ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ] - 03 ดอกไม้ในเขาวงกต โดย จุฬดา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ครอบครัว

อ่านฟรี,นางงาม,นางเอกสวยมาก,พระเอกเย็นชา,พระเอกขี้หึง,นางเอกสู้ชีวิต,ไม่นอกกายนอกใจ,จบดี ,สัญญา,แต่งงาน,ลูกแฝด,เด็กแฝด,มีลูก,นิยายรักชายหญิง,นิยายรัก,ดราม่า

แต่งงานเพื่อผลประโยชน์แต่หัวใจกลับทรยศ ระหว่างนางงามผู้มีข่าวฉาว และชายหนุ่มผู้ไม่เชื่อในความรัก วิวาห์ครั้งนี้...จะลวงรัก หรือฝากรักไว้ในหัวใจของเธอและเขา

ผู้แต่ง

จุฬดา

เรื่องย่อ

ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-01 มงกุฎแห่งความหวัง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-02 เส้นทางแห่งความลับ,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-03 ดอกไม้ในเขาวงกต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-04 เงาในม่านแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-05 กรงสารพัดนึก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-06 บทละครซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-07 วิวาห์จำแลง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-08 ดาวที่หม่นแสง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-09 คืนที่พรากทุกสิ่ง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-10 ภรรยาในนาม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-11 เพชรที่ถูกเจียระไน,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-12 เกมของคนแพ้,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-13 จันทร์เสี้ยวกับมังกร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-14 เข็มในน้ำเชื่อม,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-15 หนูตกถังข้าวสาร,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-16 เงาจากอดีต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-17 ไฟรักในสายหมอก,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-18 ภรรยาบนเตียง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-19 คืนเปลี่ยนชีวิต,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-20 ฝุ่นหลังกระจกเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-21 คลื่นอารมณ์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-22 ม่านรักซ่อนเงา,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-23 เงาในรอยลวง,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-24 กลซ่อนเล่ห์,ฝากรักวิวาห์ลวง [อ่านฟรีจนจบ]-25 บาดแผลในรอยใจ

ฝากรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 3 ดอกไม้ในเขาวงกต

 

ดอกไม้งาม กลางภูผา ป่าวงกต

กลีบสีสด ชวนเด็ดชม ดมเกสร

ถูกริดกิ่ง ทิ้งก้านใบ ใจวิงวอน

ฉากละคร กำลังเริ่ม ประเดิมเกม

 

เสียงแฟลชและคำถามยังคงกระหึ่มทั่วห้องแถลงข่าว แม้จะผ่านมาครู่ใหญ่แล้ว แต่กระแสความสนใจในตัวเมณิชา ก็ยังไม่มีทีท่าจะลดลงเลยแม้แต่น้อย เธอก้าวขึ้นเวทีแถลงข่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจกลับรู้สึกราวกับมีก้อนหินหนักอึ้งกดทับ

“คุณเมณิชา รู้สึกอย่างไรกับตำแหน่งมิสออริจินัลไทยแลนด์ในปีนี้คะ” นักข่าวหญิงคนหนึ่งถามขึ้น

เมณิชาสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงหวานแต่มั่นคง

“เมย์รู้สึกดีใจและภูมิใจมากค่ะที่ได้เป็นตัวแทนประเทศไทยในปีนี้ ถือเป็นโอกาสที่สำคัญที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ค่ะ”

คำตอบดูราบรื่น แต่ใจเธอกลับกระตุก เมื่ออีกคำถามที่เธอหวั่นกลัวหลุดออกมาจากอีกมุมหนึ่งของห้อง

“แต่มีข่าวลือว่าคุณเมย์เคยแต่งงานและมีลูกมาแล้ว ข่าวนี้จริงหรือไม่คะ”

ห้องทั้งห้องเงียบลงทันที ทุกสายตาจับจ้องที่เธอ เสียงหัวใจของตัวเองดังก้องในโสตประสาท เธอข่มความตื่นตระหนกและพยายามตอบอย่างระมัดระวัง

