ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ] - 30 ทางเลือกสุดท้าย โดย จุฬดา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ครอบครัว

อ่านฟรี,นางงาม,นางเอกสวยมาก,พระเอกเย็นชา,พระเอกขี้หึง,นางเอกสู้ชีวิต,ไม่นอกกายนอกใจ,จบดี ,สัญญา,แต่งงาน,ลูกแฝด,เด็กแฝด,มีลูก,นิยายรักชายหญิง,นิยายรัก,ดราม่า

แต่งงานเพื่อผลประโยชน์แต่หัวใจกลับทรยศ ระหว่างนางงามผู้มีข่าวฉาว และชายหนุ่มผู้ไม่เชื่อในความรัก วิวาห์ครั้งนี้...จะลวงรัก หรือฝากรักไว้ในหัวใจของเธอและเขา

ผู้แต่ง

จุฬดา

เรื่องย่อ

ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-01 มงกุฎแห่งความหวัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-02 เส้นทางแห่งความลับ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-03 ดอกไม้ในเขาวงกต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-04 เงาในม่านแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-05 กรงสารพัดนึก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-06 บทละครซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-07 วิวาห์จำแลง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-08 ดาวที่หม่นแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-09 คืนที่พรากทุกสิ่ง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-10 ภรรยาในนาม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-11 เพชรที่ถูกเจียระไน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-12 เกมของคนแพ้,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-13 จันทร์เสี้ยวกับมังกร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-14 เข็มในน้ำเชื่อม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-15 หนูตกถังข้าวสาร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-16 เงาจากอดีต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-17 ไฟรักในสายหมอก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-18 ภรรยาบนเตียง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-19 คืนเปลี่ยนชีวิต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-20 ฝุ่นหลังกระจกเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-21 คลื่นอารมณ์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-22 ม่านรักซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-23 เงาในรอยลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-24 กลซ่อนเล่ห์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-25 บาดแผลในรอยใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-26 เงียบงันกลางใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-27 เส้นทางการจากลา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-28 ผีเสื้อหลงทาง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-29 เหยี่ยวหวงรัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-30 ทางเลือกสุดท้าย,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-31 ความกลัวที่กัดกิน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-32 เงื่อนไขของหัวใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-33 ปมซ้อนซ่อนลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-34 ห้วงน้ำกลืนหัวใจ

ฝากรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 30 ทางเลือกสุดท้าย

 

ทางของใจ เคยเอ่ยไว้ ไม่ยุ่งเกี่ยว

เลือกหนึ่งเดียว เพื่อชีวิต ผ่านพลิกผัน

สุดทางออก กลับลับหาย คล้ายทางตัน

ท้ายสุดนั้น คือฝันร้าย ภัยโง่งม

 

เมณิชากลับมาถึงห้องพักในตอนเย็น เหตุการณ์ที่โรงเรียนยังคงตามหลอกหลอน มือที่จับลูกทั้งสองนั้นยังคงกระชับแน่น เหงื่อผุดบนฝ่ามือทั้งที่ห้องเปิดแอร์ไว้เย็นเฉียบ

กลิ่นหวาดระแวงยังคงติดอยู่ในโพรงจมูก ความรู้สึกเมื่อครู่ยังกัดกินอยู่ทุกอณูจิต

น้องพีร์กับน้องพราวยังดูตกใจ เด็กทั้งสองไม่ซนเหมือนเคย ไม่ถามอะไรเลยแม้แต่คำเดียว แค่นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างแม่เหมือนกลัวว่า ถ้าพูดอะไรออกไป สิ่งไม่ดีจะเกิดขึ้นจริง ๆ

เมณิชารู้ตัวดี ว่าความกลัวที่เกาะกินเธอในตอนนี้มันไม่ได้ไร้เหตุผล แต่มันคือสัญชาตญาณ...

...ราวกับเหยี่ยวป่า ที่รู้ว่าศัตรูเริ่มป้วนเปี้ยนใกล้รังมากเกินไป

หากพลั้งพลาด... ลูก ๆ จะไม่ปลอดภัย

เธอไม่อาจเสี่ยงให้เกิดอะไรขึ้นอีก แม้เคยสาบานกับตัวเองว่าจะไปจากภวิน และไม่มีวันกลับไปหาเขา

...แต่ในตอนนี้ เขาคือทางรอดที่ดีที่สุด

เมณิชาเปิดโทรศัพท์ กดโทรหาเบอร์ของภวิน

เสียงสัญญาณดังครั้งแรก...ครั้งที่สอง...ไม่มีการตอบรับ เธอกดซ้ำอีกครั้ง และอีกครั้ง

...แต่ทุกครั้งก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ เสียงสัญญาณที่ตัดไปกลางทางทำให้เธอร้อนใจ

มือที่ถือโทรศัพท์สั่นเทา น้ำตาที่กลั้นไว้มาตลอดวัน ค่อย ๆ เอ่อคลออย่างห้ามไม่อยู่

สุดท้าย...เธอจึงเปลี่ยนเป็นส่งข้อความไปแทน

 

["มารับฉันกับลูกที ที่นี่ไม่ปลอดภัย ที่อยู่คือ..."]

