ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ] - 24 กลซ่อนเล่ห์ โดย จุฬดา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ครอบครัว

อ่านฟรี,นางงาม,นางเอกสวยมาก,พระเอกเย็นชา,พระเอกขี้หึง,นางเอกสู้ชีวิต,ไม่นอกกายนอกใจ,จบดี ,สัญญา,แต่งงาน,ลูกแฝด,เด็กแฝด,มีลูก,นิยายรักชายหญิง,นิยายรัก,ดราม่า

แต่งงานเพื่อผลประโยชน์แต่หัวใจกลับทรยศ ระหว่างนางงามผู้มีข่าวฉาว และชายหนุ่มผู้ไม่เชื่อในความรัก วิวาห์ครั้งนี้...จะลวงรัก หรือฝากรักไว้ในหัวใจของเธอและเขา

ผู้แต่ง

จุฬดา

เรื่องย่อ

ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-01 มงกุฎแห่งความหวัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-02 เส้นทางแห่งความลับ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-03 ดอกไม้ในเขาวงกต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-04 เงาในม่านแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-05 กรงสารพัดนึก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-06 บทละครซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-07 วิวาห์จำแลง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-08 ดาวที่หม่นแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-09 คืนที่พรากทุกสิ่ง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-10 ภรรยาในนาม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-11 เพชรที่ถูกเจียระไน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-12 เกมของคนแพ้,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-13 จันทร์เสี้ยวกับมังกร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-14 เข็มในน้ำเชื่อม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-15 หนูตกถังข้าวสาร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-16 เงาจากอดีต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-17 ไฟรักในสายหมอก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-18 ภรรยาบนเตียง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-19 คืนเปลี่ยนชีวิต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-20 ฝุ่นหลังกระจกเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-21 คลื่นอารมณ์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-22 ม่านรักซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-23 เงาในรอยลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-24 กลซ่อนเล่ห์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-25 บาดแผลในรอยใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-26 เงียบงันกลางใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-27 เส้นทางการจากลา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-28 ผีเสื้อหลงทาง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-29 เหยี่ยวหวงรัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-30 ทางเลือกสุดท้าย,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-31 ความกลัวที่กัดกิน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-32 เงื่อนไขของหัวใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-33 ปมซ้อนซ่อนลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-34 ห้วงน้ำกลืนหัวใจ

ฝากรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 24 กลซ่อนเล่ห์

 

กลรุกเร้า กรุ่นเผาใจ จนไหวสั่น

ซ่อนมหัน ตภัยร้าย ใต้จิตหลอน

เล่ห์จัดวาง อย่างบรรจง ลงทุกตอน

ลวงโอนอ่อน จนหลงทาง อย่างแนบเนียน

 

บรรยากาศภายในรถเก๋งเงียบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจ เมณิชานั่งตัวแข็งที่เบาะข้างคนขับ สายตาไม่ละจากสุรวีร์แม้แต่วินาทีเดียว เธอยังจับปืนช็อตไฟฟ้าไว้ในกระเป๋าสะพายแน่น

...และระแวงในทุกลมหายใจ

“คือว่า...พิมพ์...อาต้องสารภาพก่อนว่า...เงินห้าแสน...มันไม่มีจริง...” เสียงแหบพร่าเริ่มเอ่ยขึ้น

“หมายความว่าไงคะ?”

ดวงตาของหญิงสาวเบิกขึ้นเล็กน้อย ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

สุรวีร์กลืนน้ำลายเสียงดังก่อนจะพูดต่อ

“อา...พูดเรื่องนั้นเพราะกลัวว่าเธอจะไม่ออกมาหา อาไม่มีทางอื่นแล้ว พิมพ์ต้องฟังอาก่อนนะ อาต้องเจอเธอให้ได้ ต้องบอกให้เธอรู้...”

