ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ] - 19 คืนเปลี่ยนชีวิต โดย จุฬดา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ครอบครัว

อ่านฟรี,นางงาม,นางเอกสวยมาก,พระเอกเย็นชา,พระเอกขี้หึง,นางเอกสู้ชีวิต,ไม่นอกกายนอกใจ,จบดี ,สัญญา,แต่งงาน,ลูกแฝด,เด็กแฝด,มีลูก,นิยายรักชายหญิง,นิยายรัก,ดราม่า

แต่งงานเพื่อผลประโยชน์แต่หัวใจกลับทรยศ ระหว่างนางงามผู้มีข่าวฉาว และชายหนุ่มผู้ไม่เชื่อในความรัก วิวาห์ครั้งนี้...จะลวงรัก หรือฝากรักไว้ในหัวใจของเธอและเขา

ผู้แต่ง

จุฬดา

เรื่องย่อ

ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-01 มงกุฎแห่งความหวัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-02 เส้นทางแห่งความลับ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-03 ดอกไม้ในเขาวงกต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-04 เงาในม่านแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-05 กรงสารพัดนึก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-06 บทละครซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-07 วิวาห์จำแลง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-08 ดาวที่หม่นแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-09 คืนที่พรากทุกสิ่ง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-10 ภรรยาในนาม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-11 เพชรที่ถูกเจียระไน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-12 เกมของคนแพ้,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-13 จันทร์เสี้ยวกับมังกร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-14 เข็มในน้ำเชื่อม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-15 หนูตกถังข้าวสาร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-16 เงาจากอดีต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-17 ไฟรักในสายหมอก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-18 ภรรยาบนเตียง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-19 คืนเปลี่ยนชีวิต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-20 ฝุ่นหลังกระจกเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-21 คลื่นอารมณ์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-22 ม่านรักซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-23 เงาในรอยลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-24 กลซ่อนเล่ห์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-25 บาดแผลในรอยใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-26 เงียบงันกลางใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-27 เส้นทางการจากลา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-28 ผีเสื้อหลงทาง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-29 เหยี่ยวหวงรัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-30 ทางเลือกสุดท้าย,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-31 ความกลัวที่กัดกิน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-32 เงื่อนไขของหัวใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-33 ปมซ้อนซ่อนลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-34 ห้วงน้ำกลืนหัวใจ

ฝากรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 19 คืนเปลี่ยนชีวิต

 

คืนสำคัญ ผันชะตา พาตรึงติด

เปลี่ยนชีวิต จิตแปรไป ไร้อิ่มหนำ 

สัมผัสร้อน สั่นคลอนรัก ปักใจจำ

ทุกเช้าค่ำ พร่ำสืบหา เธอมาครอง

 

เสียงลมหายใจเงียบสงบในห้องนอนใหญ่ เมื่อเข้าสู่ยามสายของวันใหม่ แสงแดดลอดผ่านม่านผ้าสีงาช้างตกกระทบลงบนเตียงหรู เผยให้เห็นร่างชายหนุ่มเปลือยท่อนบนที่นอนตะแคงอยู่ในความเงียบ

ภวินลืมตาขึ้นช้า ๆ เสี้ยววินาทีแรกเขานึกว่าตัวเองกำลังฝัน เพราะร่างกายรู้สึกเบาและปลอดโปร่งอย่างประหลาด

เมื่อคืน...เขานอนหลับสนิท?

หลับสนิทเป็นครั้งแรกในรอบปี หรืออาจจะหลายปี ตั้งแต่คืนนั้น

...คืนเปลี่ยนชีวิต...

 

ย้อนกลับไป เมื่อสี่ปีก่อน

ภวินเคยคิดว่า 'ความสุข' เป็นสิ่งที่หาซื้อได้ง่าย...

