ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ] - 18 ภรรยาบนเตียง โดย จุฬดา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แต่งงานเพื่อผลประโยชน์แต่หัวใจกลับทรยศ ระหว่างนางงามผู้มีข่าวฉาว และชายหนุ่มผู้ไม่เชื่อในความรัก วิวาห์ครั้งนี้...จะลวงรัก หรือฝากรักไว้ในหัวใจของเธอและเขา

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

ฝากรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 18 ภรรยาบนเตียง

เพลิงสุมซ่อน ระรินร้อน ระรอนรัก

พัดโหมหนัก ปักใจคิด จิตแหนหวง

หมอกอารมณ์ พรมรุกไล้ ไฟซาบทรวง

ภรรยาลวง บ่วงกระหาย พ่ายบนเตียง

แสงไฟจากโคมข้างเตียงทอดตัวสีอ่อนราวแสงจันทร์ลอดผ้าม่าน ภายในห้องเงียบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจของเขาและเธอสลับประสาน

เมณิชายืนพิงประตูห้องน้ำ ผิวเนื้อเปลือยเปล่าภายใต้สายเดี่ยวบางเพียงชั้นเดียวที่แทบปิดบังความเร่าร้อนไม่ได้ ดวงตาของภวินจ้องมองเธออย่างกระหาย เหมือนอยากจะกลืนกินเธอด้วยสายตา

ร่างสูงเดินเข้าใกล้ช้า ๆ สัมผัสจากมือที่ยังกุมเอวเธอแน่นเปลี่ยนจากการยื้อแย่ง...เป็นการเชื้อเชิญ ริมฝีปากเขากดลงซ้ำที่ซอกคอขาวแล้วลากไล้ไปตามไหปลาร้า ลมหายใจร้อนจัดเป่ารินจนเธอสะท้าน

เธอพยายามเอ่ยชื่อเขา แต่ออกมาได้เพียงเสียงกระซิบ ก่อนจะกลืนหายไปเมื่อภวินอุ้มเธอขึ้นแนบอก พาเธอก้าวผ่านห้องน้ำสู่เตียงใหญ่กลางห้องนอน

ผิวเนื้อของเธอยังเปียกชื้นเมื่อเขาอุ้มเธอขึ้น สองแขนของเขากระชับแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะสลายหายไปกลางหมอกไอน้ำ ลมหายใจร้อนจัดของเขายังไม่เสถียรนักจากความรุนแรงของอารมณ์เมื่อครู่ แต่ในดวงตา...คือไฟปรารถนาที่ไม่ยอมหยุดลุกไหม้

ร่างทั้งสองแนบชิด เขาไม่ได้พูดอะไรขณะพาเธอไปที่เตียงอย่างระมัดระวัง แต่ดวงตากลับเอ่ยชัดเจนว่าคืนนี้เขาไม่มีวันยอมให้เธอหลุดไปจากอ้อมแขน

ทุกย่างก้าวของเขาหนักแน่น แต่ร้อนราวกับเปลวไฟ และเมื่อหลังเธอแตะผ้าปูที่นอนเย็นเฉียบ ชายหนุ่มก็โน้มตัวลงมาทาบทับ ร่างกายเขาครอบครองเหนือร่างเธออย่างสมบูรณ์

ผ้าคลุมบางหลุดออกจากเรือนกายหญิงสาวในจังหวะที่เขาโน้มตัวลงมา เมณิชาหลับตาแน่น ไม่ใช่เพราะเขินอาย แต่เพราะเธอกำลังกลั้นเสียงหัวใจตัวเอง ...ที่มันเต้นแรงเกินไป

ริมฝีปากเขาแตะลงบนผิวเนื้อเธออย่างนุ่มนวล ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนจะแกะสลักความเป็นเจ้าของด้วยปลายลิ้น เสียงลมหายใจของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นหนักหน่วง เต็มไปด้วยความเร่าร้อนของคนที่เก็บกดมานาน

เมณิชาเอื้อมมือไปแตะแผงอกแกร่ง เธอสัมผัสได้ถึงผิวเนื้อที่เปียกชื้นจากหยดน้ำ... และบางสิ่งที่สะดุดตา