“แล้วเรื่องชื่อคนที่คิดจะทำร้ายพิมพ์กับลูก...ก็โกหกเหมือนกันใช่ไหมคะ อาต้องการอะไรจากพิมพ์กันแน่” น้ำเสียงของเมณิชาเย็นชาและแข็งกร้าว

“ไม่ใช่แบบนั้น! อาจะบอกเธอจริง ๆ เพราะคน ๆ นั้นจะไม่หยุด ถ้าเธอยังอยู่กับภวิน” สุรวีย์รีบอธิบายเสียงสั่น

“ถ้าอาตั้งใจจะบอกจริง ๆ แค่ส่งข้อความมาก็ได้นี่คะ จะหลอกให้พิมพ์ออกมาเสี่ยงทำไม”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น สุรวีร์ก็เริ่มมีอาการคลุ้มคลั่ง ควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาหันมามองเธอ ดวงตาเบิกโพลง และเสียงที่เปล่งออกมาสั่นสะท้านยิ่งกว่าเก่า

“ไม่...ไม่ได้! ทำแบบนั้นไม่ได้ เขาจะรู้! มันจะมีหลักฐาน!”

“หลักฐานอะไรคะ?”

หัวใจเมณิชาเริ่มเต้นแรง ไม่ใช่เพราะกลัวอย่างเดียว...แต่เพราะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ลึกล้ำและดำมืดยิ่งกว่านั้น

สุรวีร์ก้มหน้าลงอย่างลนลาน ก่อนจะกระซิบชื่อหนึ่งออกมาเสียงแผ่ว...

“แพทริเซีย...กับ...”

เสียงหยุดไปก่อนจะเอ่ยคำสุดท้าย ร่างสั่นสะท้านหลังจากพูดจบ มือทั้งสองยกขึ้นมาตบปากตัวเองดังเพียะ ๆ พร้อมกับเสียงแหบพร่าที่พึมพำไม่หยุด

“ไม่พูด...ไม่ควรพูด...อย่าพูด...อย่าพูด...”

“อาวี! หยุดค่ะ! อย่าทำแบบนี้” เมณิชาคว้าแขนของอาเธอไว้แน่น พยายามหยุดการกระทำอันน่ากลัวนั้น

“อาเป็นอะไร! ทำไมต้องทำร้ายตัวเอง!”

“เพราะอา...ไม่อยากผิดกับเธออีก...ไม่อยากทำให้พิมพ์ต้องเจ็บอีก...”

หล่อนพูดเสียงหลง แต่ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความสำนึกผิด

...หรืออาจเป็นเพราะความหวาดกลัวบางอย่าง

ทันใดนั้น เขาก็ผลักเธออย่างแรง จนชนกับประตูฝั่งคนขับ

“ไป! รีบไปพิมพ์! เธอต้องออกไปจากที่นี่ อยู่ให้ห่างจากภวิน อยู่ให้ห่างจากคน ๆ นั้น! หนีไป!”

เมณิชาตกใจจนแทบตั้งตัวไม่ติด แต่สัญชาตญาณสั่งให้เธอรีบคว้ากระเป๋า แล้วผลักประตูลงจากรถ

“รีบไป! เดี๋ยวมันจะมา! ไป!!”

หญิงสาวรีบวิ่งออกจากลานจอดรถด้วยหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ เสียงตะโกนลนลานของสุรวีร์ยังสะท้อนในหู แต่วินาทีที่เธอเกือบพ้นโซน D ก็มีเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเข้ามา

รถตู้สีดำคันหนึ่งขับเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วจอดลงเบื้องหน้า ชั่วอึดใจประตูรถก็เลื่อนเปิดออก มีชายสองคนก้าวลงจากรถ ทั้งคู่รูปร่างล่ำสัน คนหนึ่งในนั้นตรงเข้ามาคว้าแขนเธอจากด้านหลัง

“ว้าย! ปล่อยฉันนะ!”

เมณิชาตะโกนลั่น ก่อนจะคว้าปืนช็อตไฟฟ้าจากกระเป๋าสะพายอย่างรวดเร็ว แล้วกดมันลงไปที่ท้องของอีกฝ่าย เสียงแผดร้องดังลั่น ชายคนนั้นล้มลงกับพื้น มือกุมท้องกระตุก

แต่ทันใดนั้น ชายอีกคนก็ก้าวมาดักหน้าเธอ พร้อมเอ่ยเสียงต่ำ

“ยอมไปกับพวกเราซะดีๆ แม่สาวสวย...”

“พวกแกต้องการอะไร! ใครใช้ให้พวกแกมา!” เมณิชาตะคอกใส่พร้อม จับปืนช็อตไฟฟ้าด้วยสองมือ ตั้งขู่ไว้ระดับอก 

“ยอมไปซะ ก่อนจะเจ็บตัวมากกว่านี้...” เสียงเจ็บปวดปนแค้นของชายอีกคนที่เพิ่งลุกขึ้นจากพื้นแทรกขึ้น

“แกคิดว่าปืนแค่นี้จะทำอะไรพวกฉันได้เหรอ...”

