นายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
ชาย-ชาย,ดราม่า,ดาร์ค,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความสุขของนายน้อยขี้โรคนายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
TW กล่าวถึงการใช้ความรุนแรง,การทำร้ายร่างกาย
ลิลลี่กำมือแน่นและกัดริมฝีปาก
เธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวและรสชาติของเลือดแต่เธอก็ไม่สนใจ
ตอนนี้ความคิดของเธอมีเพียงอย่างเดียวคือ
เธอต้องการฆ่าอาเบล
ต้องการฆ่าให้ตายเสียตอนนี้
หากไม่มีอาเบล
ธีโอก็จะกลายเป็นของเธอ
หากมีมีดอยู่ตรงหน้าเธอก็จะฆ่าอย่างไม่ลังเล
ตัวของเธอสั่นด้วยความโกรธที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อ
ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับฉัน
ทั้งหน้าตาที่งามกว่า
เสียงพูดที่ไพเราะกว่า
ฐานะที่ร่ำรวยกว่า
และมีผู้ชายที่ลิลลี่รักอยู่ข้างกาย
ลิลลี่คิดว่าทำไมโลกใบนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย
ทำไมทุกอย่างต้องอยู่ข้างอาเบลเสมอ
ทำไมมีแค่เพียงฉัน
มีแค่เพียงฉันเท่านั้นที่ไม่มีอะไรเลย
เธอจ้องไปที่อาเบลที่จิบชาอย่างสบาย ๆ ด้วยสายตาที่โกรธแค้น
เขาทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เธอต้องไประบายความโกรธที่ไหนสักที่
เธอลุกขึ้นและไม่ฟังที่อาเบลถามเธอว่าจะไปไหน
เธอปิดประตูออกไปอย่างเสียงดังและทิ้งอาเบลอยู่ในห้องคนเดียว
แกร๊ก
อาเบลวางถ้วยชาลง
เขายิ้มและเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นเพื่อที่จะไปไหนสักที่.....
-
ลิลลี่วิ่งไปที่หน้าห้องของตัวเองและพบกับสาวใช้ที่กำลังทำความสะอาดอยู่
"อ๊ะ....คุณหนูกลับมาแล้วเหรอคะ....? ว้ายยย!!!!!"
ลิลลี่กระชากผมของดำของสาวใช้เข้าไปในห้องและล็อคประตู
เธอเขวี้ยงสาวใช้ลงพื้นอย่างรุนแรง
"ทะ...ทำอะไรคะเนี่ยคุณหนู!!!!!"
"หุบปาก!!!!!"
เพี๊ยะ-!
เธอตะโกนออกมาและใช้ฝ่ามือตบไปที่ใบหน้าของสาวใช้อย่างแรง
"กรี๊ดดดดด!!!"
"ฉันบอกให้เงียบ!!! นังคนชั้นต่ำ!!!!!"
เพี๊ยะ-!
"เพราะมันคนเดียว!"
เพี๊ยะ-!
"ถ้าหากไม่มีมันละก็!!!!!"
เพี๊ยะ-!
เธอตบใบหน้าของสาวใช้รัว ๆ ด้วยความโกรธจนใบหน้าของสาวใช้บวมเป่ง
เลือดค่อย ๆ ออกมาจากมุมปากของสาวใช้ เธอร้องขออ้อนวอนให้ปล่อยเธอไป
แต่ความโกรธของลิลลี่ยังไม่ลดละ เธอจะระบายความโกรธลงไปที่สาวใช้จนกว่าจะพอใจ
ด้านขวามือลิลลี่มีกรรไกรอยู่เธอสังเกตและหยิบกรรไกรขึ้นมา
"ฉันเกลียดผมสีดำนั่น!!!!"
เธอใช้กัดไกรตัดผมสีดำยาวของสาวใช้จนสั้นกุด
สาวใช้ที่เป็นที่รองรับอารมณ์ของลิลลี่ร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง เธอพยายามตะเกียกตะกายให้หลุดออกจากลิลลี่แต่ก็ไม่สำเร็จ
พั่ก!
ลิลลี่ใช้เท้าเหยียบและกระทืบหลังของสาวใช้
ร่างกายของสาวใช้ช้ำไปทั้งตัว
แม้ว่าแรงของลิลลี่จะไม่ได้เท่าผู้ชายแต่ถ้าทำหลายทีก็ทำให้สาหัสได้
"ดะ...ได้โปรด...ฮึก...ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ...คุณหนู...."
