นายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
ชาย-ชาย,ดราม่า,ดาร์ค,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความสุขของนายน้อยขี้โรคนายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
"นี่เธอ...หยุดนะ!!!!"
พลั่ก-!
"อั่ก...!
คริสใช้เท้าถีบท้องของลิลลี่อย่างแรง
เขาวิ่งไปหยิบกางเกงอีกตัวที่อยู่ข้างเตียงมาใส่
"นี่เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?! คิดจะทำอะไรกันแน่?!!"
"...."
"...!"
ทันใดนั้นความโกรธของคริสก็ลดลงเมื่อเห็นน้ำตาของลิลลี่
"ฮึก...พี่...ฮึก...พี่เป็นพี่ชายของฉันนะ!"
"....นี่เธอ...."
"ฮึก...ครอบครัวของเรามีกันทั้งหมดสี่คนนะ!"
เมื่อเห็นน้ำตาของน้องสาวมันก็ทำให้หัวใจของคริสเริ่มปวด
นานมาแล้วที่คริสไม่ได้เห็นลิลลี่ร้องไห้ตั้งแต่ตอนที่เธอยังเด็ก
"ฮึก....ฮืออ"
"ไม่เป็นไรแล้วนะลิลลี่..."
ตอนนี้ท่านพ่อไม่อยู่แล้ว
ไม่มีใครมาทุบตีพวกเราอีกแล้ว
หลังจากนี้
"พี่ชายคนนี้จะปกป้องลิลลี่เอง"
"ฮึก...สัญญานะ"
"อือ พี่สัญญา...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่จะอยู่เคียงข้างลิลลี่เสมอ"
"ฮึก....ทำไม...ทำไมต้องมันเป็นมัน!"
ลิลลี่ร้องไห้ขณะกุมท้องที่เคยถูกถีบ
เธอนั่งอยู่บนพื้นและร้องไห้ฟูมฟาย
"ฉัน....ฉันเป็นน้องสาวของพี่นะ...ทำไม....ทำไมพี่ถึงทำแบบนั้น!"
"...."
"ตั้งแต่ที่พวกเราเข้ามาในคฤหาสน์แห่งนี้....พี่ไม่เคยเข้าข้างฉันเลยสักครั้ง!"
"เรื่องนั้นมัน...."
เสียงกรีดร้องของลิลลี่มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ
น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความอ้างว้าง
เมื่อพี่ชายของเธอทำร้ายเธอเหมือนพ่อและเริ่มห่างเหินกับเธอกว่าทุกที
มันทำให้ลิลลี่รู้สึกถึง...
ความว้าเหว่ราวกับคลื่นที่ค่อย ๆ ซัดเข้ามาสู่ใจกลางหัวใจของเธอเป็นระลอก
"ขอร้องล่ะท่านพี่....ตาสว่างทีเถอะ!"
ลิลลี่สะอื้นร้องไห้จนไหล่ทั้งสองข้างของเธอสั่นสะท้านราวกับโลกทั้งใบกำลังพังทลาย
"ฉันคือน้องสาวของพี่นะ...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นท่านพี่ก็ต้องงอยู่ข้างฉันเสมอ...เหมือนทุกทีไง"
มีหลายอย่างที่คริสอยากจะพูดออกมาแต่ก็ทำไม่ได้
มันติดอยู่ที่คอเป็นความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ได้
ฉันทำเกินไปเหรอ
ฉันทำอะไรเกินไป
"....ลิลลี่...อาเบลเองก็เป็นน้องชายของฉัน"
"ไม่มีพี่น้องคนไหนที่เอากันเอง!!"
"....เรื่องนั้นมันก็..."
นี่ฉันร้องไห้ขนาดนี้แล้วท่านพี่ยังจะเข้าข้างอาเบลอยู่อีกเหรอ
พี่เป็นพี่ชายของฉันนะ
พี่ควรจะเข้าข้างฉันสิ
เกิดเป็นอาเบลไม่ต้องทำอะไรก็มีแต่คนรัก
ต่างกับฉันที่ต้องดิ้นรนทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรัก
"ท่านพี่ถูกอาเบลหลอกแล้ว....ผู้ชายคนนั้นเป็นคนเจ้าเล่ห์!"
"นั่นอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้...."
"อาเบลมองพวกเราเป็นเพียงแค่ของเล่นเท่านั้น!"
"ฉันคิดว่าเธอน่าจะเข้าใจอะไรผิดไปนะ...อาเบลเป็นเด็กดี...เพราะงั้นไม่มีทางจะคิดอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว..."
