ฝากรักวิวาห์ลวง [จบแล้ว][มีอีบุ๊ค] - 01 มงกุฎแห่งความหวัง โดย จุฬดา @Plotteller

แต่งงานเพื่อผลประโยชน์แต่หัวใจกลับทรยศ ระหว่างนางงามผู้มีข่าวฉาว และชายหนุ่มผู้ไม่เชื่อในความรัก วิวาห์ครั้งนี้...จะลวงรัก หรือฝากรักไว้ในหัวใจของเธอและเขา

ฝากรักวิวาห์ลวง [จบแล้ว][มีอีบุ๊ค] - 01 มงกุฎแห่งความหวัง โดย จุฬดา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ครอบครัว,อ่านฟรี,นางงาม,นางเอกสวยมาก,พระเอกเย็นชา,พระเอกขี้หึง,นางเอกสู้ชีวิต,ไม่นอกกายนอกใจ,จบดี ,สัญญา,แต่งงาน,ลูกแฝด,เด็กแฝด,มีลูก,นิยายรักชายหญิง,นิยายรัก,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

01 มงกุฎแห่งความหวัง

ฝากรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 1 มงกุฎแห่งความหวัง

มงกุฎงาม พาข้ามทาง จางริบหรี่

แห่งนาที ของชีวิต ลิขิตผัน

ความเป็นแม่ ไม่แพ้ใคร ใจเดิมพัน

หวังเพียงวัน ลูกปลอดภัย ไม่ทุกข์ทน

กลิ่นขนมอบหอมหวานลอยคลุ้งทั่วบ้านกลางสวนผลไม้

พิมพ์ญดา หรือที่คนในหมู่บ้านเรียกติดปากว่า พิมพ์ กำลังจัดขนมใส่กล่องเตรียมไลฟ์สดขายตามปกติ รอยยิ้มอบอุ่นแต่งแต้มบนใบหน้าขณะที่เธอมองลูกชายและลูกสาวฝาแฝดวัยสามขวบที่กำลังวิ่งเล่นกันอยู่หน้าบ้าน

มือหนึ่งจัดขนมลงกล่อง อีกมือก็หันไปปัดผมเปียเป๋ๆ ของน้องพราวที่วิ่งมาหา

“น้องพีร์ น้องพราว อย่าซนนะลูก เดี๋ยวล้ม!”

เด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มสดใส

“แม่พิมพ์ขา พราวไม่ซน พี่พีร์ต่างหากซน”

เสียงแจ้ว ๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยทำให้พิมพ์หลุดหัวเราะ ขณะที่เด็กชายที่ตัวโตกว่าหน่อยเงยหน้าขึ้นมาทำตาเขียวใส่ก่อนจะกอดอกทำหน้ามุ่ย

“พี่พีร์ไม่ได้ซนครับ พีร์แค่…แค่…”

เสียงของเด็กชายขาดหายไปกลางประโยค รอยยิ้มของพิมพ์ญดาหายวับ ราวกับแสงสว่างโดนกลืนหายไปในเงามืด เธอเห็นร่างของลูกชายแข็งค้าง

มีบางอย่างผิดปกติ!

เธอรีบวิ่งเข้าไปหาร่างเล็กที่กำลังทรุดลงช้าๆ เด็กชายกุมหน้าอกของตัวเองแน่น สีหน้าแสดงถึงความเจ็บปวด

“น้องพีร์ ..เป็นอะไรลูก”

หัวใจของคนเป็นแม่เต้นระรัว ความกลัวเข้าจู่โจม น้องพีร์มีอาการแบบนี้มาตั้งแต่เกิด ทุกครั้งที่เหนื่อยมากเกินไป ลูกชายของเธอมักจะตัวซีดและหายใจไม่ทัน หญิงสาวรู้ดีว่าเธอรอช้าไม่ได้อีกแล้ว

“แม่! แม่จ๋า! น้องพีร์แย่แล้ว!”

