ
เขาพยายามนึกถึงสายตาที่สดใสของน้องชาย รอยยิ้มที่อ่อนโยนของแม่ และสีหน้าที่มีความสุขของพ่อ
ฉันคือคนที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากร้องไห้คร่ำครวญ
ธีโอยืนอยู่บนขอบหน้าผา
หน้าผาแห่งนี้ค่อนข้างลึกสามารถทำให้คนที่ตกลงไปตายได้อย่างแน่นอน
เขาค่อย ๆ ก้าวเท้าทีละนิดและหลับตาลง
เสียงฝนดังทำให้กลบเสียงของพ่อเขาที่วิ่งตามมาอยู่ด้านหลังจนหมด ธีโอถอนหายใจออกมาราวกับจะปล่อยวางกับทุกสิ่งก่อนจะตัดสินใจกระโดดลงหน้าผา
ทีนี้
ฉันจะได้กลับบ้านสักที
แต่แล้วความฝันของเขาก็แตกสลายเมื่อพ่อของเขาคว้าแขนธีโอไว้ได้แล้วดึงขึ้นมาก่อนจะซัดหมัดหนักไปที่หน้าลูกชายของเขาหนึ่งที
พั่ก-!
"แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?!!! หยุดทำอะไรโง่ ๆ สักที!!!!"
ธีโอนั่งอยู่บนหน้าผาอย่างสิ้นหวังฝนที่ตกลงมาทับน้ำตาของเขาไปจนหมด
เขาเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง
"ขอร้องล่ะ....."
"อะไรนะ?"
"ขอร้องได้โปรดให้ฉันตายทีเถอะ!
ฉันอยากกลับบ้าน
กลับไปหาครอบครัวของฉัน
ได้โปรดเถอะ!
ปล่อยฉันกลับบ้านได้โปรด!!"
เขาอ้อนวอนราวกับคนบ้า
ท่ามกลางสายฝนธีโออ้อนวอนต่อทุกสิ่งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ได้โปรดหากพระเจ้ามีจริงได้โปรดช่วยฉันที!
ช่วยให้ฉันหนีไปจากนรกแห่งนี้ที!
-
หลังจากนั้นเขาก็ลองด้วยวิธีต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นใช้มีดกรีดแขนตัวเองและน้องชายก็มาห้ามไว้
ใช้ขวานตัดคอตัวเองแต่ทว่าขวานนั้นกลับเป็นขวานที่ทื่อ
กระโดดลงน้ำแต่ก็ได้ชาวบ้านแถวนั้นช่วยเอาไว้
และฉันก็ลองวิธีอื่น ๆ อีกมากมายแต่ก็ไม่ได้ผล
ดังนั้นในตอนนี้ธีโอหมดหวังและเลือกที่จะทำตามเนื้อเรื่องเดิมให้จนจบ
นี่คือความหวังเดียวของฉัน
และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันใช้ความตายของผู้อื่นเพื่อเอาชีวิตรอด
-
ในวันนี้เป็นวันที่ธีโอจะได้เข้ามาทำงานรับใช้นายน้อยอาเบลเป็นครั้งแรก
ธีโอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยแต่เขาก็เตรียมใจมาแล้วที่ผ่านมาเขาฝึกทักษะการเป็นพ่อบ้านที่ดีและฝึกทักษะการต่อสู้ได้อย่างชำนาญ
แม้ว่าอาเบลจะไม่ใช่ตัวละครโปรดของธีโอแต่เขาก็สงสารอาเบลเป็นอย่างมาก
ทุกอย่างไม่ใช่ความผิดของเขามันเป็นความผิดของเจ้านั่นที่ทำให้อาเบลต้องมาเป็นคนโรคจิตแบบนี้เพราะแบบนั้นฉันเองก็เลือกที่จะไม่โกรธในสิ่งที่อาเบลทำต่อไปนี้
-
เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอาเบลตัวจริง
สวยกว่ารูปในนิยายอีก
ดวงสองสีที่สวยนั่นมองลึกเข้ามาในดวงตาของเขา
"ยินดีต้อนรับครับนายน้อย กระผมธีโอจะมารับใช้นายน้อยตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป"
เขาโค้งคำนับด้วยท่าทางที่สง่างามและมองไปที่รอยยิ้มหวานนั้นของอาเบล
"ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์หลังนี้นะธีโอ"
เริ่มแล้วสินะ
ชีวิตที่โชคร้ายในคราบโชคดีของฉัน