นายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
ชาย-ชาย,ดราม่า,ดาร์ค,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความสุขของนายน้อยขี้โรคนายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
TW กล่าวถึงการทำร้ายร่างกาย
ดวงตาของอาเบลเริ่มแดงก่ำเมื่อเห็นใบหน้าของธีโอ
นายดูซูบผอมลงนะ
นั่นเป็นคำพูดที่อาเบลอยากจะเอ่ยออกมาแต่เขาในตอนนี้ไม่สามารถจะพูดอะไรออกมาได้เลยมันจุกอยู่ที่คอ
อาเบลรอแล้วรอเล่า
รอทุกวันและเขาก็หวังอยู่ทุกวันว่าธีโอจะกลับมา
ธีโอเดินเข้ามาใกล้และวางเค้กไว้บนโต๊ะใกล้เตียงเขามองใบหน้าสีซีดของอาเบลด้วยดวงตาที่ไร้อารมณ์
"...ท่านพ่อบอกว่านายลาพักร้อน..."
เสียงแหบแห้งของอาเบลเปล่งออกมาราวกับจะร้องไห้ ธีโอได้แต่ยืนเงียบและมองไปยังใบหน้าที่เศร้าหมองของอาเบล
"ทำไมนายถึงปล่อยให้ฉันรออย่างโง่เขลาล่ะ? ทำไมนายถึงไม่มาบอกลาฉันก่อน?! ทำไม?!!!"
อาเบลตะโกนออกมาราวกับจะระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจของเขา
เขารีบวิ่งเข้าไปกอดธีโอด้วยความคิดถึง
"นายรู้ไหมว่าฉันรอนายมานานแค่ไหน?!"
ธีโอได้แต่ยืนนิ่งก่อนจะทรุดเข่าล้มลงไป
"...? ธีโอ...? ธีโอนายเป็นอะไรไป?!!"
อาเบลตื่นตระหนกเป็นอย่างมากเขาเขย่าร่างที่แน่นิ่งของธีโออย่างสิ้นหวัง
เกิดอะไรขึ้น?
และในตอนนั้นเองสายตาของอาเบลก็ไปสะดุดอยู่ตรงรอยแผลเป็นซึ่งอาเบลไม่เคยเห็นมาก่อนที่แขนของธีโอ
"นี่มันอะไร...?"
อาเบลพยายามลากธีโอขึ้นมาบนเตียงแล้วปลดเสื้อผ้าออกจนหมดเผยร่างกายที่มีกล้ามเนื้อเต็มไปด้วยรอยแผลจากแส้ฟาดอยู่หลายที่
ดวงตาของอาเบลเบิกกว้างขึ้น
ใครกัน...
ใครกันที่ทำนาย?
ฉันนึกสงสัยว่าจะมีใครกล้าทำนายได้ขนาดนี้ทั้งที่นายดูเป็นคนที่อยากมีชีวิตรอดมากที่สุด
อาเบลขมวดคิ้วแล้วออกไปเรียกหมอประจำตระกูลมา
-
ธีโอลืมตาตื่นขึ้นก็เลิกคิ้วเมื่อมองร่างกายของตัวเองถูกพันด้วยผ้าพันแผลทั้งตัว
"ตื่นแล้วสินะ"
เสียงแหบแห้งดังขึ้นทำให้ธีโอเงยหน้ามอง
ใบหน้าที่เขาอยากเห็นมานานกำลังนั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
"อาเบล...."
"ใครทำ"
เสียงของอาเบลแข็งกระด้างขึ้นเมื่อเขาชี้ไปที่รอยแผลของพ่อบ้าน
ธีโอลังเลที่จะพูดอาเบลก็เร่งเร้าให้เขาพูด
"ฉันถามว่าใครทำ"
"คือว่า.....อาเบล.."
"ฉันถามในฐานะเจ้านาย"
ธีโอชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่เย็นชาจากคนที่เขารัก เขาเห็นสีหน้าที่ขมขื่นของอาเบล รอยคล้ำที่ใต้ตา
ดูเหมือนว่าเขาจะนอนไม่หลับมาหลายวัน
"ถ้าหากผมบอกไปแล้ว...ท่านจะทำอะไรกับเขากัน?"
อาเบลจ้องเข้าไปที่ใบหน้าของธีโอด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว
"ฉันจะฆ่ามัน"
"แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นพ่อของท่านก็ตาม...?"
"....!"