“เรื่องข่าวลือนั้น เมย์ไม่อยากพูดถึงค่ะ และขอยืนยันว่าตอนนี้เมย์ยังโสดและพร้อมทำหน้าที่ในตำแหน่งนี้อย่างเต็มที่ค่ะ”

คำตอบนั้นไม่ได้ช่วยคลี่คลายสถานการณ์เลย เธอกลัวเหลือเกินว่าคำถามถัดไป จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความจริงที่ปิดบังไว้

"รบกวนขอเป็นคำถามที่ไม่กระทบต่อภาพลักษณ์ของคุณเมณิชานะคะ"

เป็นผู้จัดการกองประกวดที่ออกตัวปกป้องเมณิชา หลังจากนั้นการสัมภาษณ์จึงดำเนินไปได้อย่างราบรื่น โดยที่เมณิชาสามารถตอบคำถามต่างๆ ได้อย่างคล่องแคล่วและน่าประทับใจ

 

คฤหาสน์ลัวร์

ภวินนั่งอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว สายตาของเขาจับจ้องที่ภาพถ่ายของเมณิชาบนหน้าจอแท็บเล็ต ข้อมูลที่ที่ปรึกษาส่งมาให้เมื่อคืนยังคงเปิดอยู่

“เมณิชา เอื้อตระกูลวงศ์...” เขาพึมพำ พลางไล่สายตาอ่านข้อมูลอย่างครุ่นคิด

เธอสวยจริงอย่างไม่อาจปฏิเสธ และถ้าความสวยเป็นเงื่อนไขเดียวที่จะช่วยกอบกู้ชื่อเสียงของเขา บางทีเธออาจเป็นคำตอบที่เขาตามหา แต่ข้อมูลที่เขาได้รับกลับแฝงด้วยเงื่อนงำบางอย่างที่ทำให้เขาต้องหยุดคิด

“เหมือนเธอกำลังปิดบังบางอย่าง...” เขาพึมพำกับตัวเองอย่างครุ่นคิด

“คุณภวินครับ” เสียงเรียกจากที่ปรึกษาส่วนตัวดึงเขากลับจากห้วงความคิด

“ว่ามา”

“มีข่าวลือเกี่ยวกับเธอที่อาจกระทบต่อภาพลักษณ์ ก่อนที่คุณจะตัดสินใจเลือกเธอเป็นคู่หมั้น ลองอ่านข้อมูลนี้เพิ่มดูครับ”

“ข่าวลือ?”

“ครับ... มีการพูดถึงเรื่องครอบครัวของเธอ เน้นไปทางที่บอกว่าเธอเคยแต่งงาน และมีลูกแล้ว”

ภวินนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาหยิบแฟ้มข้อมูลที่เลขาเพิ่งนำมาให้เพิ่มเติม ขึ้นมาพลิกดูรายละเอียด

"น่าสนใจจริงๆ.."

เขายิ้มเย็น ลึกๆ ในใจเขา รู้สึกว่ามีบางอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ที่น่าสนใจเกินกว่าที่เขาจะปล่อยผ่าน

 

โรงพยาบาลพะเยา

พรรณีกำลังวุ่นวายกับการเตรียมเอกสารให้กับทางโรงพยาบาล เพื่อส่งเรื่องย้ายตัวผู้ป่วยไปรักษาต่อ ตามที่แพทย์เจ้าของไข้แนะนำ มือของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นยอดค่าใช้จ่ายจำนวนมากสำหรับการผ่าตัดครั้งใหญ่

“เงินจำนวนนี้...”

เธอกระซิบกับตัวเอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรายชื่อ แต่ก็มีเสียงเรียกเข้าดังสวนขึ้นมา ทำให้เธอต้องรีบกดรับสาย

“พี่พรรณี...”

