ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ] - 11 เพชรที่ถูกเจียระไน โดย จุฬดา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ครอบครัว

อ่านฟรี,นางงาม,นางเอกสวยมาก,พระเอกเย็นชา,พระเอกขี้หึง,นางเอกสู้ชีวิต,ไม่นอกกายนอกใจ,จบดี ,สัญญา,แต่งงาน,ลูกแฝด,เด็กแฝด,มีลูก,นิยายรักชายหญิง,นิยายรัก,ดราม่า

แต่งงานเพื่อผลประโยชน์แต่หัวใจกลับทรยศ ระหว่างนางงามผู้มีข่าวฉาว และชายหนุ่มผู้ไม่เชื่อในความรัก วิวาห์ครั้งนี้...จะลวงรัก หรือฝากรักไว้ในหัวใจของเธอและเขา

ผู้แต่ง

จุฬดา

เรื่องย่อ

ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-01 มงกุฎแห่งความหวัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-02 เส้นทางแห่งความลับ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-03 ดอกไม้ในเขาวงกต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-04 เงาในม่านแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-05 กรงสารพัดนึก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-06 บทละครซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-07 วิวาห์จำแลง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-08 ดาวที่หม่นแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-09 คืนที่พรากทุกสิ่ง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-10 ภรรยาในนาม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-11 เพชรที่ถูกเจียระไน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-12 เกมของคนแพ้,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-13 จันทร์เสี้ยวกับมังกร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-14 เข็มในน้ำเชื่อม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-15 หนูตกถังข้าวสาร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-16 เงาจากอดีต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-17 ไฟรักในสายหมอก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-18 ภรรยาบนเตียง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-19 คืนเปลี่ยนชีวิต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-20 ฝุ่นหลังกระจกเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-21 คลื่นอารมณ์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-22 ม่านรักซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-23 เงาในรอยลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-24 กลซ่อนเล่ห์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-25 บาดแผลในรอยใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-26 เงียบงันกลางใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-27 เส้นทางการจากลา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-28 ผีเสื้อหลงทาง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-29 เหยี่ยวหวงรัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-30 ทางเลือกสุดท้าย,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-31 ความกลัวที่กัดกิน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-32 เงื่อนไขของหัวใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-33 ปมซ้อนซ่อนลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-34 ห้วงน้ำกลืนหัวใจ

ฝากรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 11 เพชรที่ถูกเจียระไน

 

เพชรเม็ดกลม จมผืนทราย ประกายเฝื่อน

ที่มุมเลือน ขอบเปื้อนฝุ่น ผิวขุ่นไข

ถูกทดสอบ กรอบความคิด หยั่งจิตใจ

เจียระไน ให้ใสแท้ แผ่พร่างพราว

 

เช้าวันรุ่งขึ้น

แสงอาทิย์ยามเช้าตัานกระจกสูงของห้องนอนหรูหราในคฤหาสน์ลัวร์ เมณิชาลืมตาตื่นก่อนแสงจะสาดถึงเตียง ชินกับการตื่นเช้าเสมอมา แม้วันนี้จะไม่มีนาฬิกาปลุกหรือเสียงปลุกจากใคร

เธอลุกขึ้นล้างหน้า เปลี่ยนจากชุดนอนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดกับกางเกงผ้าลินินสีน้ำตาลอ่อน เกล้าผมครึ่งศีรษะอย่างเรียบง่าย ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ

ครัวของคฤหาสน์เงียบสงบ กลิ่นอ่อนของกลีบมะลิจากแจกันกลางโต๊ะตีกับกลิ่นความสะอาดของหินอ่อนเย็นเฉียบ

เมณิชาเปิดเครื่องชงกาแฟแบบแมนนวล หมุนบดเมล็ดกาแฟคั่วเข้มช้า ๆ อย่างรู้จังหวะ เสียงบดกาแฟดังสะท้อนเบา ๆ ราวห้องครัวมีชีวิต มือเรียวสวยเทน้ำร้อนลงก้านฟิลเตอร์ จับเวลาอย่างแม่นยำ แล้วเทกาแฟลงถ้วยพอร์ซเลนสีขาวสะอาด