ดวงตาสองสีเบิกกว้างขึ้น
อะไรนะ ฉันได้ยินอะไร...?
ท่านพ่อเป็นคนทำเหรอ....?
ธีโอถอนหายใจเมื่อเห็นสีหน้าที่ตกใจของอาเบลจากนั้นเขาก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด
"ผมถูกท่านดยุกลงโทษอยู่ใต้ดินเนื่องจากผมไปทำให้ร่างกายของนายน้อยมีรอย....ผมจึงถูกลงโทษเป็นเวลากว่า 8 เดือน..."
ธีโอเล่าไปขณะสังเกตสีหน้าของอาเบล
ธีโอคิดมาโดยตลอดถ้าเขาเล่าเรื่องนี้ให้อาเบลฟังเขาจะทำสีหน้าอะไร
และในวันนี้เขาก็ได้รู้แล้ว
น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตากลมทั้งสองที่เบิกกว้าง สีหน้าที่สิ้นหวังและโศกเศร้าปรากฏบนใบหน้าสวย
ไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากปากสวยนั้นนอกจากเสียงสะอื้น
แท้จริงแล้วเขาอยู่ที่นี่มาโดยตลอด
ทำไมฉันถึงไม่ได้สังเกตกันนะ
ธีโอต้องเจ็บปวดขนาดไหน
เขาจะต้องอดทนและอดกลั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าขนาดไหนเมื่อถูกแส้ฟาด
อาเบลกัดริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นแต่เขาก็หยุดชะงักเมื่อมีมือเย็นมาจับใบหน้าของเขาเอาไว้
"เดี๋ยวก็เป็นแผลหรอกครับ..."
"ฮึก...ขอโทษ...ถ้าฉันรู้ตัวให้เร็วกว่านี้นายก็คง..."
"ไม่ใช่ความผิดของท่านเสียหน่อยครับ อย่าโทษตัวเองไปเลยครับนายน้อย"
อาเบลร้องไห้ขอโทษในอ้อมกอดของธีโอด้วยความรู้สึกผิด
นี่เป็นการย้อนเวลาครั้งสุดท้ายของฉันแล้ว....
ฉันจะแก้แค้นทุกคนให้สาสม
ใช่แล้ว
นี่เป็นการย้อนเวลาครั้งที่ 3 ของอาเบลและเป็นครั้งสุดท้ายของอาเบลที่เขาจำได้...
"อุ้แว้ อุ้แว้"
"คลอดออกมาแล้ว!!"
เสียงเด็กร้องในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ อีฟมองไปยังเด็กทารกด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์
เด็กทารกคลอดออกมาเป็นตัวสีเหลืองบ่งบอกถึงสุขภาพที่ไม่แข็งแรง รอยด์รีบวิ่งเข้ามาในห้องทันทีที่ลูกชายของเขาคลอด
"คลอดออกมาแล้ว...ออกมาแล้วสินะลูกพ่อ.."
"เด็กคนนี้เกิดมาแล้วไม่แข็งแรงต้องหมั่นดูแลใกล้ชิดอยู่ตลอดนะคะ"
แม้ว่ารอยด์จะดีใจที่ลูกคลอดออกมา หมอที่บอกว่าลูกชายร่างกายไม่แข็งแรง สีหน้าของอีฟก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย
เมื่ออายุ 5 ขวบ อาเบลก็เริ่มป่วยหนักจนอาการทรุดลง
"แค่ก ๆ !!!!"
เด็กน้อยไอและอาเจียนเป็นเลือด อีฟได้แต่ยืนมองลูกชายของเธอด้วยสีหน้าที่รังเกียจและคำพูดหนึ่งก็เสียดแทงเข้ามาในอกของอาเบล
"เด็กอ่อนแออย่างแก...เกิดมาทำไมกันนะ"
เด็กน้อยร้องไห้ออกมาขณะไอ
ทำไมกัน
อาเบลทำอะไรผิด...
อาเบลผิดเหรอที่เกิดมา...
เด็กน้อยได้แต่พยายามหาคำตอบกับตัวเองในใจ
มารดาผู้ซึ่งให้กำเนิดไม่เคยแยแสเขาเลยราวกับเขารังเกียจที่จะจับตัวลูกชาย
อาเบลวัย 5 ขวบสลบไปหลังจากที่อีฟเดินออกจากห้องโดยทิ้งอาเบลที่ไอไว้บนเตียงเพียงลำพัง