ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ] - 13 จันทร์เสี้ยวกับมังกร โดย จุฬดา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ครอบครัว

อ่านฟรี,นางงาม,นางเอกสวยมาก,พระเอกเย็นชา,พระเอกขี้หึง,นางเอกสู้ชีวิต,ไม่นอกกายนอกใจ,จบดี ,สัญญา,แต่งงาน,ลูกแฝด,เด็กแฝด,มีลูก,นิยายรักชายหญิง,นิยายรัก,ดราม่า

แต่งงานเพื่อผลประโยชน์แต่หัวใจกลับทรยศ ระหว่างนางงามผู้มีข่าวฉาว และชายหนุ่มผู้ไม่เชื่อในความรัก วิวาห์ครั้งนี้...จะลวงรัก หรือฝากรักไว้ในหัวใจของเธอและเขา

ผู้แต่ง

จุฬดา

เรื่องย่อ

ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-01 มงกุฎแห่งความหวัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-02 เส้นทางแห่งความลับ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-03 ดอกไม้ในเขาวงกต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-04 เงาในม่านแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-05 กรงสารพัดนึก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-06 บทละครซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-07 วิวาห์จำแลง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-08 ดาวที่หม่นแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-09 คืนที่พรากทุกสิ่ง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-10 ภรรยาในนาม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-11 เพชรที่ถูกเจียระไน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-12 เกมของคนแพ้,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-13 จันทร์เสี้ยวกับมังกร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-14 เข็มในน้ำเชื่อม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-15 หนูตกถังข้าวสาร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-16 เงาจากอดีต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-17 ไฟรักในสายหมอก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-18 ภรรยาบนเตียง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-19 คืนเปลี่ยนชีวิต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-20 ฝุ่นหลังกระจกเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-21 คลื่นอารมณ์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-22 ม่านรักซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-23 เงาในรอยลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-24 กลซ่อนเล่ห์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-25 บาดแผลในรอยใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-26 เงียบงันกลางใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-27 เส้นทางการจากลา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-28 ผีเสื้อหลงทาง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-29 เหยี่ยวหวงรัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-30 ทางเลือกสุดท้าย,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-31 ความกลัวที่กัดกิน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-32 เงื่อนไขของหัวใจ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-33 ปมซ้อนซ่อนลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-34 ห้วงน้ำกลืนหัวใจ

ฝากรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 13 จันทร์เสี้ยวกับมังกร

 

จันทร์ดวงจ้อย ร้อยสลัก ปักกลางอก

เสี้ยวแผลปก บอกเรื่องราว คราวผ่านผัน

กับความเหมือน ที่แตกต่าง ระหว่างกัน

มังกรนั้น มีจันทร์ซ่อน ซ้อนความจริง

 

เวลาผ่านไปเชื่องช้า... แต่ละวันของเมณิชาในคฤหาสน์ลัวร์เหมือนน้ำในแก้วที่ค่อย ๆ ระเหยหายกลายเป็นอากาศ มันเงียบงันและเยียบเย็น จนบางครั้งเธอแอบคิดว่า ตัวเองกลายเป็นหนึ่งในเฟอร์นิเจอร์หรูที่ไม่มีใครมองเห็น

ในตอนเช้า เธอชงกาแฟให้แม่สามี บางครั้งก็นั่งอ่านหนังสือปรัญชาและการใช้ชีวิตให้ท่านฟังจนเป็นกิจวัตร

ในตอนสาย เธอเดินไปที่เรือนเล็ก ปรับแต่งพุ่มกุหลาบ  เช็ดกระจก ทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมจนแทบไม่มีพื้นที่เหลือให้กับใยแมงมุมและความสกปรก

ในตอนเย็น เธอกลับมานั่งเงียบ ๆ จ้องจอมือถือ เปิดดูภาพเด็กชายหญิงตัวเล็ก ๆ ในชุดคนไข้สีฟ้ากับชุดกระโปรงสีชมพูสลับกันไปมา ใบหน้าและรอยยิ้มของน้องพีร์กับน้องพราว คือยาแก้คิดถึงที่แม้จะมองเท่าไรก็ไม่เคยพอสำหรับหญิงสาว