ขณะที่ร่างเล็กกำลังชงกาแฟอยู่นั้น เธอไม่รู้เลยว่า มีสายตาของใครบางคนก็กำลังมองอยู่เงียบ ๆ จากบันไดใหญ่กลางบ้าน

“เด็กคนนี้ตื่นเช้าเหมือนกันสินะ”

คุณหญิงไอษดาสวมเสื้อคลุมผ้าไหมยืนพิงราวบันได ทอดสายตามองหญิงสาวที่เพิ่งกลายเป็นลูกสะใภ้อย่างพินิจพิจารณา

เมื่อเมณิชาชงกาแฟเสร็จ ก็เทเครื่องดื่มลงแก้ว ดูเหมือนว่าเธอจะคะเนปริมาณผิดไปเล็กน้อย กาแฟหอนกรุ่นจึงถูกเทลงเพิ่มอีกแก้ว จากนั้นเธอจึงเดินถือถาดเงิน ออกไปที่ระเบียงสวนด้านหลัง

เธอไม่รู้ว่าจุดที่ตัวเองเลือกนั่งนั้น เป็นจุดประจำที่คุณหญิงนั่งจิบกาแฟทุกเช้า

…และตอนนี้ เจ้าของประจำก็กำลังกลายเป็นแขก

“กาแฟหอมดีนะ” เสียงหญิงสูงวัยดังขึ้นจากด้านหลัง

เมณิชาชะงัก หันไปเห็นคุณหญิงในชุดผ้าไหมเรียบหรูเดินมาตรงระเบียงที่เธอนั่ง ดวงตาเรียวคมจ้องมองอย่างไม่ปิดบัง

“สวัสดียามเช้าค่ะคุณหญิง …เมย์ชงกาแฟไว้พอดีเลยค่ะ”

เธอขยับถ้วยอีกใบวางบนโต๊ะ ตรงเก้าอี้ชุดรับแขกที่ว่าง ฝั่งตรงข้าม

คุณหญิงนั่งลงโดยไม่พูดจา หยิบถ้วยขึ้นจิบ ท่าทางสง่างามทุกอิริยาบถ แต่แววตายังคงจับจ้องอยู่ที่หญิงสาว

“เธอชอบชงกาแฟเหรอ”

เสียงนั้นฟังดูเหมือนถามธรรมดา แต่ทุกถ้อยคำฟังเหมือนกำลังประเมินทุกอย่าง ซึ่งลึก ๆ แล้ว เป็นเพราะกาแฟในแก้วรสชาติดีมากต่างหาก

“ใช่ค่ะ เมย์คิดว่ามันเป็นการเริ่มวันใหม่ที่ดี”

คุณหญิงพยักหน้าช้า ๆ ก่อนวางถ้วยลง แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง

“ในบ้านนี้หลังนี้ ทุกคนต่างมีหน้าที่ เธอคิดว่า หน้าที่ภรรยาควรมีอะไรบ้าง”

คุณหญิงถามอย่างพยายามสร้างความกดดันให้อีกฝ่าย

เมณิชาไม่ได้ตกใจหรือไม่พอใจแต่อย่างใด กลับยิ้มรับด้วยความเคารพ

“ถ้าคุณหญิงมีอะไรให้ช่วย เมย์ยินดีค่ะ”

คำตอบที่ไม่สะท้านและไม่ยอกย้อนนั้น ทำให้คุณหญิงวางถ้วยลงอย่างพึงใจ

“…ดี งั้นช่วยไปทำความสะอาดเรือนเล็กหลังสวนกุหลาบให้ทีสิ ไม่มีใครดูแลมาหลายเดือนแล้ว”

เธอกล่าวก่อนจะจิบกาแฟอีกอึก พร้อมปรายตามองหญิงสาวเพื่อดูปฏิกิริยา

"ได้ค่ะ เมย์จะจัดการให้"

เมณิชาพยักหน้ารับคำ แล้วขอตัวไปทำหน้าที่ ...ที่เธอคิดว่ามันคือบททดสอบแรกที่แม่สามีมอบให้

