ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ] - 09 คืนที่พรากทุกสิ่ง โดย จุฬดา @Plotteller

แต่งงานเพื่อผลประโยชน์แต่หัวใจกลับทรยศ ระหว่างนางงามผู้มีข่าวฉาว และชายหนุ่มผู้ไม่เชื่อในความรัก วิวาห์ครั้งนี้...จะลวงรัก หรือฝากรักไว้ในหัวใจของเธอและเขา

ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ] - 09 คืนที่พรากทุกสิ่ง โดย จุฬดา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ครอบครัว,อ่านฟรี,นางงาม,นางเอกสวยมาก,พระเอกเย็นชา,พระเอกขี้หึง,นางเอกสู้ชีวิต,ไม่นอกกายนอกใจ,จบดี ,สัญญา,แต่งงาน,ลูกแฝด,เด็กแฝด,มีลูก,นิยายรักชายหญิง,นิยายรัก,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

09 คืนที่พรากทุกสิ่ง

ฝากรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 9 คืนที่พรากทุกสิ่ง

คืนที่ใจ ถูกไฟลน จนป่นปี้

พรากชีวี สุขสดใส ทำลายฝัน

ทุกความเจ็บ ถูกเก็บทิ้ง ที่ทางตัน

สิ่งสำคัญ คือปกป้อง สองดวงใจ

บนฟากฟ้าเหนือกรุงเทพยามราตรี แสงไฟจากเมืองยังคงสว่างไสว ราวกับไม่มีใครหลับใหล

แต่ภายในห้องวีไอพีหรูของผับแห่งหนึ่งใจกลางกรุงทุกอย่างเงียบงัน เหลือเพียงเสียงเพลงอิเล็กทรอนิกส์ที่ลอดผ่านผนังห้องเบา ๆ

ราวกับเป็นเสียงลมหายใจของสถานที่ที่เก็บความลับมากกว่าความทรงจำ

ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาพร้อมกลิ่นหอมของแอลกอฮอล์ติดปลายจมูก เสื้อสูทสลัดออกจากร่างทันทีที่เข้ามาพ้นประตูห้อง

ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีดำเข้ารูป แววตาเจือความเมามายและเบื่อหน่าย เขาเพิ่งกลับมาจากเคาน์เตอร์บาร์กับเพื่อนกลุ่มเดิม ที่พากันมาเซอร์ไพรส์วันเกิดให้เขา พร้อมมอบกุญแจห้องวีไอพีและกระซิบว่า

“ข้างบนมีของขวัญ รออยู่…”

เขาไม่ได้แปลกใจ เพราะเพื่อน ๆ รู้ดีว่าเขารักสนุกและรู้ว่าเขาชอบแบบไหน ผู้หญิงหน้าตาดี หุ่นดี และไม่ถามชื่อหลังจากจบเกมสนุก

แต่เมื่อประตูห้องเปิดออก ภาพที่เห็นกลับไม่ใช่หญิงสาวสวยจัดแต่งตัวเซ็กซี่เหมือนอย่างเคย

สิ่งที่เขาเห็นคือหญิงสาวคนหนึ่ง นอนนิ่งอยู่บนโซฟา ผมเผ้ายุ่งเหยิง ขาเรียวโผล่พ้นชายกระโปรง ชุดเดรสสีอ่อน ที่เต็มไปด้วยรอยยับยู่ยี่

ใบหน้าคมขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ และความเคยชินกับสถานการณ์แปลกๆ ในชีวิตที่ผ่านมา ทำให้เขาไม่ได้ตื่นตระหนก

เขาคิดไปเองว่า นี่คงเป็นผู้หญิงที่เพื่อนสรรหามาให้ แต่แค่เปลี่ยนสเปกบ้าง คงอยากให้เขาเซอร์ไพรส์กว่าปีก่อน ๆ