เธอไม่ได้เจอครอบครัวมาเกือบสองสัปดาห์ เพราะการแต่งงาน ที่ทำให้ชีวิตกลายเป็นเป้าสายตาของนักข่าวและปาปารัสซี่ หรือแม้แต่คนในบ้านนี้ก็ใช่ว่าจะวางใจได้ทั้งหมด

ครั้งล่าสุดที่เธอไปโรงพยาบาล ก็เกือบถูกรุมสัมภาษณ์หน้าห้องผ่าตัดของน้องพีร์ จากนักข่าวและสื่อออนไลน์เกือบสิบสำนัก

โชคดีที่ภวินจัดการจนทุกอย่างเงียบเชียบ ปิดข่าว และเคลียร์คนออกจากพื้นที่ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

เขาไม่ได้พูดอะไร… ไม่แม้แต่จะตำหนิ แต่เธอรู้ว่าโชคไม่ได้เข้าข้างเธอบ่อยนัก

ภวินคนที่ดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจเธอเท่าไร เขามักจะเห็นเธอนั่งมองดูรูปเดิมๆ ในจอมือถืออยู่อย่างนั้น  หรือไม่ ..บางวัน หญิงสาวก็เดินวนอยู่ในสวน  หรือเฝ้าวนเวียนทำความสะอาดบ้านจนแทบแย่งงานแม่บ้านไปหมด

เธอเบี่ยงความคิดถึง…ไปกับไม้กวาดและถุงปุ๋ย แต่ถึงอย่างนั้น บางวันเธอก็ยังกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

จนกระทั่งเช้าวันนี้ ภวินเดินเข้ามาในห้องทานอาหารเวลาเดิมอย่างทุกวัน ทว่าครั้งนี้ เขาพูดประโยคหนึ่งขึ้นมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

“วันนี้ฉันจะพาเธอไปเยี่ยมเด็ก ๆ”

เมณิชานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่น้ำตาจะเอ่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอก้มหน้าลง หยิบผ้าเช็ดปากขึ้นบังใบหน้าตัวเองเอาไว้ แล้วกลั้นเสียงสะอื้นเพื่อถามย้ำกลับไปใหม่

“คุณว่าอะไรนะคะ”

“หมอเจ้าของไข้ เขาอยากคุยกับพ่อหรือแม่ของเด็ก”

ภวินพูดเรียบ ๆ ไม่สบตาเธอ

“พยาบาลโทรมานัดไว้เมื่อเช้า”

เธอพยักหน้า รับคำอย่างเงียบงัน แต่ท่วมท้นไปด้วยความดีใจ

แต่ไม่รู้เลยว่า… ความจริงแล้ว ภวินเป็นคนโทรไปขอหมอให้จัดนัดพิเศษนี้เอง เขาทำทุกอย่าง เพราะเขารู้ดีว่าการได้เห็นหน้าลูก คือยารักษาหัวใจที่ดีที่สุดสำหรับเธอ

...ก็แค่ไม่อยากให้เธอเฉาตายไปก่อนที่จะครบสัญญาแต่งงามหนึ่งปีเท่านั้น

บ่ายวันนั้น รถของภวินที่เช่ามาเพื่อการพลางตัว แล่นเข้ามาจอดที่โรงจอดรถของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังตามปกติ

เขาสวมหมวกแก๊ปและแว่นดำเพื่อพรางตัว ส่วนเมณิชาก็แต่งตัวเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์ เพื่อความทะมัดทะแมงและหลบการเป็นเป้าสายตาของคนอื่น โดยไม่ลืมที่จะสวมหมวกแก็ปเช่นเดียวกับเขา

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพักผู้ป่วยเด็ก ภวินชะงักเล็กน้อย ตั้งใจจะบอกให้เธอเข้าไปพบครอบครัวคนเดียว แต่เสียงโทรศัพท์จากเลขาของเขาก็ดังขึ้นพอดี

“นักข่าวคนหนึ่ง หลุดเข้ามาได้ครับคุณภวิน ตอนนี้กำลังอยู่แถวชั้น 8 ตรงแผนกเด็กพอดี”

ภวินสบถเบา ๆ ในใจ แล้วดันประตูห้องผู้ป่วยเปิดเข้าไปพร้อมกับเมณิชา

ภายในห้อง เด็กชายคนหนึ่งกำลังนั่งเล่นเลโก้อย่างใจเย็น โดยมีหญิงสูงวัยนั่งให้กำลังใจอยู่ที่ข้างเตียง ที่โซฟามีเด็กหญิงตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มอยู่ใต้ผ้าห่มสีชมพูอ่อน โดยมีชายสูงวัยนั่งดูแลอยู่ใกล้ๆ ด้วยใบหน้าอ่อนโยน

พรรณีและสุชาติ เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มทันทีที่เห็นลูกสาว

“แม่...”

