ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ] - 33 ปมซ้อนซ่อนลวง โดย จุฬดา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ครอบครัว

อ่านฟรี,นางงาม,นางเอกสวยมาก,พระเอกเย็นชา,พระเอกขี้หึง,นางเอกสู้ชีวิต,ไม่นอกกายนอกใจ,จบดี ,สัญญา,แต่งงาน,ลูกแฝด,เด็กแฝด,มีลูก,นิยายรักชายหญิง,นิยายรัก,ดราม่า

แต่งงานเพื่อผลประโยชน์แต่หัวใจกลับทรยศ ระหว่างนางงามผู้มีข่าวฉาว และชายหนุ่มผู้ไม่เชื่อในความรัก วิวาห์ครั้งนี้...จะลวงรัก หรือฝากรักไว้ในหัวใจของเธอและเขา

ผู้แต่ง

จุฬดา

เรื่องย่อ

ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-01 มงกุฎแห่งความหวัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-02 เส้นทางแห่งความลับ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-03 ดอกไม้ในเขาวงกต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-04 เงาในม่านแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-05 กรงสารพัดนึก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-06 บทละครซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-07 วิวาห์จำแลง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-08 ดาวที่หม่นแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-09 คืนที่พรากทุกสิ่ง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-10 ภรรยาในนาม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-11 เพชรที่ถูกเจียระไน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-12 เกมของคนแพ้,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-13 จันทร์เสี้ยวกับมังกร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-14 เข็มในน้ำเชื่อม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-15 หนูตกถังข้าวสาร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-16 เงาจากอดีต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-17 ไฟรักในสายหมอก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-18 ภรรยาบนเตียง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-19 คืนเปลี่ยนชีวิต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-20 ฝุ่นหลังกระจกเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-21 คลื่นอารมณ์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-22 ม่านรักซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-23 เงาในรอยลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-24 กลซ่อนเล่ห์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-25 บาดแผลในรอยใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-26 เงียบงันกลางใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-27 เส้นทางการจากลา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-28 ผีเสื้อหลงทาง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-29 เหยี่ยวหวงรัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-30 ทางเลือกสุดท้าย,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-31 ความกลัวที่กัดกิน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-32 เงื่อนไขของหัวใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-33 ปมซ้อนซ่อนลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-34 ห้วงน้ำกลืนหัวใจ

ฝากรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 33 ปมซ้อนซ่อนลวง

 

เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลังเสียงคำสั่งสุดท้ายในสายโทรศัพท์จางหาย เสียงเครื่องยนต์ของรถตู้สีดำคันหนึ่งก็ดังแผ่วขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของโกดังร้าง

รถจอดสนิทตรงหน้าทางเข้า ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อโค้ทสีเข้ม ก้าวลงมาจากรถท่ามกลางความมืดสลัว ท่วงท่าของเขาแน่วแน่และสงบนิ่งจนดูน่าเกรงขาม

เงาสะท้อนจากแสงไฟริมทางสาดทาบบนใบหน้าคมเข้ม แม้เขาจะสวมแจ็คเก็ตคลุมทั้งตัว และใส่หมวกแก๊ปกดต่ำ

แต่...

รังสีอำนาจบางอย่างที่แผ่ออกมารอบตัว กลับชัดเจนจนแม้แต่ความมืดก็ปกคลุมไว้ไม่ได้

บนยอดตึกฝั่งตรงข้าม มือของสไนเปอร์ฝีมือฉกาจที่แอบซุ่มอยู่ในเงามืด ปรากฏความลังเลสั่นไหวเล็กน้อยขณะปรับเลนส์เล็งเป้าหมาย

กล้องส่องทางไกลบนมือของชายอีกคนที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าตึกเดียวกัน ก็สั่นสะท้านราวกับกำลังหวั่นเกรงต่อบางสิ่ง

“ใช่แน่...เป็นเขา...”

คนบนดาดฟ้าพึมพำผ่านวิทยุสื่อสาร เหมือนต้องการคำสนับสนุนว่าเขาคิดถูกจากมือสไนเปอร์ด้านล่าง

รูปร่างนั้น...

ท่าทางเดิน...

แรงกดดันจากออร่าโดยรอบ...

แม้กระทั่ง เสี้ยวหน้าด้านข้างที่แง้มให้เห็นเพียงนิดเดียว...

ทุกอย่างตรงกับ “ภวิน” อย่างไม่มีผิดเพี้ยน

ปลายนิ้วค้างอยู่บนไกปืน เขาไม่ได้หมายจะลั่นไกไปยังบุคคลนั้น เพราะคำสั่งจากผู้เป็นนายหญิง

“ห้ามแตะต้องภวินเด็ดขาด… เล็งที่เด็ก...ถ้าเขาผิดเงื่อนไข”

เพราะสิ่งที่แพทริเซียต้องการไม่ใช่ศพของภวิน...

