ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ] - 23 เงาในรอยลวง โดย จุฬดา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ครอบครัว

อ่านฟรี,นางงาม,นางเอกสวยมาก,พระเอกเย็นชา,พระเอกขี้หึง,นางเอกสู้ชีวิต,ไม่นอกกายนอกใจ,จบดี ,สัญญา,แต่งงาน,ลูกแฝด,เด็กแฝด,มีลูก,นิยายรักชายหญิง,นิยายรัก,ดราม่า

แต่งงานเพื่อผลประโยชน์แต่หัวใจกลับทรยศ ระหว่างนางงามผู้มีข่าวฉาว และชายหนุ่มผู้ไม่เชื่อในความรัก วิวาห์ครั้งนี้...จะลวงรัก หรือฝากรักไว้ในหัวใจของเธอและเขา

ผู้แต่ง

จุฬดา

เรื่องย่อ

ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-01 มงกุฎแห่งความหวัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-02 เส้นทางแห่งความลับ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-03 ดอกไม้ในเขาวงกต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-04 เงาในม่านแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-05 กรงสารพัดนึก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-06 บทละครซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-07 วิวาห์จำแลง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-08 ดาวที่หม่นแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-09 คืนที่พรากทุกสิ่ง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-10 ภรรยาในนาม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-11 เพชรที่ถูกเจียระไน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-12 เกมของคนแพ้,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-13 จันทร์เสี้ยวกับมังกร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-14 เข็มในน้ำเชื่อม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-15 หนูตกถังข้าวสาร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-16 เงาจากอดีต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-17 ไฟรักในสายหมอก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-18 ภรรยาบนเตียง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-19 คืนเปลี่ยนชีวิต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-20 ฝุ่นหลังกระจกเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-21 คลื่นอารมณ์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-22 ม่านรักซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-23 เงาในรอยลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-24 กลซ่อนเล่ห์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-25 บาดแผลในรอยใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-26 เงียบงันกลางใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-27 เส้นทางการจากลา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-28 ผีเสื้อหลงทาง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-29 เหยี่ยวหวงรัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-30 ทางเลือกสุดท้าย,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-31 ความกลัวที่กัดกิน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-32 เงื่อนไขของหัวใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-33 ปมซ้อนซ่อนลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-34 ห้วงน้ำกลืนหัวใจ

ฝากรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 23 เงาในรอยลวง

 

เงาความลับ สลับซ้อน ซ่อนพลางจิต

ในห้วงคิด พิศคำลวง บ่วงสับสน

รอยเสแสร้ง แฝงเล่ห์ร้าย ในใจคน

ลวงร้อนรน จนหลอกหลอน ก่อนทำลาย

 

แสงแดดยามสายสาดลอดม่านบาง เข้ามาในห้องรับแขกของคฤหาสน์ลัวร์ กลิ่นหอมจางของขนมปังอบยังอ้อยอิ่งในอากาศ ทิ้งร่องรอยของมื้อเช้าที่เพิ่งจบลงอย่างอบอุ่นไว้เบื้องหลัง

หลังอาหารเช้า ภวินและคุณหญิงไอษดาออกจากบ้านไปพร้อมกันเพื่อเข้าบริษัทตามปกติ ส่วนเด็ก ๆ ถูกจัดให้เรียนรู้กับครูเตรียมอนุบาล ที่คุณหญิงจัดเตรียมให้

สองแฝดนั่งนิ่งฟังบทเรียนอย่างตั้งใจในห้องเรียนเล็กข้างสวน ที่ถูกจัดใหม่ให้เป็นมุมเรียนรู้สำหรับเด็กโดยเฉพาะ

เมณิชายืนมองภาพลูก ๆ ผ่านหน้าต่างกระจกใส สายตาเธออบอุ่น แต่หัวใจกำลังสั่นไหวด้วยความลังเล

เธอควรบอกภวินดีไหม?

ข้อความขู่เมื่อเช้ายังคงติดอยู่ในใจ

"ไม่เชื่อก็ได้ แต่ฉันจะเริ่มจากเด็กก่อน"

เมณิชากัดริมฝีปากแน่น ใจหนึ่งไม่อยากพูด เพราะกลัวว่าความสงบในตอนนี้จะพังทลาย กลัวว่าเขาจะใช้อำนาจทั้งหมดเข้าปกป้อง จนเธอกับลูกจะสูญเสียอิสรภาพ

และการพึ่งพาเขามากเกินไป อาจเป็นผลเสียในอนาคต

แต่ในอีกใจหนึ่ง...เธอหวังลึก ๆ ว่า ถ้าเขารู้ เขาอาจจะช่วยเธอและลูกได้ทัน

นิ้วเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ มือสั่นเล็กน้อยตอนที่ปลายนิ้วกำลังจะกดโทรหาภวิน