มันพูดเยาะเย้ยอย่างดูแคลนอาวุธเพียงอย่างเดียวในมือเล็ก

“แต่ปืนอันนี้ทำได้ใช่ไหม” เสียงทุ้มอีกเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้น

ณัฐกฤษยืนอยู่เบื้องหลังคนที่ขู่เธอ ปืนสั้นในมือเขา จ่ออยู่ที่ศีรษะของชายคนนั้นในระยะประชิด

“ยกมือขึ้น แล้วเดินกลับไปที่รถอย่างช้า ๆ”

สีหน้าของชายทั้งสองซีดเผือด เมื่อเห็นปืนจริงกำลังเล็งใส่พวกเขา จึงยอมทำตามที่สั่ง

จากนั้นณัฐกฤษกวักมือเรียกเมณิชา

“มา ขยับมาทางฉัน”

เธอเดินเข้าไปใกล้เขาด้วยความตื่นตระหนก จนเข้าไปใกล้พอ เขาก็ดึงมือเธอมาจับไว้แน่น ก่อนจะดันร่างบางให้ไปยืนอยู่ข้างหลัง แล้วกระซิบบอกเธอเบา ๆ

“ถ้าฉันบอกว่า 'วิ่ง' เธอต้องวิ่งให้สุดชีวิตนะ รถจอดอยู่ใกล้ทางออก ดูท่าทางมันไม่ได้มีแค่สองคน เราน่าจะเสียเปรียบ”

“ค่ะ...” เมณิชาพยักหน้ารับทันที

แล้วก็จริง...

เสียงเปิดประตูฝั่งคนขับของรถตู้ดังขึ้นพร้อมร่างของชายอายุราวสี่สิบ ผมแสกกลาง ใบหน้าครึ่งหนึ่ง ถูกปกปิดด้วยแมสสีดำ มือข้างหนึ่งถือปืนพกก้าวลงมาจากรถ

“มึงคิดว่ามึงแน่อยู่คนเดียวเหรอวะ...”

เขาคือ 'วินัย' แต่คนทั้งคู่ไม่รู้จักเขา มีเพียงคนในรถคันสีแดงที่รู้ว่าเขาจะมาที่นี่ เพราะทุกอย่างถูกวางแผนจัดฉากมาทั้งหมด และสุรวีร์ก็ถูกเขาชักนำบงการเหมือนเช่นทุกครั้ง

วินัยยกปืนขึ้นเล็งมาที่ณัฐกฤษทันที แต่ณัฐกฤษกดไกยิงสวนออกไปก่อน เสียงปืนดังสนั่น กระสุนเจาะพื้นซีเมนต์ห่างจากปลายเท้าวินัยไปไม่ถึงฟุต ทำให้ทั้งสามคนสะดุ้ง แล้วรีบวิ่งหลบไปที่รถ

“วิ่ง!!” ณัฐกฤษตะโกนสั่ง

เมณิชาไม่ลังเล วิ่งสุดแรงเกิดมุ่งไปยังรถที่เขาจอดไว้ไม่ไกล เสียงกระสุนจากวินัยดังตามหลัง

เปรี้ยง!!

ทั้งสองก้มหัวหลบโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ณัฐกฤษจะพุ่งขึ้นนั่งในรถก่อน และเมณิชารีบขึ้นตามมาอย่างปลอดภัย

“นั่งให้ดี ๆ นะ!!”

เขาเหยียบคันเร่งเต็มแรง รถพุ่งออกจากลานจอดรถราวกับกระสุนที่ถูกปล่อยจากลำกล้อง โดยมีรถตู้ของวินัยติดตามออกมาไม่ห่าง

เสียงเครื่องยนต์คำรามก้องขณะรถของณัฐกฤษพุ่งทะยานออกจากลานจอดรถ ความเร็วพุ่งทะลุขีดจำกัด เหงื่อซึมเต็มหน้าผากชายหนุ่ม เขาเหลือบมองกระจกมองข้างอีกครั้ง เพื่อแน่ใจว่ารถตู้สีดำนั่นยังไล่ตามมาอยู่หรือไม่

"คุณณัฐ...แขนคุณเลือดออก!"