เมณิชาวิ่งเข้าไปกอดและหอมแม่ แล้วตามมาด้วยพ่อที่ลุกเดินเข้ามาสมทบ

ภวินยืนนิ่งอยู่ใกล้ประตู ก่อนจะโค้งหัวเล็กน้อย

“สวัสดีครับ คุณพ่อคุณแม่”

พรรณีรีบพยักหน้า รับไหว้อย่างอบอุ่น

“คนนี้คือ คุณภวิน ...สามีของหนูค่ะ”

เมณิชารีบหันมาแนะนำ 'สามีในนาม' ของเธอให้พ่อแม่รู้จัก

ภวินยิ้มบาง ๆ ยื่นมือไปจับกับสุชาติแบบลูกผู้ชาย น้ำหนักมือของเขาหนักแน่นพอ ๆ กับความเคารพในแววตา

สุชาติบีบมือตอบ แล้วยื่นมืออีกข้างไปตบเบา ๆ บนมือของชายหนุ่มอย่างอบอุ่น

พรรณียิ้มรับการทักทายของลูกเขย

"สวัสดีค่ะ คุณภวิน"

ทั้งพรรณีและสุชาติไม่พูดอะไรมาก พวกเขาเพียงสบตากัน แล้วขอตัวออกไปเดินเล่นข้างนอก เพื่อปล่อยให้คนทั้งคู่ได้อยู่กับลูกๆ

“แม่ขา!” เสียงน้องพราวดังขึ้นก่อน เมณิชารีบเดินไปกอดลูกสาวตัวน้อยที่เพิ่งลืมตาตื่น เธอหอมแก้มซ้ายสลับขวาอย่างคิดถึง

“พราว...แม่คิดถึงจัง”

เด็กหญิงหัวเราะคิกคักด้วยความดีใจ ซุกหน้าลงที่อกของผู้เป็นแม่

"หนูก็คิดถึงหม่ามี้มากที่สุด มากเท่าโลกเลยค่ะ" แล้วผละตัวออกมาทำมือโอบเป็นลูกโลกอันใหญ่ประกอบความหมาย

“แล้วนี่…ใครคับ หม่ามี๊”

น้องพีร์ถามเสียงเรียบ พร้อมเงยหน้ามองภวินด้วยแววตาระมัดระวัง

ภวินยืนนิ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นโบกทักทายเล็กน้อย

“ลุงชื่อวิน…มาส่งแม่ของหนูเฉย ๆ”

“ลุง? แต่แม่เรียกคุณว่าสามีนะ…”

น้องพีร์พูดนิ่ง ๆ อย่างรู้ความ ราวกับผู้ใหญ่ในร่างเด็ก

ภวินหันไปทางเมณิชา ราวกับว่าขอความช่วยเหลือ แต่เธอก็แปลกใจไม่แพ้กัน เธอรู้อยู่แล้วว่าลูก ๆ เป็นเด็กฉลาด แต่ก็ไม่คิดว่าทั้งคำพูดและสีหน้าเวลาจริงจังของน้องพีร์ จะดูคล้ายผู้ใหญ่ย่อส่วนขนาดนี้

น้องพราวลุกขึ้นมากอดแขนเขา

“คุณพ่อในทีวีนี่นา น้องพราวจำได้”

เด็กหญิงจำหน้าของเขามาจากรายการแถลงข่าวในทีวีเมื่อครั้งประกาศการหมั้น

“พราว!” เมณิชาแปลกใจ แต่ก็หลุดหัวเราะออกมา “พูดอะไรลูก”

ภวินหัวเราะเบา ๆ ในลำคอเป็นครั้งแรก เด็กทั้งสองคนทำให้เขาเผลอหลุดอีกตัวตนออกมา

ระหว่างที่เธออุ้มน้องพราวขึ้นมานั่งบนเตียงกับน้องพีร์ เสียงมือถือของเมณิชาก็ดังขึ้น เธอชะงัก เมื่อเห็นชื่อของสายที่โทรเข้า…