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นทันควัน สองข้อความใหม่จากเบอร์เดิมของสุรวีร์ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

 

>>“13.00 น. ที่ลานจอดรถหลังห้างเดอะโกลด์ รับเงินห้าแสนของเธอ”

>>“ถ้าเธอมา อาจะบอกชื่อคนที่คิดร้ายเธอกับลูก เธอจะได้หนีทัน”

 

ดวงตาเธอจับจ้องข้อความเหล่านั้นอยู่นาน ก่อนจะค่อย ๆ วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ

"...เขาจะพูดความจริงงั้นเหรอ..." เมณิชาพึมพำกับตัวเอง

เธอไม่เชื่อสุรวีร์ ไม่ควรเชื่อเลยแม้แต่น้อย

แต่ถ้า...

ถ้าเขาพูดจริง และเธอสามารถรู้ว่าใครที่คิดจะทำร้ายลูกได้ก่อน เธอก็จะหยุดมันได้

เธอต้องเสี่ยง...

หญิงสาวตัดสินใจรวดเร็ว เธอเปลี่ยนชุดเรียบง่าย สวมแว่นตาดำและแมสก์ปิดหน้ามิดชิด ก่อนจะเดินไปยังห้องเด็ก ๆ

"เมย์จะออกไปธุระที่เขต ขอคัดสำเนาใบเกิดให้น้องพีร์กับน้องพราวนะคะ เตรียมไว้เผื่อเข้าเรียน"

เธอบอกกับพี่เลี้ยงที่เพิ่งถูกจ้างเข้ามาใหม่ในบ้านเสียงนุ่มและนิ่ง

"พี่ช่วยดูแลเด็ก ๆ ให้ด้วยนะคะ ถ้าเรียบร้อยแล้ว เมย์จะรีบกลับ"

เธอออกจากคฤหาสน์โดยใช้รถของบ้าน พร้อมคนขับรถ

ระหว่างทางเธอนั่งเงียบ ไม่พูดไม่จา ดวงตากลมเหม่อลอยจนคนขับแทบไม่กล้าชวนคุย พอรถมาถึงหน้าสำนักงานเขต เธอก็ยื่นหน้าออกไปมองภายในอาคาร พลางหันไปพูดกับคนขับ

"คุณลุงไม่ต้องจอดรอเมย์นะคะ คิวน่าจะยาว เมย์อาจจะต้องรอเป็นชั่วโมง ถ้าเสร็จแล้วเมย์จะเรียกแท็กซี่กลับเองค่ะ"

คนขับชะงักเล็กน้อยก่อนพยักหน้า "ครับคุณเมย์"

เมื่อรถของคฤหาสน์ขับออกไป เมณิชาจึงโบกแท็กซี่สีเขียวเหลืองที่ขับผ่านหน้าสำนักงานเขตอย่างไม่ลังเล

“ไปห้างเดอะโกลด์ค่ะ ลานจอดรถฝั่งหลัง”

แต่เธอไม่รู้เลยว่า ณัฐกฤษที่เพิ่งเดินออกจากสำนักงานเขตมาในจังหวะเดียวกัน บังเอิญเห็นเธอพอดี

ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง มองตามร่างเพรียวที่โบกแท็กซี่ แล้วขึ้นรถไปอย่างเร่งรีบ

เขาไม่เคยเห็นเมณิชาออกมาธุระลำพังแบบนี้มาก่อน และสายตาที่เธอมองรอบตัวเหมือนคนหวาดระแวงอะไรบางอย่าง ...ดูน่าสงสัย

เขาพยายามจะเดินเข้าไปทัก แต่ไม่ทันเสียแล้ว

ณัฐกฤษรีบหมุนตัวกลับไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล สตาร์ทรถทันทีโดยไม่ลังเล และขับตามแท็กซี่คันนั้นไปติด ๆ

“พิมพ์...คุณกำลังทำอะไรอยู่”

เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นตามระยะห่างที่ไม่ควรปล่อยให้คลาดสายตา

รถแท็กซี่ขับมาจอดสนิทที่ขอบลานจอดรถด้านนอก เมณิชาก้าวลงจากรถพร้อมกระเป๋าสะพายข้างใบใหญ่ แขนข้างหนึ่งแนบชิดตัวอย่างระมัดระวัง 

...เธอไม่ได้มากับมือเปล่า

เมื่อจ่ายค่าโดยสารและปิดประตูรถแล้ว โทรศัพท์ในมือก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ติ๊ง!