“ฮัลโล วีเหรอ.. มีอะไรหรือเปล่า”

“กองประกวดน่าจะโอนเงินให้วันพรุ่งนี้ แล้วยัยพิมพ์จะรีบโอนเงินไปให้ น่าจะไม่เกินบ่ายสาม แต่พี่ต้องเตรียมเอกสารไว้ให้ครบนะคะ เดี๋ยววีร์กำลังจะขับรถไปรับ ให้น้องพราวกับพี่ชาติเตรียมตัวไว้เลย”

น้ำเสียงของสุรวีร์ฟังดูตื่นเต้น แต่พรรณีกลับรู้สึกกังวล เธอรู้ดีว่าลูกสาวทุ่มเททุกอย่างเพื่อเงินจำนวนนี้ แม้จะต้องแลกด้วยความเหน็ดเหนื่อยและชื่อเสียง

“พี่เข้าใจแล้ว... เดี๋ยวพี่จัดการให้”

“อ้อ แล้วถ้ามีอะไรฉุกเฉิน ให้โทรหาวีก่อนนะ อย่าตัดสินใจคนเดียวล่ะ ช่วงนี้ทางกองประกวดกับนักข่าวประกบยัยพิมพ์แจเลย น่าจะไม่ว่างรับสายไปอีกสักพัก”

สุรวีร์พูดทิ้งท้าย เพื่อให้พรรณีนึกถึงเขาเป็นคนแรกเวลาเกิดปัญหา

 

ห้องพักนางงาม

เมณิชาใช้เวลาทั้งคืนในห้องพักของโรงแรมหรูที่ทางกองประกวดจัดไว้ให้ เธอควรจะมีความสุขกับชัยชนะที่ได้มา แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งเหมือนมีหินก้อนใหญ่กดทับอยู่บนอก

มงกุฎที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งดูสวยงาม ทว่ามันเป็นเพียงสัญลักษณ์ของคำโกหกเท่านั้น

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปลุกเธอจากภวังค์

“คุณเมณิชาคะ ผู้จัดการกองประกวดขอพบค่ะ”

เมณิชาสูดหายใจลึกก่อนจะเดินไปเปิดประตู ด้านหน้าคือ พี่ดวงฤทัย ผู้จัดการกองประกวดหญิงวัยสี่สิบต้นๆ ใบหน้าของอีกฝ่ายยังคงเปื้อนรอยยิ้ม แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความหมายที่อ่านยาก

“ขอเวลาคุยกันหน่อยนะคะ”

ผู้จัดการกองประกวดเชิญเธอมาพูดคุยที่ห้องรับรองพิเศษของโรงแรม

เมณิชานั่งลงบนโซฟาโดยพยายามทำตัวให้เป็นปกติ พี่ดวงฤทัยจ้องมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนแฟ้มบางอย่างมาตรงหน้า

“ฉันมีข่าวดีมาบอก”

เมณิชาเลิกคิ้ว แต่เมื่อเธอเปิดแฟ้มดู ดวงตาก็เบิกกว้างเล็กน้อย

“นี่มัน…เอกสารสัญญาอะไรคะ”

“สัญญาแต่งงาน”

เธอเงยหน้าขึ้นทันที

“แต่งงาน?”

พี่ดวงฤทัยพยักหน้า ก่อนจะพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ข้อเสนอนี้ ต้องการให้คุณแต่งงานกับ คุณภวิน ทายาทรุ่นที่สี่ของตระกูลลัวร์”

โลกของเมณิชาเหมือนหยุดหมุนไปชั่วขณะ

เธออาจจะยังไม่รู้จักแวดวงนักธุรกิจไฮโซมากนัก แต่เธอรู้จักชื่อนี้ดี ภวิน ลัวร์ เป็นบุคคลลึกลับที่อยู่ในวงการธุรกิจอาหารระดับประเทศ และลือกันว่าเป็น มาเฟียที่มีอำนาจมากที่สุดคนหนึ่ง

ทำไมคนระดับนั้นถึงอยากแต่งงานกับเธอ?

