นายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
ชาย-ชาย,ดราม่า,ดาร์ค,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความสุขของนายน้อยขี้โรคนายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
TW ล่วงละเมิดทางเพศ
ในคฤหาสน์หลังโตของ 'ดยุกรอยด์ นิโคลัส' แต่งเติมไปด้วยเพชรและทองมากมาย แต่เดิมมีสมาชิกในครอบครัวอยู่สามคนแต่ปัจจุบันมีสมาชิกเพียงสองคนคือดยุกรอยด์ นิโคลัสและลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขา 'อาเบล นิโคลัส'
ห้องนอนของดยุกรอยด์ตกแต่งไปด้วยทองอร่ามทั่วห้องบ่งบอกถึงฐานะ ดยุกรอยด์เริ่มมีผมหงอกเพราะอยู่วัยกลางคน เขากำลังแต่งตัวให้ลูกชายสุดหวงแหนของเขาอยู่
อาเบลเป็นชายที่มีหน้าตาสวยงามราวกับผู้หญิงความงามนั้นได้รับสืบทอดมาจากแม่ของเขา อาเบลมีสีผมและสีตาเหมือนกับพ่อของเขาแต่ทว่ามีเพียงตาข้างขวาของเขาที่มีสีม่วง ตาสองสีเป็นสิ่งที่หาได้ยากอาเบลคือหนึ่งในคนที่พิเศษในนั้น ปีนี้อาเบลก็อายุ 19 ปีแล้วเป็นอายุที่เหมาะแก่การแต่งงานแต่ทว่าดยุกก็ให้เลื่อนออกไปก่อนเพราะอาเบลนั้นเป็นคนที่ป่วยง่าย
ดยุกลูบไล้แขนที่ขาวเนียนของอาเบล
"ลูกได้ความสวยของอีฟมาเต็ม ๆ เลยนะอาเบล..."
"ครับ ผมรู้แล้วท่านพ่อบอกผมมาตั้งหลายครั้งแล้ว..."
อาเบลตอบกลับขณะนั่งอยู่บนตักพ่อของเขา
ดยุกยิ้มและสูดดมกลิ่นที่ซอกคอของอาเบล
"ไม่ว่าจะปีไหนอาเบล...ลูกก็งดงามเสมอ"
"อื้อ...ท่านพ่อผมจักจี้...อย่ากัดสิ.."
ความสนิทสนมของพ่อลูกที่มากเป็นพิเศษเป็นที่ล่วงรู้แก่คนในคฤหาสน์นี้เป็นอย่างดีแต่พวกเขาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกันเพื่อความปลอดภัยต่อตัวพวกเขาเอง
"จริงสิท่านพ่อ อาเบลมีเรื่องจะขอ..."
เมื่อเห็นลูกชายของเขาแก้มแดงดยุกรอยด์ก็สงสัยว่าอาเบลจะขออะไร
"หืม อยากขออะไรละลูกรัก...พ่อหามาให้ลูกได้ทุกอย่าง"
"คือว่าอาเบล...."
ดยุกหอมแก้มอาเบลไปทีนึงและเร่งให้ลูกชายของเขาพูด
"ไม่ว่าลูกอยากจะได้อะไรพ่อคนนี้จะหามาให้ลูกได้ทุกอย่างเพียงแค่ลูกเอ่ยออกมา"
อาเบลลุกลี้ลุกลนอยู่บนตักของดยุกเขาส่ายตัวอย่างกระวนกระวายราวกับเด็กสาวขี้อาย
"คืออาเบล...อยากจะมีแม่ใหม่ครับ"
"...ลูกอยากมีแม่ใหม่เหรอ....ลูกเหงางั้นเหรอ?"
"ครับ...อาเบลเหงานิดหน่อยตอนที่ท่านพ่อออกไปทำงาน..."
"พ่อทำลูกเหงาสินะ พ่อขอโทษ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับแต่ลูกอยากให้มีแม่คนใหม่มาเล่นกับลูก...และอาเบลอยากจะมีพี่ชายน้องสาวด้วยครับ"
ดยุกรอยด์นิ่งไปสักพักก่อนจะตอบลูกของเขา
"ลูกต้องรักพ่อคนนี้มากที่สุดนะ"
"คิคิ ท่านพ่อน้อยใจหรอครับไม่ต้องห่วงนะครับยังไงท่านพ่อก็คือที่หนึ่งในใจของอาเบลอยู่แล้ว อาเบลรักท่านพ่อที่สุด"
อาเบลหันมากอดพ่อของเขา
"ถ้าลูกต้องการแบบนั้นพ่อก็จะไปหาแม่ใหม่มาให้ลูกพร้อมพี่ชายและน้องสาว"
"ไชโย! อาเบลรักท่านพ่อที่สุด"
ภายในห้องนอนหรูทั้งพ่อและลูกนอนกอดกันและหลับไป
-
"ว้าว! ทองสว่างจนแสบตาเลยแฮะ!"
"อยู่นิ่ง ๆ หน่อยสิลิลลี่"
"ใครมันจะไปอยู่นิ่งได้ล่ะพี่ไซรัสเรากำลังจะรวยกันนะ!"