"หุบปากฉันคือผู้กำหนดชะตาชีวิตของพวกชั้นต่ำอย่างเธอ!!!! ฉันเป็นคุณหนูของคฤหาสน์หลังนี้ ฉันจะทำอะไรก็ได้!!!!"
ใบหน้าของสาวใช้บวมเป่งจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม
เธอเข้ามาทำงานที่คฤหาสน์แห่งนี้เพราะอาเบล
ท่านอาเบลเปรียบเสมือนแสงสว่างของเธอ
'จิน' คือชื่อของเธอ
บ้านของเธอยากจน พ่อของจินติดเหล้าและชอบทำร้ายร่างกายเธอกับแม่และน้องสาว
วันเวลาผ่านไปพ่อของจินถูกฆ่าเนื่องจากเมาไปหาเรื่องกับเจ้าหนี้ แม่และน้องสาวของจินป่วยหนัก
นั่นจึงทำให้หัวหน้าครอบครัวตกเป็นของจิน
เธอพยายามดิ้นรนทำงานเพื่อจะหาเงินมารักษาแม่และน้องสาวของเธอ
เธอทำงานทุกวันโดยไม่มีวันหยุด
แม้ว่าเงินที่เธอทำจะได้น้อยนิดแต่นั่นก็เป็นทางเลือกสุดท้ายของจิน
และในเย็นวันนั้น
เจ้าหนี้เก่าของพ่อได้บุกมาหาจินในที่ทำงานและให้ชดใช้หนี้แทนพ่อของเธอ
จินในตอนนั้นได้ใช้เงินไปกับยาของแม่และน้องหมดแล้วจึงไม่มีจ่าย
ในร้านเบเกอรี่นั้นได้วุ่นวายเจ้าหนี้ได้ใช้ไม้กระบองฟาดไปที่จินจนกระอักเลือด
แต่ทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มผมสีดำ ดวงตาสองสีเข้ามาช่วยเธอเอาไว้
จินเคยคิด
ไม่ว่าเธอจะอ้อนวอนขนาดไหนพระเจ้าก็ไม่เคยจะเหลียวมองมาเลยสักครั้ง
แต่ทว่านายน้อยอาเบล
เขาคนนั้นเปรียบเสมือนพระเจ้าของจิน
เขาได้ช่วยจินและให้มาทำงานที่คฤหาสน์แถมยังให้เงินเยอะอีกด้วย
แม้ว่าตอนนี้แม่และน้องสาวของเธอยังไม่หายขาดแต่เธอก็ยังส่งเงินให้เป็นประจำ
จินเคยคิดว่าเธอสามารถรับความเจ็บปวดได้แล้ว
แต่ไม่เลย
ทุกครั้งที่คุณหนูลิลลี่ตบและเตะเธอ
มันทำให้เธออยากจะตายเสียตรงนั้น
เจ็บ
มันเจ็บมาก
ราวกับซี่โครงของจินจะหัก
การทรมานก็ผ่านไปเป็นชั่วโมง
จินถูกลิลลี่เหยียบไว้ขณะร้องด้วยความเจ็บปวดด้วยน้ำเสียงแหบที่มีอยู่
เมื่อเห็นคุณหนูเริ่มสงบลงเธอก็โล่งใจที่จะไม่โดนทุบตีอีก
ลิลลี่ถอนหายใจออกมาอย่างแรงและยกเท้าออก
"ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้ และห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาด ไม่งั้นฉันจะทำเธอให้หนักกว่านี้!"
"ขะ...เข้าใจแล้วค่ะ!"
จินพยายามลากร่างที่สะบักสะบอมของเธอออกจากห้องนอน
แค่ขยับร่างกายก็เจ็บราวกับโดนของมีคมหลายร้อยอันแทง
จินปิดประตูและพยายามลุกขึ้น
เธอกัดฟันเอาไว้เพื่อที่จะไม่ให้มีเสียงที่เจ็บปวดเล็ดลอดออกมา
หยิบที่ถูพื้นและทำหน้าที่ของเธอต่อไป
แค่นิดเดียว
แค่อดทนอีกนิดเดียว
ทั้งแม่และน้องสาวที่จินรักที่สุดก็จะหายดีแล้ว
เพราะงั้นแค่โดนทุบตีนิดหน่อย
ก็ต้องทนเอาไว้
น้ำตาที่เคยเหือดแห้งไปก็กลับมาอีกครั้ง
สำหรับจินในตอนนี้แค่ยืนได้ก็ปาฏิหาริย์หารแล้ว
เธอซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้และถูพื้นต่อไป
โดยเธอไม่รู้เลยว่าอาเบลแอบยืนอยู่ด้านหลังกำแพง