 

เธอพิมพ์ที่อยู่ห้องพักแนบไปด้วยมือสั่นเทา น้ำตาที่เอ่อล้น หยดลงบนหน้าจอโดยไม่รู้ตัว

ก่อนจะเปลี่ยนไปกดโทรหาณัฐกฤษ หวังเพียงว่าเขาจะสามารถติดต่อภวินได้ หรืออย่างน้อย ณัฐกฤษจะได้รีบมาช่วยเธอ...ก่อนที่อะไรจะสายเกินไป

ทว่า...ยังไม่ทันที่เขาจะรับสาย เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ปึ้ง! ปึ้ง! ปึ้ง!

ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงทุบกระหน่ำรัว จนกระจกหน้าต่างบานเกล็ดสั่นคลอน แทบแตกไปพร้อมกัน

เมณิชาสะดุ้งเฮือก...

น้องพราวที่กำลังสะลึมสะลือง่วงนอน พลันสะดุ้งตัวโหยง ส่วนน้องพีร์ก็รีบคว้ากระเป๋านักเรียนขึ้นมากอดไว้อย่างตื่นกลัว

เมณิชาวางโทรศัพท์แทบจะทันที แล้วหันกลับไปคว้าลูกทั้งสองมากอดไว้แน่น แทบกลั้นหายใจตามเสียงเคาะที่หยุดลง

"ใครน่ะ!"

เธอตะโกนเสียงเข้มถามกลับไปทางประตู ดวงตาประกายแข็งกร้าว แม้ริมฝีปากจะสั่น

ไร้เสียงตอบกลับ มีเพียงความเงียบที่แสนอึดอัด

เธอคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง สายที่โทรหาณัฐกฤษมีการรับสาย เธอกำลังจะพูดตอบ

แต่ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง เงาทะมึนของบางอย่างก็เคลื่อนผ่านบานหน้าต่างไป ทำให้เธอตัดสินใจตัดสายของเขา แล้วกดเบอร์ 191 แทน

"ช่วยด้วยค่ะ! มีคนพยายามบุกรุกห้องฉัน ที่อยู่คือ..."

หญิงสาวรีบแจ้งเหตุ ด้วยข้อมูลทุกอย่างที่พอจะนึกออกตอนนั้น

 

อีกด้านหนึ่ง

เสียงล้อรถบดไปบนถนนลาดยางคดเคี้ยว รถตู้วีไอพีแบรนด์หรูกำลังขับผ่านไหล่เขาใต้แสงสีทองยามเย็น ด้วยความเร็วเกินกฎหมายกำหนดเล็กน้อย

ภวินนั่งอย่างไม่เป็นสุข ดวงตาคมจ้องมองหน้าจอมือถือที่สัญญาณยังคงดับสนิท

เขาพยายามโทรหาเมณิชาหลายครั้งก่อนหน้านี้ แต่ไม่มีสัญญาณเลยแม้แต่น้อย

"เร็วขึ้นอีกได้ไหม"

เสียงออกคำสั่งกับคนขับที่ประจำอยู่ด้านหน้าอย่างร้อนใจ

"ได้ครับคุณภวิน"

คนขับรับคำ แล้วเร่งความเร็วขึ้นอีกเล็กน้อย จนรถตู้เคลื่อนตัวผ่านเส้นทางคดเคี้ยวบนภูเขามาได้

“อีกนิดเดียว...รอฉันอีกนิดนะเมย์” เขาพึมพำกับตัวเอง ขากรรไกรกัดแน่น

ทันทีที่เข้าสู่เขตชุมชน คลื่นสัญญาณโทรศัพท์ก็ขึ้นเต็มแถบ

เสียงแจ้งเตือนดังรัว ๆ รวมถึงข้อความเพียงหนึ่งเดียวที่เขารอคอยมาตลอดหลายวัน

 

[สายที่ไม่ได้รับจาก: เมณิชา (6)]

[ข้อความใหม่: เมณิชา - "มารับฉันกับลูกที ที่นี่ไม่ปลอด..."]

 

หัวใจเขากระตุกวูบในวินาทีนั้น มือกำโทรศัพท์แน่น รีบเปิดอ่านข้อความทั้งหมด ดวงตาคมเบิกโพลง สีหน้าเคร่งเครียดกว่าครั้งไหน ๆ

เขารีบโทรกลับหาเธอทันที

แต่ยังไม่ทันจะกดโทรออก สายของณัฐกฤษก็เตือนแทรกขึ้นมาเสียก่อน

ภวินกัดฟันแน่น กดรับสายอย่างหัวเสีย

"มีอะไร ผมกำลังยุ่ง!"

“คุณใกล้ถึงหรือยัง คุณเมย์แย่แล้ว” เสียงปลายสายตึงเครียดและเร่งร้อน

ภวินแทบหยุดหายใจ เขานิ่งไปเล็กน้อยก่อนโพล่งกลับ

"นายว่ายังไงนะ!?"