"พวกแกเงียบ ๆ กันหน่อยท่านแม่กำลังจะออกมา"
คริสผู้เป็นพี่ใหญ่สั่งให้น้อง ๆ ของเขาเงียบ
คริสผู้เป็นพี่ชายคนโตมีผมสีบลอนด์ ตาสีเขียว ผิวแทน อายุ 27 ปี
ไซรัส ลูกชายคนกลางมีผมสีบลอดน์ ตาสีฟ้าเหมือนกับแม่ของเขา อายุ 20 ปี
และน้องสาวคนสุดท้องผู้มีหน้าตาเหมือนกับแม่ทุกประการผมสีเขียว ตาสีฟ้า อายุ 18 ปี
สามพี่น้องนี้เป็นลูกของเลน่าผู้ที่มาเป็นดัชเชสของตระกูลนิโคลัสคนใหม่
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับผมชื่ออาเบล ฝากตัวด้วยนะครับพวกท่าน"
สามพี่น้องหยุดทะเลาะกันและมองไปที่ชายผมสีดำดวงตาสองสียืนอยู่ข้างหลังของพวกเขาพร้อมอุ้มตุ๊กตาหมีติดตัวไปด้วย
รอยยิ้มของอาเบลทำให้ทั้งคริสและไซรัสใจเต้นอย่างรุนแรง
เขาไม่เคยเห็นใครงามขนาดนี้มาก่อน
คริสเป็นเพลย์บอยที่เล่นกับผู้หญิงไปวัน ๆ เพื่อบรรเทาความเบื่อต้องตกละลึงถึงความงามของชายตรงหน้าที่งามยิ่งกว่าหญิงสาวที่เขาเคยนอนมาเสียอีก
ลิลลี่เหยียบเท้าของพี่ชายทั้งสองให้หลุดออกจากภวังค์
"โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย?!"
ลิลลี่ยิ้มและทำความเคารพต่ออาเบลโดยไม่สนใจเสียงบ่นของคริส
"ฉันชื่อลิลลี่ ผู้ชายผิวแทนคนนี้ชื่อคริสเป็นพี่ชายคนโต ส่วนผู้ชายคนนี้ชื่อไซรัสเป็นพี่ชายคนรองของฉัน ฝากตัวด้วยนะคะท่านอาเบล"
"ไม่ต้องพูดจาห่างเหินแบบนั้นก็ได้นะยังไงพวกเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"
รอยยิ้มของอาเบลทำให้พี่ชายทั้งสองแทบทรุด
ลิลลี่ตากระตุกเธอรู้สึกไม่ชอบพี่ชายคนใหม่ของเธอเลย
ทั้งผิวที่งดงามต่างจากเธอ
เส้นผมที่ดูอ่อนนุ่มต่างจากเธอที่แข็งกระด้าง
ใบหน้าที่สวยกว่าเธอ
เสียงพูดราวกับเสียงดนตรีที่ไพเราะ
รอยยิ้มที่สามารถมัดใจชายหนุ่มได้อยู่หมัดมันทำให้เธออิจฉา
ทั้งฐานะที่เกิดมาก็ร่ำรวย มีกินมีอยู่อย่างสุขสบายต่างจากครอบครัวของเธอที่ต้องทำงานอย่างหนักตั้งแต่ที่ท่านพ่อเสียไป แม่ของเธอก็ต้องไปทำงานเป็นโสเภณีเพื่อชดใช้หนี้ที่ท่านพ่อเคยก่อเอาไว้ แต่ทันใดนั้นเมื่อไม่กี่วันก่อนมีจดหมายมาหาท่านแม่
ดยุกรอยด์ นิโคลัสต้องการให้ท่านแม่มาเป็นแม่เลี้ยงให้กับลูกชายสุดรักของเขาอาเบล นิโคลัสโดยให้ข้อเสนอว่าจะต้องอยู่ในคฤหาสน์อย่างเดียวห้ามไปออกงานที่ไหนเด็ดขาดและเขาจะมีค่าตอบแทนให้ทุกเดือน
เพราะแบบนั้นพวกเราเลยได้มาอยู่ที่นี่ตอนนี้
ลิลลี่มองอาเบลที่กำลังยิ้มให้อยู่เธอรู้สึกขนลุกกับดวงตาทั้งสองข้างนั้น
มันทำให้เธอรู้สึกว่าแม้ว่าอาเบลจะยิ้มออกมาแต่ดวงตาของเขากลับไม่ยิ้มเลยมันทำให้เธอรู้สึกขนลุก
เมื่อประตูเปิดออกมาดยุกรอยด์และดัชเชสเลน่าก็เดินมาหาลูก ๆ ของพวกเขา
"จากนี้ไปพวกเราคือครอบครัวแต่ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นต่อลูกชายของฉัน..."
ดยุกรอยกวาดสายตาไปมองสมาชิกครอบครัวใหม่แล้วยิ้มเย็นออกมา
"แม้แต่วิญญาณฉันก็จะไม่ให้กลับไป"
"ขะ...เข้าใจแล้วค่ะ"
เลน่าก้มหัวลง ลูกทั้งสามเห็นอย่างนั้นก็ก้มหัวลงตามด้วยความกลัว
ดยุกเดินผ่านทั้งสี่คนไปกอดลูกชายในสายเลือดของเขา
"อาเบลเดี๋ยวพ่อต้องไปทำงานถ้ามีอะไรก็ให้บอกมิคาเอลนะจริงสิ...พ่อยังไม่ได้หาพ่อบ้านคนใหม่ให้ลูกเลย..เดี๋ยวพอพ่อกลับมาพ่อจะให้ลูกมาเลือกพ่อบ้านนะ"
"ครับท่านพ่อ โชคดีนะครับ"
ดยุกรอยด์จูบที่แก้มของอาเบลและเดินจากไป
นี่มันไม่สนิทกันเกินไปหน่อยเหรอ ลิลลี่เลิกคิ้วมองพ่อลูกคู่นั้น
"เอาล่ะ....ยินดีต้อนรับสู่ตระกูลนิโคลัสนะครับ ยังไงหลักจากนี้ทุกคนมาสนิทกันเถอะนะครับ"
สู่คฤหาสน์อันแสนสุข
เหล่าของเล่นชิ้นใหม่ของอาเบล