สาวสวยระดับนางแบบนับไม่ถ้วนเคยผ่านเตียงเขามาอย่างง่ายดาย พวกเธอหัวเราะเสนาะหู รับบทผู้หญิงน่าทะนุถนอมตามบท พอจบเรื่องก็แยกย้าย ใครถือเงินคนนั้นเป็นฝ่ายกำหนดทุกอย่าง

เขาไม่เคยสนใจชื่อ ไม่เคยจดจำเสียงหัวเราะ ความรักคือของหลอกเด็ก สำหรับภวิน 'ร่างกาย' คือสิ่งจริงแท้ที่จับต้องได้

วันนั้น…วันเกิดปีที่ 25 ของเขา

เหมือนเช่นทุกปี ที่บรรดาเพื่อน ๆ จะชวนกันฉลองแบบจัดหนักจัดเต็ม ณ ห้องวีไอพีของเลานจ์หรูประจำที่เขาไปเป็นเจ้าของร่วม ถูกจองไว้ล่วงหน้า พร้อมสาวที่เขาไม่ต้องเลือกเอง

กุญแจห้องถูกยื่นให้พร้อมเสียงแซว

“สุขสันต์วันเกิดนะมึง… ตัวท็อป นางแบบเว็บดังเลยนะ”

เขาหัวเราะรับ ไม่ได้สนใจอะไรนัก แค่คิดว่าคืนนี้จะจบลงแบบเดิม

...แต่เขาไม่เคยรู้ว่าโชคชะตาจะแอบหมุนเข็มสับเปลี่ยน

ระหว่างทางเดินไปห้องนั้น...

เด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งสวนออกมาอย่างรีบร้อน แขนของทั้งคู่ชนกันและทำให้ของในมือหล่น มีการก้มหัวขอโทษพอเป็นพิธี เขาไม่ได้ติดใจอะไร เพียงก้มลง เก็บกุญแจอีกดอกที่เหลืออยู่บนพื้น

ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย...

ภายในห้องมืดสลัว ม่านบางปลิวเบาเพราะลมจากแอร์ เสียงเพลงคลอจากลำโพงในโซนผับมาเบา ๆ และกลิ่นหอมจาง ๆ ของอะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน ...หอมเหมือนกลิ่นดอกไม้แช่ในไวน์ลิ้นจี่

เขาคิดว่าเป็นบรรยากาศที่เพื่อนจัดให้

บนโซฟา…มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่

ร่างอวบขาว ผิวละมุน ดวงหน้าอ่อนเยาว์จนเขารู้สึกแปลกใจ

...ต้องโทษฤทธิ์แอลกอฮอล์ ที่ทำให้รู้สึกพร่ามัวเกินจริง

เธอครางในลำคอเบา ๆ ไม่ชัดเจน ขยับตัวหนีเขาเมื่อเขาเข้าใกล้ แต่แล้วก็ยินยอมคล้อยตาม เมื่อเขาเริ่มคุมเกมตามแบบฉบับ

เขาไม่ได้ถามชื่อ และเธอก็ไม่ได้เอื้อนเอ่ย

...ทุกอย่างดูไม่สมเหตุสมผล

แต่ร่างกายเขากลับถูกเธอดึงดูดราวกับแรงโน้มถ่วง

ผิวเนื้ออ่อนนุ่มที่โอบรัดทุกสัมผัสจากเขา

เสียงหอบหายใจสั่นสะท้าน

และ…รอยสีเลือดบนผ้าปูที่นอน

เขาหยุดทันทีที่เห็น ...เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะบาดเจ็บ เขานุ่มนวลกับเธอมากกว่าใครหรือครั้งไหน ๆ

จึงมีแค่เหตุผลเดียว ...เธอยังบริสุทธิ์

ภวินหน้าชา มือสั่น กลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ นี่มันเรื่องบ้าอะไร

แต่ร่างกายกลับถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์เข้าควบคุม

เขาเสพติดทุกสิ่งในตัวเธอ

..ความสวยที่ไร้สิ่งปรุงแต่ง

...กลิ่นกายหอมยิ่งกว่าน้ำหอมหรูหรา

....ริมฝีปากอวบอิ่ม ผิวขาวเนียนละเอียด และทุกส่วนสัด แบบที่เขาได้รับจากเธอเป็นครั้งแรก

 

รุ่งเช้า

เสียงโทรศัพท์ทั้งดังทั้งสั่นขึ้นหลายครั้ง กว่าจะปลุกชายหนุ่มจากการหลับใหล วันนี้เขาหลับสนิทกว่าที่เคย

"อคินหายตัวไป..."

เสียงปลายสายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก เป็นแม่ของเขาเอง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินน้ำเสียงสั่นเครือจากผู้ให้กำเนิด

เขาต้องรีบกลับทันที เพื่อเตรียมรับหน้าที่สืบหา และดูแลทุกอย่างในฐานะ 'ทายาท' แทนที่พี่ชาย

...เขาอยากปลุกเธอ อยากคุย อยากอธิบาย อยากถามชื่อ แต่ไม่มีเวลาแล้ว

โน้ตสั้น ๆ ทิ้งไว้บนโต๊ะด้วยลายมือรีบเร่ง

“ผมจะรับผิดชอบ โทรหาผมได้ทุกเมื่อ — 081…” และแนบเช็คสองแสนเอาไว้

ไม่รู้ว่าอยากรับผิดชอบในฐานะอะไร แค่รู้ว่าหัวใจเขาผูกไว้กับผู้หญิงที่ยังเขาไม่รู้จัก

หลังจากคืนนั้น ภวินไม่เคยนอนกับใครได้อีก

เขาไม่เข้าใจตัวเอง แต่ทุกครั้งที่พยายามมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น ร่างกายจะปฏิเสธทันที

บางครั้งแค่จูบ สัมผัส หรือแม้แต่มอง ก็รู้สึกคลื่นไส้

...หนักขึ้น เมื่อไปถึงจังหวะความลึกซึ้ง ก็ถึงขั้นอาเจียนออก

แพทย์ประจำตระกูลบอกว่าอาจเป็น 'บาดแผลทางจิตใจ' แต่ไม่สามารถหาสาเหตุ

และเขาก็ไม่ได้เล่าสาเหตุ เพราะไม่อยากให้เรื่องนี้ล่วงรู้ถึงหูผู้เป็นแม่

เขาได้แต่พยายามเสาะหาผู้หญิงที่คล้ายเธอในคืนนั้น

หญิงสาวอวบ ผิวขาวนวล ผมยาว ไม่ฉีดน้ำหอม ...แต่ก็ไม่ใช่เธอคนนั้น

ไม่ว่าจะกี่คน ...ก็ไม่มีวันเหมือน

 

“นี่เธอทำของอะไรใส่ฉันกันแน่...”

 

ปัจจุบัน

ใบหน้าหล่อขยับซบลงกับหมอน ที่มีกลิ่นกรุ่นหอม ราวกับเคยสัมผัสมาก่อน ...คงเป็นความรู้สึกนี้ที่ทำให้เขาหลับสนิท

วงแขนแกร่งยกขึ้นควานหาผิวเนื้อเนียน ที่ควรจะยังนอนแนบชิดกันใต้ผ้าห่ม แต่สัมผัสที่ได้รับคือความว่างเปล่า

ภวินเด้งตัวลุกขึ้นทันที แผงอกเปลือยเปล่าสะท้อนแสงแดดอ่อน ๆ สายตาคมกวาดไปรอบห้องรวดเร็วอย่างนักล่าที่พบว่าสิ่งมีค่าในรังหายไป

"เมย์..."

เสียงทุ้มแหบต่ำที่เอ่ยชื่อเธอออกมา ไม่ได้เปี่ยมด้วยอำนาจอย่างเคย หากแต่แฝงความว่างเปล่าและ...ว้าวุ่นใจ

เตียงว่างเปล่า ห้องเงียบงัน ไม่มีเธอ ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีแม้แต่ชุดนอนที่เธอถอดทิ้งไว้

เมื่อคืนเขามีความสุขกับเธอทั้งคืน... หญิงสาวที่ทำให้เขาไม่รู้สึกแปลกประหลาด

หญิงคนเดียวในรอบสี่ปี ที่เขาไม่ต้องฝืนตัวเองเพื่อสัมผัส

ไม่ใช่เพราะเมณิชาสวยกว่าคนอื่น ไม่ใช่เพราะร่างกายเธอน่าหลงใหลกว่าใคร แต่เพราะเธอคือคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึก...เหมือนได้ตัวตนที่หายไปกลับมาอีกครั้ง