เสียงตะโกนของพิมพ์ญดาทำให้ พรรณี แม่ของเธอที่อยู่ในครัวรีบวิ่งออกมาดู ภายในไม่กี่นาที พวกเธอก็พากันขึ้นรถกระบะเก่าๆ ขับตรงไปยังโรงพยาบาลในตัวเมือง

ภายในห้องตรวจของโรงพยาบาลพะเยา แสงไฟนีออนเหนือศีรษะขับให้ใบหน้าซีดเซียวของพิมพ์ดูเหนื่อยล้ามากกว่าเดิม เธอกอดลูกสาวไว้แน่นเหมือนกลัวจะสูญเสียอีกคนไป มืออีกข้างจับมือลูกชายไว้ไม่ห่าง

แพทย์เจ้าของไข้ของน้องพีร์ถอนหายใจพลางมองผลเอกซเรย์หัวใจของเด็กชายบนจอ

“คุณพิมพ์ครับ...อาการของน้องพีร์หนักขึ้นนะครับ”

เสียงแพทย์เรียบนิ่ง แต่มันกรีดลงกลางใจเธอเหมือนใบมีด

“หมอคะ…น้องพีร์จะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?”

เธอถามอย่างคนพยายามเกาะความหวังสุดท้ายไว้ แม้จะรู้ว่าไม่มีแล้วก็ตาม

แพทย์มีสีหน้าเคร่งเครียดก่อนจะอธิบาย

“...น้องมีความผิดปกติของหลอดเลือดหัวใจครับ ต้องผ่าตัดภายในสามเดือน ไม่อย่างนั้นหัวใจอาจล้มเหลวได้ครับ”

คำว่า "หัวใจล้มเหลว" ทำให้โลกของพิมพ์แทบถล่มลงตรงหน้า เสียงหัวใจในอกของเธอเต้นแรงจนปวดแน่นในอก

“แล้วต้องใช้เงิน...เท่าไหร่คะ”

เธอถามเสียงสั่น แพทย์เว้นช่วงก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ประมาณหกแสนครับ”

หกแสน…

มันเป็นจำนวนเงินที่มากเกินไปสำหรับคนที่ทำมาหาเลี้ยงตัวเองด้วยการขายขนมออนไลน์เล็กๆ อย่างเธอจะไขว่คว้าได้

ในหัวเธอเริ่มกวาดสายตามองทุกอย่าง ขนมที่เธอขายได้วันละไม่กี่ร้อยบาท รถกระบะคันเก่าที่คงขายได้แค่สองหมื่น สวนผลไม้ที่พ่อกับแม่ดูแลแทบไม่มีรายได้เหลือ

แม้แต่เงาของตัวเองในกระจก ยังดูจนเกินกว่าจะฝันถึงเงินจำนวนนี้

เมื่อกลับมาถึงบ้าน พิมพ์นั่งเงียบอยู่หน้าบ้านขณะมองลูกชายที่หลับไปหลังจากกินยา

“เราจะทำยังไงดี…” เธอกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาเอ่อคลอ

ในตอนนั้นเอง เสียงรถยนต์คันหรูที่แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านก็ดึงความสนใจของเธอ สุรวีร์ก้าวลงจากรถ กอดเอกสารในมือแน่นเสียยิ่งกว่ากอดกระเป๋าแบรนด์เนม

“พิมพ์! อามีทางช่วยเธอแล้ว!”

พิมพ์ญดาขมวดคิ้วมองอาของเธอที่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาแต่ไกล พร้อมกับยื่นเอกสารบางอย่างมาตรงหน้า

“สมัครเวทีนี้! ถ้าเธอได้ตำแหน่ง เธอจะได้เงินรางวัลหลักล้าน!”

พิมพ์ญดาเบิกตากว้าง มองกระดาษสี่แผ่นนั้นเหมือนมันคือใบขายวิญญาณ

“หา!? อาจะบ้าเหรอคะ พิมพ์มีลูกแล้วนะ!”

“ก็แค่ปิดบังไว้ก่อน! ไม่มีใครรู้หรอก! เชื่ออาสิ เธอมีหน้าตาสวยอยู่แล้ว แค่ลดน้ำหนักอีกนิด ขัดเกลาอีกหน่อย รับรองได้ที่หนึ่งแน่นอน!”