"เซอร์ไพรส์จริง ๆ" เขาพึมพำเบา ๆ

หญิงสาวตรงหน้าไม่ได้สวยสะพรั่งแบบที่เขาคุ้นชิน ใบหน้าเธอไม่มีเครื่องสำอางจัดจ้าน มีเพียงความหวานแบบธรรมชาติของผู้หญิง ผิวขาวอมชมพูที่แค่เห็นก็พอจะเดาออกว่าเกิดภูมิภาคไหน ริมฝีปากสีพีชอ่อนที่แค่เห็นก็อยากจะสัมผัส

เธอไม่ได้ผอมหุ่นทรงนาฬิกาทรายจนดึงดูด แต่ทุกส่วนของร่างกาย กลับดูอ่อนนุ่มน่าถนุถนอม และน่าหมั่นเขี้ยวในคราวเดียวกัน

ร่างสูงนั่งลงข้างเธอ กลิ่นหอมอ่อนจาง ๆ จากเรือนผมลอยเข้าจมูก เป็นกลิ่นสะอาด ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมที่แต่งมาเพื่อยั่วยวน เป็นกลิ่นหอมเฉพาะของเธอที่ทำให้หัวใจเคลิบเคลิ้ม

เธอขยับตัวเล็กน้อย ผืนผ้าที่เคยปกคลุมช่วงหน้าอกจึงหล่นออก เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้น ดวงตาหวานที่เหมือนกำลังจะเปิด แต่ก็หลับลงอีกครั้ง

เขาลังเลเพียงเสี้ยววินาที... ก่อนที่ร่างกายจะตัดสินใจ แทนตรรกะและเหตุผล

และเพียงชั่วข้ามคืน…

เธอกลายเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกว่า เขาอยากจะ 'รับผิดชอบ'

ในตอนเช้า แสงแดดยามสายลอดผ่านผ้าม่านบาง กระทบใบหน้าคมคายของชายหนุ่ม

เขาค่อยๆ ลืมตา รู้สึกถึงความอบอุ่นข้างกาย และสัมผัสถึงบางอย่างที่ไม่คุ้นเคย ...แต่น่าจดจำ

เช้านี้เขาค่อนข้างตื่นสาย คงเป็นเพราะเมื่อคืนเขาหลับสนิทเต็มอิ่ม อย่างที่ไม่เคยเป็นมาตลอดหลายปี คงเป็นเพราะเขาอิ่มเอม และมีความสุขมากเกินไป

เขาหันไปมองหญิงสาวที่ยังคงหลับสนิท ร่างกายของเธอยังคงเปลือยเปล่า ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเขา สีหน้าเรียบสงบจนดูเหมือนเด็กไม่ประสา

แล้วสายตาของเขา ก็เลื่อนไปเห็นรอยเลือดจางๆ บนผ้าปูเตียงสีขาว

หัวใจของชายหนุ่มกระตุกวูบ เขาไม่ได้คิดไปเองที่เมื่อคืนรู้สึกว่า ทุกส่วนของหญิงสาวหอมหวานกว่าปกติ โดยเฉพาะส่วนอ่อนนุ่มใจกลางความสาว ที่ดูเหมือนเขาจะครอบครองได้อย่างยากเย็น

"เธอ.. บริสุทธิ์?"

เขาแทบไม่อยากเชื่อ ว่าเธอคือผู้หญิงที่เพื่อนจัดให้ แล้วผู้หญิงคนนี้... เป็นใครกันแน่

ความรู้สึกผิด เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความคิดเดิมที่เคยชินกับคำว่า 'แค่สนุก' ถูกกลืนหายไป

เขาไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร มาจากไหน และ...ทำไมถึงมาอยู่ในห้องนี้ แต่ก่อนที่เขาจะได้ถาม เสียงโทรศัพท์สายตรงจากที่บ้านก็ดังขึ้น

