เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักมหาลัย,รักหวานแหวว,รักโรแมนติด,รักในมหาลัย,รักโรแมนซ์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หนึ่งเดือนเต็มที่ทั้งสี่คนได้อยู่บ้านหลังนี้ วันนี้ได้มาถึงวันออกไปเที่ยวทะเล ทุกคนเตรียมข้าวเตรียมของราวกับไปกางเต๊นท์ แต่ที่ไหนได้พักค้างคืนที่โรงแรมต่างหาก จอมทัพลงมาเห็นเมเปิ้ลเตรียมของไปเยอะแยะยังกับจะย้ายบ้าน
"เธอจะเตรียมอะไรไปเยอะแยะ..ไม่ได้ไปตั้งแคมป์นะ" จอมทัพพูดขึ้นด้วยสายตาดุ เมเปิ้ลมองไปที่ของที่ตนเองเตรียม หยิบออกมาทีละชิ้นอย่างช้าๆแล้วเก็บเข้าที่เดิมให้เหลือแต่เสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัว จากนั้นปิดกระเป๋า จอมทัพมองเธอด้วยสายตาขวาง
"เป็นไง..เสร็จแล้ว พร้อมมาก"เมเปิ้ลลากกระเป๋าขึ้นรถทันที ทันใดนั้นเองซันไชน์ลงมาที่รถอย่างเร่งรีบเดินชนเมเปิ้ลอย่างจัง เธอมีแผลถลอกที่ขา จอมทัพมาช่วยไว้ทัน ซันไชน์เห็นจึงรีบขอโทษแต่จอมทัพไม่ยกโทษให้เพราะเธอเลือดไหลไม่หยุด
"นี่คิดจะแกล้งเมเปิ้ลใช่ไหม..อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ" จอมทัพแสดงฝีหน้าโมโห ซันไชน์ยกมือไหว้และนั่งคุกเข่าต่อหน้าเมเปิ้ล เธอบอกไม่เป็นไร แต่แล้วจอมทัพไม่ให้อภัยซันไชน์ เขาอุ้มเมเปิ้ลขึ้นรถด้วยสายตาที่ไม่เหลียวแลซันไชน์
ขณะนั้นเองจอมพลเดินลงมาเห็นซันไชน์นั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่ จึงรีบจับมือเธอลุกขึ้น ถามขึ้นว่า"นี่มันเกิดอะไรขึ้น" ซันไชน์ส่ายหน้าประมาณว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง หลังจากนั้นเธอเดินขึ้นรถไป
จอมทัพเป็นคนขับรถ ทีนี้เขามองจอมพลนั่งอยู่ข้างๆด้วยสายตาที่น่าหวาดกลัว ดุดัน เหมือนไปโมโหใครมา จอมพลเดาในใจว่าต้องเป็นซันไชน์แน่นอน ทั้งสองคนด้านหลังต่างสงสัยวันนี้จอมทัพเป็นอะไร ผีเข้าสิงงั้นเหรอหรือว่าเขาไปโกรธใครมาเเมื่อคืน
ซันไชน์และเมเปิ้ลคุยกันเบาๆเพื่อไม่ให้จอมทัพได้ยิน ในขณะนั้นจอมทัพแวะจอดพักที่จุดพักรถ มองหน้ามาทางเมเปิ้ลเหมือนรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร จอมทัพสั่งว่า "มานั่งข้างหน้า..กับฉัน..จอมพล..ออกไป" เมเปิ้ลเปลี่ยนที่นั่งกับจอมพล ทั้งสามคคนรู้สึกกกลัวจอมทัพมากที่สุด