น้ำเสียงของสุรวีร์คล้ายจะบอกว่า นี่มันไม่ใช่ความฝันแต่มันคือ ‘โอกาส’

หัวใจของพิมพ์เต้นแรง คำว่า 'เงินรางวัลหลักล้าน' ดังก้องอยู่ในหัว เธอจะทำทุกอย่างเพื่อลูก ถึงแม้ว่ามันจะหมายถึง การโกหกคนทั้งประเทศได้ไหม

“ไม่มีทาง! อาจะให้พิมพ์ไปโกหกทุกคนว่าไม่มีลูกไม่ได้”

พิมพ์ญดากอดลูกสาวไว้แน่น ร่างเล็กของน้องพราวซุกอยู่ในอ้อมแขน ขณะที่สายตาของพิมพ์จ้องไปยังสุรวีย์ด้วยความไม่เชื่อ

หญิงสาวข้ามเพศวัยสามสิบต้น สวมเดรสรัดรูปสีแดงสด กอดอกมองหลานสาวด้วยสีหน้าจริงจังและหงุดหงิด

“เธอมีทางเลือกอื่นเหรอพิมพ์?!”

น้ำเสียงของสุรวีร์เต็มไปด้วยความกดดัน

“ถ้าไม่หาเงินหกแสนมาภายในสามเดือน น้องพีร์จะเป็นยังไง เธอมีเงินขนาดนั้นเหรอ?”

พิมพ์ญดาเม้มริมฝีปากแน่นจนรู้สึกเจ็บ เธอหันไปมองลูกชายที่หลับสนิทอยู่บนเสื่อข้างๆ น้องพราว มือเล็กของน้องพีร์ยังคงกุมหน้าอกไว้คล้ายกับยังรู้สึกเจ็บ

เธอไม่มีเงินหกแสนจริงๆ

“พิมพ์ ลูกเอ้ย…”

“แม่…”

พรรณีเดินเข้ามานั่งข้างๆ ลูบไหล่ลูกสาวเบาๆ แววตาของแม่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“แม่รู้ว่ามันยาก…แต่แม่อยากให้พิมพ์คิดถึงน้องพีร์มาเป็นอันดับแรกนะ”

แค่ได้ยินคำว่า 'น้องพีร์' พิมพ์ก็เหมือนถูกตีเข้าหน้าอก

เธอรู้ว่าลูกคือทุกอย่าง...แต่การโกหกแบบนี้ มันคือการทรยศหัวใจของตัวเอง

“แต่แม่คะ…ถ้าความจริงถูกเปิดเผย…”

“ถ้าความจริงหลุดออกมา ก็ค่อยหาทางแก้ไข”

“แต่ถ้าเธอไม่ทำอะไรเลย ลูกเธออาจจะไม่มีโอกาสรอดนะพิมพ์” สุรวีร์พูดแทรก

พิมพ์ญดาหลับตาแน่น น้ำตาร่วงลงมาโดยไม่รู้ตัว

“มันผิด… แต่ถ้าเพื่อน้องพีร์…แม่ก็จะทำ”

เธอเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้ามองสุรวีร์ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

“อาวีคะ พิมพ์จะทำ”

สองเดือนต่อมา – กรุงเทพมหานคร

"และแล้วก็มาถึงวินาทีสำคัญของค่ำคืนนี้ ที่เราจะรู้กันแล้วนะครับ ว่าสาวงามคนไหนจะได้ครองมงกุฎครองใจของคนทั้งประเทศ"

เสียงปรบมือและโห่ร้องดังเซงแซ่ไปทั่วหอประชุมที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของประเทศ ก่อนจะเงียบลงอย่างพร้อมเพรียง เพื่อรอฟังผลประกาศอย่างใจจดใจจ่อ

"และสำหรับตำแหน่งมิสออริจินัลไทยแลนด์ ประจำปีนี้ได้แก่.."