ไอษดามองตามหลังลูกสะใภ้ เธอจิบกาแฟอย่างพอใจและพูดทิ้งท้าย โดยประมาณน้ำเสียงให้อีกฝ่ายพอจะได้ยิน

“ถ้าทำได้ ฉันจะเชื่อว่า เธอไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่สวยแต่หน้า”

 

สายวันนั้น

เมณิชาเดินผ่านแปลงกุหลาบที่เริ่มรกร้างไปบางส่วน ใต้ร่มไม้ที่ทอดเงายามสาย เรือนเล็กที่คุณหญิงบอกไว้ตั้งอยู่เงียบงันใต้ต้นลีลาวดีต้นใหญ่

เธอเปิดประตูไม้เข้าไป กลิ่นฝุ่นกับกลิ่นไม้เก่าลอยฟุ้งจนเธอเผลอไอเบา ๆ ทุกอย่างในเรือนถูกปกคลุมด้วยผ้าขาว มีใยแมงมุมตามมุมเพดาน โต๊ะไม้ขัดเงาในอดีตตอนนี้เต็มไปด้วยคราบฝุ่นหนา

เมณิชารวบแขนเสื้อขึ้น เดินกลับไปหยิบถังน้ำและอุปกรณ์จากคนสวน แล้วเริ่มทำงานเงียบ ๆ

เธอเช็ดกระจกทีละบาน ล้างผ้าม่าน ซักพรม ตากเบาะ ล้างพื้นหินแกรนิต ใช้เวลาทั้งครึ่งวันจนเรือนหลังเล็กเริ่มกลับมาสดใส

แต่เธอไม่ได้หยุดแค่นั้น..

ข้างเรือนคือแปลงกุหลาบที่ดูเหมือนจะเคยมีใครตั้งใจจัดไว้ แต่ถูกปล่อยทิ้งร้างจนใบเหี่ยวเฉา ดินแตกระแหง

เมณิชานั่งยอง ๆ ถอดถุงมือออก ลูบดินเบา ๆ

“แค่ดูแลนิดหน่อย พวกเธอก็จะกลับมาสวย”

โชคดีที่หญิงสาวเคยช่วยพ่อกับแม่ทำงานในสวนมาก่อน แล้วแถมเธอยังมีพรสวรรค์เรื่องการฟื้นชีวิตพืชผักและต้นไม้อีกด้วย

เธอลุกขึ้น ใช้พลั่วเล็กขุดดิน พรวนแปลงใหม่ วางกระถางให้เป็นระเบียบ เอาเศษใบไม้แห้งออก และโรยปุ๋ยอีกนิด พร้อมผูกกิ่งด้วยเชือกป่าน

เหงื่อไหลเต็มแผ่นหลัง ริมฝีปากเปื้อนฝุ่น แต่ใบหน้าเธอกลับดูอ่อนโยน

 

เย็นวันเดียวกัน

รถของภวินแล่นกลับเข้าคฤหาสน์เร็วกว่าที่บอกไว้ เขาคิดจะทักทายเมณิชา แม้จะบอกกับตัวเองว่าไม่จำเป็น

“คุณผู้หญิงออกไปหลังเรือนเล็กค่ะ เห็นว่าอยู่ในสวน” เมื่อเห็นเจ้านายที่กำลังกวาดสายตามองหาใครบางคน สาวใช้จึงรายงานอย่างรู้หน้าที่

ภวินขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก้าวเท้าเดินไปตามทางลัดข้างคฤหาสน์

และแล้ว... เขาก็เห็นเธอ

หญิงสาวในเสื้อเชิ้ตสีซีด ผูกผ้ากันเปื้อน ผมถูกรวบขึ้นอย่างลวก ๆ ปอยผมเปียกเหงื่อและเปื้อนฝุ่นเคลียอยู่ข้างแก้ม

เธอกำลังนั่งยอง ๆ ใช้ฟองน้ำขัดคราบน้ำที่เกาะอยู่บนโอ่งหิน เธอไม่เห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น ริมฝีปากขยับฮัมเพลงเบา ๆ ท่ามกลางแสงอาทิตย์อุ่นสุดท้ายของวัน