เดินทางมาถึงทะเลแล้ว เมเปิ้ลและซันไชน์ได้เห็นทะเลที่สดสวยงดงาม จอมพลวิ่งลงไปเล่นด้วย ส่วนจอมทัพนั้นยืนมั่นอยู่บนถนนฟุตบาท เมเปิ้ลรู้สึกแปลกตั้งแต่ออกจากบ้านมา เขาทั้งคิ้วขมวด สายตาดุดัน คิดไปแล้วเมเปิ้ลไม่สนใจ เธอหยิบบอลขึ้นมาโยนเล่นกับเพื่อนๆ
เล่นสร็จเมเปิ้ลขึ้นไปชวนจอมทัพมาเล่นด้วย แต่จอมทัพยังคงหน้าตาบูดบึ้ง ไม่พูดไม่จา เธอเขยิบเข้าไปดู อยู่ดีๆจอมทัพร้องไห้ออกมา เมเปิ้ลช่วยปาดนํ้าตาให้แล้วถามว่าเป็นอะไร ไม่นานเจ้าของร้านอาหารเดินออกมาเอาเมนูมาให้
"พี่.เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม.." เมเปิ้ลเอาหน้าตนเองเข้าใกล้จอมทัพ มองหน้าเขาด้วยสายตาที่น่าสงสาร จอมทัพพยายามจะพูดแต่ไม่พูด เธอยื่นเมนูให้ดูเผื่อจะได้สบายใจขึ้น แต่จอมทัพก็ยังร้องไห้เหมือนเดิม เขามองไปที่ทะเลไม่สนใจเมเปิ้ล
"พี่ ถ้าเป็นอะไรบอกได้นะ อาจจะช่วยแก้ไขได้ นี่สั่งอาหารไหม มีเยอะแยะเลย เผื่อจะทำให้พี่ใจฟูได้บ้าง"
"ไม่หรอกเมเปิ้ล..พี่ขอแค่ข้าวผัดกระเพราไข่ดาวพอแล้ว จริงๆแล้วเมื่อคืนชิดดาวบอกมาว่าให้ระวังซันไชน์ไว้ให้ดี ทุกอย่างมันเป็นคนสั่งชิดดาวให้ทำ ที่เราวางแผนจะสร้างหลักฐาน ระหว่างนั้นซันไชน์สั่งให้ชิดดาวยืมบ้านพักคนชราสักหลัง ส่วนเราที่ไม่รู้อะไรเลย เรานี่มันช่างโง่จริงๆ แล้วน้องพี่พี่ไม่คิดว่ามันจะทำแบบนั้นด้วย" จอมทัพพูด เมเปิ้ลตกใจกับนิสัยที่คบกันมาหลายปีเพิ่งรู้ว่าเธอนิสัยแบบนี้
"แล้วที่ซันไชน์มาทำงานสายการบินนี่คืออะไร อย่าบอกนะว่าบริษัทไม่ได้ไล่เธอออก..แต่เธอออกเอง"
"คิดว่าน่าจะใช่" จู่ๆจอมทัพคิดอะไรออกบางอย่างหลังจากที่ซันไชน์เดินมาบอกจอมทัพว่าจะไปเล่นนํ้าทะเลฝั่งนู้น จอมทัพคิดแผนอะไรดีออก หวังว่าจะสำเร็จเลยบอกเมเปิ้ลทันที
"เมเปิ้ล..มานี่" เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ถ้าเรากินข้าวเสร็จ.เอาอย่างนี้ไหม หนีมัน" ทั้งสองพยักหน้า
อาหารมาเส์ริฟแล้ว ทั้งคู่รีบกินข้าวที่สั่งมา หลังจากนั้นรีบขับรถออกไปทันที เหลือเพียงแต่ทิ้งกระเป๋าของซันไชน์และจอมพลไว้กลางภูเขาทราย ซันไชน์มองมาที่ทั้งสองนั่งกินข้าวเหมือนจะลุกออกไป เธอรีบกลับมาจุดเดิมทันทีพร้อมจอมพล เห็นสองคนรีบออกไปแล้วทิ้งกระเป๋าให้
"อะไรกัน" เธอเดินไปหยิบกระเป๋า
"หรือว่า...จะรู้แผนการของเรา"
"แผน..แผนการเหรอ..ไม่นะ"
ทั้งสองขับรถมาจนถึงโรงแรมที่จองไว้ แต่ผลสุดท้ายตามมาจนได้เพราะโรงแรมไม่ได้ไกลมากจากทะเล ทั้งคู่รีบวิ่งขึ้นบันได เข้าห้องและปิดกลอนประตู เมเปิ้ลแทบหายใจไม่ทัน
"โชคดีที่รอดมาได้..ไม่งั้นตายแน่"