บนเวทีเหลือสาวงามเพียงสองคนที่ยืนจับมือกันนิ่ง ราวกับลืมหายใจไปชั่วขณะ

"นางสาวเมณิชา เอื้อตระกูลวงศ์ หมายเลข 19 จากจังหวัดน่าน ขอแสดงความยินดีด้วยครับ"

เสียงประกาศจากพิธีกรดังก้องไปทั่วเวที เสียงปรบมือและเสียงเฮดังขึ้นทั่วทั้งฮอลล์ ไฟสปอตไลต์สาดลงมาที่ พิมพ์ญดา ที่ตอนนี้กลายเป็น “เมณิชา” ไปแล้ว

แต่ในหัวของเมณิชา...ไม่มีเสียงอะไรเลย

มีเพียงภาพของน้องพีร์ที่นอนกอดตุ๊กตาอยู่บนเตียงโรงพยาบาล และเสียงเล็ก ๆ ของเขาที่ครั้งหนึ่งเคยถามว่า

“แม่ครับ ถ้าพีร์ไม่สบาย แม่จะทิ้งพีร์มั้ย?”

เธอเคยตอบว่า “ไม่มีวัน”

และวันนี้ เธอได้พิสูจน์แล้วว่าแม่...ทำได้ทุกอย่าง แม้จะต้องโกหกทั้งโลก

สาวงามในชุดราตรียาวสีน้ำเงินปักเลื่อมทองสวยสง่า ยืนนิ่งอึ้งหลังจากได้ฟังคำตัดสิน จนสาวงามในชุดราตรีสีทองอีกคนที่ยืนจับมือกันอยู่ รีบเขย่ามือและเรียกชื่อเธอจนได้สติ

"เมย์! เมย์คะ.. เมณิชา!"

เมณิชาได้ตื่นจากภวังค์ มองสบตากับคนที่เรียกชื่อเธอ ฉับพลันก็ได้ยินเสียงเรียกจากผู้คนที่ต่างเรียกชื่อเธอดังสนั่น หญิงสาวยกมือขึ้นกุมริมฝีปากด้วยความปลื้มปิติ ไม่นานมงกุฎและสายสะพายก็ถูกนำมาสวมใส่ให้เธอ เรียวนิ้วบางยกขึ้นซับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอไม่ได้แค่ดีใจ แต่เธอกำลังมีความหวัง ..ความหวังที่จะได้ทำเพื่อคนที่เธอรักหลังจากนี้

"ผู้ชนะจะได้ครอบครองมงกุฎฝังเพชร สายสะพาย รถยนต์ BMW และเงินรางวัลเงินสดหนึ่งล้านบาท ขอแสดงความยินดีด้วยครับ"

ป้ายของรางวัลรูปรถยนต์ยี่ห้อหรู และป้ายที่สกรีนคำว่า 'เงินสดหนึ่งล้านบาท' ถูกนำมามอบให้กับหญิงสาวที่สวยที่สุดของประเทศ เสียงปรบมือ และโห่ร้องยังคงดังไม่ขาดสาย

เมณิชายืนอยู่กลางเวทีอย่างสง่างาม ภายใต้แสงสปอตไลต์ที่สาดส่อง ราวกับเธอคือดวงดาวที่เปล่งประกายของค่ำคืนนี้ เธอไม่เคยคิดฝันว่าจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้ แม้จะมีเป้าหมายชัดเจนตั้งแต่ต้น ดวงตากลมโตคลอไปด้วยน้ำตา ไม่ใช่เพราะความปลื้มปิติ แต่เพราะความรู้สึกผิดที่กัดกินหัวใจ

เธอได้รับมงกุฎ ได้รับเกียรติ ได้รับเสียงปรบมือ แต่ทั้งหมดนี้สร้างขึ้นมาจากคำโกหก

“น้องพีร์ แม่ทำสำเร็จแล้วนะลูก…” เธอกระซิบเบาๆ ขณะยกมือไหว้ขอบคุณกรรมการ

แต่เธอไม่รู้เลยว่า การก้าวขึ้นมารับตำแหน่งในวันนี้ จะเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตที่ซับซ้อนกว่าที่เธอเคยคิด

*****