เสียงของเมณิชาดังขึ้นอย่างตระหนก เมื่อเธอสังเกตเห็นหยดเลือดสีเข้มไหลจากต้นแขนของเขา หยดลงตรงกลางเบรกมือทีละหยดจนเป็นวง ณัฐกฤษกัดฟันแน่น มือที่จับพวงมาลัยกระชับขึ้น

“แค่โดนถาก ไม่ถึงกับร้ายแรง”

“ไม่ได้ค่ะ! เราต้องไปโรงพยาบาล!”

“ไม่ได้ เราต้องไปโรงพักก่อน เพื่อความปลอดภัยของเธอ”

น้ำเสียงของเขาหนักแน่นจนเมณิชานิ่งไป เธอรู้ว่าเขาไม่ได้คิดถึงตัวเองเลยแม้แต่น้อย เธอเม้มริมฝีปาก แล้วพยักหน้าเบา ๆ

"ก็ได้ค่ะ...งั้นไปโรงพักก่อน"

ไม่นาน รถยนต์สีดำก็แล่นเข้าจอดตรงหน้าสถานีตำรวจใกล้ ๆ ขณะนั้นเองที่รถตู้สีดำ ซึ่งตามมาไม่ทัน ได้หยุดอยู่ไกลออกไปตรงสามแยก ก่อนจะรีบวกกลับอย่างเร่งรีบ กลืนหายไปในถนนอีกสาย

ณัฐกฤษจอดรถด้วยแรงเบรกอันเฉียบคม เมณิชาเปิดประตูลงทันที แล้วรีบพยุงเขาออกจากฝั่งคนขับ แขนของเขาเริ่มชาเพราะเสียเลือด แม้เจ้าตัวจะยังฝืนยืน แต่เธอรู้ว่าเขาอดทนเป็นอย่างมาก

"คุณณัฐ...อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะคะ" เมณิชากำชับเสียงเคร่ง

"ห้ามให้เป็นข่าว...พิมพ์ไม่อยากให้คุณภวินรู้ แล้วก็ไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วง"

ณัฐกฤษพยักหน้า

"ฉันเข้าใจ...เราจะแจ้งความกันเงียบ ๆ ไม่ออกสื่อ"

“ขอบคุณค่ะ...” เมณิชาขอบคุณเขาจากใจ ก่อนจะรีบประคองเขาเข้าไปในอาคาร

ทันทีที่เข้าไปในด้านในสถานีตำรวจ เธอไม่พูดไม่จา รีบเดินตรงไปที่โต๊ะเจ้าหน้าที่ ก่อนจะพูดอย่างเด็ดขาด

"ขอชุดปฐมพยาบาลค่ะ เขาบาดเจ็บ"

ตำรวจเวรประจำสถานีรีบลุกขึ้นหยิบชุดกล่องแดงมาให้ เธอคว้าไปทันทีแล้วพาณัฐกฤษไปนั่งที่มุมโซฟารับแขกมุมหนึ่งของสถานี

มือเรียวของเมณิชาสั่นเล็กน้อยขณะเปิดกล่องออก เธอหยิบแอลกอฮอล์สำลีออกมาเช็ดรอบแผลที่เลือดยังซึมไม่หยุด

“โชคดีนะคะที่มันแค่ถาก...ไม่อย่างนั้น...” เสียงของเธอสั่นลงเล็กน้อย

ณัฐกฤษยกมืออีกข้างแตะมือเธอเบา ๆ

“ฉันไม่เป็นไรหรอก ...พิมพ์ ไม่สิ คุณเมย์…คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

แววตาของเขาจริงจัง สะท้อนแสงบางอย่างที่มากกว่าแค่ความห่วงใย แต่ในนาทีนี้ เมณิชาเลือกจะไม่ตอบ เธอแค่เงยหน้าขึ้น แล้วกัดริมฝีปาก ก่อนจะบรรจงพันผ้าพันแผลให้เขาแน่นพอดี

"เสร็จแล้วค่ะ..."

เธอไม่รู้หรอกว่า เขาโผล่มาช่วยเธอได้ยังไง

...เธอรู้แค่ว่าเธอรอดมาได้เพราะ 'ณัฐกฤษ'

.....คนที่เธอเคยนึกสงสัยมาตลอดว่าเขาหวังดีกับเธอจริงไหม ทั้งเมื่อสี่ปีก่อนและตอนนี้...

 

*****