แต่เช้านี้ ...เธอกลับหายไป

เมณิชาไม่ใช่คนที่จะฟูมฟาย ประชดประชันกับเรื่องแบบนี้

...ต้องมีอะไรเกิดขึ้น

ชุดคลุมไหมสีกรมเข้มถูกหยิบมาสวมอย่างลวก ๆ มือใหญ่ไขบานประตูห้องอย่างรวดเร็ว ทว่าเมื่อก้าวพ้นธรณีประตู เขากลับหยุดชะงัก

เขากลับเข้าไปในห้อง คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก ปลายสายคือเสียงแม่บ้านที่ชั้นล่างของคฤหาสน์

"สวัสดีค่ะ คฤหาสน์ลัวร์ค่ะ"

"คุณเมย์ อยู่ข้างล่างไหม"

เสียงทุ้มเข้มยังคงนิ่งเหมือนเคย แต่แฝงแรงกดดันจนปลายสายนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

"อะ..เอ่อ คุณภวินเหรอคะ"

ป้าแม่บ้านจำเสียงเจ้านายได้ แต่แปลกใจกับสายโทรเข้า เพราะแน่ใจว่าภวินยังไม่ออกจากบ้าน แม้แต่ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้ลงมาทานด้วยซ้ำ

"ใช่ ผมเอง ตอบคำถามมา ...ผมรีบ"

เขาย้ำกลับอย่างหัวเสีย แทบอยากจะทะลุตัวออกจากประตู แล้วไปตะโกนเรียกชื่อเธอที่กลางบ้าน  แต่ศักดิ์ศรีบางอย่างภายใต้หน้ากากมาเฟียเย็นชา รั้งขาของเขาไว้

เมื่อคืนเมณิชาไม่ได้ปฏิเสธเขา แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธถึงความสัมพันธ์กับณัฐกฤษ เขาจึงไม่อยากรีบร้อนแสดงตัวตนชัดเจนนัก

...แม้ว่าภายในใจ จะลืมรสหวานละมุนที่เธอมอบให้เกือบทั้งคืนไม่ได้เลย

นัยตาคมฉายแววความเอาแต่ใจ และอยากเอาชนะ

"คุณเมย์ออกไปข้างนอกตั้งแต่ ม..เมื่อเช้า ค่ะ ไปก...."

ยังไม่ทันสิ้นเสียงรายงานทั้งหมด ภวินก็ฉุนเฉียวตัดบท

"ไปไหน! ทำไมไม่บอกผม"

เขาตะคอกกลับโดยไม่ทันยั้งคิด น้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่แม่บ้านไม่เคยได้ยินมาก่อนจากชายหนุ่มผู้เงียบขรึม

"เธอไปไหน ...ไปกับใคร ทำไมผมไม่รู้!"

คำถามเป็นชุดพูดโพร่งออกมา คล้ายจะเค้นเอาจากคนฟังทุกอย่าง ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่า คำถามสุดท้ายเขาควรถามกับเจ้าตัวโดยตรงมากกว่า

"ไปที่ไหนป้าไม่ทราบ แต่ออกไปกับคุณผู้หญิงค่ะ แล้วที่... เอ่อ... คุณเมย์ไม่ได้บอกคุณภวิน อันนี้ป้าก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ขออภัยนะคะ"

ป้าแม่บ้านตอบเท่าที่ตนเองทราบ เธอชะงักเล็กน้อยกับคำถาม ที่ดูไม่เป็นตัวเองของเจ้านายตรงหน้า

ภวินวางสายทันที คิ้วเข้มขมวดแน่น เขาเดินกลับไปยังหน้าต่าง มองลงไปยังถนนทางเข้าคฤหาสน์อย่างครุ่นคิด

นี่แม่ของเขาคิดจะทำอะไรกับเมณิชากันแน่ ความร้อนใจตีขึ้นที่กลางอก นึกเป็นห่วงเมณิชาเพราะเขานึกเหตุผลดี ๆ ที่แม่พาเมณิชาออกไปด้วย ไม่ออกเลยจริง ๆ

แม่พาเธอออกไปทำไม?

เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังโกรธ...หรือกำลังกลัว

..กลัวว่าเธอจะต้องเจอกันอะไร

...และเหนือสิ่งอื่นใด คือกลัวว่าเธอจะไม่กลับมา

 

*****