แต่เป็น "หัวใจที่แตกละเอียดของเขา"

 

ภายในโกดังร้าง... กลิ่นสนิมกับฝุ่นสกปรกอบอวล เสียงลมพัดลอดช่องประตูเก่า ๆ ดังแว่วเป็นระยะ

ใต้เสาเหล็กด้านในสุดของโกดัง เด็กชายตัวเล็กกำลังพยายามอย่างสุดกำลัง

มีถังน้ำเก่า ๆ ที่ด้านบนแตกหักไปกว่าครึ่ง แต่ยังคงรองรับน้ำฝนเอาไว้ได้ประมาณหนึ่ง น้องพีร์ถอดเสื้อเชิ้ตนักเรียนตัวจิ๋วออก แล้วชุบเสื้อกับน้ำในถังนั้น ใช้มันเช็ดหน้าให้น้องสาวอย่างเบามือ

ริมฝีปากเล็กพึมพำเสียงเบาและเศร้าสร้อย

“น้องพราว...ตื่นสิ...เรากำลังจะได้กลับบ้าน”

มือเล็กนั้นสั่นเล็กน้อย ด้วยทั้งความหนาว ความอ่อนแรง และความหวาดกลัว

น้ำตาไหลรินบนแก้มเปื้อนฝุ่น แต่เด็กชายยังไม่ยอมหยุดพยายามเพื่อน้องสาว เพราะเขารู้ว่า...เมื่อแม่ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้...เขาต้องเป็นคนปกป้อง

เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นแต่ไม่เร่งรีบ ดังแทรกเข้ามาในความเงียบ

เด็กชายหันขวับ หยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมด แล้วรีบคว้าร่างน้องสาวเข้ามากอดแน่นตามสัญชาตญาณ

ร่างสูงในเงามืด ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้

ใบหน้าครึ่งหนึ่งยังซ่อนอยู่ใต้เงาหมวก แต่ดวงตาที่ทอดมองเด็กสองคนทอประกายบางอย่าง...

ทั้งอบอุ่น และร้าวรานในเวลาเดียวกัน

ชายคนนั้นยกมือขึ้นช้า ๆ ส่งสัญญาณให้น้องพีร์ใจเย็น

เขาก้าวเข้ามาอีกก้าวด้วยท่วงท่าที่สงบ พร้อมกับเสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน

“ลุงมาช่วยแล้ว...ไม่ต้องกลัวนะ”

เสียงนั้น...

ลุงวิน?

เด็กชายเอ่ยในใจอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก แม้เสียงจะฟังดูคล้ายแต่ก็ต่างออกไปจากที่จำได้เล็กน้อย

เงามืดบดบังใบหน้า และแสงในโกดังก็เพียงริบหรี่เกินกว่าจะเห็นได้ชัดเจน

ชายคนนั้นไม่ได้ขยับเข้าใกล้ รอให้เด็กชายรู้สึกปลอดภัยเสียก่อน

น้องพีร์ขมวดคิ้ว ริมฝีปากขยับจะถาม แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร สายตาก็เริ่มพร่าเลือน

ความเครียด ความหวาดกลัว และความอ่อนเพลียประดังเข้ามาพร้อมกันราวพายุโถม

อาการวิงเวียนจากความเครียดสะสม ทำให้หัวใจเล็ก ๆ เต้นช้าลง เด็กชายพยายามยืนหยัด

...แต่ก็ไม่ไหว

ร่างเล็กเซแล้วทรุดลง

ชายหนุ่มก้าวเข้าไปประคองไว้ทันก่อนที่ทั้งสองร่างจะล้มลง

แขนแข็งแรงโอบรับร่างเล็กไว้แน่น ก่อนจะก้มลงกระซิบบางสิ่งข้างหู เป็นคำปลอบที่มั่นคงและอบอุ่น

“ไม่เป็นไรแล้วนะ... พวกเธอปลอดภัยแล้ว”

น้องพีร์พยายามฝืนเปิดเปลือกตา แล้วพึมพำถึงน้องสาวเสียงแผ่ว ราวกับจะฝากฝังให้คนตรงหน้าช่วยเหลือ

“น้อง...พราว...” ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงอย่างช้า ๆ

เจ้าของอ้อมแขนแข็งแรง ก้มลงตรวจดูสัญญาณชีพของเด็กทั้งสองอย่างรวดเร็ว

ลมหายใจของทั้งคู่แผ่วเบา แต่สม่ำเสมอ

เขาจึงอุมเด็กทั้งสองขึ้น แล้วก้าวเดินผ่านเงามืดของโกดังออกไปอย่างรีบร้อน

 

