นายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
ชาย-ชาย,ดราม่า,ดาร์ค,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความสุขของนายน้อยขี้โรคนายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
TW กล่าวถึงการทำร้ายร่างกาย
เสียงดังขนาดนั้นใครไม่รู้ว่าเกิดอะไรก็บ้าแล้ว
อาเบลเฝ้ามองตั้งแต่วินาทีที่ลิลลี่กระชากผมของสาวใช้เข้าไปในห้องและหลังจากนั้นก็เกิดเสียงกรีดร้องและเสียงทุบตีตามมา
ไม่มีใครผ่านทางเดินตรงนี้ยกเว้นอาเบล
ประมาทจริง ๆ นะเนี่ยน้องสาวของเรา
ไม่ระวังเอาซะเลยถ้าหากใครมาได้ยินเข้าละก็แย่แน่ ๆ
แม้ว่าในใจของอาเบลจะคิดอย่างนั้นแต่การแสดงออกของอาเบลขัดกับสิ่งที่คิดอย่างสิ้นเชิง
อาเบลแสยะยิ้มออกมาและเฝ้ารอจนสาวใช้คลานออกมาจากห้องด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือด
ผมของเธอถูกตัดจนแหว่ง ทั้งใบหน้าและร่างกายของเธอนั้นผิดกับตอนแรก
อาเบลเดินไปหาจินที่กำลังเช็ดน้ำตา
เมื่อเธอเห็นอาเบลเธอก็สะดุ้งขึ้น
"ทะ....ท่านอาเบล...!"
"ชู่วว"
อาเบลใช้นิ้วชี้แตะปากของจินให้เบาเสียงลง
"ไปทำแผลเถอะ"
ไม่ทันที่จินจะตอบอาเบลก็อุ้มเธออย่างแผ่วเบาและเดินไป
ไม่ใช่ว่านายน้อยป่วยอยู่เหรอ
นายน้อยผู้ที่ป่วยขนาดนั้นยังมาอุ้มคนชั้นต่ำอย่างฉันอีก
เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่ก็กลับปล่อยไปตามธรรมชาติเมื่อได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของอาเบล
"ร้องไห้ออกมาก็ได้นะ ไม่มีใครห้ามหรอก"
ทั้งสีหน้าที่อ่อนโยน
ทั้งรอยยิ้มที่สดใส
มันทำให้เธอไม่อยากจะออกจากอ้อมกอดนี้เลย
ตรงห้องโถงมีสาวใช้หลายคนกำลังทำความสะอาดอยู่ อาเบลสังเกตและปล่อยจินลงอย่างแผ่วเบา
"โทษทีนะ...อาเบลอุ้มไม่ไหวแล้วนะ...แค่ก...เดี๋ยวจะช่วยพยุงนะ"
"มะ....ไม่เป็นไรเลยค่ะนายน้อย! แค่นี้ก็มากเกินไปสำหรับคนอย่างฉัน..."
"ไม่เลย...สิ่งที่เธอทำให้กับบ้านหลังนี้มันมากกว่าสิ่งที่ฉันทำให้เธออีกนะ"
อึก
น้ำตาของจินไหลอีกครั้ง
ไม่เลยค่ะ
ไม่จริงเลยค่ะนายน้อย
สิ่งที่ท่านทำให้คนอย่างชั้นนั้นมีมากมาย
ท่านคือผู้มีพระคุณของฉัน
สาวใช้ที่กำลังทำความสะอาดอยู่สังเกตเห็นอาเบลกำลังพยุงจินที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดก็ตกใจ
"จะ...จินนี่นา!!!!"
จินเป็นเด็กดีเลยเป็นที่รักของสาวใช้ทุกคน
ธีโอที่เดินผ่านมาก็กำลังจะเดินเข้าไปตรงที่สาวใช้หลายคนกำลังยืนมุงอยู่
เขาเห็นอาเบลกำลังพยุงร่างที่สะบักสะบอมของสาวใช้ ธีโอเดินเข้าไปในกลางวงท่ามกลางเหล่าคนรับใช้ที่แตกตื่นถามว่าเกิดอะไรขึ้น ใครทำให้จินเป็นแบบนี้
และก็มีหนึ่งในสาวรับใช้สังเกตว่าทางที่อาเบลและจินเดินมาคือทางไปห้องนอนของคุณหนูลิลลี่
เมื่อสาวใช้ที่เหลือได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มตระหนักได้และมองใบหน้าที่เศร้ามองของอาเบล
ธีโออุ้มจินขึ้น
"ไปที่ห้องนั่งเล่นเลยธีโอ"
"ครับนายน้อย"
"ส่วนพวกเธอช่วยเอาที่ทำแผลให้หน่อยได้ไหม...?"
"คะ...ค่ะนายน้อย! เดี๋ยวดิฉันจะไปหยิบมาให้เองค่ะ!"