เรื่องด่วนทำให้เขาจำต้องรีบกลับ โดยต้องทิ้งความเสียดายที่ไม่ได้อยู่รอจนเธอตื่น

เขาเดินไปที่โต๊ะ เขียนโน้ตสั้น ๆ บนกระดาษที่ฉีกจากสมุด

“ผมจะรับผิดชอบ โทรหาผมได้ทุกเมื่อ — 081…”

แล้ววางโน้ตไว้ พร้อมกับเช็คเงินสดสองแสนบาท เป็นเงินที่เขาคิดว่าเพียงพอจะช่วยดูแลเธอ หากเธอต้องการแค่ one night stand

แล้วคว้าของรีบออกจากห้องไป โดยไม่รู้เลยว่า กระดาษโน้ตที่เขาเขียนไว้ ได้ปลิวตกลงใต้เตียง และไม่มีใครเห็นอีกเลย

ในด้านของพิมพ์ เมื่อเธอลืมตาตื่นในเวลาใกล้เที่ยง อาการเวียนหัวและเจ็บแปลบที่ช่วงล่างทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

ในห้องไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว

มือเล็กกำผ้าห่มแน่น ใบหน้าซุกบนหมอน กลั้นเสียงสะอื้น

เสื้อผ้าของเธอถูกพับอย่างเรียบร้อยไว้บนเก้าอี้ มีเพียงสมุดโน้ตที่ว่างเปล่า กับเช็คเงินสดจำนวนสองแสน

เธอใจเต้นแรง รู้สึกเหมือนกำลังถูกตบหน้า ความคิดแรกพุ่งเข้าหัว น้ำตาไหลอาบแก้ม

เธอถูกซื้อ...

เธอพยายามปะติดปะต่อเรื่องเมื่อคืน แต่มีเพียงภาพเบลอ ๆ เสียงที่แว่วใกล้ กลิ่นน้ำหอมผู้ชาย และรอยสักรูปมังกรตรงกลางอก

รอยนั้น... เธอจำได้แม่น มันชัดเจนเกินกว่าจะลืม และนั่นกลายเป็นเบาะแสเดียวที่มี

เธอไม่ได้ร้องโวยวาย ไม่ได้แจ้งความ เพราะเธอกลัว

...กลัวว่าเขาจะเป็นมาเฟีย กลัวว่าเรื่องจะบานปลาย กลัวแม้กระทั่งว่าเธอจะเข้าไปพัวพันกับพวกค้ามนุษย์ ขายพรหมจรรย์ จนทำให้เธอเรียนไม่จบ แล้วพ่อกับแม่จะผิดหวัง

เธอพับเช็คใบนั้นเก็บใส่กระเป๋า แล้วเดินออกจากผับคนเดียวเงียบ ๆ

ไม่มีใครถามว่าเธอเป็นใคร...

ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังแตกสลาย...

สองเดือนหลังจากคืนนั้น เสียงสะอื้นที่เคยถูกกลืนลงกับหมอนทุกคืน ค่อย ๆ เงียบลง

ไม่ใช่เพราะเธอหายเจ็บปวด แต่เพราะร่างกายเริ่มส่งสัญญาณบางอย่าง ที่ทำให้เธออาจเจ็บปวดยิ่งกล้านั้น

ทุกเช้า หญิงสาวจะอาเจียนในห้องน้ำ กลิ่นอาหารที่เคยชอบกลายเป็นสิ่งแสลง เธอเวียนหัว คลื่นไส้ อ่อนแรง ไม่มีแรงลุกจากเตียงในบางวัน

และที่สำคัญประจำเดือนที่ควรจะมา กลับไม่มาสองสัปดาห์แล้ว

เธอพยายามคิดว่าเป็นแค่อาการเครียดลงกระเพาะ หรืออ่อนเพลียจากการพักผ่อนน้อย

แต่ในใจลึก ๆ เธอรู้… รู้ว่ามันไม่ใช่แค่นั้น

วันหนึ่ง เธอตัดสินใจเดินออกจากหอพักอย่างเงียบเชียบ สวมหมวกแก๊ปกับแมสก์ปิดหน้า ปลายผมรวบขึ้นใต้หมวก เธอเดินไปร้านขายยาใกล้มหาวิทยาลัยด้วยหัวใจเต้นแรงทุกย่างก้าว