...รอยสักรูปมังกรที่ทอดตัวยาวจากกระดูกไหปลาร้าสู่กลางหน้าอก

รูปบนแผงอกนั้นเคลื่อนไหวคล้ายมีชีวิต ลายเส้นขยับเบา ๆ ตามจังหวะลมหายใจของเขา

และในวินาทีนั้นเอง ภาพจากค่ำคืนนั้นก็ซ้อนทับกลับมา

กลิ่นกาย ความเร่าร้อน ลมหายใจอุ่น สัมผัสที่เคยคุ้น...ทุกอย่างชัดเจนจนเธออยากจะร้องไห้

ใจของเธอเต้นระรัว ภาพความรู้สึกเก่าไหลบ่ากลับมา ร่างกายเหมือนถูกคลื่นลูกใหญ่สาดออกจากฝั่ง

ภวิน คือ ผู้ชายในคืนนั้น...

"คุณ..." เสียงเธอสั่น

แต่ก่อนที่เธอจะได้ถามอะไร เขาก็จูบริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เพราะโกรธหรือแค้น แต่เป็นเพราะเขาต้องการเธออย่างไม่มีวันหักห้ามได้อีก

รอยจูบของชายหนุ่มทำให้เธอมีเวลาคิด จนทำให้เธอเริ่มไม่กล้าสงสัย และไม่กล้าถาม เธอกลัวว่าเขาจะจำได้... กลัวว่าเขาที่ไม่ได้รักเธอ เมื่อรู้ทุกอย่าง แล้วจะพรากลูกไปจากเธอ

“เมณิชา...” เขาเอ่ยชื่อเธอเสียงพร่า “เธอทำให้ผม...ไม่เป็นตัวเอง”

ภวินเหมือนคนที่หลงทางมานาน แล้วเพิ่งค้นพบว่าอ้อมแขนของเธอ คือที่เดียวที่ปลดปล่อยเขาจากเงามืดของอดีต

เขาไม่รีบ ไม่เร่ง ไม่กดดัน แต่ทุกการสัมผัสคือการวาดเส้นขอบเขตที่บอกว่า เธอเป็นของเขา

ปลายนิ้วของเขาไล้ตามแนวกรามของเธอ เบาและช้า ก่อนจะก้มลงจูบที่คาง ไล่ลงที่ลำคอ และลากผ่านไหล่ที่ตอนนี้สายเดี่ยวหลุดลู่ลงตามแรงขยับ

แม้เธออยากจะขัดขืน แต่ร่างกายกลับตอบสนองต่อทุกสัมผัสของเขา

ริมฝีปากร้อนลากไล้ไปตามแนวไหปลาร้า ขบเม้มเบา ๆ ที่เนินอกนุ่ม ครอบงับองุ่นสีหวานสลับกันทั้งสองข้างจนอิ่มหนำ แล้วละเลียดกดริมฝีปากร้อน ไล่ลงตรงกลางแผ่นท้องแบนราบ

เมณิชาไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกในชีวิตเขา แต่คือคนแรกที่เขาไม่รู้สึกคลื่นไส้เมื่อถลำลึกลงไป นับตั้งแต่เกิดอาการประหลาดกับเขา

ภวินเคยสับสนตัวเองในอดีต เคยอาเจียนกลางทาง เพียงเพราะสัมผัสนั้นกำลังก้าวข้ามเส้นความสัมพันธ์ แต่กับเธอ...ทุกอณูคือแรงดึงดูดที่ดึงเขาให้จมหาย

จูบเร่าร้อนถูกประทับลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้เสียงในหัวจะพึมพำว่าเคยเจอความรู้สึกนี้มาก่อน...ที่ไหนสักแห่ง แต่เขาไม่มีเวลาหยุดคิด

“ทำไมเธอถึงรู้วิธี ที่ทำให้ฉันหยุดไม่ได้...” ร่างใหญ่กระซิบเสียงพร่า

เมณิชาลืมตาขึ้น ดวงตาสั่นไหว น้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว เธอกำลังแตกเป็นเสี่ยงในความสับสน ระหว่างความเกลียดชังและความโหยหา