เธอไม่ได้บอกภวินว่าปลายสายคือใคร แต่น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไปทันที

“ฝากเด็ก ๆ หน่อยนะคะ ฉันขอรับสายนิดนึง”

ชายหนุ่มพยักหน้าตอบ เมณิชาจึงเดินออกจากห้องไปด้วยความรีบร้อน ปล่อยให้ภวินอยู่กับเด็กทั้งสอง

ความเงียบเข้าปกคลุมหนึ่งผู้ใหญ่และสองเด็กน้อยอยู่ชั่วขณะ ภวินเหลือบมองเด็กชายตรงหน้า ที่ยังคงนั่งขัดสมาธิ กอดอก และจ้องเขาแบบไม่ค่อยไว้ใจนัก

“เจ็บไหม…ตอนผ่าตัด?” ภวินเอ่ยขึ้นเบา ๆ หวังทำลายความเงียบ

“นิดหน่อยครับ” เด็กชายตอบนิ่ง ๆ แล้วดึงคอเสื้อลงเพื่อโชว์รอยแผล

ภวินชะงัก… เขาเห็นแผลเป็นรูปเสี้ยวโค้งตรงกลางหน้าอกของเด็กชาย ขนาดเท่ากับฝ่ามือ

แผลเป็นที่เหมือนกันกับของเขา ตอนเด็ก ๆ เขาเองก็เป็นโรคหัวใจและเคยผ่าตัด ภาพรอยแผลของเด็กชายจึงเหมือนภาพย้อนกลับของเขาในวัยเด็ก

“…ลุงก็เคยมีแผลแบบนี้”

“จริงเหรอครับ?”

น้องพีร์เงยหน้ามองเขา ดวงตาที่สงบนิ่งตอนแรกเริ่มมีประกายสนใจขึ้นมาบ้าง

ภวินพยักหน้าแล้วค่อย ๆ คลายกระดุมเสื้อเชิ้ตออก เผยให้เห็นแผลเป็นรูปโค้งตรงกลางอก ที่เหมือนกันราวกับเป็นเสี้ยวหัวใจเดียวกัน แต่เด็กชายกลับขมวดคิ้วทำหน้ามุ่ย

"ไม่เห็นจะเหมือนกันเลยสักนิด ของคุณลุงเป็นมังกร ไม่ใช่พระจันทร์เหมือนผม"

นั่นก็เพราะภวินสักรูปมังกรทับรอยแผลเป็นไปแล้ว เด็กอย่างน้องพีร์ที่ไม่ได้สังเกตพอ จึงมองไม่เห็นรอยแผลเป็นของเขา

ภวินยิ้มอย่างนึกเอ็นดูให้กับความไร้เดียงสา เขาเผลอเอื้อมมือไปยีผมของเด็กชายเบา ๆ อย่างไม่รู้ตัว

และเมื่อหันไปทางน้องพราวที่นั่งเล่นอยู่บนเตียงเดียวกัน ก็พบว่าเด็กหญิงเอามือปิดตาทั้งสองข้างเอาไว้อย่างมิดชิด

"โป๊ๆ หม่ามี้สอน.. ว่าห้ามมองคนโป๊"

ภวินจึงระเบิดหัวเราะออกมาจนเสียงดังลั่นห้อง แล้วเอื้อมมืออีกข้างไปยีผมของเด็กหญิงด้วยอีกคน  จากนั้นจึงรีบติดกระดุมเสื้อกลับเข้าที่

"น้องพราวคะ ลุงไม่โป๊แล้ว ลุงขอโทษที่ทำตัวไม่เรียบร้อยนะครับ"

จากนั้น... หนึ่งผู้ใหญ่กับสองเด็ก ก็พูดคุยสลับกันตอบ สลับกันถาม ราวกับโต้วาทีอย่างสนุกสนาน

โดยที่ภายนอกห้องนั้น เมณิชาเดินออกมาคุยโทรศัพท์อยู่ที่บันไดหนีไฟ ใบหน้าหวานดูเคร่งเครียด และร้อนใจ..

 

*****