"ฟังผมให้ดีนะ มีคนกำลังจะทำร้ายเธอและเด็ก ๆ เธอโทรหาผม ผมได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาก แล้วสายก็ตัดไป!"

เสียงภวินเปลี่ยนเป็นคำรามทันที

"บ้าเอ๊ย!!"

"คุณต้องรีบไป ส่วนผมจะแจ้งตำรวจแล้วรีบตามคุณไป!"

ภวินไม่รอช้า รีบสั่งคนขับให้เร่งความเร็ว

รถคันหรูเปลี่ยนเป็นพุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วสูง ภวินกำหมัดแน่น ใบหน้าตึงเครียด และในหัวมีแต่ภาพเมณิชาและลูกของเขา

วันนี้...เขาจะไม่ยอมเสียเธอและลูกไปอีก

 

เสียงไซเรนของตำรวจดังขึ้นเบา ๆ ขณะรถตู้ของภวินค่อย ๆ ขับเข้ามาตามที่อยู่ที่เมณิชาส่งให้

รถตู้คันหรูจอดสนิทหน้าตึกอพาร์ตเมนต์เก่า ๆ แห่งหนึ่งซึ่งซ่อนตัวอยู่ในตรอกเล็ก ๆ ของชานเมืองเงียบสงบ

รถตำรวจคันหนึ่งจอดอยู่ก่อนหน้า เสียงไซเรนดับเพิ่งลงไป แต่แสงไฟยังคงกระพริบอยู่ ประตูรถเปิดอยู่ด้านหนึ่ง และมีเสียงวิทยุสื่อสารดังแทรกเบา ๆ ผ่านความเงียบของค่ำคืนในชนบท

ภวินเปิดประตูรถก่อนที่คนขับจะทันลงมาเปิดให้ ร่างสูงวิ่งพรวดไปยังทางเข้าอาคารทันที

เขาเห็นตำรวจสองนายยืนอยู่หน้าห้องหนึ่ง ซึ่งประตูเปิดอ้าอย่างผิดปกติ และเมื่อมองหมายเลขห้อง

ใช่แล้ว ...มันคือเลขเดียวกับในข้อความ

ภวินไม่รอช้า รีบพุ่งตรงเข้าไป แต่ก่อนจะทันได้ก้าวเข้าไปในห้อง ตำรวจนายหนึ่งก็ยกมือกันเขาไว้

“เดี๋ยวก่อนครับ! ห้ามเข้า!” 

“คุณเป็นใครครับ? เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าของห้อง?”

ภวินพยายามจะผลักตำรวจออกไป แต่เสียงของตำรวจอีกคนดังขึ้นแทน

“คุณไม่มีสิทธิ์เข้าไปในที่เกิดเหตุ มันอาจจะทำลายหลักฐานสำคัญ”

“ผมถามว่าคุณเป็นใคร?”

“ผมเป็นสามีของเมณิชา...เจ้าของห้องนี้ เธอกับลูก ๆ ของผมอยู่ที่นี่! ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน!?”

ภวินตอบอย่างร้อนรน ริมฝีปากขบแน่นจนเห็นสันกราม

ตำรวจชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินความสัมพันธ์ หนึ่งในนั้นพยักหน้าเบา ๆ แล้วปล่อยมือที่กันตัวเขาไว้ออก

“ขออภัยครับ… ตอนนี้เรากำลังสืบสวนอยู่ มีคนโทรแจ้งว่ามีคนร้ายพยายามพังประตูเข้ามาในห้องนี้”

“แล้วตอนนี้เธออยู่ไหน!?” เสียงเขาเกือบจะตะโกน

“ตอนพวกเรามาถึง ประตูห้องก็เปิดอ้าอยู่ ไม่มีใครอยู่ข้างใน แต่พบร่องรอยการต่อสู้ครับ เรากำลังสอบถามข้างห้องและหาข้อมูลจากกล้องวงจรปิดละแวกนี้”

ภวินรู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ เขารีบวิ่งเข้าไปข้างในห้อง มองไปทุกมุม

เดินไปเปิดประตูห้องน้ำ เปิดผ้าม่านกั้นภายในนั้น เดินออกไปที่ระเบียงหลังห้อง แล้วสังเกตุไปจนทั่ว

แต่ก็ไม่มีแม้เงาของคนที่เขาตามหา...

..เมณิชา

…น้องพีร์ น้องพราว

.…พวกเขาหายไปอีกแล้ว

ไม่ว่าจะต้องพลิกเมือง หรือแลกด้วยทุกสิ่งในชีวิต

...เขาก็จะต้องตามหาเมณิชา และลูกให้เจอ

 

และไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

 

...เขาจะไม่ปล่อยมันไว้

 

*****

 

ตอนต่อไปอาจไม่ได้ลงทุกวันนะคะ

เพราะตอนที่เขียนไว้ในสต๊อกหมดแล้วค่ะ

ใกล้จบทีไร ..เขียนยากทุกที

^^

รักทุกคนที่ติดตามอ่าน

และแวะมาแลกเปลี่ยนคอนเม้นต์นะคะ

จุ๊บุ...จุ๊บุ...