เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักมหาลัย,รักหวานแหวว,รักโรแมนติด,รักในมหาลัย,รักโรแมนซ์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เด็กสาวเรียนปีหนึ่งสาขาท่องเที่ยวได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสามสาขาการบิน แต่รุ่นพี่กลับไม่สนใจเธอ แต่มีบางอย่างทำให้รุ่นพี่สนใจเธอขึ้นมาและอยากดูแลเธอไปตลอด
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
นิยายรักหวานแหววที่จะสื่อถึงเด็กสาวรูปร่างหน้าตาดีกว่าเมื่อก่อน เธอได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง ภาคสาขาท่องเที่ยว พ่อแม่เริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยแต่เธอคิดดีแล้วที่จะอยู่คนเดียวในหอพักนี้ วันหนึ่งเธอได้ตกหลุมรักรุ่นพี่ปีสาม ภาควิชาการบิน รุ่นพี่ไม่สนใจเธอแต่ได้มีบางอย่างในจิตใจของเธอทำให้รุ่นพี่ชอบแล้วอยากเป็นแฟนเธอสักครั้ง เมื่อทั้งคู่ได้คบรักกันก็ได้มีอุปสรรคมาขวางกั้นแต่ทั้งสองรอดมาได้และตกลงแต่งงานกัน
ในเวลาต่อมา วันนี้วันพุธ เปิดเทอมมาได้สามวันแล้ว ฉันไม่มีเรียนจึงหาอะไรนั่งเล่นทำ คิดไว้ว่าจะออกไปสืบผู้ชายคนนั้นสักหน่อย แต่ไม่มีเพื่อนอยากไปเลยคิดจะไปหาเพื่อนสาขาอื่นที่ตามกันมาติด ฉันติดต่อเธอไปพบว่าเธอก็ชอบเช่นกัน พวกเราเลยนัดกันออกไปตามสืบกัน
ว่าแล้วฉันนั่งรอให้ถึงตอนบ่าย และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง เพื่อนเคาะประตูห้องอย่างดีใจ ฉันออกไปดูเพื่อต้อนรับเพื่อนของฉัน เพื่อนคนนี้เธอชื่อว่า ซันไชน์ พักอยู่ตึกข้างฉัน เด็กสาวรูปร่างสูงกว่าฉัน ผอมเพรียว แต่งตัวดูมีฐานะ ฉันเชิญซันไชน์เข้ามาในห้องและพูดคุยปรึกษากันก่อนออกไป
"โห...ห้องเธอน่าอยู่มาก"
"แน่นอนอยู่แล้ว"
"ทำไมไม่รีบไปเลยล่ะ ไปกันเลย ฉันรอจะแย่แล้ว"
"โอ้..ใจเย็นๆ มาปรึกษากันก่อน เราต้องวางแผนกันก่อนจะเอายังไง เราจะไปสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นะ"
"ไม่ต้องรอ เดินไปชนเหมือนวันนั้นเลย"
"ไม่เอาน่า อาย"
"จะอายอะไร ผู้หญิงอย่างเราอย่าไปกลัว"
"เขาจะเป็นคนดีหรือเปล่ายังไม่รู้เลย วันนั้นเขายังไม่สนใจฉันเลย เหม่อลอย เพื่อนฉันต้องมาช่วยพยุงลุกขึ้นแล้วพาไปห้องพยาบาล ฉันเจ็บมาก เลือดมันไหลไม่หยุด ฉันล่ะแค้นมันจริงๆ"
"ใครทำกับเธอแบบนี้...ถ้าไปเจอชี้หน้าให้ดูหน่อยนะ"
"ได้เลย เราไปตอนเย็นไหม ฉันขอเตรียมตัวก่อน"
ว่าแล้วฉันได้เตรียมตัวล้างหน้าล้างตาแล้วเดินทางไปกับซันไชน์ มุ่งไปข้างนอกเพื่อไปหาอะไรกินเป็นอาหารเย็น ช่วงเวลามืดแล้ว นักศึกษาเดินตลาดกันเต็มยังกับถนนคนเดิน ฉันซื้อของกินเสร็จ ซันไชน์พามาในที่มืด ดูไม่มีผู้คนผ่าน ฉันสงสัยเธอกับการพามาที่นี่
"อ้าว..เธอพามาที่ไหนเนี่ย มันมืดจัง" ฉันอุทานออกไปเนื่องจากฉันกลัวความมืดมาก
"อ๋อคือว่าผู้ชายที่เราเห็นน่ะฉันเห็นเขาขับรถมาทางนี้ สงสัยหอพักเขาจะอยู่นี่ล่ะมั้ง"
"ไม่เอาน่า มันน่ากลัวมากเลยนะ เรากลับก็ได้นะ ไม่มีไฟเลย มันอาจจะเป็นกลลวงก็ได้นะ"
"กลลวงอะไร"
"อ้าว ก็หลอกเธอไง เขาอาจจะเห็นเธอตามมาติดในตอนนั้นเลยเลี้ยวซอยนี้ไป พอเธอกลับไป เขาก็กลับหอของเขา"
"เป็นไปได้นะ งั้นกลับกันเถอะ เราน่าจะมาช้าไป คราวหลังออกมาสายๆไหม"
"ร้อนชะมัดเลย พอเถอะ วันจันทร์มีเรียนค่อยสืบวันนั้นก็ได้"
ฉันพูดห้วนๆ ซันไชน์มองฉันสีหน้าท่าทางเธอไม่พอใจ พวกเราเลยกลับหอพักของตนเอง ฉันกับซันไชน์ได้บอกลากัน ทันใดนั้นเองฉันฉุดคิดขึ้นได้ว่าเราไม่ต้องตามเขาก็ได้ ถ้าถึงเวลาเขาจะโผล่มาเอง ว่าแล้วฉันได้เดินกลับไปบอกซันไชน์ เธอได้ตอบตกลงอย่างดีใจ
ฉันกลับเข้าห้องอาบนํ้าแปรงฟันนอน โดยปกติฉันจะกลับบ้านในวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ในวันเสาร์ฉันมีกิจกรรมรับน้อง ไม่รู้จะเจอผู้ชายคนนั้นไหมนะ ไม่รู้เขาอยู่แห่งหนใด เชื่อว่าคนไม่ช่วยแบบนี้ไม่มีทางมาเป็นเด็กกิจกรรมแน่นอน