เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักมหาลัย,รักหวานแหวว,รักโรแมนติด,รักในมหาลัย,รักโรแมนซ์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในเวลานั้นชิดดาวได้ถูกไล่ออก เธอเริ่มหางานใหม่แต่ไม่มีใครรับเข้าทำงาน เนื่องจากทำให้บริษัทเสียชื่อเสียง ส่วนเมเปิ้ลนั้นได้การตอบรับอย่างดี เจ้าของบริษัทให้เธอเลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าพนักงานต้อนรับและเป็นผู้ได้รับรางวัลขวัญใจสายการบิน
เมเปิ้ลไม่เคยคาดฝันกับสิ่งนี้มาก่อน เธอคิดแค่อยากทำงานงกไปวันๆ แต่สิ่งที่ได้มาก็ดีใจมากแล้ว ตอนนั้นเองซันไชน์และเพื่อนๆต่างดีใจกับเธอด้วย รวมทั้งจอมทัพยื่นช่อดอกไม้แสดงความยินดีอีกตามเเคย
หนึ่งเดือนต่อมาการจัดงานวันครบรอบสายการบินเริ่มต้นขึ้น จอมทัพมาร่วมงานด้วย ในงานมีประกาศรางวัลรวมทั้งมีรางวัลของเมเปิ้ลด้วย เธอได้รับสองรางวัลคือขวัญใจสายการบินและรางวัลสาวสวยแห่งปี เมเปิ้ลตกใจมากเธอไม่รู้ว่าจะได้รางวัลนี้ แขกที่มางานต่างลุกขึ้นปรบมือยิ้มระรื่น อีกทั้งพ่อแม่เมเปิ้ลมาร่วมงานด้วย เธอเพิ่งเห็น ยิ้มดีใจ เธอมองมารอบเวทีเห็นนักข่าวเต็มไปหมด ไม่อยากรู้ได้ออกข่าวด้วย
ชิดดาวกำลังนั่งกินข้าว พยายามหางานทำไปเรื่อย งานรับจ้างบ้าง งานใช้แรงงานบ้าง จู่ๆเธอได้เห็นข่าวงานวันครบรอบ เมเปิ้ลยิ้มหน้าบานจนเธออิจฉาขึ้นมา ชิดดาวทนไม่ไหว เธอรีบออกจากบ้านปลอมตัวไปงานนั้น
เดินทางมาถึงงานกลับพบว่าเก็บของกันแล้ว ชิดดาวรู้สึกเสียดาย เสียความรู้สึก เธอคิดจะแย่งเมเปิ้ลให้ได้กับรางวัลนั้น ทำไมบริษัทไม่เลือกเธอ ทั้งที่เธอเป็นมิตรกับบริษัทมาก ชิดดาวกลับไปบ้าน ร้องห่มร้องไห้ไม่หยุด ค่าเช่าบ้านที่เธอเช่ายังไม่จ่ายตั้งแต่เดือนที่แล้ว สตางค์ถูกหลอกลวงไปหมดโดยแก๊งมิจฉาชีพ อีกทั้งยังมีหนี้สินมากมายที่ยังไม่จ่าย เธอรู้สึกเหมือนกรรมตามสนองในสิ่งที่เคยทำกับเมเปิ้ลไว้
ในช่วงเวลานั้นเมเปิ้ลกำลังเข้ามหาวิทยาลัยมาหมาดๆเธอเพิ่งรู้จักรุ่นพี่ได้ไม่กี่คน ช่วงนั้นเป็นกิจกรรมรับน้อง รุ่นพี่ร้องเพลงต้อนรับน้องอย่างดี เมเปิ้ลมองไปรอบๆรุ่นพี่ นั้นเป็นปกติสำหรับเด็กมาใหม่ แต่ชิดดาว ในเมื่อเขาปรบมือร้องเพลงกัน ชิดดาวกลับกอดอก มองเมเปิ้ลคิ้วขมวด เพื่อนถามเธอว่าทำอะไร เธอตอบว่า ฉันไม่อยากปรบมือร้องเพลงหรอก น้องพวกนี้น่าเกลียดจะตาย