ภวินยืนนิ่ง ...มีบางอย่างภายในที่ขยับเต้นผิดจังหวะ

...เธอสวยกว่าที่เขาจำได้ สวยในแบบที่ไม่ได้เติมแต่ง และจัดวางองค์ประกอบ

เมณิชาหันมาพอดี ตกใจเล็กน้อยที่เห็นเขายืนจ้องมองอยู่ตรงนั้น

“คุณ…” เธอยิ้มบาง “คุณตามหาฉันอยู่เหรอคะ”

ภวินอึกอัก ก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น

“เปล่า ฉัน…แค่เดินผ่านมา”

เธอยิ้มอีกเล็กน้อย ดวงตาสว่างใสอย่างอารมณ์ดี แล้วแกล้งหยิกเขากลับ

“สวนนี้ไม่ได้เปิดให้เดินเล่นนะคะ”

เขาย่นคิ้ว ทำเสียงเข้ม

“ใครให้เธอมาทำงานพวกนี้”

เธอเงียบไปชั่วครู่ แล้วพูดเรียบ ๆ

“ไม่มีใครค่ะ…ฉันว่าง เลยอยากหาอะไรทำ”

เธอไม่ได้พูดชื่อแม่ของเขา ไม่ได้อ้างหน้าที่ ไม่ได้ขอคะแนน เพราะคิดว่างานพวกนี้ก็ช่วยฆ่าเวลา และลดความกังวลใจเกี่ยวกับครอบครัวให้เธอได้

เขานิ่ง แล้วมองเธออย่างยากที่จะคาดเดาความรู้สึก ในสีหน้าและแววตาไม่ได้บ่งบอกว่าชื่นชม หรือต่อต้าน

“ถ้าเหนื่อย ก็พักบ้าง”

เขาหยิบผ้าเช็คหน้าจากกระเป๋าเสื้อสูท ยื่นให้เธอซับเหงื่อที่กำลังจะหยดเข้านัยน์ตาสวย แต่มือทั้งสองของเธอเลอะไปด้วยคราบดินโคลน เธอยิ้มขอบคุณเขา แล้วยกมือที่เปื้อนดินให้เขาดู ก่อนจะทำท่ายักไหล่น้อยๆ เพื่อบอกเป็นนัยว่า เธอคงรับผ้าเช็ดหน้านั้นมาไม่ได้

ภวินจึงเป็นฝ่ายขยับย่อลงนั่ง แล้วยื่นมือไปซับเหงื่อให้เธอแทน

“ไว้ฉันจะให้คนสวนมาจัดการต่อ”

เขาพูดในตอนที่กำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าซับไปตามขมับและหน้าผากมนของหญิงสาว

เมณิชาชะงักทำตัวไม่ถูก ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาทำให้เธอ เป็นเรื่องปกติสำหรับเขาไหม แต่สำหรับเธอ ตอนนี้.. เหมือนมีผีเสื้อบินวนอยู่ในอกสักหนึ่งร้อยตัวได้

เธอหลุบสายตาออกจากใบหน้าหล่อเหลา เพื่อคลายความประหม่า

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากทำให้เสร็จ”

เธอตอบเขา หลังจากที่ผ้าเช็ดหน้าถูกเก็บกลับเข้าไปในกระเป๋า ภวินจึงกลับมายืนลุกขึ้นเต็มความสูง

“ขอบคุณนะคะ...คุณสามี”

น้ำเสียงหวานหลุดดังออกมาอย่างเบาหวิว แต่คนฟังกลับรู้สึกท่วมท้นและชัดเจน เขาเกือบหลุดยิ้ม แต่ยังรักษามาดของนายน้อยมาเฟียที่เขาสร้างเอาไว้ได้

“ฉันไม่ได้ตามหาเธอจริง ๆ” เขาว่า

“แต่คุณก็มาเจออยู่ดี” เธอตอบทันควัน

ภวินนิ่ง เขาไม่ตอบ...แต่พูดเสียงดังในใจ

“เธอคือคนที่ฉันมองหา ...เมื่อกลับมาถึง”

 

*****