>> “รถสีแดง โซน D11”

หญิงสาวมองข้อความนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจลึก แล้วสาวเท้าเข้าไปในลานจอดรถโซน D11 ซึ่งอยู่ด้านในสุดของอาคารห้าง

เธอเดินอย่างมั่นคง แต่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ สายตามองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง ทั้งฝ้าเพดานร้างเงียบ เสาอาคารเปลือย รอยแตกของกำแพงซีเมนต์ ทุกอย่างดูเงียบผิดปกติ

ในขณะเดียวกัน...

รถซีดานสีดำของณัฐกฤษก็ขับเข้ามาช้า ๆ ทางฝั่งเดียวกัน

ทันทีที่เขาเห็นแผ่นหลังของเมณิชา ที่กำลังเดินเข้าไปในมุมลับตา เขาก็กดกระจกลงและเรียกทันที

“พิมพ์! เธอมาทำอะไรที่นี่คนเดียว ชั้นนี้ของห้างปิดปรับปรุงอยู่นะ!”

เสียงนั้นดังพอให้หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันกลับมาทันที พร้อมสีหน้าตื่น แต่พยายามกดอารมณ์ให้เรียบนิ่ง

“คุณณัฐ...มาที่นี่ได้ยังไงคะ”

เสียงของเธอราบเรียบ พยายามวางท่าทางไม่ให้ผิดสังเกต

“ฉันมาทำธุระแถวนี้พอดี กำลังขับวนหาที่จอดรถหนะ”

ณัฐกฤษไม่กล้าตอบตรง ๆ ว่าตามเธอมาตั้งแต่สำนักงานเขต สายตาเขาสอดส่องสำรวจท่าทีของเธอด้วยความเป็นห่วง

เมณิชาแสร้งยิ้มก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“อ๋อ...พอดีฉันจำที่จอดรถผิดค่ะ คิดว่าจอดไว้ชั้นนี้ เลยขึ้นมาดู”

ณัฐกฤษนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ และพยักหน้าอย่างไม่คาดคั้น

“งั้นให้ฉันช่วยเดินหาด้วยไหม เผื่อจะเจอเร็วขึ้น”

เธอส่ายหน้าเบา ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ เหมือนว่าฉันเพิ่งจะนึกออกว่าลืมของไว้ที่ร้าน เดี๋ยวขอกลับเข้าไปในห้างก่อนนะคะ”

ไม่รอให้เขาตอบกลับ เธอก็รีบก้าวเท้าเดินไปยังทางบันไดฝั่งหนึ่งของลานจอดรถ โดยไม่หันกลับไปอีก

ขณะที่ณัฐกฤษมองตามอยู่ครู่หนึ่ง...แววตาเขาเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย

ทำไมเธอต้องโกหก...

ชายหนุ่มตัดสินใจแกล้งขับรถวนออกจากลานจอดรถ เพื่อไม่ให้เธอระแวง ก่อนจะวกกลับเข้ามาใหม่จากอีกทาง แล้วจอดรถไว้ห่าง ๆ ในโซน C ซึ่งอยู่ใกล้กับทางออก

คล้อยหลังจากที่รถของณัฐกฤษลับตา เมณิชาก็กลับออกมาจากบันไดอีกฝั่ง ร่างบางก้าวเร็วโดยไม่ลังเล มุ่งหน้าไปยังจุดนัดหมายในโซน D11

ไม่นานนัก เธอก็เห็นรถเก๋งยุโรปสีแดงที่สีหม่นลงตามกาลเวลา จอดอยู่ชิดในสุดของโซน

กระจกรถถูกเคลือบฟิล์มดำมืด เสียจนไม่สามารถมองเห็นคนด้านในได้

หัวใจของเธอกระตุกวูบ มือข้างหนึ่งล้วงลงไปในกระเป๋าสะพาย ควานหาปืนช็อตไฟฟ้าเครื่องเล็ก

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ถึงตัวรถ กระจกฝั่งคนขับก็ค่อย ๆ เลื่อนลงอย่างเชื่องช้า เผยให้เห็นใบหน้าของสาวข้ามเพศวัยกลางคนที่เธอคุ้นเคย

'สุรวีร์'

หล่อนส่งยิ้มเจือจางมาให้ เหมือนคนที่ไม่เคยทรยศใครมาก่อนในชีวิต

“ขึ้นมาสิ พิมพ์ ไม่มีใครตามมาใช่ไหม”

เมณิชายืนอยู่นิ่ง ๆ ครู่หนึ่ง ดวงตาไหววูบก่อนจะค่อย ๆ เปิดประตูขึ้นนั่งฝั่งข้างคนขับ โดยยังจับปืนช็อตไฟฟ้าในกระเป๋าไว้แน่น

เธอยังคงไม่ไว้ใจ...

ไม่เลย…

 

*****