"ทำไมนะ..ทำไมถึงเป็นเช่นนี้" ชิดดาวพูดขึ้นด้วยนํ้าเสียงร้องไห้และปาดนํ้าตา
ชิดดาวได้มัวแต่นึกถึง สิ่งนั้นไม่ทำใส่ต่อหน้าน้องทุกคนเลย การได้อยู่สาขาเดียวกับจอมทัพได้สมหวังแล้วก็จริง แต่เขาก็ยังไปมองหาผู้หญิงคนอื่นอยู่ดี เธอนั่งร้องไห้จนนํ้าตาเปียกโชค คิดว่าครั้งก่อนเคยด่าเมเปิ้ลว่านางเอกเจ้านํ้าตา ทีนี้โดนบ้าง มันคืออะไรกัน เมเปิ้ลแช่งฉันใช่ไหม ไม่มีทางหรอก คิดไปเอง ว่าตามนั้นชิดดาวปล่อยให้เรื่องเป็นไปตามกรรมจนกว่าเวรกรรมนี้จะหมด ถ้าหมดแล้วขอให้ยกโโทษกัน
ในตอนนี้เมเปิ้ลได้รับเครื่องหมายหัวหน้าอย่างเต็มเกียรติ นับแต่นั้นต่อมาเมเปิ้ลมีแต่ความสุข ไม่มีใครมาทำร้ายเธออีกแล้ว ทุกคนที่เคยเป็นเพื่อนให้กำลังใจในการทำงาน จอมทัพพาเธอไปฉลองอีกครั้ง คราวนี้เป็นร้านอาหารหรู เมเปิ้ลไม่กล้าสั่งของแพง เปิดดูเมนูอาหารล้วนมีแต่ของแพง พี่จอมทัพบอกให้เลือกได้ตามสบายใจ เธอขอแค่ข้าวผัดกระเพรา จอมทัพรู้สึกไม่สะใจเลยสั่งอาหารแพงมาด้วย เมเปิ้ลหัวเสีย เธอไม่อยากใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย แต่ไม่เป็นไรมื้อนี้จอมทัพเลี้ยงเอง
อาหารได้มาเส์ริฟแล้ว เมเปิ้ลกินอย่างสนุก เธอกินทุกอย่างเหมือนทุกอย่างเป็นอาหารปลอบใจเธอ จอมทัพปล่อยให้เธอกินตามสบาย สั่งอาหารที่เมเปิ้ลชอบ อาหารที่คิดจะอยากกินแต่ไม่เคยได้กิน
"กินไปเลยนะเมเปิ้ล..อาหารพวกนี้พี่เลี้ยงเอง"
"พี่รู้ได้ไงคะ..ว่าชอบแบบนี้"
"แฟนกันทำไมจะไม่รู้ล่ะ"
"ขอบคุณมากค่ะพี่...จริงๆอาหารพวกนี้ที่ชอบเนี่ยไม่ต้องสั่งมาก็ได้..มันอ้วน..แต่ชอบกินนะ"
"ไม่เป็นไร้..ถือซะว่าได้กินสักครั้งนึงนะ"
"ค่ะ.." เมเปิ้ลหยุดพูดแล้วกินต่อจจนหมด
ทั้งสองพากันกลับบ้าน ในระหว่างนั้นถึงห้องแต่จอมทัพไม่ให้เมเปิ้ลเข้าห้องเธอ จอมทัพดึงแขนมาเข้าห้องเขา โยนลงบนเตียง ขอมีอะไรด้วย แต่เมเปิ้ลขอเอาของรางวัลไปเก็บในห้องก่อน จอมทัพวางของรางวัลไว้บนโต๊ะหัวเตียง เขาถอดเสื้อพร้อมมีอะไรกับเธอ
"ยังไม่ต้อง..พรุ่งนี้ค่อยเอาไปก็ได้..ส่วนวันนี้เอารางวัลจากพี่ไปก่อนนะ" จอมทัพหอมแก้มเธอ
"แต่..เพื่อนฉันจะเป็นห่วงเอานะคะ"
"อื้ม..ไม่หรอก..เพื่อนเธอหลับไปแล้ว..เขาอยู่อยู่กับน้องชายฉัน" ทั้งสองได้จูบกัน