อีกด้านหนึ่ง

...ที่โรงจอดเครื่องบินร้าง

สถานที่แห่งนี้แม้จะทรุดโทรม แต่กลับมีการใช้งานอยู่บ่อยครั้ง จากผู้คนบางกลุ่มที่ลอบนำเครื่องบินเล็กขึ้นบิน พานักท่องเที่ยวชมธรรมชาติของป่าแม่ฮ่องสอนในทริปราคาถูก

ณัฐกฤษมาถึงตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน ตามแผนที่ภวินสั่งให้เขาซุ่มสังเกตการณ์หากเมณิชาถูกพามาที่นี่

เขาเลือกจุดหลบหลังโครงเหล็กขึ้นสนิมของเครื่องบินเก่าที่จอดทิ้งไว้ เฝ้ามองทุกการเคลื่อนไหวโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น

โดยมีตำรวจนอกเครื่องแบบกลุ่มหนึ่ง ที่เขาใช้เส้นสายของ 'มงคล' พ่อเลี้ยงของเขา ติดตามมาคุ้มกันและทำภารกิจช่วยเหลือนี้ด้วย

ทันทีที่มาถึง เขาก็เห็นเครื่องบินเล็กลำหนึ่งกำลังถูกเตรียมความพร้อม ไฟนำร่องกระพริบช้า ๆ บนปลายปีก เสียงเครื่องยนต์ถูกสตาร์ตวอร์มอัพเป็นระยะเหมือนรอผู้โดยสารที่จะมาถึงในไม่ช้า

คนงานสองสามคนเดินวนอยู่รอบลำเครื่อง ท่าทางเคร่งขรึมและมีจังหวะเคลื่อนไหวที่ไม่เหมือนพนักงานบริการท่องเที่ยวทั่วไปแม้แต่น้อย

แล้วไม่นาน...รถตู้คันสีเทาก็เข้ามาจอดเงียบสนิทตรงหน้าลานบิน

ประตูเลื่อนเปิดออก ผู้ชายสองคนก้าวลงมาอย่างรวดเร็ว ท่าทางแข็งกร้าวราวกับทหารรับจ้าง

พวกเขาลากตัวผู้หญิงคนหนึ่งลงจากรถ เธอถูกคลุมหัวด้วยถุงผ้าสีดำ มิดชิดจนไม่เห็นแม้เสี้ยวใบหน้า แขนทั้งสองข้างถูกมัดไพ่หลังไว้แน่น

ณัฐกฤษเกร็งตัวอยู่ในเงามืด ปลายนิ้วไล้ไปบนไกปืนพกข้างเอว เขาจับจ้องผู้หญิงที่ถูกคลุมหัวอย่างไม่วางตา สัญชาตญาณเตือนเขาว่าผู้หญิงคนนั้นอาจเป็น...เมณิชา

หัวใจเต้นถี่เป็นจังหวะเดียวกับเสียงใบพัดเครื่องบินที่เริ่มหมุนช้า ๆ

ทุกก้าวของชายสองคนที่ลากเธอไปยังบันไดเครื่องบิน เขาเพ่งพินิจอย่างใจเย็น รอให้ภาพตรงหน้าชัดเจนก่อนจะตัดสินใจ

ร่างในผ้าคลุมหัวถูกลากไปยังบันไดเครื่องบินเล็ก ลมกลางคืนพัดแรงจนผ้าคลุมปลิวเล็กน้อย เผยให้เห็นเพียงปลายเส้นผมสีดำยาวสลวย ซึ่งยิ่งตอกย้ำหัวใจเขาให้กระตุกแรง

"พิมพ์...ใช่เธอหรือเปล่า" เขาพึมพำแผ่วในลำคอ กำมือแน่น อยากจะรีบพุ่งออกไปช่วยเต็มที่

แต่เพราะเสียงภวินที่ฝากฝังยังดังในหัว

“อย่าใจร้อน…เรายังไม่รู้ว่าแพทริเซียจัดฉากอะไรไว้”

ชายที่ลากตัวเธอเดินขึ้นบันไดอย่างไม่ลังเล ขณะที่คนงานรอบลำเครื่องจับตามองทุกทิศ

ณัฐกฤษขยับปืนขึ้นเล็งผ่านร่องเหล็กขึ้นสนิม แต่จังหวะนั้นเอง เขาก็สังเกตเห็น…

บางสิ่งสะกิดใจ สัดส่วนช่วงไหล่ ความสูง และจังหวะก้าว หญิงสาวที่ถูกคลุมหัว...ลำตัวและข้อมือหนากว่าผู้หญิงทั่วไปเล็กน้อย

