นายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
ชาย-ชาย,ดราม่า,ดาร์ค,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความสุขของนายน้อยขี้โรคนายน้อยขี้โรคต้องการให้คุณพ่อแต่งงานใหม่เพื่อที่จะได้เล่นสนุกกับสมาชิกครอบครัวใหม่อย่างแสนสุข
TW กล่าวถึงการมีสัมพันธ์ทางร่างกายต่อหน้าคนอื่น
"เค้กองุ่นเขียวครับนายน้อย"
"ว้าว! ขอบคุณนะธีโอ!"
ในห้องนั่งเล่นธีโอยืนมองอาเบลกินเค้กอย่างดีใจ
"มันเป็นเรื่องที่ผมควรจะทำอยู่แล้วครับ"
"คิคิ แต่นายนี่ทำการบ้านเก่งจังเลยนะรู้ด้วยว่าฉันชอบกินเค้กองุ่นเขียว"
ธีได้แต่ยิ้มตอบและเฝ้ามองอาเบลกินเค้กชิ้นสุดท้ายจนหมด
เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดริมฝีปากที่เลอะเศษเค้กของอาเบล
"คิคิ ขอบคุณนะ"
ธีโอเช็ดและเก็บจานออกจากโต๊ะตามหน้าที่
ตอนนี้เป็นเวลาตอนบ่ายอีกไม่กี่ชั่วโมงท่านพ่อก็จะกลับมาแล้ว
เราก็ต้องไปเป็นตุ๊กตาตามคำสัญญา
เห้อ
อาเบลถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
น่าเบื่อจริง ๆ
เพราะเห็นแก่พ่อบ้านของลิลลี่ล่ะนะ
แถมยัยนั่นดูเหมือนอยากจะได้ธีโอพ่อบ้านของเราอีก
โลภจริง ๆ เลยนะยัยเด็กโง่คนนั้น....
แต่ทุกอย่างมันกำลังเป็นไปตามแผน
การเล่นแสดงละครกับครอบครัวได้อย่างสมบูรณ์แบบนั้นถือว่าคุ้มค่า
เมื่อคิดอย่างนั้นอาเบลก็หลุดขำออกมาโดยไม่รู้เลยว่าธีโอกำลังเฝ้ามองเขาอยู่ด้วยสายตาแปลก ๆ
ก๊อก ก๊อก
"ท่านพี่อาเบลคะ ลิลลี่เองค่ะขอเข้าไปนะคะ"
"เข้ามาได้เลย!"
ก่อนที่ลิลลี่จะบิดลูกประตู ประตูด้านในก็เปิดออกมาเสียก่อน
ด้านหน้าของลิลลี่เป็นชายผมสีน้ำตาล ดวงตาสีดำมีเสน่ห์ รูปร่างผอมสูง ใบหน้าที่หล่อเหลาตรงสเปกเธอพอดี
คนคนนั้นเป็นคนที่ลิลลี่อยากเจอมาตลอด
ธีโอ! พ่อบ้านคนใหม่ของอาเบล
เพราะใบหน้าที่งดงามนั้นทำเอาใจของลิลลี่สั่นไหวอย่างรุนแรง ใบหน้าของเธอแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง
ขาของเธออ่อนระทวยจนเกือบจะล้มแต่ทว่ามีมือแกร่งมาคว้าเอวเธอเอาไว้
"เป็นอะไรไหมครับคุณหนู?"
"มะ....ไม่เป็นไรค่ะ!"
หัวใจจะวาย!
ว่าแล้วเชียวตัวจริงหล่อกว่าในรูปอีก แค่นี้ตายก็ไม่เสียดายแล้ว
ลิลลี่อยู่ในอ้อมกอดของธีโอและคิดเพ้อฝันว่าเธอจะได้แต่งงานมีลูกกับเขา
อาเบลที่อยู่ด้านหลังก็เฝ้ามองเหตุการณ์อย่างขบขันและเขาก็คิดเรื่องสนุกบางอย่างขึ้นมาได้
ลิลลี่ถูกธีโอพยุงตัวมานั่งบนโซฟาตรงข้ามกับอาเบล
"มีอะไรเหรอลิลลี่...?"
"คือว่า...ลิลลี่แค่คิดถึงท่านพี่ค่ะ!"
แต่ความเป็นจริงคือแม่ของฉันให้ฉันมาจับตาดูอาเบลไว้
"งั้นเหรอได้ยินอย่างนั้นพี่ก็ดีใจ...ธีโอนายไปเอาเค้กมาให้ลิลลี่ทีสิ"
"ครับนายน้อย"
สายตาของลิลลี่มองไปที่ธีโอจนเขาออกจากสายตาไป
"อีกเดี๋ยวน้องเองก็จะได้พ่อบ้านคนใหม่แล้วนะ....มีรูปแบบไว้ในใจหรือยัง...?"