แต่ร่างกายของเธอ...กลับไม่เคยปฏิเสธเขา

แม้จิตใจจะร้องห้าม แต่เสียงลมหายใจ รอยจูบ และแรงสัมผัสอ่อนโยนแทรกผ่านเกราะกำแพงจนใจเธอแทบแตกละเอียด

“ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป...” เขาพึมพำเสียงต่ำ ขณะใช้มือปลดชุดของเธอออกจากกายอย่างอ่อนโยน

และเมื่อร่างเปลือยเปล่าของเธออยู่ตรงหน้า เขาก็เหมือนสัตว์นักล่าที่พ่ายแพ้ต่อเหยื่อที่งดงามที่สุดในชีวิต

ชายหนุ่มก้มลงใช้ปลายลิ้นลากไล้ลงมาเบื้องล่าง ขบเม้มเบา ๆ ที่กลางกลีบดอกไม้ และกดจูบซ้ำ ๆ ราวกับลงอาคมบนผิวของเธอ

ปลายลิ้นแทรกผ่านความงาม ราวสาวบริสุทธิ์ ดูดชิมน้ำหวาน ที่หลั่งไหลออกมาไม่หยุดอย่างกระหาย จนกลีบดอกไม้สีชมพูสวยกำลังเบ่งบานอย่างเต็มที่

เมณิชาหลับตาแน่น เธอควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ทุกอณูในกายเหมือนจะลุกเป็นไฟไปตามแรงสัมผัสนั้น

เขาขยับกายเข้าหาเธอช้า ๆ มือกุมสะโพกกลมกลึงเอาไว้แน่น และแล้วในจังหวะนั้น ร่างของเขาก็หลอมรวมเป็นหนึ่งกับเธอ

ทั้งสองถลำลึกลงไปในเงาของความโหยหา เสียงหวานหอบ ไล่ลมหายใจของกันและกัน ร่างแนบชิดจนกลืนรวมเป็นหนึ่งเดียวในค่ำคืนที่แสงจันทร์ไม่อาจส่องถึง

ความพึงพอใจในน้ำเสียงของเขาเปล่งออกมาท่ามกลางความเงียบ เสียงแหบพร่าที่สะท้อนว่าเขายอมรับเธอ ไม่ใช่เพียงในกาย...แต่ในวิญญาณ

เสียงลมหายใจหนัก ดั่งเปรวอารมณ์ปะทะที่ข้างแก้ม

สุ่มเสียงหยาบคาย แต่ไม่ได้บีบบังคับ ความลึกซึ้งอันร้อนแรง ถูกเขาควบคุมไว้ด้วยชั้นเชิง อย่างผู้ชายที่รู้ดีว่า จะทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งกลายเป็นของเขาทั้งหมดได้อย่างไร

เขาไม่ได้หยุด แค่เพียงครั้งเดียว...

อารมณ์และไฟในอกที่ถูกกดทับมานาน ถูกปลดปล่อยออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า คืนนี้เขาทำกับเธอ...เหมือนเธอเป็นรางวัลเดียวในชีวิต

ทุกครั้งที่เธอครางหวาน เขาก้มลงจูบซับเสียงนั้น ทุกจังหวะที่เธอแอ่นกายรับ เขากอดเธอแน่นราวกับจะหลอมละลาย

เธอไม่ใช่แค่คนที่เขาปรารถนา แต่เป็นคนเดียวที่ปลุกความดิบเถื่อนในตัวเขาขึ้นมาอีกครั้ง

เขาโอบเธอไว้แน่นราวกับ กลัวว่าเธอจะหลุดลอย ขณะที่จุมพิตสุดท้ายก่อนเข้าสู่ห้วงหลับใหล กดแผ่วเบาบนหน้าผากมน

ไม่ใช่จูบของคนที่ปรารถนาเพียงร่างกาย...

แต่คือจูบหมายรวมถึง...สิ่งที่เป็นเธอทั้งหมด

โดยเฉพาะ...หัวใจ

*****