แววสงสัยพุ่งขึ้นในใจทันที

หรือว่า…นี่ไม่ใช่เมณิชา

เขาตัดสินใจรอให้ขึ้นบันไดถึงกลางลำ แล้วส่งสัญญาณทางวิทยุให้ทีมซุ่มยิงเลื่อนเป้าจากตัวประกันไปที่คนคุ้มกันแทน

จังหวะที่ลมแรงพัดผ้าคลุมหัวหลุดลงครึ่งหนึ่ง…

ใบหน้าที่ปรากฏไม่ใช่เมณิชา แต่คือ "สุรวีร์" ดวงตากร้าวแฝงด้วยความแค้น แม้จะถูกมัด

ณัฐกฤษสบตาเธอเพียงวินาทีเดียวก็รู้ทันที…นี่คือเหยื่อล่อ

และเขาคิดถูก เพราะหนึ่งในกลุ่มคนที่ลากสุรวีร์ขึ้นเครื่องบินคือ 'วินัย' นักขายข่าวที่ตอนนี้ตกกระไดพลอยโจน เข้ามาอยู่ในแผนลวงของแพทริเซีย เพื่อแลกกับอิสรภาพของตัวเอง

ณัฐกฤษสั่งถอนกำลังทันที เขาต้องแสดงตามน้ำไปว่า ภวินมาถึงที่นี่ไม่ทัน เพื่อให้แพทริเซียชะล่าใจ

“ไม่ใช่เป้าหมาย! เคลื่อนออก อย่าให้พวกมันรู้ว่าเราอยู่ที่นี่”

"รับทราบ!"

เสียงตอบรับสั้น ๆ ในวิทยุทำให้เขาโล่งใจเพียงเสี้ยววินาที เพราะในหัวก็ยังคิดเป็นห่วงว่า…ถ้าไม่ใช่ที่นี่ งั้นเมณิชาก็ต้องอยู่ที่จุดสุดท้าย...ซึ่งอันตรายที่สุด

 

ขณะเดียวกัน ที่โกดังร้าง…

ชายร่างสูงในหมวกแก๊ปอุ้มเด็กทั้งสองออกมาจากเงามืด

ทีมสไนเปอร์ของแพทริเซีย เลือกปล่อยเขาให้อุ้มเด็กออกมาตามคำสั่ง เพราะถึงเขาจะได้ตัวเด็กไป ก็ไม่แน่ว่าเด็กคนหนึ่งในนั้นจะรอด...

แสงไฟจากรถตู้สีดำที่จอดรออยู่ด้านนอกส่องให้เห็นชัด ใบหน้าคมเข้ม ดวงตาคมกริบที่คล้ายภวิน…

น้องพีร์มองเขาผ่านความพร่ามัวก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง

ชายคนนั้นยิ้มบาง ๆ แล้วเอ่ยเสียงทุ้ม

“ลุงจะพาไปหาพ่อของพวกหนู”

เขาคือ อคิน พี่ชายแท้ ๆ ของภวิน คนที่เป็นข่าวว่าหายตัวไป ทำให้ภวินต้องกลายเป็นผู้สืบทอดทุกอย่างแทน

อคินวางเด็กทั้งสองลงบนเบาะหลังรถอย่างระมัดระวัง ก่อนสั่งคนสนิท

“ขับออกไปเส้นเลี่ยงเมือง อย่าให้ใครตามเจอ ตรงไปเซฟเฮ้าส์”

ที่เซฟเฮ้าส์ได้เตรียมหมอและพยาบาลไว้เสร็จสรรพ เพราะที่โรงพยาบาลอันตรายเกินไป เสี่ยงที่จะถูกตลบหลังซ้ำสอง

เขารู้ดี…นี่ไม่ใช่แค่การช่วยเด็ก แต่คือการปิดบังเส้นทางตัวจริงของน้องชาย ให้คนร้ายตามผิดเป้าหมายไปอีกฝั่ง

 

ในเวลาเดียวกัน บนถนนมืดนอกเมือง รถของภวินกำลังขับรถพุ่งไปยังพิกัดที่ GPS จากแหล่งข่าวลับเพิ่งส่งมา

เขาไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว

เพราะทุกข้อมูลที่แพทริเซียให้…เขาอ่านทะลุว่าเป็นแผนลวง

หัวใจเขาบอกว่า เมณิชาอยู่ที่ปลายเส้นทางนี้ ท่าเรือที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะใช้เพื่อการลักพาตัวและหลบหนี

 

*****

มาช้าแต่มานะ

พยายามปั่นอยู่น๊าาา

รักรี้ดทุกคนที่อ่านและเม้นท์

อย่าว่าแต่รี้ดรออัพ

ไรท์ก็รอคอมเม้นต์เช่นกัน

จุ๊บุ จุ๊บุ