เสียงพลาสติกกรอบแกรบของถุงยาในมือเหมือนดังก้องจนพาใจสั่นไหว ข้างในมีเพียงสิ่งเดียว.. 'ที่ตรวจครรภ์'

เธอกลับมาถึงห้องพัก ...สถานที่เดียวที่รู้สึกปลอดภัย แล้วล็อกประตูทันที มือบางสั่นตอนฉีกซองออก อุ้งมือเปียกชื้นด้วยเหงื่อทั้งที่อากาศไม่ได้อบอ้าว

สองนาทีแห่งความทรมาน เธอจ้องที่ผลตรวจเหมือนจ้องคำพิพากษา

...เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า

และแล้วขีดที่สองก็ปรากฏขึ้น ...สีเข้มชัดเจนในทันทีที่สารน้ำวิ่งไปถึง

หัวใจของเธอหล่นวูบ มือไม้อ่อนจนแทบปล่อยแท่งตรวจทิ้ง ขาไร้แรงจนทรุดลงข้างชักโครก น้ำตาร่วงราวกับเขื่อนแตก

เธอท้อง...

คำนี้ก้องอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนบทสวดที่เธอไม่ต้องการได้ยิน

ภาพคืนนั้นย้อนกลับมา ภาพที่เธอไม่เต็มใจ ภาพที่เธอจำไม่ได้ชัดเจน แม้ร่างกายยังจำมันได้ดี

ความหวาดกลัวเกาะกินหัวใจ

จะบอกใครได้… จะหันหน้าไปทางไหน…

เธอคิดวนซ้ำเป็นพันรอบในหัว เหมือนกำลังจมน้ำทั้งที่นั่งอยู่ในห้องของตัวเอง

เช้าวันถัดมา เธอจึงตัดสินใจแน่วแน่ เดินทางไปยังคลินิกเล็ก ๆ ที่เธอแอบค้นจากบอร์ดใต้ดินในเว็บนิสิต

ภายในคลินิกมืดทึบ ผ้าม่านสีหม่น พัดลมเพดานหมุนช้า ๆ ทำให้รู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในอีกโลกหนึ่งไม่มีผิด

คุณหมอหญิงในชุดกาวน์ดูเฉยชา เธอไม่ได้ถามอะไรนอกจาก

“รู้ไหมคะ ว่ากี่สัปดาห์แล้ว”

พิมพ์ตอบเบา ๆ ว่า “ยังไม่รู้ค่ะ”

“เดี๋ยวเราทำอัลตราซาวด์ก่อน”

เธอนอนลงบนเตียง ร่างกายเย็นเฉียบ เมื่อเจลเย็นถูกป้ายลงบนหน้าท้องเธอ พิมพ์กำมือแน่น ไม่ใช่เพราะหนาวกาย

แต่เพราะรู้สึกเย็นวาบในหัวใจ จนหวาดกลัว… กลัวว่าทุกอย่างกำลังจะเลวร้ายลงกว่าเดิม

บนหน้าจออัลตราซาวด์ เธอเห็นเพียงจุดเล็ก ๆ สองจุด และจังหวะการเต้น ติ๊ก... ติ๊ก... ติ๊ก ที่ดังจากเครื่องขยายเสียงหัวใจ

“ลูกเธอมีสองคน” หมอพูดเรียบ ๆ

“แฝด!”

เด็กสองคน...แต่ฉันยังจัดการตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ...

พิมพ์แทบหายใจไม่ออก รู้สึกเหมือนเวลาหยุดหมุน น้ำตาคลอขึ้นอย่างไม่รู้ตัว หญิงสาวมองจอภาพ ดวงตากลมโตเบิกโพลง

...แต่...