เมื่อเห็นสาวใช้คนนึงรีบวิ่งไปหยิบมาสาวใช้คนที่เหลือก็สังเกตสีหน้าที่โล่งใจของอาเบล
นายน้อยอาเบลนี่ใจดีจังเลยนะ
ทั้งที่ยังป่วยอยู่แท้ ๆ
ถึงแม้ว่าจะมีสมาชิกเข้ามาใหม่แต่พวกเธอก็จงรักภักดีต่อนายน้อยของเธอเหมือนเดิม
-
ธีโอวางจินลงบนโซฟาอย่างแผ่วเบา
เขาหยิบยาและผ้าพันแผลจากสาวใช้มาทาใบหน้าและลำตัวของจิน
หัวหน้าสาวใช้จับแว่นและพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ
"ใครมันช่างทำเรื่องแบบนี้กันนะอำมหิตเกินคนไปแล้ว!"
เมื่อทำแผลเสร็จอาเบลที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ลูบผมของจินอย่างแผ่วเบา
"นอนพักเถอะจินไม่ต้องกังวลอะไรแล้วนะหลับให้สบาย"
"ขะ...ขอบคุณมากค่ะนายน้อย"
เธอหลับตาลงหลังจากเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนของอาเบล
ธีโอที่เฝ้าดูอยู่ก็มองอาเบลด้วยสายตาครุ่นคิด
"นายน้อยคะ.....คือเรื่องนี้..."
อาเบลพูดตัดหัวหน้าสาวใช้ด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยและลำบากใจ
"เรื่องนี้เอาไว้รอท่านพ่อกลับมาก่อน"
"เข้าใจแล้วค่ะ...."
ถ้าอย่างนั้นคงจะเป็นเรื่องจริงที่ว่าคนที่ทำร้ายจินคือคุณหนูลิลลี่
ท่านดยุกไม่น่าเอาพวกไร้สกุลเข้ามาในคฤหาสน์แห่งนี้เลย
ทั้งคำพูดท่าทางกริยาก็บกพร่อง
ท่านนายน้อยอาเบลนี่คือนางฟ้าชัด ๆ ที่ต้อนรับพวกนั้นด้วยความจริงใจ
ตอนนี้ท่านอาเบลคงจะลำบากใจอยู่แน่ ๆ เลย
แต่ดูเหมือนหัวหน้าสาวใช้จะคิดผิดเพราะสิ่งที่อาเบลคิดนั้นคือ...
ดูเหมือนข่าวลือที่ว่าลิลลี่ใช้ความรุนแรงทำร้ายร่างกายสาวใช้จะแผร่สะพัดไปทั่วคฤหาสน์แล้ว
เพราะแบบนั้นลิลลี่เลยได้รับฉายาคุณหนูจอมป่าเถื่อนไปในทันทีที่ได้ฟังเรื่องราว
อยากจะเห็นสีหน้าของท่านพี่และท่านแม่จัง
อยากจะเห็นว่าเขาทำสีหน้าแบบไหน
แค่คิดแบบนั้นร่างกายของอาเบลก็สั่นสะท้านไปด้วยความตื่นเต้นแล้ว
อาเบลเฝ้ารอบทละครในอนาคตอยู่
เพราะความสนุกมันจะเริ่มตั้งแต่ตอนนี้
-
จินลืมตาตื่นขึ้นและมองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่น
ด้านข้างของเธอมีชายผมสีดำสวยกำลังอ่านหนังสือด้วยท่าทางที่สง่างาม
อาเบลสังเกตเห็นว่าจินตื่นขึ้นมาแล้วก็เข้าไปพยุง
"ตื่นแล้วเหรอ...นอนพักอีกสักหน่อยสิ..."
"ขะ...ขอบคุณค่ะนายน้อยแต่ว่า....ฉันต้องไปส่งเงินให้กับแม่และน้องสาวของฉันค่ะ"
อาเบลมองไปที่จินอย่างครุ่นคิดและยิ้มออกมา
"ไปสิ"
จินตกใจนิดหน่อยที่นายน้อยไม่ห้าม เธอคิดว่านายน้อยจะห้ามเธอเสียอีก
"ขอบคุณค่ะนายน้อย"
จินก้มหัวทำความเคารพและก่อนที่จินจะเปิดประตูออกไปอาเบลที่เฝ้ามองอยู่ก็พูดขึ้น
"ไปบอกพวกเพื่อนเธอด้วยสิว่าจะไปส่งเงินให้แม่กับน้องสาว"
"ค่ะ นายน้อย...ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ...ฉันจะตอบแทนท่านแน่นอนค่ะ!"
จินเปิดประตูออกไป
อาเบลปิดหนังสือลงและหยิบผ้าคลุมสีดำมาใส่
ไม่ต้องตอบแทนหรอก
เพราะยังไงก็คงจะไม่ได้ตอบแทนอยู่ดี