ลิลลี่หลุดออกจากจินตนาการและตอบคำถามของพี่ชายต่างสายเลือดของเธอ
"อยากได้คนหล่อค่ะ!"
เธอพูดออกมาอย่างมั่นใจและแน่วแน่
"....งั้นเหรอ"
อาเบลยิ้มและมองไปทางประตูที่เปิดออก
พ่อบ้านคนใหม่ถือเค้กสตอเบอรี่เข้ามาและวางบนโต๊ะตรงหน้าของลิลลี่
"เค้กสตอเบอรี่! ของโปรดลิลลี่เลย! ธีโอนายรู้ได้ยังไงน่ะ...แต่ช่างเถอะขอบคุณนะ!"
"ด้วยความยินดีครับคุณหนู"
ลิลลี่กินเค้กไปขณะที่เขินอาย
จริงสิ
เธอตักเค้กขึ้นมาและเรียกธีโอ
"ธีโอ อ้ามมมม~"
"......"
ธีโอเลิกคิ้วขึ้นและเหลือบไปมองที่อาเบลกำลังยิ้มอยู่
"ธีโอกินสิ น้องสาวของฉันอุส่าป้อน"
ธีโอที่ครุ่นคิดสักพักหนึ่งก่อนจะกินเค้กสตอเบอรี่เข้าไป
"เป็นไง? อร่อยไหม?"
ลิลลี่ยิ้มอย่างสดใสและทำท่าอยากรู้ไปทางธีโอที่กำลังกลืนเค้ก
เมื่อธีโอยิ้มออกมาราวกับโลกทั้งใบของลิลลี่หยุดลง
มันทำให้เธอคิดเลยว่าคนนี้แหละคือพ่อของลูก
"อร่อยมากครับคุณหนู"
"งะ.....งั้นเหรอ...."
ทั้งใบหน้าของลิลลี่เปลี่ยนเป็นสีแดงสดราวกับมะเขือเทศ
ใบหน้าของเธอก็ไม่ได้น่าเกลียด เธอมีใบหน้าที่เหมือนแม่ของเธอ
ซึ่งแม่ของเธอเป็นคนสวยเพราะงั้นลิลลี่ถึงได้สวยด้วย แม่ที่ทำงานเป็นโสเภณีและมีคนมาซื้อบริการเพราะความสวย หากจะมีใครสักคนที่ชอบลิลลี่ก็คงไม่แปลก
ลิลลี่กินเค้กและป้อนธีโอจนหมด
อาเบลจิบชาและเฝ้าดูอย่างสนุก
ลิลลี่ที่สังเกตเห็นว่าเค้กติดอยู่ที่ริมฝีปากของธีโอก็กำลังจะเอาออกให้ทันใดนั้นอาเบลก็เดินมาทางเธอ
"นายหิวมากเลยเหรอธีโอ"
"เปล่าครับ"
อาเบลยิ้มและเขย่งเท้าดึงเนกไทของธีโอลงมา
ริมฝีปากอันนุ่มสัมผัสกับริมฝีปากของธีโออย่างดูดดื่มต่อหน้าของลิลลี่ที่กำลังอึ้งอยู่
อาเบลทั้งจูบทั้งเลียริมฝีปากของธีโอราวกับกำลังชิมอาหารอันอร่อย
ธีโอที่ตอนแรกตกใจก็ปรับสภาพตามได้ เขายอมรับจูบนั้นและหลับตาลง
เมื่อตั้งสติได้เส้นเลือดก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของลิลลี่
ความโกรธ ความริษยา ความแค้น ปะทุขึ้นมาในจิตใจของเธออย่างรุนแรง
เธอจิกนิ้วในฝ่ามือของเธอจนเลือดออก
ดวงตาสีฟ้าเปล่งประกายด้วยความอยากฆ่า
เมื่อริมฝีปากของทั้งสองแยกออกจากกันอาเบลก็ยิ้มอย่างสดใส
"เช็ดออกให้แล้วนะ เศษเค้กน่ะ"
".....ขอบคุณครับนายน้อย"
อาเบลกลับไปนั่งที่เดิมและธีโอก็เก็บจานเค้กออกจากห้องนั่งเล่นไป
ในห้องที่เหลือเพียงอาเบลที่จิบชาอย่างสบายกับลิลลี่ที่จ้องมองเขาอย่างโกรธแค้น
อาเบลยิ้มให้กับลิลลี่ที่มองมา
เกินคาดแฮะตอนแรกนึกว่าจะตบหน้าแต่กลับนั่งโกรธเฉย ๆ
ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะคุมตัวเองได้แล้ว ปรับตัวเก่งจังเลยนะ
แต่ถ้าหากเด็กนั่นปะทุขึ้นมาเรื่องมันก็จะสนุกมากกว่านี้
เสียดายจัง