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกรัก

เธอไม่ได้เตรียมตัว ไม่ได้ต้องการ และไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนั้น ...ผู้เป็นพ่อ

แต่ตอนนี้ เธอได้แต่จ้องมองหัวใจเล็ก ๆ สองดวงที่กำลังเต้นเพื่อมีชีวิต

เธอกลืนน้ำลาย แล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลเงียบ ๆ ...ไร้เสียงสะอื้น

มือข้างหนึ่งยกขึ้นวางบนหน้าท้องอย่างช้า ๆ นิ้วสั่นเล็กน้อย แต่วางลงอย่างนุ่มนวล ก่อนจะพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงเบาหวิวเหมือนคำอธิษฐาน

“ต่อให้ไม่มีใคร.. แม่ก็จะดูแลพวกหนูเอง”

หลังจากวันนั้น พิมพ์ได้หายไปจากโลกเดิม เธอดรอปเรียนจากมหาวิทยาลัย ปิดโทรศัพท์และโซเชียลมีเดียทุกช่องทาง เก็บเสื้อผ้าบางส่วน แล้วขึ้นรถกลับพะเยา โดยไม่บอกกล่าวใครแม้แต่เพื่อนสนิท

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กสาว ที่เคยนั่งเรียนอย่างตั้งใจที่เก้าอี้หน้าสุดของห้อง

ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังจะกลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวของเด็กฝาแฝด

ในบ้านไม้กลางสวนผลไม้ ชีวิตใหม่ของเธอเริ่มต้นขึ้น จากเด็กสาวที่เคยอวบกลม นั่งร้องไห้ทุกคืน

ตอนนี้กลายเป็นหญิงสาวที่ตื่นแต่เช้าไปช่วยแม่คั้นน้ำส้ม เก็บมะม่วง ขุดดินในสวน ตอนบ่ายเธอแพ็คขนมอบแห้งที่แม่ทำ ตอนเย็นเธอไลฟ์สดขายของผ่านเฟซบุ๊ก

น้ำเสียงแจ่มใส อ่อนหวาน และมีรอยยิ้มแม้ในวันที่ไม่มีคนอุดหนุน

ร่างกายของเธอเปลี่ยนไป จากความตั้งใจที่จะเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ การปั๊มน้ำนมอย่างมีวินัย และเลือกกินเฉพาะอาหารที่มีประโยชน์ ทำให้เธอผอมเพรียวลงอย่างเป็นธรรมชาติ

ทุกแรงกดดัน กลายเป็นแรงผลัก จากหญิงสาวที่เคยกลัวทุกสายตา กลายเป็นแม่ที่ไม่กลัวแม้กระทั่ง...คนทั้งโลกจะเกลียดเธออีกแล้ว

เธอให้กำเนิดลูกแฝดชาย - หญิง ตั้งชื่อว่า “พีร์” และ “พราว”

เด็กทั้งสองคือแสงสว่างเดียวในโลกของเธอ

แม้วันไหนจะเหนื่อยล้า…แค่ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ เธอก็รู้สึกมีกำลังใจและมีค่าเสมอ

เธอไม่ใช่เหยื่ออีกต่อไป แต่เป็นแม่ที่แข็งแกร่งจนยืนหยัดได้ โดยไม่ต้องรอให้ใครมารับผิดชอบ

แม้เธอจะไม่เคยลืมเรื่องคืนนั้น... คืนที่พรากทุกอย่าง ...คืนที่เปลี่ยนโลกทั้งใบของเธอ

แต่เธอจะปล่อยผู้ชายคนนั้นไว้ในโลกใบเก่า และลบเลือนทิ้งไป

โดยอาจไม่รู้เลยว่า ในโลกใบใหม่ ..ผู้ชายคนนั้นจะหวนกลับมา

*****