ความเจ็บปวดสะท้อนในดวงตาสีฟ้าสดใสของลิลลี่
ความสัมพันธ์ของพวกเรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง
"ลิลลี่เธอเป็นน้องสาวของฉันยังไงฉันก็ต้องเข้าข้างเธออยู่แล้วเพียงแต่....."
คริสดึงเธอมาอยู่ในอ้อมแขน
"อาเบลเองก็เป็นน้องชายของฉันเหมือนกัน...แม้จะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน...ถ้าหากเธอไม่สบายใจ..."
ลิลลี่เงยหน้าเผชิญกับใบหน้าของพี่ชายเธอ
"ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับอาเบลอีกแล้วถ้าไม่จำเป็น"
"...! จริง ๆ นะ!"
"จริงสิน้องรัก"
เมื่อได้ยินอย่างนั้นสีหน้าของลิลลี่ก็ดีขึ้นเธอกลับมายิ้มอีกครั้ง
-
"วันนี้ท่านอารมณ์ดีจังเลยนะครับนายน้อย"
"คิคิคิ"
อาเบลนั่งฮัมเพลงอยู่ในศาลาสวนกุหลาบขาว
ธีโอนั่งตรงข้ามของอาเบลและตักเค้กขึ้นมากินตามคำสั่ง
"มีเรื่องอะไรดี ๆ งั้นเหรอครับ?"
"คิคิคิ อยากรู้เหรอ~?"
อาเบลยิ้มอย่างสดใสออกมาและดึงเนกไทของธีโอเข้ามาใกล้
"เมื่อคืนฉันได้นอนกับท่านพี่คริสแล้วนะ"
เสียงกระซิบของอาเบลทำให้ธีโอขนลุกไปทั้งตัว
แม้จะเพียงชั่ววินาทีอาเบลก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของธีโอได้
เป็นอีกครั้งที่อาเบลเห็นเขาตกใจก่อนที่จะกลับไปเป็นสีหน้าปกติตามเดิม
"คิคิ ฉันพูดจริง ๆ นะไม่เชื่อก็ดูรอยนี่สิ"
อาเบลดึงคอเสื้อลงมาเผยรอยจุดสีแดงที่คริสทำไว้
"ที่จริงนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของฉันหรอกนะ อืม....ถ้าครั้งแรกของฉันละก็......"
ธีโอเฝ้ามองอาเบลที่กำลังระลึกถึงความหลังอยู่พลางจิบชาไปด้วย
ธีโอนึกในใจ
ตอนที่ฉันอายุ 10 ขวบ
"ตั้งแต่ตอนที่ฉันอายุ 10 ขวบน่ะ"
"......"
อาเบลพูดจบก็ตักเค้กใส่ปากและกินอย่างเอร็ดอร่อย
"พรุ่งนี้ก็จะมีงานเลี้ยงเฉลิมฉลองแล้ว อยากให้ถึงเร็ว ๆ จัง"
พ่อบ้านมองไปที่ใบหน้าอันสวยงามนั้นด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์
เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจะว่าใช่ความผิดของอาเบลทั้งหมดก็ไม่ได้
แต่จะพูดว่าอาเบลไม่ผิดเลยก็ไม่ถูก
ธีโอจ้องเข้าไปในดวงตาสองสีคู่นั้น
แต่ฉันไม่เคยโกรธการกระทำของอาเบลเลย
เพราะคนที่ผิดน่ะ
ก็คือ'เจ้านั่น'
เจ้านั่นมันทำให้อาเบลเป็นแบบนี้
เขากลืนชารสขมที่วันนี้รู้สึกขมกว่าทุกวัน
เพื่อที่จะได้กลับไปยังบ้านของเขา
ธีโอต้องทำภารกิจให้สำเร็จ
กว่าจะถึงตอนนั้นฉันต้องอดทนให้ได้
เพื่อที่จะได้กลับบ้าน
ที่นั่นยังมีครอบครัวของฉันรออยู่
ธีโอนึกถึงกับข้าวฝีมือแม่ของเขา พ่อที่ชอบแข่งกอล์ฟกับเขา และน้องชายที่ชอบมาให้เขาสอนการบ้านเป็นประจำ
เพราะงั้นฉันต้องอดทนอีกนิด
ถึงแม้ว่าอาเบลจะน่าสงสารแต่
ยังมีคนรอฉันอยู่ที่บ้าน