“คุณคงแปลกใจว่าทำไมพวกเขาถึงเลือกคุณ”

พี่ดวงฤทัยพูดต่อเหมือนรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ 

“ฉันเองก็แปลกใจเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมีเงื่อนไขบางอย่าง จึงต้องการเจ้าสาวที่เป็น ‘ผู้หญิงที่สวยที่สุดในประเทศ’ และคุณไม่ต้องกังวลเรื่องค่าตอบแทน เพราะมันอาจจะสูงกว่าเงินรางวัลจากการประกวดด้วยซ้ำ”

เมณิชากัดริมฝีปากแน่น เธออยากจะปฏิเสธทันที แต่อีกใจก็อยากจะรู้ว่าตระกูลลัวร์ต้องการอะไรจากเธอ

“ฉันต้องการเวลาคิดค่ะ”

เธอตอบไปแบบนั้น เพื่อยืดเวลาออกไป เอาไว้หลังได้รับเงินรางวัลแล้ว ค่อยตัดสินใจอีกครั้ง

พี่ดวงฤทัยพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“คุณมีเวลาถึงพรุ่งนี้ หลังจากนั้น ถ้าคุณปฏิเสธ ฉันจะส่งเรื่องไปให้คนที่ได้รับตำแหน่งรอง”

เมณิชาพยักหน้า แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความสับสน

กลางดึกคืนนั้น เมณิชานอนไม่หลับ เธอเดินออกมานอกระเบียง สูดอากาศกลางคืนเข้าเต็มปอด พลางมองลงไปยังทิวทัศน์ของกรุงเทพฯ ที่เต็มไปด้วยแสงไฟ

ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูรูปน้องพีร์กับน้องพราว ที่ถ่ายเก็บไว้ก่อนมาประกวด เพราะมือถือของแม่เธอไม่ใช่สมาร์ทโฟนที่ทันสมัย จึงใช้ได้เพียงโทรออก-รับสายและส่งข้อความอักษรเท่านั้น ไม่อย่างนั้นเธอคงได้วิดีโอคอลกับลูกๆ เพื่อเรียกกำลังใจไปแล้ว

“แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รู้จัก…เพื่อเงิน หรือใช้เงินจากกองประกวด”

เธอพึมพำกับตัวเอง สับสนไปหมด แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาดู

เบอร์ไม่รู้จัก เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจกดรับ

“สวัสดีค่ะ”

“ตกลงหรือยัง?”

เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นจากปลายสาย ทำให้เมณิชาตัวแข็งทื่อ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยอำนาจ เยือกเย็น และหนักแน่น

“คะ? ใครคะ?”

“ภวิน ลัวร์”

หัวใจของเธอเต้นแรง

“คุณ…คุณรู้เบอร์ฉันได้ยังไง?”

เสียงเธอแผ่วเบา แต่น้ำเสียงนั้นแทบไม่มั่นคง

“เรื่องแค่นี้มันง่ายมาก”

เธอกลืนน้ำลาย

“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่”

“เธอไม่จำเป็นต้องรู้มาก แค่ตอบฉันมา ว่าจะตกลงหรือปฏิเสธ”

เสียงของเขาเรียบเฉย แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนคำสั่งมากกว่าคำถาม

มือของเธอสั่นเล็กน้อย ขณะที่บีบโทรศัพท์แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอหลับตาแน่นก่อนจะพูดตอบกลับ

"พรุ่งนี้ค่ะ ฉันจะให้คำตอบคุณพรุ่งนี้"

"ได้! แล้วผมจะรอฟังคำตอบ"

เสียงของเขาเรียบเย็น แต่ปลายประโยคกลับแฝงรอยยิ้มจาง ๆ ไม่ใช่รอยยิ้มของความยินดี แต่คือรอยยิ้มของนักล่าที่เพิ่งเจอเป้าหมาย

หลังจากเขาก็วางสาย เมณิชาก็สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วถอนออกอย่างโล่งอก โดยที่เธอไม่รู้เลยว่า คำตอบในวันพรุ่งนี้... อาจเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล

 

*****